Terug naar de kust.....

 

 

Er is niks zoveel, wanneer je net na de zomer van je leven bent waar je over na denkt,  wat ga ik doen met de herfst van mijn leven. Ik hou het maar een beetje luchtig, praat niet over leeftijd, over oud zijn, ouder worden, grijs en afgedankt, nee ik praat bewust over een periode die hoop ik voor ons allemaal is weggelegd. In de hoop dat we die zorgeloos en gezond mogen beleven, want dat willen we toch het liefst allemaal. Genieten van, en genieten met….. mmmm! En toch denk ik ook wel eens wat zou het mooi zijn om de tijd tot daar anders in te kunnen vullen, eerder die dromen waar te maken, en meer te kunnen en willen gaan genieten van de droom. Door allerlei reden kan dat vaak niet en hopen we dat later wel te kunnen doen. Maar meestal zit je vast in een druk gezin, kinderen, kleinkinderen, werk, huis, familie, sociaal contact en noem maar op wat je allemaal niet verzint om nog net niet dat te doen wat je eigenlijk heel graag zou willen doen. Niet dat ik het hier niet naar mijn zin heb, nee ik woon lekker, heb een fijn gezin, kinderen en kleinkinderen lekker dichtbij, maar toch denk ik wel eens, straks wanneer we samen oud mogen worden, zou ik graag gaan verhuizen naar de kust. Het weidse, de geur, het rollen van de golven, de wind, de duinen, het zand dat is wat mij hierin aantrekt. Het gevoel van echt vrij zijn, dat vast te kunnen houden voor de rest van  je tijd, dat zou ik zo bijzonder vinden. Maar waarom juist de kust. Ik ken er niemand, voor mijn gevoel is de kust een grote zandbak van Cadzand tot Den Helder, dus ben me zelfs in mijn beleving niet bewust van alle watersloten er tussen in, ook al ben ik best geografisch aan gelegd, in mijn beleving blijft de zandbak en de waterbak natuurlijk voor mij zeker nog een optie. Zo ik zie me er in de vroege ochtend al wandelen, door het helmgras, over de duinen, door het losse zand, het strand op en genietend van de rollende golven over het strand, het eb en vloed zien worden, in de verte een schip spotten en voorzichtig met mijn tenen voelen hoe koud of warm het zeewater voelt. Ook kan ik me er wel iets bij voorstellen waarom we dromen of eigenlijk heel zeker zijn van onze zaak waarom we later, wanneer de herfst in ons leven zijn intrede doet, zeggen ergens anders heen te gaan, naar een andere plek als waar we al een hele zomer waren. Ik denk dat het ook te maken heeft met de seizoenen in ons leven. Wanneer je als kind ergens was waar je het heel erg fijn vond, je warme gevoelens krijgt van het denken alleen al aan die plek,  en nadien voor je carrière gaat verhuizen, kan ik me voorstellen dat je graag weer het gevoel van warmte wil ervaren in het seizoen waarvan je weet, dit is het laatste, mijn zomer komt nooit weer. Je speelt eigenlijk een spelletje met je seizoenen, je manipuleert de boel een beetje. Je probeert je opnieuw te wanen in je lente, want ook daarvan komen herinneringen boven. Als klein kind, dwalend door de weilanden, leren fietsen op het tuinpad, als jong mens, op de drempel naar volwassenheid, je afzettend tegen de reguliere orde, rebels gedrag vertonen, en ook verstandig zijn en denkend aan de toekomst, door een mooie studie te kiezen of baan te creëren. Om op een andere plek dan thuis, (je lente,) juist die dingen te gaan doen waarvan je weet dat het zo hoort, om er later, wanneer jou zomer ten einde loopt te kunnen zeggen, ik wil terug naar mijn lente. De redenen lopen erg uiteen, voor mij geld dat zeker zo, ik heb nooit aan de kust gewoond, ben er zelfs maar sporadisch geweest. Maar het gevoel geeft me zo’n enorme boost, dat het bijna realistisch is en ik  het gevoel heb er soms al te zijn. Maar voor andere, kan de reden ook weer heel anders zijn. Weg uit het drukke, of juist terug naar de drukte. De reden is natuurlijk van belang, je hebt daar over nagedacht, al eerder dan je eigenlijk wilde toegeven, maar het gevoel van nog even je eigen zomer vast te houden weegt toch ook wel zwaar. De voltooid verleden tijd nog even uitstellen, en als het kan nog vast blijven houden aan de droom, want eens dan komt hij uit. Liefs

kleine wereld

Kleine wereld.

