Gering

Dat ik geen 18 meer ben besef ik ook wel. Wil ik eigenlijk ook niet meer, die tijd heb ik gehad, met mijn onzekerheden, en mijn alle niet uitgekomen wensen. Wat je wenst is mooi, daar teer je op, maar van onzekerheid daarvan groei je niet echt. Zo dacht ik tenminste ooit. Niet dat ik veel had om onzeker van te zijn realiseer ik me nu. Maar destijds was t toch maar een ramp om me niet al te scherp uit te drukken. Zoals jullie weten ben ik maar 1.50 m hoog. Dat was dan ook mijn grootste onzekerheid. Hoe moet dat nu verder dacht ik destijds. Wanneer ik in een winkel ben en juist wat ik nodig heb ligt op de bovenste schap, ik zag mezelf al klimmen in de winkelstellingen, en daarna een beetje onhandig naar beneden moest glijden. Of bij een concert, "ik ga naar de Golden Earing en ik neem mee", een huishoudtrap, of ik moest rennen voor een plaatsje vooraan om Sjors, Rinus, Caesar en Barry goed te kunnen zien. Maar uiteindelijk vroeg ik toch maar aan mijn vriendje of ik op zijn schouders mocht zitten, maar daar dacht ik dan ook niet meteen weer niet aan. Dat klein zijn had in mijn ogen alleen maar nadelen. Broeken moesten altijd korter gemaakt, rokjes en jurkjes vielen op mijn kuiten, shirts hingen over mijn billen, ik kan nog wel even doorgaan over de nadelen die ik destijds beleefde als een groot probleem. Ik heb er niet altijd aardig mee om kunnen gaan en heb ook nog ooit eens een beennverlenging overwogen. Maar uiteindelijk maakt dat de rest van mijn lichaam niet met elkaar in verhouding. Dus daar maar heel snel vanaf gezien. Nee mijn lengte of  juist niet mijn lengte, is mij eigenlijk lang parten blijven spelen. Ook dat wist ik wel vaak te compenseren, daar deed ik dan weer extra mijn best voor. Om op te vallen moet je andere dingen gaan doen, zo ooit roze haar gehad, viel echt op, de eerste dagen geen probleem, ik had er zelf om gevraagd bij een kapper. Ze keken me wel raar aan bij mijn eis, maar uiteindelijk toch gedaan. Pas wanneer er uitgroei komt zie je de problemen. Ikke niet, maar alle grotere mensen keken zo boven op mijn hoofd, dus kreeg ook wel dit over me heen. Petje op! Daar mocht ik dan ook eer een tijdje mee opvallen. Mijn kleding heb ik wel altijd een beetje normaal gehouden, juist om niet op te vallen. Raar dat ik dat dan weer niet veranderde. De tijd van de punk heb dan wel beleefd, veel zwart en donker, maar nooit niet tot in t extreme. Meer t genieten van de klanken van the sex pistols en Iggi Pop. Geen hanenkam op mijn hoofd. Alles wordt anders, meer gecontroleerd en geaccepteerd. Zo ook mijn geringe lengte. Wanneer ik iets uit de supermarkt nodig heb uit t bovenste schap, klim ik gerust in t rek, als ik naar een concert ga neemt mijn vriendje mij niet meer op de schouders, het was trouwens voor t laatst bij goud van oud in 1998 dat ik op zijn schouders mocht zitten, ik geniet van klanken en mensen om me heen. En ik weet dat er nadelen kleven aan klein zijn, maar er  zijn ook voordelen. Ik heb nl niet zoveel schoppen onder mijn kon t gehad dan de hele grote mensen, bloemen en groeien nu eenmaal langzamer dan onkruid, en zoals mijn moeder ooit zei, als de grote mensen de goeie waren dan zijn de kleine te beklagen.....