Dreams come and go

Op zo'n warme dag als vandaag kun je twee dingen doen. Of je gaat zitten klagen dat t zo godverzinderend heet is, of je maakt van de nood een deugd. Laat ik nou juist vandaag in een bui zijn om niet te gaan piepen om deze warmte. Tis wat t is en daar zal ik t mee moeten doen. Dus zonder dat ik t gisteren avond gevraagd had, stond ineens ons heerlijk zwembad klaar. Dus reden om te piepen had ik niet. Nee, ik werd vanmorgen wakker en t eerste wat door mijn hoofd schoot was, ik ga strakjes languit in mijn zwembadje. Enthousiast als een klein kind kon ik niet meer op mijn bed blijven liggen. Normaal blijf ik op dinsdag nog een half uurtje liggen. Niks op de agenda, dus vandaag mag ik....nou nee, ik hoefde niet zo nodig, ik ga lekker relaxed doen vandaag. In alle vroegte alvast wat boodschappen gedaan, zodat ik er aan t eind van de middag niet meer op uit hoef. En daar was mijn heerlijke zonovergoten dinsdag. Kopje koffie om half 11, voetjes in t zwembad, en alvast de koelte proeven. Nog even alvast wat water koel zetten in de koelkast voor de inwendige hydratatie, de luiewammes uit t tuinhuis, een handdoek er over, naar binnen waar de ventilatoren hun werk doen om t koel te houden, mijn badkleding aan doen, en dan begint mijn zon dagje. Zonnebrand creme mee, lijkt me wel verstandig, zonnebril op en dan, hup, bad in......
Wie had dit gedacht. Wat een luxe hier in onze eigen tuin. Wanneer iemand me dit gezegd had een aantal jaar terug dat dit zou gebeuren had ik hem voor gek versleten. Ik zet de luiwammes in de zon met t hoofdsteun in de schaduw, een handdoek erover, trek een ander ligbed uit t tuinhuis opnieuw t gras op.
Juist....ik heb maar 1 probleem vandaag. Waar zal ik toch gaan liggen....Als dat geen dilemma is.😊
Liefs Brigitte

Staying home mom!

In mijn gedachte ga ik terug, was ik weer die jonge vrouw die huppelend achter haar kinderen liep, in de ene hand een kinderhand, de andere in de vrije lucht en een rugzakje dragend, voor haar een blond manneke rennend over t woonerf door de regengoot, springend over de putdeksels van t hemelwaterafvoer. Ik zie hem nog zo helder voor me. Z'n korte bewegingen, het vlugge draaien van z'n hoofd, kijkend over z'n schouder, roepend naar z'n broertje aan mijn hand. Deze rukt zich los en gaat er achteraan. De hoek om, en daar is de school. Over t grasveld, langs de extra units lopend, komen we aan op t schoolplein. Kinderstemmen, moeders die bij elkaar staan. Laat ik daar nou net niet altijd zin in hebben. Even wachten nog en de deur wordt geopend door de juf van groep 2. Ze groet de binnendringers met een mooie glimlach en spreekt ze aan op voeten vegen. Laat nou bijna ieder kind dit doen.....mijn kroost baant zich een weg door de drukte. Ik wacht even tot de grootste drukte voorbij is, en loop er daarna achteraan. Ik zie dat beide hun plekje al weer hebben gevonden. Ik leeg de rugzak van onze jongste in de daarvoor bestemde bak. Liga en een bekertje yogo. Destijds nog verantwoord, heden ten dagen is t water en komkommer. Gelukkig heb ik niks te melden aan de juf of mijnheer. Is maar goed ook. Er zou geen doorkomen aan zijn met al die moeders die hun dagelijkse bezigheden bespreken (zo lijkt t iig) met de leerkracht van hun kind. Gekscherend zei ik wel eens, wat voor spannende dingen moeten deze mama's wel niet vertellen, ik hoef niet zonodig mijn privéleven met haar of hem te bespreken. Ik zal mijn exacte woordkeuze hier niet vermelden, t zou zomaar erg "shokkie" kunnen zijn. Ik zwaai nog even door t raam naar mijn kinderen en ga weer naar huis. En zo waren 5 van mijn 7 dagen in de week. Zolang de kinderen tussen de middag thuis kwamen om te eten ging ik onder schooltijd werken. Er was geen kinderopvang in onze buurt. Dit kwam een aantal jaren later pas. Ook al was t niks spannends dat ik mee maakte op een dood normale dag, ik vond t heerlijk om voor mijn kinderen te mogen zorgen. Ik denk dat ik erg ongelukkig zou zijn geweest wanneer ik dit om de een of andere reden niet had kunnen doen. Later, ik denk dat de kinderen in groep 6 en 7 zaten moesten ze wel eens overblijven. Ik wist van de oudste dat hij dit vreselijk vond. Hij was erg beweeglijk en moest toch aan tafel blijven zitten tot iedereen z'n boterham en melk op had, terwijl hij t nodig had om rond te springen, te klimmen, te rennen en te voetballen. Ik denk dat t alles bij elkaar 5x is gebeurd, en daarna heb ik besloten om toch maar weer thuis te zijn in de lunchpauze. Nu draaien kinderen en leerkrachten continuerooster. Ik heb medelijden met beide. Niet even lekker spelen, niet even weg uit de groep....een stimulans voor ouders om beide te werken, maar voor de "staying home mom" een eenzaam bestaan. Wat ben ik blij dat ik een keuze had. Met alle respect voor de drukke ouders van nu hoor. Ik zie dat onze beide kinderen hun gezin draaiende houden met hun drukke banen alle 4. Maar toch komt hun gezin altijd op de eerste plaats, ook al is de luxe van thuisblijven er niet voor hen bij. Ze verdelen de taken evenwijdig, zorg en huishouden goed gestructureerd. De tijden zijn daarin verandert. Ik heb t voorrecht genoten om echt mama te mogen zijn geweest. En daar ben ik echt zo blij mee.