In mijn eigen kleine wereld waarin ik momenteel leef, gebeuren er toch nog wel eens spannende dingen. Ze zijn niet groots, maar zeker de moeite waard om over te schrijven en met iemand over te praten. Wanneer t weer niet de moeite waard is om over naar huis te schrijven, dan zal je als blogger t toch over wat anders moeten gaan hebben. Mijn wereld is momenteel niet erg groot. Ik zal het dan ook vaak dicht bij huis moeten zoeken. Maar daar is vaak nog genoeg te beleven. Gelukkig wel, zou je denken. En daar ben ik dan ook maar erg dankbaar voor momenteel. Er heerst hier namelijk een ware plaag, niet dat ik daar gelukkig of dankbaar van wordt hoor. En wanneer ik de plaag benoem dan gaan er vast al kleine kreetjes op van aj, of iek, of getsie…. Ja dus laat nog maar even wachten met t benoemen van de plaag.  En zal ik eerst jullie een klein beetje inzicht geven hoe t zover hier heeft kunnen komen. We wonen toch in een nette buurt, nette gezinnen, die hun tuintjes netjes houden en hun afval netjes in de containers doen. Geen of vrijwel geen fruitbomen in de buurt, een wijk die al een jaar of 30 bestaat, misschien iets verouderde woonerfjes, maar verder goed onderhouden plantsoenen, vijvertjes, waterpartijen, mooie rond gesnoeide boompjes, een mooie weg gescheiden door groen, hier en daar een speelhofje met wipkip, een winkelcentrumpje, volop parkeer gelegenheid en een mooi park in de buurt. Een rustig gelegen wijk in ons dorp dat op het punt staat een fusie aan te gaan met 2 buurgemeentes. Per 01-01-2017 woon ik weer in mijn geboorte dorp. Niet dat ik ga verhuizen, nee mijn geboorte dorp komt door de fusie bij t dorp waar ik nu woon, of zullen de bewoners uit mijn geboorte dorp zeggen, dat t dorp waar ik nu woon bij mijn geboorte dorp komt. Afijn genoeg hierover, daar zijn de meningen over verdeeld en zal nog wel even zo blijven, en dan moeten we nog fuseren. Afgelopen zaterdag ben ik op pad geweest om er voor te zorgen dat de plaag hier in onze wijk geen uitbereiding kan veroorzaken. Gemeente doet er verder niets aan, dus moeten we als buurtbewoners zelf creatief zijn. Van alles  nagelezen en naslagwerk opgezocht. Heel wat geappt met buurtbewoners over te treffen maatregelen, en zo hier en daar waren er mensen, waaronder ikzelf, die de plaag met eigen ogen aanschouwd hadden. En ik kan je verzekeren dat ik er toch wel een beetje een andere kijk op gekregen heb toen ik ze zag. Ik riep ook even “iek”….. en moest twee keer kijken of ik het wel goed zag. Maar voor ik het goed en wel in de smiezen had was het alweer weg. Maar ik weet zeker dat ik het goed gezien had. Ik ging met mijn bevinding toch wel even naar een buurman, en wat bleek er waren meerdere buurtbewoners die ze al gezien hadden. Jeetje, en dan wordt er niets aan gedaan…. Vreemd, we kunnen toch de gemeente hierop wijzen, de scout, die eens in de zoveel tijd zijn rondje doet, of de heren en dames van ongedierte verdrijving…. Of…. idd, de Rattenvanger van Hamelen…. Zou die er nog zijn, is er nog zoals vroeger een rattenvanger. Die op zijn fluit blies, een bepaalde toonhoogte, die alleen voor ratten hoorbaar was, en waardoor wij dus voor langere tijd verlost zijn van deze beestjes. We hebben allemaal rattenvallen gezet, of zoals sommige rattenklemmen, omdat een vrouw alleen niet zou weten wat ze met een val zou moeten, en niet zou weten wat ze met een levende rat aan zou moeten. Ik verwacht dat zelfs sommige mannen dat ook niet zullen weten. Nee dan heb ik toch liever de fluit van de rattenvanger, een beetje sprookjesachtig, mysterieus, en spannend. Zo’n Knappe fluit blazende man door onze wijk, met een optocht of uittocht van ratten achter hem aan, menig vrouwenhart veroverde, (ondanks zijn beroep), en lonkende naar de jonge meisjes, om te verdwalen in een buitenwijk en daar dan een tv serie en musical over schrijven. Er kan je erger overkomen toch……

