Slik....💔❤️‍🩹

Ik ben stil.....erg stil ervan. Christel Ambrosius, Marianne Vaatstra, Tanja Groen, Andrea Luten, Anne Faber...... En afgelopen week kwam daar een nieuwe naam bij. Maar achter al deze namen schuilen jonge vrouwen, veelal meisjes nog, vol verwachtingen en toekomstbeelden. Ze waren enkel op weg naar huis. Opweg naar een veilige plek, na een avondje uit, vanuit hun werk of school of zomaar een fietstochtje maakte en daarbij de pech hadden een maniak tegen te komen. Deze maniak gunde hen de vrijheid van het alleen fietsen niet, omdat hij dat in zijn verknipte brein zo had bedacht, omdat hij het niet snapt, omdat hij het niet kan verkroppen, omdat hij vond dat zij dit recht niet had, omdat hij haar niet als mens maar als prooi ziet. Haar daarom de volgende dag niet wil geven, en haar leven afpakt, haar verwachtingen, haar toekomst....

Ik kan daaraan niets toe voegen, niks mooier maken, niks zwaarder maken, geen blaming. Haar rode tasje aan haar stuur dat alles zag, de centralist aan de andere kant van de lijn die alles hoorde en dit meisje "Lisa", die vocht voor haar leven, haar volgende dag, haar toekomst.

Lief meisje..... Verder ben ik stil.❤️‍🩹💔

Zomer in Noord Brabant 🏕️⛱️🙏🏼💜

Zomer 2025, vakantie tijd, zonnige dagen, vrijheid, blijheid en plannen, en met ook een back-up in mijn hoofd. Ja voor ons wel, en dan met name voor mij, de spanning valt nooit weg, ik sta altijd aan. Ik mag echt van geluk spreken dat we op vakantie kunnen, en neem van mij aan dat ik daar ook erg dankbaar voor ben. Maar op vakantie gaan betekent voor mij echt geen vanzelfsprekendheid dat ik kan opladen, ik laad pas op wanneer mijn afvinklijst vol vinkjes staat, maar eer de laatste gezet is, laatste gezet!!!, daar staan er weer 4 open. Mijn hoofd leegmaken? Ik kan me de dag niet heugen dat mijn hoofd leeg was, ook niet op een ligstoel in de zon. Ik gun mezelf alle rust hoor, maar ik beschouw mezelf altijd als de eerste hulplijn. Wanneer Jos iets wil of iets niet weet ben ik zijn eerste aanspreekpunt. De naam "Brigitte" ligt als een vast gegeven op zijn lippen. Hij kan hier niks aan veranderen, voor hem blijft zijn NAH het zelfde zowel op vakantie als thuis. Voor ons samen veranderd enkel de locatie, en ik sta een tijdje iets "minder aan" dan thuis. Geen wasgoed, geen tijd, geen planning, hoewel ik die niet volledig los kan laten, want dan merk ik dat de onrust in Jos z'n hoofd groter wordt. 24/7 op elkaars lip, samen leuke activiteiten doen, ik geniet daar echt van, ook al heb ik de meeste ruim van tevoren al gepland omdat t mij rust geeft. De medicijnen heb ik al weken daarvoor besteld, de boodschappen in geslagen voor de eerste dagen, en wanneer we op weg gaan is het eerste wat hij zegt zodra de auto start, hebben we alles, omdat hij volledig op mij vertrouwd en weet dat hij niks kan toevoegen aan wat er wel of niet ingepakt is. Mijn antwoord is dan ook al jaren, 1, bei, en onze creditcard.....Enkele van jullie zullen hebben begrepen waar ik over schreef, andere kijken weg, hebben geen idee, of denken zeur toch niet zo. Maar dat laatste doet mij gelukkig niets meer. Maar vandaag is alles weer als normaal en rolt er een traan over mijn wang en prijs ik mezelf, ik deed t toch maar.....

Liefs Brigitte 🏕️⛱️🧳❤️

Nationale vriendendag♥️🤜🏼🤛🏼♥️

Vorige week was het de dag van de vriendschap. Ik ging eraan voorbij. Te druk, vakantie, kleinkinderen op bezoek, jullie kennen dat wel, gewoon vergeten, niet aan gedacht en in "komkommertijd" is het leven nu eenmaal net even anders, minder gestructureerd en dat mag.

