Blik op 2019

De dagen tellen af, nog een 4 te gaan in dit jaar. Wat een jaar, zou ik kunnen zeggen. Maar ook een jaar van uitersten. Een vol jaar in ons huis wat al echt ons thuis is, t lijkt wel of we al niet meer beter weten. Hier is t zo fijn wonen. T wordt steeds meer van ons zelf. Maar ook een jaar van rust, van bezinning en van verwondering. Wat kan een woonplek t verschil maken. De rust die hier is, was de laatste 10 jaar in de oude situatie ver te zoeken. Altijd omgevingsgeluid werkt enorm onrustig in je hoofd, bij ons beide. Dat heb ik t afgelopen jaar ondervonden toen t even niet zo fijn ging met mij. Maar nu t weer de goede kant op lijkt te gaan durf ik ook t hele kwetsbare gevoel dat ik had, los te laten. Ook al ben ik er nog niet, toch kijk ik vol verwachting naar de toekomst.
Het was dit jaar opnieuw er één van nieuw leven. Na 5 kerstfeesten, gisteren aan de kerstdish zonder zwanger meisje. De wijn vloeide rijkelijk en eindelijk weer carpaccio, coquilles en chocolademousse. Eind augustus toen was ze daar, een klein meisje kwam, zag en overwon. Na 3 grappige stoere lieve kleine mannen was ze daar. Op handen gedragen door haar grote broer en 4 grote stoere neefs. Wat zal ze overal waar ze gaat in de gaten gehouden worden, (als ze de kans krijgt van haar papa tenminste), ze zal zeker een beschermende jeugd hebben. Of ze daarna daar nog zo blij mee is, dat zal de tijd leren. Maar haar mama zei haar gisteren nog dat ze altijd bij papa en mama blijft wonen, dat biedt potentie 😃 we gaan t meemaken, ooit!!!  Ik zou alle 4 de kleintjes in een kooitje willen stoppen, bescherming bieden tegen de grote veranderingen in de wereld die komen gaan, de wereld die steeds sneller wordt en moeilijker om te zien wat er om je heen gebeurt. De obstakels op hun pad daarvoor zullen ze weerbaar moeten worden gemaakt. Daar zal mijn kooitje, ook al zou ik er eentje van goud voor hun maken, niet bij helpen. Ze zullen zichzelf ontwikkelen, en daar hoort vallen en opstaan bij. Al die veranderingen zijn niet allemaal alleen maar goed voor kinderen. Hun vaardigheden en normen zullen zich daarop moeten aanpassen, aangeleerd worden. Kids zijn natuurlijk enorm flexibel, maar hun veiligheid is van groot belang voor mij. Ook al wonen onze zoons op een plek waar t redelijk veilig en beschermd is, toch is t moeilijk om te zien wat er vlak onder je neus gebeurd. Onze grote vent gaat komend jaar al naar groep 1....veel te snel roep ik dan, stop de tijd. En al die gebeurtenissen en veranderingen dat maakt mij ook best wel sceptisch. Hoe de verandering er ook uit gaat zien we weten t niet. We hopen op t beste. We streven naar gezondheid, liefde, compassie, vreugde en vrijheid. Een groot goed en van essentiële waarden die nodig zijn om een fijn leven te hebben. En dat is wat ik iedereen die dit leest ook wens voor 2019.💖💖💖 liefs Brigitte ben voorzichtig met vuurwerk!!!!