Feelings;

Steeds wanneer ik bedenk om mijn blog te optimaliseren, schiet er bij mij een liedje te binnen! Een song uit de jaren dat ik een tiener was. Waarom dat ene lied mij te binnen schiet is me werkelijk onduidelijk. Ik kan namelijk geheel niet in mijn herinnering een moment vinden waarin ik dit nummer destijds aanbad. Nee, het blijft een raadsel. En toch denk ik er de laatste tijd vaker aan, heb ik op YouTube t lied opgezocht, en een aantal keer beluisterd in allerlei streamingen. Het is idd vaker gecoverd. Nou is het niet zo dat ik per definitie de originele song het mooist vind, nee met de jaren kan een lied een oud ingedut vrouwtje of vooruit, ook mannetje worden en daarmee kan een cover dan weer nieuw leven in zo'n lied blazen. Vaak gaat t dan over een enkel ander muziekinstrument, klanken van ritme er tussen door en een andere stem die dit nummer zingt. De stem vind ik dan op zich nog niet t belangrijkst wat een nummer zingt, vaak luister ik meer naar de klanken in de stem, de echtheid van de stem, de doorgeleefdheid van de stem, het volume of juist de kracht van t zachte zingen, waardoor de woorden duidelijk hoorbaar zijn. Een lied is een lied waarbij je fantasie kan hebben. Je mag zonder de vertolker ooit gezien te hebben een gezicht erbij bedenken, t kan dan zomaar zijn dat nadat je de zanger wel gezien hebt je vreselijk teleurgesteld bent, en dat je dacht, dat had ik nou nooit gedacht dat die er zo uit zou zien. Je kan ook bij een lied wat je eigenlijk in de eerste instantie niet aantrok de vertolker zien en denken, wauw.....ik vind dit gezicht wel erg leuk, ik denk dat ik dit lied ook mooi ga vinden. Dan loop je wel t risico dat je daarna zelf steeds de betovering van de muziek verbreken zal. Muziek is als een muze, je beleeft het, je voelt het, je ervaart het, je leeft het. Je hart gaat er van sneller kloppen, je wordt er zeker blij van kan niet echt stil zitten wanneer de klanken je uitdagen om te bewegen, je kan er emotioneel van raken en t ritme of de klanken herken je daarna uit duizenden. Je hoeft de eerste paar muzieknoten maar te horen en weet precies welk nummer er komt. Dat doet muziek met je, het is opgeslagen in je brein, het heeft een sterk vermogen tot herkenning, waardoor je nog precies weet wat je deed toen dit nummer in de top 40 stond, je nog precies je voor de geest kan halen wat voor kleren je droeg, of welke geur je rook. Wanneer je muziek verloochen wil moet je inderdaad eerst naar de persoon erachter kijken. Ik kan je wel zeggen dat dat beeld dan meestal vertekend raakt. Of je daarna dan  nog overtuigd bent en kan zeggen dat je dit mooi vind omdat de persoon je aantrekt, dan snap je t in zijn geheel niet.....Ik heb natuurlijk ook wel oog voor mooie mannen, vind het leuk om ze te zien, wanneer ze ook nog kunnen zingen dan is dat mooi meegenomen, ik zal zeker mijn ogen niet dichtknijpen wanneer John Bon Jovi langs loopt, zijn muziek is ook wel om aan te horen, maar in de eerste plaats ga ik toch voor dat onbekende lied wat nu alweer een uur lang door mijn gedachte en mijn lijf jaagt. En zelfs nu, jaren later, kan ik nog steeds warm lopen voor dit lied, wie t ook zingt, t geeft mij nog steeds t beroemde kippenvel gevoel......En dat is dan, Dust in the wind, by; Kansas,  by; the scorpions of by; the Eagels, op vinyl, cassettebandje, bandrecorder, walkman, cd, iPod, mp3, t maakt me niet uit, als het maar in mijn oren doet wat t moet doet, mijn brein prikkelen om te ervaren, beleven en te voelen.