En toch mag ik ze niet vergeten. Al heel veel jaar zijn ze in mijn leven. De een kwam in de 2e klas, de ander in de 5e, van de lagere school en twee volgde in de eerste van de middelbare. Ze waren steeds dichtbij. Een van hen zo dichtbij dat ik zelfs geen straat hoef over te steken om bij haar te komen. Tot aan de overweg kon ik aan dezelfde kant blijven fietsen, en terug kon ik achter door, zodat t al heel vlug veilig was om daar alleen heen te gaan.

We deelden onze jeugd met elkaar, de stille momenten de pijnlijke het verdriet van verlies.

We schaterlachen zoals alleen kinderen dat kunnen, maakte geen beloftes maar kende elkaars verwachtingen en probeerde daaraan te voldoen. Er was altijd wel iets te doen, we verveelde ons nooit. Het is duidelijk, jullie horen bij mijn verhaal. Opweg naar iets wat gebleven is, in gedachte waren jullie er altijd, niet fysiek maar altijd trouw. We groeiden op, en gingen onze weg, we waren daar waar nodig er steeds voor elkaar. Zestig plus zijn we geworden, herinneringen nemen we mee. Anita, Marion, Dian, Marisa jullie zijn niet zomaar mensen, jullie zijn niet zomaar in mijn leven, jullie zijn een deel daarvan.

Met drie van jullie heb ik wat te vieren tussen 5-12-25 en 17-12-25.... Dan zijn we namelijk gezamenlijk 250.....❤️🤜🏼🤛🏼❤️

Opa en Oma en hun brommertje👴🏻🧓🏼🛵

Kennen jullie het verhaal van die twee die op een brommertje richting Tilburg reden. Nou ik inmiddels wel. Heb in het verleden regelmatig dat verhaal gehoord. Nu al jaren niet meer, omdat ze beide al jaren niet meer leven, maar soms dan komt door een ander verhaal (spoednix) hun verhaal weer naar boven. En dan ben ik zo in me zelf aan t lachen (ik ben nl een beelddenker) dat ik denk, dit kan ik wel eens met jullie delen. Zeker in vakantie tijd, waar vele erop uit trekken, en iemand van jullie dit misschien wel eens heeft gezien of heeft meegemaakt.

Het is ergens half jaren 50 van de vorige eeuw. Mijn opa en oma maakte zich klaar om een middagje op familie bezoek tegaan in Tilburg. En zo geschiedde......de brommer werd van stal gehaald. Mijn opa zetten zijn gleufhoed op, mijn oma bond haar zijde sjaal om haar hoofd en knoopte het ding goed vast onder haar kin, dan bleven haar gewatergolfde haren netjes. Waar je tegenwoordige tijd met de electrische scooter daar zo'n klein uurtje voor uit moet trekken was het destijds toch een hele reis die gemaakt moest worden. En zo vertrok het paar van uit Rooi via Liempde, richting Oirschot naar Tilburg. Opa vroeg zich op een bepaald ogenblik toch af waarom de mede weggebruikers hen zo vriendelijk toe wuifde. Hij sprak het uit boven het lawaai van de brommer naar oma. Zij antwoordde in al haar onwetendheid dat ze nog nooit niet verder dan Liempde geweest waren dus de vriendelijkheid van de mensen daarbuiten was hen dus ook nog nooit opgevallen. De reis voltrok zich verder. De weg naar Tilburg was lang, en plots werd het stel staande gehouden door een politieman. Jullie snappen het al....Wat mijnheer Agent precies zei dat is voor altijd een raadsel. Maar t kwam erop neer dat ze daar niet hadden mogen rijden. Het zwaaien van medeweggebruikers was geen vriendelijkheid maar gold als waarschuwing. De weg waar ze op reden was een autoweg. Opa en oma hadden met hun brommer op de naastgelegen weg moeten rijden, of door landelijk gebied. Of ze uiteindelijk Tilburg bereikt hebben blijft voor altijd in nevelen gehuld. We zullen het nooit meer weten, de enige die dit kunnen weten zijn er niet meer. Maar in mijn hoofd leven hun verhalen nog steeds voort. Net als zoveel andere verhalen schrijf ik ze graag, maak jullie er graag deelgenoot van. Want er mag best wat leuks vertelt worden in deze tijd. 