Naar mate de dagen naar de feestdagen dichterbij komen, krijg ik steeds meer de vraag of ik als afvallige katholiek toch niet een beetje spijt heb dat ik me een jaar of 6 geleden uit heb laten schrijven bij t Bisdom Den Bosch. Ik schrik dan altijd weer een beetje van de vraag. Destijds heb ik duidelijk onderbouwd waarom ik dit besluit toen nam. Voor mezelf had ik al lang daarvoor t besluit genomen om niet meer praktiserende katholiek te zijn. Ik wilde niet hypocriet doen, ik wilde vrede in mezelf en dat kon alleen maar door afstand te doen van iets waar ik nooit zelf voor gekozen heb maar mij opgedragen is van huis uit. De vroege kennismaking met de kerk heeft bij mij niet gebracht wat ik ervan verwacht heb. De feesten en vieringen die daarbij horen zoals de doop, mijn eerste communie, mijn vormsel, ons kerkelijk huwelijk en spijtig genoeg de afscheidsdienst van dierbare ervoer ik niet als zaligmakende, sterker nog, eerder als niets toevoegende waarde. Steeds wanneer ik bij een van deze diensten aanwezig was kwam vóór mij de vraag, wat heeft een persoon hier meer dan alle die hier aanwezig zijn, en waarom moet ik gehoor geven aan wat deze persoon van mij vraagt en wat maakt hem tot spreker, tot preker in dit geval. Als jong meisje heb ik niet bewust gekozen om katholiek te zijn, ik had geen keuze destijds. Ik werd mee gezogen in t kerkelijke, moest ieder weekend daarheen, eerst met mijn ouders daarna mocht ik alleen, daarin had ik alleen de keuze van t tijdstip, daarna bij ons huwelijk had ik voor mijn gevoel helemaal geen keuze meer, ineens 2 paar ouders die besluiten namen ("de laatste die onze ouders voor ons maken dan" zei ik nog), maar niets was minder waar. Er kwamen kinderen, deze droeg ik trouw ten doop, en t logische vervolg was de eerste communie van hen. Ik probeer de me voor te stellen wat t betekende om wel praktiserend katholiek te zijn, te voldoen aan de normen zoals ik ze geleerd heb. Bezocht regelmatig een kerk, brande een kaarsje voor zieke medemensen, voor jongelui die examen deden op wat voor gebied dan ook, en wanneer ik in een vreemd land was keek ik graag in de kerk rond wat deze voor mooie bouwstijl had. Soms nam ik plaats in de banken, leegde mijn hoofd, en genoot van de rust die t gebouw mij boodt. Tot er een jaar of 8 geleden geluiden te horen waren van jonge mensen. Zei vertelde wat voor ontberingen ze hadden moeten doorstaan ten tijde dat ze overgeleverd waren aan t kerkelijk gezag. T leek van kwaad tot erger te gaan. Niet alleen hier in Nederland maar wereldwijd kwamen deze verhalen naar buiten. Verhalen van kwetsbare jongens en meiden, die nog kwetsbaarder werden gemaakt door de gevestigde staf van iets wat zich helpers en predikers van t geloof noemde. Mijn maag draaide zich om, ik voelde me enorm gekwetst door iets waar iedereen des tijd zijn hoofd voor omdraaide, zeiden van "we hebben t niet geweten", terwijl deze jonge mensen verder af gleden van de werkelijkheid, niet een normale relatie aan konden gaan of juist geen andere uitweg zagen dan te kiezen voor t einde. T deed me zo'n verrekte pijn, dat jaren later deze mensen nog steeds de prooi waren van de geestelijke die destijds deden wat God verbood, en nu geen gehoor gaven aan wat voor excuses dan ook.
Pas toen realiseerde ik me dat ik wel een keuze had. Ik wilde niet horen bij deze club, en daar was maar 1 middel tegen. Ik realiseerde me dat ik misschien wel gezien werd als respectloos naar onze ouders en opnieuw ongehoorzaam was. Maar ik vind respect naar mijzelf toe juist van groter belang. Tot op heden heb ik geen spijt van mijn besluit. Kom ik in een kerk dan ga ik zitten, en ik blijf zitten, kijk naar t bouwwerk, en de enige voor wie ik ga staan is voor t lijk dat dan binnen komt, t bruidspaar dat mij heeft uitgenodigd, t kind dat ten doop wordt gedragen, de jonge mensen die de eerste communie doen en evt t vormsel wat daarop volgt en om aanstalten maken om weer naar buiten te gaan. Niet voor een priester, kapelaan of een andere voorganger.  Voor mij is een priester niet meer dan dat ik ben, ik ga daar niet voor staan. Voor mij dus een kerstfeest zonder geloof, t enige waarin ik geloof is dat we niet kunnen zonder elkaar, elkaar nodig hebben in goed en minder goed, in tijden van pijn en vreugde, verdriet en blijdschap. Ook geloof ik dat er meer is wat ons universum maakt, de wereld laat draaien, en de natuur stuurt. Of dit nou een god is, een almachtige of wat voor naam we hem of haar geven. Maar ik geloof dat het in ons allemaal zit, vanaf de geboorte tot de dood een stuk bij ons dragen wat we uitdragen, wat we doorgeven en waar we trots op zijn. Ik geloof ook in het beginsel van de goedheid van de mens, hij of zij doet ermee waar híj of zij goed in is. Ik geloof ook in de kracht die ieder van ons bij zich draagt en daar door t leven leven wat we willen en kunnen. Ik ben geen preker, maar prater en schrijver, en probeer via woorden iets te raken en te bereiken..... maar voor nu....Fijne feestdagen. 🎅🌲

Terug zien

Dank je wel Lief Leven voor deze tekst.....