Gering

Dat ik geen 18 meer ben besef ik ook wel. Wil ik eigenlijk ook niet meer, die tijd heb ik gehad, met mijn onzekerheden, en mijn alle niet uitgekomen wensen. Wat je wenst is mooi, daar teer je op, maar van onzekerheid daarvan groei je niet echt. Zo dacht ik tenminste ooit. Niet dat ik veel had om onzeker van te zijn realiseer ik me nu. Maar destijds was t toch maar een ramp om me niet al te scherp uit te drukken. Zoals jullie weten ben ik maar 1.50 m hoog. Dat was dan ook mijn grootste onzekerheid. Hoe moet dat nu verder dacht ik destijds. Wanneer ik in een winkel ben en juist wat ik nodig heb ligt op de bovenste schap, ik zag mezelf al klimmen in de winkelstellingen, en daarna een beetje onhandig naar beneden moest glijden. Of bij een concert, "ik ga naar de Golden Earing en ik neem mee", een huishoudtrap, of ik moest rennen voor een plaatsje vooraan om Sjors, Rinus, Caesar en Barry goed te kunnen zien. Maar uiteindelijk vroeg ik toch maar aan mijn vriendje of ik op zijn schouders mocht zitten, maar daar dacht ik dan ook niet meteen weer niet aan. Dat klein zijn had in mijn ogen alleen maar nadelen. Broeken moesten altijd korter gemaakt, rokjes en jurkjes vielen op mijn kuiten, shirts hingen over mijn billen, ik kan nog wel even doorgaan over de nadelen die ik destijds beleefde als een groot probleem. Ik heb er niet altijd aardig mee om kunnen gaan en heb ook nog ooit eens een beennverlenging overwogen. Maar uiteindelijk maakt dat de rest van mijn lichaam niet met elkaar in verhouding. Dus daar maar heel snel vanaf gezien. Nee mijn lengte of  juist niet mijn lengte, is mij eigenlijk lang parten blijven spelen. Ook dat wist ik wel vaak te compenseren, daar deed ik dan weer extra mijn best voor. Om op te vallen moet je andere dingen gaan doen, zo ooit roze haar gehad, viel echt op, de eerste dagen geen probleem, ik had er zelf om gevraagd bij een kapper. Ze keken me wel raar aan bij mijn eis, maar uiteindelijk toch gedaan. Pas wanneer er uitgroei komt zie je de problemen. Ikke niet, maar alle grotere mensen keken zo boven op mijn hoofd, dus kreeg ook wel dit over me heen. Petje op! Daar mocht ik dan ook eer een tijdje mee opvallen. Mijn kleding heb ik wel altijd een beetje normaal gehouden, juist om niet op te vallen. Raar dat ik dat dan weer niet veranderde. De tijd van de punk heb dan wel beleefd, veel zwart en donker, maar nooit niet tot in t extreme. Meer t genieten van de klanken van the sex pistols en Iggi Pop. Geen hanenkam op mijn hoofd. Alles wordt anders, meer gecontroleerd en geaccepteerd. Zo ook mijn geringe lengte. Wanneer ik iets uit de supermarkt nodig heb uit t bovenste schap, klim ik gerust in t rek, als ik naar een concert ga neemt mijn vriendje mij niet meer op de schouders, het was trouwens voor t laatst bij goud van oud in 1998 dat ik op zijn schouders mocht zitten, ik geniet van klanken en mensen om me heen. En ik weet dat er nadelen kleven aan klein zijn, maar er  zijn ook voordelen. Ik heb nl niet zoveel schoppen onder mijn kon t gehad dan de hele grote mensen, bloemen en groeien nu eenmaal langzamer dan onkruid, en zoals mijn moeder ooit zei, als de grote mensen de goeie waren dan zijn de kleine te beklagen.....