Fijne Zomer🌞♥️

(Plaatje gemaakt door Chatgpt)

Nieuwere versie 2-0

Na ruim 46 jaar denk je iemand wel te kennen, toch? Ook al heeft deze persoon 15 jaar geleden geleden een gedragsverandering doorgemaakt, ik ken hem als mijn broekzak. Ik snap waarom hij soms afhaakt, waarom hij in de middag moet gaan rusten, waarom hij zijn oordopjes in doet, en even later weer uit. Ik snap waarom hij de ruimte en de rust opzoekt in een drukke omgeving, maar ook snap ik waarom hij er juist blijft. Ik begrijp het ook wanneer hij zijn kwetsbaarheid verbergt en ik snap waarom hij in tranen uitbarst wanneer hij het gevoel heeft niet begrepen te worden, en het hem teveel wordt of wanneer de overprikkeling teveel van hem eist en hij daarbij het overzicht verliest. Maar ook waarom hij soms net doet of het hem niet raakt en doorgaat met zichzelf beter voordoen dan hij zich werkelijk voelt. Ik snap ook wanneer hij ziet dat het even niet gaat zoals hij graag zou willen, dat hij het maar laat gaan zoals het gaat, en wanneer hij voelt dit is wat te bereiken is vandaag, zie ik ook wel de frustraties. Ook snap ik hem wanneer hij pijnlijke keuzes moet maken, of juist keuzes maakt die het niet waard zijn om te doen en waar hij nu beter mee om kan gaan dan voorheen.  Ook ik snap wanneer hij tegen me zegt, neem jij het "stuur" even over, het is me echt teveel nu, weet ik dat het ook echt "menes is", of wanneer hij tegen me zegt kun jij mij even helpen, niet dadelijk maar nu, graag binnen een paar seconden, (wat ik er ook voor moet laten staan), omdat ik hem snap. En ik begrijp het helemaal wanneer hij tegen me zegt dat hij zichzelf weer uitgevonden heeft in zijn verkruimelde brein. Ik zie dat zo niet, hij leert leven met deze nieuwe man, die inmiddels plaats heeft gemaakt voor de oude vertrouwde, omdat de vorige langzaam in t verleden verdwijnt. Die nieuwere versie van hem, die nog steeds graag zijn ding doet, maar op zijn manier, en ik en onze omgeving snappen dat. Maar wanneer hij dan na een drukke maar o zo leuke dag een dag moet bij komen, slaakt hij een zucht van verlichting en wordt hij emotioneel en zegt, doordat ik gisteren het gevoel had te leven moet ik het vandaag bekopen om morgen of overmorgen, wanneer ik dat te boven ben, weer te mogen doorgaan met wat het best bij mij past. En dat heb ik er heel graag voor over. En ik, ik snap dat.....

(Foto NAH begeleiding Susteren...)

Macht en Ego☮️

Afgelopen dagen ging het nergens anders over dan over de Navo top. De kosten, de plek, de ceremonie, de hotels, het diner bij de koning en koningin en niet te vergeten de beveiliging, the Beast, komt hij wel of komt hij niet en wie komt er allemaal mee. Dagen volgepland met nieuwsuitzendingen, talkshow tafels vol met ervaringsdeskundigen, waar de èèn het nog beter weet dan de ander. Maar waar het op neer komt is en aanval op een Navo lid of partner, is een aanval op ons allen. Een 75 jarig oud verdrag dat ons (32 landen) moet beschermen tegen agressie. Klinkt mooi.... Geeft vrede.... 

Toch.... 

En daar stonden ze dan, gezamenlijk, op t bordes bij Huis Den Bosch, met zn allen. Zesendertig mannen straks in kostuum, meestal blauw en zeggen en schrijven zes vrouwen. Maar 6 vrouwen. Terwijl het juist vrouwen zijn die meer de nadruk leggen op samenwerking, debat en diplomatie. Investeren in sterkere sociale vangnetten en welzijnsbeleid. Gebleken is dat vrouwen minder snel geneigd zijn tot militaire agressie in tegenstelling tot mannen. Mannen nemen vaker een risico, waar vrouwen conflicten vaker duurzaam problemen op te lossen. Ook hebben vrouwen meer aandacht voor wederopbouw, educatieve vormen en sociale verbondenheid. Meer vrouwen aan de macht zou waarschijnlijk leiden tot meer samenwerking en minder agressie in de samenleving zeker als het gepaard gaat met gelijkheid, geloof, geaardheid en gender. Hey, de 4 G's. Maar macht doet vreemde dingen met de mens. Misschien is dit iets menseigen. Macht en ego heeft de neiging mensen te veranderen ongeacht geslacht. Zullen we het ooit weten? Geen idee! In de verre toekomst misschien. Maar of het met deze 36 mannen goed komt......laten we 🫱🏼🫲🏼🤞🏼🤝🙏🏼🍀🤲🏼☮️🕯️

P.P. ❤️

Vanmorgen mochten we op een plek zijn waar het heerlijk rustig is. De temperatuur was prima te doen in de ochtend, er stond een briesje, er waren schaduwplekken en het gezelschap was uiteenlopend van jong tot wat ze tegenwoordig zeggen, enkele vitalo's en al wat daar tussen zit. Maar de plek was magisch. Onder t genot van een kop koffie of "ijsthee" kwam t gesprek op de onrust in de wereld. Even leek t of we ondergedompeld werden in het negatieve, of we opnieuw meegezongen werden in wat de onvrede en onveilige situaties om ons heen met ons doen. Wat wereld leiders doen om hun macht te laten gelden, ze het hardst schreeuwen om hun gelijk te halen. En juist op dat moment keek ik naar rechts en zag een gebied dat me meteen deed beseffen dat waar ik was mij het op dat moment niet kon raken. Ik zag vrede om me heen, ik zag zon, ik zag liefde en ik zag een landschap dat me meteen tot rust bracht. Wat moet t bijzonder zijn om daar te mogen zijn, te werken en te wonen. 🌞🦙🐎👨🏼‍🌾🚜🌾❤️

Hey!!!! hier ben ik

Soms vraag ik me af of iemand dit herkent.

Niet per se de exacte situatie, maar het gevoel dat erbij hoort. Alsof je midden in een kamer staat, vol mensen, en toch het idee hebt dat niemand je echt hoort. Dat je iets probeert uit te leggen, maar ergens onderweg de woorden vervagen, alsof ze te zacht zijn. Of misschien denk ik gewoon te veel na. Misschien is dit gewoon menselijk, dit zoeken naar verbinding in een wereld die steeds meer lijkt te drijven op afstand. Maar ik schrijf dit toch, omdat er een kans is dat jij dit leest — en even knikt. "Ja, dat herken ik. Steeds vraag ik bevestigen, ben ik onzeker over wat ik doe. Soms kom ik in de verleiding om toch het roer om te gooien en op volle koers te gaan, maar dat roept weerstand op in mijn hoofd. Op ramkoers gaan kan altijd nog, dus probeer ik t eerst op mijn eigen vertrouwde manier te doen, die t best bij me past, die t dichtst bij me staat en waar ik me goed bij voel. Maar diep in mij zit een stemmetje dat t allerliefste luidkeels roept, 📣Hey hier ben ik, ik heb je wel gezien, jullie mij ook.

Ook ik moet er aan geloven🙂‍↕️

Wanneer ik het mag beleven wordt ik aan t einde van dit jaar 63 jaar. Twaalf daarvan was ik een kind. Ik groeide op een plek op waar ik me veilig voelde, met 2 liefdevolle ouders en een jonger broertje. Omringd door liefdevolle grootouders, ooms en tantes die bijna wekelijks op bezoek kwamen, vlakbij een basisschool en vriendinnen om de hoek. Vanaf mijn 12e werd t leven ineens wat gecompliceerder. Ineens was ik niet meer dat kind dat rond mocht fladderen maar werd er van me gevraagd om me te gedragen zoals een jonge dame zich dient te gedragen. Niet dat mijn ouders dat van mij verlangde, maar ik voelde de druk van de omgeving, en om erbij te blijven horen gaf ik daaraan toe. Tot mijn 16e fladderde ik zo nu en dan nog stiekem rond. Het ene moment speelde ik nog in de weiden achter mijn geboorte huis en t volgende moment zat ik tussen servet en tafellaken, opzoek naar wat ik wilde met de rest van mijn leven. Twintig was ik toen ik me settelde, jong dat weet ik maar voor die tijd was dat normaal. Voor ik 26 was had ik een koophuis, 2 kinderen en en een vouwwagen waarmee we ieder jaar kampeer vakanties vierde. En zo ging t leven door. Jaren werden zichtbaar, vele kilo's gewicht verloor ik, kinderen werden groot, en ik viel gelukkig nog steeds niet t verval van grijs haar en rimpels. Mijn genen hadden een positieve uitwerking op mij..... Tot nu....steeds komen er meer grijze sprieten haar tevoorschijn, een rimpel meer daar schrik ik niet meer van, platvoeten voel ik wanneer ik meer dan 7000 stappen per dag zet, ik krimp ook nog in, (hopelijk is er straks nog wat over) mijn handen zijn doorwerkt, mijn ogen worden slechter, mijn tandvlees kruipt omhoog, terwijl de rest van t lichaam zakt. En dan is er nog het gehoor, dat verraad een familie kwaal. Maar hoe slecht mijn gehoor ook is, of mijn ogen ook zijn, ik heb ze niet meer nodig om mensen te doorgronden. Daar heeft de leeftijd en levenservaring wel voor gezorgd. Door te kijken naar de mens als een geheel, en niet alleen naar hun uiterlijk, kun je mensen beter begrijpen en doorgronden. Dit vereist niet alleen visueel vermogen, maar ook inlevingsvermogen, begrip en de mogelijkheid om te luisteren naar wat ze werkelijk tegen je zeggen. 

Oud Zeer🍀

Wie heeft t niet. Oud zeer dat zo nu en dan weer de kop op steekt. Of dat je in een situatie verzeild raakt waarin je iets doet waar je gevoel je meteen weer terug fluit. Of erger nog, iemand die je dierbaar is tegen je zegt dat je dat beter niet had kunnen doen, dat er zeker consequenties op zullen volgen. Maar waarom.....omdat je graag iets deelde met andere, en je dan t gevoel hebt dat je een standje krijgt. Ik voelde t wel eens heel dichtbij, ik was wel eens die flapuit. Ik gaf wel eens mijn ongezouten mening, mijn kijk op sociaal maatschappelijke problemen, of ik poste wel eens iets wat me niet in dank werd afgenomen. Het gevoel dat je overhoud aan zo'n standje gaat verder terug dan t moment zelf. Het komt ergens vandaan. Ik hoef niet lang na te denken. Mijn gedachte gaan terug naar de 5e klas "lagere school". Hoe ik ook mijn best deed, toch werd ik uitgelachen door een volwassen leerkracht wanneer ik iets niet begreep. De vernedering greep me naar de keel, het voelde zonder dat hij iets zei of ik dagelijks een standje kreeg omdat ik niet paste in het groepje populaire kinderen die hij graag om zich heen verzamelde. Dat dit de meisjes waren waarmee ik t goed kon vinden maakte me onzeker. Ik merkte aan hen niet zozeer het verschil, maar ik maakte wel het verschil, en voelde dat wel degelijk..... Soms voelde het als verraad, soms sloot ik me af. Maar ik liet nooit merken dat t me vreselijk raakte. Ik huilde me vaak in slaap voelde me eenzaam in die volle klas van 35 kinderen. 1973-1974 wat een klote schooljaar.... En toch waren de andere 5 jaren geweldig leuk, en kijk ik met veel plezier terug op mijn basisschool tijd. Want ik was een kind dat altijd blij was, lachend doorging en lol maakte met andere.....en dat weglachen is mij echt niet vreemd.....Dat kan ik nog steeds als de beste❤️