Wat een tijd geleden is het dat ik mijn blog optimaal beheerde. Ik wist me geen hemelse raad met de tijd die er tussen heeft gezeten. Ik sliep wat af, ruste uit, vierde vakantie, raakte in paniek daarna, werd boos op mezelf dat ik niet uit die diepe krater kwam, vulde de dagen met lezen, fietsen, wandelen en genieten van de zon op mijn snoet. Dat had dan wel weer vele voordelen, een lange mooie zomer met mooie avonden buiten, onder mijn veranda, met een glaasje wijn, en mijn gedachte op nul. Wat bezielde me om zolang buiten de wereld te houden. Ja inderdaad, mijn Burn-Out. Vanaf februari heb ik de boot afgehouden. Even zo min mogelijk actie op sociaal media. Even geen prikkels, negatief of positief, geen drukte, geen druk, de moet moest eruit. En dat heb ik dan ook met volle overtuiging geprobeerd. Soms met vallen en opstaan. Geprobeerd om bij mezelf te blijven. Van alle kanten kreeg ik hulp. Mijn lieve broer pakte zonder morre de zorg voor onze moeder over, mijn mannetje greep deze mogelijkheid aan om te kijken wat hier in huis mogelijk was om voor mij voor rust te zorgen en om balans te vinden, onze kinderen deden moeite om ons te ontzien in onverwachte vragen, de vrijwilligers van t Bekkershuis miste me niet graag, maar hadden respect voor mijn besluit om even pas op de plaats te doen, mijn klanten snapte mijn beweegredenen om voor mezelf een pauze in te lassen qua werk, personeel rond de zorg voor mijn moeder respecteerde mijn besluit, vrienden snapte mijn dilemma’s over het maken van keuzes. Zo ook ik, ik ging dicht bij mezelf kijken wat ik nou werkelijk kon doen om te zorgen dat ik hier beter uit kom, sterker uit kom en ik niet meer in deze situatie terecht zou komen. Ik heb overal gezeten, gevoelsmatig bedoel ik. Ik heb alle vormen van emoties beleefd en toch was er steeds dat kleine stemmetje dat vroeg, heb je alles gehad? Ben je tevreden met hoe t gegaan is? En daarin is nou net datgenen wat ik los zal moeten gaan laten. Het gaat nooit precies zoals je graag wil. Hoe je je best ook doet om de regie zelf in handen te houden, er gaat nooit iets precies zoals je wil. Dat heet leven, leven zoals het geleefd dient te worden. Je kan niet alleen maar hoogtepunten hebben zonder door diepe dalen gegaan te zijn. Je komt op je pad steeds opnieuw zaken tegen die je storen of waarvan je van slag raakt. Er is geen draaiboek voor het leven. Het bestaat uit fragmenten die aan elkaar geregen zijn door belevenissen en ervaringen. Jij mag daar mee omgaan zoals je geleerd hebt of juist zoals je er geleerd hebt om mee om te gaan. Jouw normen en waarden noemen we dat, ga daar mee om op je eigen manier. Dat het leven vol verrassingen zit ervaarde ik deze zomer ook. Opgeroeid met een jongere broer, moeder in een jongens gezin met 3 knappe mannen, 3 heerlijke donuts van kleinzoons en de kers op de taart een klein meisje geboren….. zij maakt veel goed, ik ken haar, als vrouw, als meisje als gelijke aan mij, Eén blik in haar ogen was genoeg om te zien dat we veel avonturen samen gaan beleven. Geboren met Mars in t sterrenbeeld waterman, ze kan t niet beter treffen…. Tot Snel.

Liefs Brigitte

I Be Back.....

