Mantelzorgmoe🌹

Na een weg die oneindig leek ben ik beland op een punt waarbij ik dacht daar nooit te zullen belanden. Hoe ongeplaveid de weg ook leek, hoe ongestructureerd hij was, hoe hobbelig ook en uit hoeveel oneindige vele kronkels en verkeerde richtingaanwijzers vol eenrichtingsverkeer en doodlopende stukken hij ook bestond, ik vond altijd wel weer mijn weg. Aan het einde van de weg wachten er rust en ruimte, vooral in mijn hoofd en dan kwam t overzicht vanzelf. Dan lag er even niks meer in de la, was de plank in mijn hoofd leeg en kon ik opnieuw beginnen met stapelen en verzamelen en mijn schouders eronder zetten, om weer de hobbelige weg op te gaan die "mantelzorgstraat" heet. Voordat ik aan die rust durfde toe te geven werd er vaak wel weer wat van me gevraagd of er moest opnieuw een aanvraag ingediend worden of er lag nog post die uitgezocht en opgeborgen diende te worden. Of er was plotseling toch nog iets blijven liggen dat nodig bleek of ik zocht zelf nog naar een vergeten of over t hoofd geziene mailtje dat toch de nodige aandacht diende. En zo ben je dan weer een uur verder om eindelijk te realiseren dat t alweer bijna tijd is om aan dagelijkse dingen te beginnen. Mijn handen, hoofd en lijf zijn continu in beweging om te zorgen dat het aan het eind van de dag leeg is. Want vanaf de nieuwe dag komen er steeds weer nieuwe dingen in en op die daar hun plek eisen. En om daar ruimte voor te maken zal er eerst puin geruimd moeten worden door af te vinken. En dan heb ik t nog geeneens over de onverwachte zaken die aandacht vragen en waarvoor je eigenlijk niet precies weet op welke plek je die moet zetten want er is nog te veel wat niet afgevinkt is. En nu ben ik na 14 en een half jaar mantelzorgmoe. Niet dat ik het niet meer kan, maar meer omdat ik t niet meer wil. Ik heb er geen zin meer in. Ik ben er klaar mee, ik wil gewoon Brigitte zijn en even helemaal niets.....ook al doe ik dit uit liefde, mantelzorgmoe mag ook een metafoor zijn.