Er gaat toch niks boven een goede nachtrust, van een uurtje of 8, daarna een ontbijtje op t voeteneind van t bed om kruimels erin te voorkomen en daarbij de geur van koffie die je dan tegemoet komt. Hmmmm.... dat moet toch zalig zijn. Niet iedere ochtend maar zo nu en dan verrast worden is toch erg lekker. Of wat te bedenken van de geur van vers gebakken wafels, of het bakken van verse broodjes. T lijkt zo normaal voor vele, dan ga je toch naar de winkel en haal je broodjes, die afgebakken moeten worden. Kun je doen ja, maar of t dan t gevoel van tevredenheid uitstraalt of overbrengt is nog maar de vraag. Want is t niet zo dat je meer hebt met de dingen die je wenst, dan met de dingen die je zo kan doen. En dan heb ik het niet over t kopen van dure bijna onbetaalbare materialen. Nee ik heb het over de kleine dingen die de mens wenst. Wat menig mens al vaak doet, wat eigenlijk zo gewoon lijkt en waar je op den duur geen waarde meer aan hecht. Tot het moment dat niks meer van vanzelfsprekend is, je ineens terug moet vallen op je eigen ik, die je eigenlijk vóór dien niet zo goed kende. Want zeg nou zelf, wat is er nu mis met een wens in vervulling laten gaan, wanneer je jezelf tevreden moet stellen. Niet zo heel moeilijk, het is juist de eerste oplossing die je aandraagt wanneer je even in de put zit. Dan ga je toch leuke dingen doen wordt er dan geadviseerd, shoppen, terrasje, etentje..... Maar zit t hem daar dan in, zit er niet een filosofie achter. Ik ben natuurlijk geen psycholoog, maar ik moet t met mijn ervaring doen. En dat is er inmiddels wel. Niet dat ik ontevreden ben, integendeel, maar ben niet meer zo snel in de verleiding om voor t grote te gaan. Nee ik realiseer me dat er meer geluk zit in de kleine dingen van t leven, t meest voor de handliggende, t gevoel wat je krijgt wanneer mensen je waarderen, je complimentjes krijgt om wie je bent en wat je doet, voor een ander of voor jezelf. Of juist voor iets wat je niet doet en waarbij je een goed gevoel overhoudt. De warmte die t geeft wanneer je ziet dat je iemand blij maakt met je aanwezigheid, je woorden of gewoon je belangstelling, of de glinstering in de ogen terug geeft door er gewoon te zijn. Deze dingen zijn niet te koop, ze zijn er om te koesteren, je leven te verrijken, en daarmee jezelf uiteindelijk tegoed te doen. En ze zijn t meest waardevol wat je maar te wensen hebt en wat je je maar voor kan stellen, vriendschap, liefde, en blijdschap.... met een goud en randje. Niet alles is klatergoud wat er blinkt, maar wanneer je ziet waar je blij van wordt en je ogen gaan daarvan stralen en de warmte vult je hart, dan koester dat gevoel en houd het vast. Want wanneer niets meer echt vanzelfsprekend is dan ben je gauw geneigd geen concessies te doen. En dan zul je toch naar de bakker moeten om versgebakken broodjes te ruiken.
Nog nooit moeite gehad om te kiezen tussen twee foto's voor mijn blog maar nu kon ik geen keuze maken dus beide gebruikt....kies er een die voor jezelf het beste past.