Gisteren avond ging ik met de familie inclusief moeders van 92 jaar jong, naar een film. Niks bijzonders zou je zeggen, is ook niet zo, was 't niet dat dit een film is die opgenomen is in de omgeving van Uden, Veghel, Erp, Sint Oedenrode, Keldonk, Zijtaart, Boekel, Schijndel, en vol met lokale spelers, die nauwelijks of geen toneel ervaring hebben, maar hier een tijdperk neer zetten dat zo kenmerkend is voor de jaren 60, 70 en 80 waarin wij zijn opgegroeid. De muziek die hierin gespeelt wordt is zo herkenbaar en de brommers, de uitgaansgelegenheid, de auto's, de kleding, het geloof, opvoeding, roken, drinken en gevoel word neergezet als was 't gisteren dat we 't mee maakte. Deze generatie heeft voor ons de weg gebaand om te leven zoals we nu willen, de sexuele revolutie, de opkomst van de popmuziek en de hippie tijd die z'n sporen na liet, heeft heden ten dage nog steeds een stempel in ons leven. En dan is dit ook nog een film die me zo inpakt voor de 2e maal. De herkenbare verhaallijn, of 't mezelf had kunnen overkomen, of ik een soort van Gonny geweest kon zijn. Het raakte me, en dat komt zeker wanneer ik in 't verleden terug ga, vaker voor. Zo ook de jonge Donna, van Mamma Mia, here we go again. Ook Donna's jeugd liep synchroon met de mijne, wanneer ik meer lef zou hebben gehad, zou ik ook op een eiland gestrand kunnen zijn en daar mijn geluk gevonden hebben. Niet dat ik hier niet 't geluk aan mijn zijde heb, juist wel, maar er komt gewoon in je leven iets voorbij wat je raakt, waarbij je gaat denken in de trant van, "wat als". En natuurlijk kan ik zeggen, wat ik ook van ons mam leerde, "tis maar film", maar toch gaat Teenbeat en Mamma Mia here we go again voor mij de boeken in als een memory lane op mijn leeftijd, die me even voor een paar uur weer die 16 jarige laat zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten