In mijn gedachte ga ik terug, was ik weer die jonge vrouw die huppelend achter haar kinderen liep, in de ene hand een kinderhand, de andere in de vrije lucht en een rugzakje dragend, voor haar een blond manneke rennend over t woonerf door de regengoot, springend over de putdeksels van t hemelwaterafvoer. Ik zie hem nog zo helder voor me. Z'n korte bewegingen, het vlugge draaien van z'n hoofd, kijkend over z'n schouder, roepend naar z'n broertje aan mijn hand. Deze rukt zich los en gaat er achteraan. De hoek om, en daar is de school. Over t grasveld, langs de extra units lopend, komen we aan op t schoolplein. Kinderstemmen, moeders die bij elkaar staan. Laat ik daar nou net niet altijd zin in hebben. Even wachten nog en de deur wordt geopend door de juf van groep 2. Ze groet de binnendringers met een mooie glimlach en spreekt ze aan op voeten vegen. Laat nou bijna ieder kind dit doen.....mijn kroost baant zich een weg door de drukte. Ik wacht even tot de grootste drukte voorbij is, en loop er daarna achteraan. Ik zie dat beide hun plekje al weer hebben gevonden. Ik leeg de rugzak van onze jongste in de daarvoor bestemde bak. Liga en een bekertje yogo. Destijds nog verantwoord, heden ten dagen is t water en komkommer. Gelukkig heb ik niks te melden aan de juf of mijnheer. Is maar goed ook. Er zou geen doorkomen aan zijn met al die moeders die hun dagelijkse bezigheden bespreken (zo lijkt t iig) met de leerkracht van hun kind. Gekscherend zei ik wel eens, wat voor spannende dingen moeten deze mama's wel niet vertellen, ik hoef niet zonodig mijn privéleven met haar of hem te bespreken. Ik zal mijn exacte woordkeuze hier niet vermelden, t zou zomaar erg "shokkie" kunnen zijn. Ik zwaai nog even door t raam naar mijn kinderen en ga weer naar huis. En zo waren 5 van mijn 7 dagen in de week. Zolang de kinderen tussen de middag thuis kwamen om te eten ging ik onder schooltijd werken. Er was geen kinderopvang in onze buurt. Dit kwam een aantal jaren later pas. Ook al was t niks spannends dat ik mee maakte op een dood normale dag, ik vond t heerlijk om voor mijn kinderen te mogen zorgen. Ik denk dat ik erg ongelukkig zou zijn geweest wanneer ik dit om de een of andere reden niet had kunnen doen. Later, ik denk dat de kinderen in groep 6 en 7 zaten moesten ze wel eens overblijven. Ik wist van de oudste dat hij dit vreselijk vond. Hij was erg beweeglijk en moest toch aan tafel blijven zitten tot iedereen z'n boterham en melk op had, terwijl hij t nodig had om rond te springen, te klimmen, te rennen en te voetballen. Ik denk dat t alles bij elkaar 5x is gebeurd, en daarna heb ik besloten om toch maar weer thuis te zijn in de lunchpauze. Nu draaien kinderen en leerkrachten continuerooster. Ik heb medelijden met beide. Niet even lekker spelen, niet even weg uit de groep....een stimulans voor ouders om beide te werken, maar voor de "staying home mom" een eenzaam bestaan. Wat ben ik blij dat ik een keuze had. Met alle respect voor de drukke ouders van nu hoor. Ik zie dat onze beide kinderen hun gezin draaiende houden met hun drukke banen alle 4. Maar toch komt hun gezin altijd op de eerste plaats, ook al is de luxe van thuisblijven er niet voor hen bij. Ze verdelen de taken evenwijdig, zorg en huishouden goed gestructureerd. De tijden zijn daarin verandert. Ik heb t voorrecht genoten om echt mama te mogen zijn geweest. En daar ben ik echt zo blij mee.
Liefs Brigitte😘
Geen opmerkingen:
Een reactie posten