Zoals dat vroeger ging trouwde een van de kinderen bij hun hulpbehoevende ouder in, zo ook mijn ouders. Zij gingen bij opa en oma inwonen, en toen oma een jaar later overleed bleven zij achter met alleen opa. Een jaar later werd ik geboren. Een schoongemaakte kip, noemde ons pap mij. Nauwelijks 4 pond, en veel te klein. Maar de weersomstandigheden waren in de winter van 1962/1963 dusdanig slecht dat vervoer naar een ziekenhuis er niet in zat. Laat staan een doop in de kerk, dus kwam de pastoor mij een nooddoop thuis geven de dag na mijn geboorte. De reden daarvan, daar ben ik nu nog verbolgen over. Dit had zoals ik er nu over denk best een paar weken laten gekund, of net als nu, helemaal niet nodig geweest, zou t van geen toegevoegde waarde zijn geweest. Maar toen waren de tijden nou eenmaal zo. De vrijheid waar ik opgroeide was fijn. Achteruit t poortje lopen en ik zat in de landerijen en de bossen. Aan de voorkant was t wel anders. Daar was een grote weg, de weg tussen Den Bosch en Eindhoven. Een drukke doorgaande weg met veel vrachtverkeer. Gelukkig was ik een kind dat zich makkelijk kon vermaken. Vriendinnetje een eindje verder op, de buren hadden ook leeftijdgenootjes, en aan de overkant ook al een vriendinnetje. Maar t mooiste vond ik toch de zomeravonden. Na t eten, wanneer mijn moeder met mijn broertje bezig moest zijn, ging ik met mijn vader de tegenoverliggende zijstraat in. Daar was altijd wel wat te beleven. Jongens en meisjes van mijn leeftijd, maar ook oudere jeugd was daar iedere avond op straat. Stoepranden, landjeprik, potlappen, verstoppertje, slingertikkertje of hinkelen, daar was altijd wel wat te doen. En een drukte was t ook. Wel 15 tot 20 jongere en kinderen waren daar op straat bezig zich te vermaken. Onder t toeziend oog van ons pap, hij rookte vaak een sigaretje met overbuurman Joep, en wanneer t tijd was om weer naar huis te gaan liep ik aan zijn hand de drukke straat over om daarna lekker te gaan slapen. Wat heb ik daar een mooie herinneringen aan. Een stuk memory lane wat ik misschien wel romantiseer, maar voor mij een deel is in mijn leven waar alles ooit begon. Ik kijk er graag op terug. Zeker nu ik ook op de socials regelmatig oude fotos voorbij zie komen van mijn geboortedorp. Inmiddels ben ik al 40 jaar weg uit mijn geboortedorp en 44 jaar weg uit mijn geboorte huis en kom ik er niet meer zo vaak nu mijn ouders niet meer leven. Mijn broertje en vriendinnen woner er nog wel, dus altijd nog een reden om er naartoe te gaan. En wanneer ik via de Wijboscheweg de Hoevenbraak binnen rij en de straten zie, dan voel ik me gelijk thuis.....hier was ik kind, en o zo gelukkig.
Liefs Brigitte
(Fotos gebruikt van heemkunde schijndel, collectie Leo van Schijndel en eigen collectie.)
En ineens zie ik deze datum....en realiseer me dat opa gisteren jarig was....ach toeval bestaat niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten