wat is dromen.....

Heb je veel te wensen

Of neem je veel voor lief

Laat je je gedachten varen

Of blijf je bij "alstublief".

Wat zou je nog heel graag doen

Wanneer morgen je laatste dag zou zijn

Droom je daar wel eens van

Ook al is dat niet zo fijn.

Een wens hoeft niet groot

En ook niet duur te zijn

Een wandeling over t strand

Of naar een mooi kleurrijk plein.

Een ritje met de taxi

Omdat je t nog nooit deed

Zo simpel mag je dromen

Wanneer je niks anders weet.

Hou vast aan je dromen

Ze geven je gevoel van licht

En om uit te zien naar iets

Dat maakt voor jou t uitzicht

Geef niet op om te wensen

Dromen mogen er zeker zijn

Mooie lieve en fijne dromen

Zelfs al zijn ze nog zo klein.

Liefs Brigitte 🩷

krassen op mijn ziel.

Ergens tussen de laatste blog en nu deed ik me beseffen dat er in dit leven maar 1 ding belangrijk is. Ook al weet ik al vele jaren dat wat andere van me vinden niet t belangrijkste is, ze wegen stiekem zeker nog wel mee. Niet dat ik mijn oren laat hangen naar wat andere willen van mij, wat andere verwachten van mij of wat ze me denken op te kunnen dragen, nee, ik vaar zonder kwetsend te zijn mijn eigen plan. Ik roep misschien wel iets van "oke" of "zou kunnen", maar ik heb t er daarna niet meer over en doe wat mijn hart me ingeeft. Laatst dacht ik nog wat gaat dit ineens makkelijk. Het lijkt erop dat ik hoe meer ik in jaren erbij optel ik steeds beter kan overzien dat t gemakkelijker gaat wanneer ik luister naar mezelf, mijn lijf en mijn hart. Zou het dan echt zijn dat de krassen op de ziel het leven leuker maker. Naarmate de tijd voorbij vliegt ik steeds meer bewust ben van wat t leven mij nog wil laten zien, voelen en beleven. Ook al zijn er zeker nog dingen die ik liever uit de weg ga, maar mochten ze onverwachts op mijn pad komen, dan kan ik ze aan. Juist door de krassen op mijn ziel, en geloven dat er nog mooie dingen komen, vind ik t leven vandaag de dag een stuk mooier dan 20 jaar geleden. De weg is een btje uitgestippeld, meest geplaveid en gebaand. En eerlijk is eerlijk, ik vind dit wel even fijn na al die turbulentie van de laatste 15 jaar. 

Liefs Brigitte 👍😘

memory lane ll

Zoals dat vroeger ging trouwde een van de kinderen bij hun hulpbehoevende ouder in, zo ook mijn ouders. Zij gingen bij opa en oma inwonen, en toen oma een jaar later overleed bleven zij achter met alleen opa. Een jaar later werd ik geboren. Een schoongemaakte kip, noemde ons pap mij. Nauwelijks 4 pond, en veel te klein. Maar de weersomstandigheden waren in de winter van 1962/1963 dusdanig slecht dat vervoer naar een ziekenhuis er niet in zat. Laat staan een doop in de kerk, dus kwam de pastoor mij een nooddoop thuis geven de dag na mijn geboorte. De reden daarvan, daar ben ik nu nog verbolgen over. Dit had zoals ik er nu over denk best een paar weken laten gekund, of net als nu, helemaal niet nodig geweest, zou t van geen toegevoegde waarde zijn geweest. Maar toen waren de tijden nou eenmaal zo. De vrijheid waar ik opgroeide was fijn. Achteruit t poortje lopen en ik zat in de landerijen en de bossen. Aan de voorkant was t wel anders. Daar was een grote weg, de weg tussen Den Bosch en Eindhoven. Een drukke doorgaande weg met veel vrachtverkeer. Gelukkig was ik een kind dat zich makkelijk kon vermaken. Vriendinnetje een eindje verder op, de buren hadden ook leeftijdgenootjes, en aan de overkant ook al een vriendinnetje. Maar t mooiste vond ik toch de zomeravonden. Na t eten, wanneer mijn moeder met mijn broertje bezig moest zijn, ging ik met mijn vader de tegenoverliggende zijstraat in. Daar was altijd wel wat te beleven. Jongens en meisjes van mijn leeftijd, maar ook oudere jeugd was daar iedere avond op straat. Stoepranden, landjeprik, potlappen, verstoppertje, slingertikkertje of hinkelen, daar was altijd wel wat te doen. En een drukte was t ook. Wel 15 tot 20 jongere en kinderen waren daar op straat bezig zich te vermaken. Onder t toeziend oog van ons pap, hij rookte vaak een sigaretje met overbuurman Joep, en wanneer t tijd was om weer naar huis te gaan liep ik aan zijn hand de drukke straat over om daarna lekker te gaan slapen. Wat heb ik daar een mooie herinneringen aan. Een stuk memory lane wat ik misschien wel romantiseer, maar voor mij een deel is in mijn leven waar alles ooit begon. Ik kijk er graag op terug. Zeker nu ik ook op de socials regelmatig oude fotos voorbij zie komen van mijn geboortedorp. Inmiddels ben ik al 40 jaar weg uit mijn geboortedorp en 44 jaar weg uit mijn geboorte huis en kom ik er niet meer zo vaak nu mijn ouders niet meer leven. Mijn broertje en vriendinnen woner er nog wel, dus altijd nog een reden om er naartoe te gaan. En wanneer ik via de Wijboscheweg de Hoevenbraak binnen rij en de straten zie, dan voel ik me gelijk thuis.....hier was ik kind, en o zo gelukkig.

Liefs Brigitte

(Fotos gebruikt van heemkunde schijndel, collectie Leo van Schijndel en eigen collectie.) 

En ineens zie ik deze datum....en realiseer me dat opa gisteren jarig was....ach toeval bestaat niet.