 

 

Wat een poos geleden alweer dat ik blogde. De laatste dateerde van april dit jaar. Te veel gebeurd, te veel gezien, te moe geweest.....maar gedeeltelijk terug. Met goede moed, en vol vertrouwen, met vallen en opstaan de toekomst in. Een mooie de komende weken....de roze wolk waarop we wachten dient zich al snel aan. Nog een weekje en dan zal ze er zijn....onze kleindochter!!! Daarna even een paar dagen er tussen uit en dan begin oktober ga ik kijken of ik de draad gedeeltelijk kan oppakken. Niet omdat t moet maar eerder omdat ik t graag wil. Ergens goed in zijn en daarvoor beloond worden doet een mens goed. Daarbij opgeteld dat ik graag onder de mensen ben is dan een win win situatie. Andere werktijden en andere rust tijden. Zodat ik de valkuil van t altijd maar zorgen omzeilen kan. Juist "Ik". Deze reis die ik afgelopen maanden maakte draaide voor mij om wat ik nodig had om gelukkig ten zijn. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen, ik heb t gelijk....een mooi huis, een mooie baan, lieve man, heerlijke kinderen en kleinkinderen, een kleine meid op komst, een prachtige zomer in mijn nieuwe tuin, fijne vrienden, en toch heb je dan t moment daar waarop je je afvraagt waarom moet ik me dan zo voelen. T vreemde ontheemde gevoel, wat je doet beseffen ik mis iets.... niet groots, eerder juist die fijne, gevoelige, diepgewortelde emotie waar je niet bij kunt. Je voelt je tranen branden, maar ze vloeien niet, je voelt de steen in je maag, maar je kan er net niet bij, je voelt de last op je schouders, maar kunt je ballast niet van je af gooien, je rillingen in je lijf kun je niet verklaren en je spanning en stress lijken steeds terug te keren.....en dan ineens durf je verder te kijken dan de dag van morgen. Ik vroeg me af, is dit echt???? Ik beleefde t en dacht, ik hoor muziek...terwijl t stil was in huis, ik zei tegen mezelf, ik hoor t echt....en ook durf de ik weer naar mezelf te kijken. Naar de grote van mezelf, ik hoor nu enkele denken "groot".... ja, wat ik voor bergen verzet heb, wat ik deed om onze droom waar te maken, ik ervoor zorgde dat de agenda's synchroon liepen, trots mag zijn en dat ik er mag zijn om wie ik ben....mij niet meer weg ga cijferen voor wie dan ook en dat er zo nu en dan nee gezegd mag worden zonder mezelf te verontschuldigen of verantwoording daarvoor af te leggen. Nee zeggen en luisteren naar mezelf, van me zelf houden, lief zijn voor mezelf, me afvragen wil ik dit wel, is dit mogelijk, moet ik dit doen, heb ik daar de tijd wel voor, vind ik dit leuk om te doen, houd ik dan tijd over om nog even dat te doen wat ik zo graag wil, en ik kan nog wel even doorgaan. In een van de eerste zinnen van dit blog had ik t over t vallen en opstaan. Dat zal zeker met regelmaat gebeuren. Wat er al jaren in zit en me al zoveel jaren eigen is, wat ik ben en uitgedragen heb krijg ik er echt niet meteen uit, en dan heb ik t nog niet over mijn omgeving die dit zal moeten gaan accepteren en respecteren. Zij zijn dit net als ik niet gewend, dus ook zij zullen daaraan moeten wennen. Hakken in t zand in zover dat mogelijk is, of juist manieren verzinnen waardoor ik toch nog even een lichte twijfeling voel, dreig terug te willen vallen in oude gewoontes en daaraan gehoor ga geven. Ik wacht af...ik heb vertrouwen in mezelf. Voor nu fijn om terug te zijn....

Liefs..Brigitte

Al even geen Blog meer, nee ik weet t. tis even stil. Ook in mij. Op zoek naar de rust is het voor me beter even geen of zo min mogelijk gebruik te maken van sociale Media. Niet zo erg. Mis volgens sommige niet zo veel. Ik hoop dat jullie mij niet missen. Of stiekem toch. Ach, ik denk maar t is voor een goed doel en wanneer ik ervan opknap is het oké. Nog een lange weg te gaan in dit vreselijk vervelende griep gevoel, zo voelt dit opgebrand zijn. De ene dag wat beter dan de ander maar aan t einde van de dag is er dat uitzichtloze donker. Het was volgens sommige te verwachten.....

Liefs Brigitte