Liefs Brigitte😘

T zelfde ritueel

Inmiddels wonen we al weer ruim 1.5 jaar hier. Dus alle seizoenen zijn al gepasseerd. Gevallen bladeren, dik pak sneeuw de eerste winter, kou geleden in onze slaapkamer op de beneden verdieping, de lente in al haar moois, de zomer vorig jaar die kwam, zag en niet meer weg ging voor begin oktober. De meeste omwonenden leren kennen, de buren, overburen en achterburen met een borrel ontvangen. Behalve een overbuurman....ik kan er niet precies de vinger op leggen. Ergens in me zegt iets dat het een bijzonder persoon is. Gewoonlijk fiets hij iedere ochtend naar z'n werk, denk ik. Komt ook steeds rond de zelfde tijd weer thuis. Op zaterdag werkt hij zoals zovele in de tuin, of gaat op weg met z'n fiets om t een en ander te halen, ergens naar toe te gaan of gewoon zomaar op pad te gaan. Geen idee van z'n activiteiten. Behalve op zondag. Rond 14.00 uur zet hij ineens uit t niets zomaar de aanhanger voor op t trottoir. Normaliter staat die voor de garagedeur. En hij fietst wat later weg. Niks aan de hand zou je zeggen, kan toch....yep...maar dan komt t meest vreemde eraan. 🤔 Deze overbuurman komt even later vanuit de straat aan gereden in een auto. Plaatst die auto in t parkeervak, zet met de hand de aanhanger weer voor de garagedeur. Stapt in de auto en rijdt weer weg. Om later die dag weer op de fiets thuis te komen. Door de loopdeur in de garagedeur z'n fiets in de garage te zetten....zodat hij de volgende ochtend weer fietsend naar z'n werk kan. Iedere zondag t zelfde ritueel. In t begin dat ik hier woonde dacht ik dat ik in deze uren iets gemist had waardoor ik t niet begreep, maar dat is nou t vreemde. Ik zie hem die aanhanger zetten, z'n fiets pakken, met een auto terug komen een uur later en dan de aanhanger voor de garagedeur zetten, met de auto weg rijden en een paar uur later met de fiets weer terug komen.....mooi om te zien dat een zondag zo ingevuld kan worden...
Groet Brigitte 😘

Memorylane

Blije snoetjes, schelle geluiden, lachende kinderen, wat is het toch duidelijk dat de vakantie voor de deur staat. Hier bij ons aan t einde van de straat staan een groepje jongens en meisjes, ze kletsen wat, zoeken elkaar op en blijven nog even staan. Er komt nog een groepje van 4 aan gefietst, en fietsen gelijk met elkaar door. T geluid verstomd en ze gaan de hoek om. De zomeravonden geven een gevoel van vrijheid. T brengt me terug naar jaren die al heel lang verstreken zijn. Elkaar opzoeken op plekken waar je je fijn voelde. Met vriendinnen naar t zwembad, op tienertoer of juist met een vriendinnetje naar de camping. Toen was alles nog mogelijk. Er heerste veiligheid alom. Dat was enorm prettig opgroeien kan ik je nu zeggen. Ik hoefde niet ver van huis om leeftijdgenoten op te zoeken. Mijn vader zetten me in de zomer regelmatig over de drukke weg waaraan wij woonde om in de straat tegenover ons te gaan hinkelen, landje kappen, touwtje springen of te stoepranden. We speelde tot t bijna donker was, en daar was vader weer, om even een praatje te maken met de overbuurman, en mij daarna mee naar huis te nemen. Wat was t veilig. Met weemoed denk ik daaraan terug. Zo heb ik een aardige Memorylane voor mezelf verzameld van herinneringen. Maar ook van mensen om me heen. Niet allemaal tastbaar, maar volg via Social media. Zo nu en dan komen er op Social media foto's voorbij van vroeger. De plaats waar ik geboren ben voelt nog steeds al thuiskomen. T maakt me vrolijk, stemt mij blij en maakt ooit ook wel eens melancholisch. De tijd veranderd, t gaat in sneltreinvaart. Maar niemand pakt mij de mooie herinneringen af. Ik bewaar ze in een kluisje in mijn hart, en soms deel ik ze met jullie...en hoop dat jullie ze weten te waarderen.

Liefs Brigitte 😘