De dag werd vanmorgen met een rode gloed wakker, de prachtigste foto's verschenen er op de sociale media. De zon probeert nu door t wolkendek heen te prikken, t is nog koud, een beetje een gure wind en de saaiheid spat er van af vandaag, na een spectaculaire zonsopkomst. Die is dan ook geen garantie dat t zo mooi blijft... Dat was 36 jaar geleden wel anders. Een stralende zon, een bevroren meertje, hier en daar een sneeuwrestje en t enige wat met vandaag overeen komt, is dat het een beetje guur is. Maar daar hadden de jonge man en vrouw, zij in traditioneel wit, hij in blauw kostuum en een huppelend meiske in t bordeauxrood geen last van. Ze gingen op in elkaar en t moment. Even gaan mijn gedachte terug naar toen, wat was ik jong, vol energie, en stond ik niet stil bij alles wat er komen zou, want ik had geen idee, niet wat t leven ons bracht of wat de dag van morgen zou zijn. Ik verkeerde toen echt in t hier en nu, of beter gezegd in t toen en daar. Deze 36 jaar zijn voorbij gevlogen. Net schreef ik t nog, we zijn hier al langer als dat we hier nog zullen zijn, herinneringen maken en delen, lessen daaruit trekken voor de toekomst en maak t leven zoals je het hebben wil, en laat t leven jou maken. Doe wat je nog zou willen doen, en ga je pad op jou manier. T ene pad is bezaaid met rozen, t andere pad met harde schelpen, maar rozen hebben doornen, en schelpen liggen op t strand, zo kun je er altijd wel iets van maken. Mijn woorden die ik aan elkaar rijg om een verhaal te maken is voor mij een therapeutische beleving. Als kind schreef ik dagelijks in mijn dagboek, bewaarde het op een "geheime" plek in het bureautje op mijn meisjesslaapkamer, in de hoop dat niemand t zou ontdekken, als tiener schreef ik gedichten samen met mijn vriendin, die schriften heb ik nog steeds, en als volwassenen zijn zelfs een aantal van mijn gedichten gebruikt in "the candellight" van Jan van Veen, en voorgelezen door hem tijden zijn uurtje op radio 3 op maandagavond. Daarna zijn ze in enkele bundels opgenomen met de mooiste gedichten. Promoten was toen niks anders dan de boekjes op tafel leggen en tegen geïnteresseerden zeggen en aan hen vragen of ze t wilde zien of lezen. Nu ik kan bloggen over mijn gevoel en mijn gedachte kan iedereen ze lezen. Zo belande ik vanochtend dus hier aan de eetkamertafel met een nieuwe Memorylane. Vandaag 4 februari 15 jaar geleden was een dag van diepe rouw, mijn lieve papa die naar zijn laatste rustplaats werd gebracht, maar ook vandaag 36 jaar geleden dat ik van mejuffrouw "mevrouw" werd. Een wereld van verschil, totaal niet met elkaar verbonden, maar wel met elkaar verweven. Een dag is niet zomaar een dag, maar zoveel meer. We leven in een wereld die van ons vraagt om mee te kunnen doen, op wat voor een manier dan ook. Mijn wereld waar ik nu in leef is zoveel anders dan wat dat meisje in traditioneel wit 36 jaar geleden toen daarvan mocht verwachten. Niet mooier of slechter, niet beter of minder, maar zo mijn wereld, onze wereld! Vol met verhalen, vol anekdote, vol herinneringen, mijn Memorylane. En niemand pakt me die af. Ik deel ze graag met jullie, omdat ik weet dat ze er zijn, mijn gedachte, mijn hersenspinsels, mijn wereld. Liefs Brigitte 💝
Geen opmerkingen:
Een reactie posten