Wat een tijd geleden alweer dat ik blogde. Er was veel om me mee bezig te houden en tijd om na te denken had ik ook. Even ligt mijn leven niet in de goeie balans en ben ik zoekende naar de juiste weg. En dan wil ik ook veel schrijven over wat ooit was. En daar voel ik me dan ook weer fijn bij maar dan komen de juiste woorden niet in mij op, of ze zitten er wel maar ik krijg ze niet in de juiste volgorde op "papier". Vroeger als meisje had ik dat niet, ik zat dan op mijn meisjesslaapkamertje aan mijn bureautje en pakte mijn grote mooie schrift en schreef daar mijn gevoelens in op. In rijm, of gewoon in verhaalvorm, de letters reegen aan elkaar en er ontstond automatisch een verhaal of gedicht en in mijn levendige fantasie zag ik wat er buiten t schrift gebeurde. Ik leefde voor de woorden in poëzie en ze boden mij een uitweg voor wat soms de realiteit was. Ik staarde wat voor me uit en hoorde de auto's voorbij komen. Ik stond dan op en maakte een ruitje van t beslagen raam vrij van condens en bukte iets om er doorheen te kunnen kijken. Mensen op de fiets, t rijtje van vrijstaande huizen recht tegenover mijn slaapkamerraam, de ventweg met de heg die de scheiding aangeeft tussen ventweg en groteweg, de bomenrij, auto's opweg naar links en rechts, wandelaars over de stoep bij de overburen en ik droomde, ja ik was een droomertje, dat ik groot was en mocht gaan leven. Ik zakte op mijn bureaustoel neer en schreef weer verder in mijn schrift vol dromen en verhalen. Nu ik zo nu en dan nog eens in die schriften lees komt er een glimlach om mijn mond. Ik voel me weer dat meisje van toen en herinner zelfs de goedkope parfum die gebruikte. Ooit las ik ergens dat je geuren je altijd blijft herinneren. Je ruikt t en je weet je precies te herinneren waar je t destijds rook. Ook nu nog...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten