Een aantal jaar geleden bedacht ik dat t tijd zou kunnen zijn om een boek te schrijven. Dit boek zou dan kunnen gaan over mijn levenstrein. En aan die trein is een bijzondere coupé aan toegevoegd. Ik noem het de vriendinnencoupé. Alle vriendinnen die ik heb of ooit had zouden daar in plaats mogen nemen en ik en de trein nemen hen mee in mijn leven. Van mijn jeugd tot aan het moment dat ik de laatste regel tik vandaag. Tussen nu en toen is natuurlijk veel gebeurd. Mooie dingen maar ook minder mooie, dingen die mij beschadigde, maar vooral de prachtige vriendschappen die er ontstaan zijn schrijf ik daarin op, al wist ik vroeger nog niet dat deze vriendschappen echt voor t leven zouden zijn. Als klein meisje spelend met buurmeisje Marian buurjongetje Hans en een paar huizen verder wonende Ardy. De trein was toen nog maar klein en reed vooral in de buurt. Niet te ver van huis, en wat later kwam daar de overkant van de weg bij en daar leerde ik Mieke kennen die aan de overkant woonde. Later samen met buurmeisje Lizet touwtje springen en stoepranden in de straat aan de overkant. Op de lagere school kwam Anita in de coupé en na school gingen we samen naar haar of mijn huis. Bij haar thuis was er veel te ontdekken, oude auto's en veel plek rond t huis. Aan de overkant een rangeerterrein van de trein dat vol lag met voor ons toendertijd klimmateriaal. Dat t ook wel eens fout kon gaan leerde we daar ook. Later stapte Marisa in mijn trein zij woonde aan de andere kant van de wijk, maar we zaten bij elkaar in de klas. Ik herinner me nog dat ik op een zaterdagochtend voor t eerst bij haar aanbelde en eigenlijk niet goed wist wat ik moest zeggen toen haar papa open deed. Hij riep haar eigenlijk meteen, en zei die kleine is hier, heb jij tijd voor haar. Ik hoor haar vader z'n stem nog zo duidelijk voor me. We hebben samen het nodige meegemaakt, van verdrietige tot euforische momenten deelde we samen. Later op de middelbare sloten er opnieuw een aantal dames aan. Eerst Dianne en Marion. Ook met hen heb ik de nodige avonturen beleefd. Van vakantie vieren in een huisje met ons gezin tot in de tent slapen bij ons thuis in de tuin. Ze zijn één voor één bijzonder en ik koester ze daarom. Daarna stapte Anita en Maria in. En nu we t toch over de levenstrein hebben hebben, aan 1 van hen heb ik mijn treinconducteur overgehouden....Stella, Jacqueline, Anja, Jose, Jolande, Carla, Marie-jose, Reggie, Sjannie, Jeanne, Henriette, deze lieve dames stapte ook in en reisde een tijd lang mee in mijn coupé. Vriendschappen zorgen voor verbinding ook al veranderden ze, voor mij zijn ze hecht en mijn loyaliteit naar hen is groot. Wanneer er ook maar iemand kwaad spreekt over één van hen kom ik voor hen op, en wanneer hen iets heftig overkomt zal ik er zijn, en hen vasthouden en liefhebben met al wat ik heb. Ook al ken ik mijn zwakke plek en doe ik mijn best, ook ik heb wel eens gefaald. Later sloten Franca, Wilma, Franka, Melinda, Mieke, Anja, Mieke, Mariska en buurvrouwen, collega's, collega's van de treincondecteur en moeders van school in de coupé bij ons aan. Ook digitale vriendinnen mogen mee reizen. En dat zijn er tegenwoordig heel erg veel. Vriendinnen van vriendinnen mag ik ook niet vergeten, deze kunnen van verbindende factor zijn heb ik ervaren. Ieder stapte in, om wat voor reden ook, we voelde ons verbonden en enkele stapte ook weer uit de vriendinnencoupe omdat het niet meer aansloot bij onze behoefte of omdat t spoor anders ging lopen. Ook dat is goed, ze paste bij me in de tijdgeest, in de periode die toen was. Zo stapte er na een tijdje weer oude bekende in, omdat het leven ons weer bij elkaar bracht door dat er betere communicatie was of omdat we elkaar miste en graag wilde dat t weer gezellig werd. In het leven kom je ook weer nieuwe mensen tegen. Zo haakten, Marion, Ingrid, Iwona, Lia, Greet, Tonny en Marieken aan en ook deze vriendinnen mogen in mijn trein. Een aantal keer heb ik tot mijn verdriet voorgoed afscheid moeten nemen van een reisgenoot. Dat hakt erin en een tijdlang blijft die lege plek duidelijk zichtbaar. Maar dan knipoog ik op een zonnige dag naar boven, omdat ik wil geloven dat ze mijn knipoog zien. Maar in mijn hart reizen deze lieve dames nog altijd met ons mee. De hechting die we doormaakten doet ons goed. We hebben een pact voor t leven. En of we elkaar wekelijks zien of soms maanden niet, t maakt geen verschil, de loyaliteit voor mijn vriendinnen verbind ons hopenlijk nog een lange tijd. Voor mij mag de coupé nog wel even gevuld blijven. Er is altijd ruimte voor nog meer, de deuren van de coupé openen automatisch wanneer je naar binnen wil stappen. Dus voel je welkom in mijn levenstrein.
