neowise

Weten jullie het nog. Ik kijk graag naar de sterrenhemel, turende naar die miljoenen lichtpuntjes die miljoenen lichtjaren van ons vandaan staan. Steeds in de hoop te weten dat dit fenomeen 't enige is wat het zelfde blijft, wat niet veranderd, wat houvast geeft, omdat het niet alles overhoop gooit door steeds aan de zelfde volgorde vast te houden. En toch zag ik daar ineens iets wat ik nog niet eerder zag. Laat in de avond, net na de zonsondergang komt hij voor de dag, aan de noordwestelijke horizon. Een brokstuk van 5 kilometer doorsnee zoeft met een enorme snelheid rakelings langs de aarde. Een brokstuk, wie weet waar vandaan, van gesteente dat een grote hoop gruis achter zich aan laat komen.  Hij pikt onderweg van alles mee in zijn zucht. Hij is sinds vorige week ineens daar. En klimt iedere dag een beetje hoger, om ergens eind deze week, volgend weekend misschien, uit elkaar te vallen en weer te verdwijnen in de dampkring. Maar misschien hebben we 't geluk dat hij er in augustus nog staat, ook dat zou zomaar kunnen.... Ook daar weten de geleerde nog niet zoveel vanaf. Toen ik gisternacht naar de Neowise staarde bedacht ik me dat hij dicht bij de aarde staat. Ik filosofeerde erop los. Waarom ben jij daar? Ik bedacht eigenlijk dat dat brok gesteente van 5 kilometer doorsnee alle rottigheid van 2020 achter zich mee mocht zeulen in de vorm van dat gruis. Ik had nog wel een goedje hier dat hij ook nog mocht mee nemen. Weg met die zooi die ons leven ontwrichten, ergens begin dit jaar, val ergens uit elkaar ergens volgend weekend, bevrijd ons van al dat gruis, en neem 't mee daar naar toe waar niemand er meer last van heeft. Ik schrok een btje van mijn eigen filosofie. Want daarvoor zal hij niet hier zijn, waarom hij hier wel is, is onduidelijk, maar geeft wel aan dat zelfs ons grote heelal, waartoe ook wij behoren, geen betrekking heeft op wat hier gebeurd. Hoe klein moeten we dan wel niet zijn.

Fijne zondag, liefs Brigitte 😘