Er is
niks zoveel, wanneer je net na de zomer van je leven bent waar je over na
denkt, wat ga ik doen met de herfst van
mijn leven. Ik hou het maar een beetje luchtig, praat niet over leeftijd, over
oud zijn, ouder worden, grijs en afgedankt, nee ik praat bewust over een
periode die hoop ik voor ons allemaal is weggelegd. In de hoop dat we die
zorgeloos en gezond mogen beleven, want dat willen we toch het liefst allemaal.
Genieten van, en genieten met….. mmmm! En toch denk ik ook wel eens wat zou het
mooi zijn om de tijd tot daar anders in te kunnen vullen, eerder die dromen
waar te maken, en meer te kunnen en willen gaan genieten van de droom. Door
allerlei reden kan dat vaak niet en hopen we dat later wel te kunnen doen. Maar
meestal zit je vast in een druk gezin, kinderen, kleinkinderen, werk, huis,
familie, sociaal contact en noem maar op wat je allemaal niet verzint om nog
net niet dat te doen wat je eigenlijk heel graag zou willen doen. Niet dat ik
het hier niet naar mijn zin heb, nee ik woon lekker, heb een fijn gezin,
kinderen en kleinkinderen lekker dichtbij, maar toch denk ik wel eens, straks
wanneer we samen oud mogen worden, zou ik graag gaan verhuizen naar de kust.
Het weidse, de geur, het rollen van de golven, de wind, de duinen, het zand dat
is wat mij hierin aantrekt. Het gevoel van echt vrij zijn, dat vast te kunnen
houden voor de rest van je tijd, dat zou
ik zo bijzonder vinden. Maar waarom juist de kust. Ik ken er niemand, voor mijn
gevoel is de kust een grote zandbak van Cadzand tot Den Helder, dus ben me
zelfs in mijn beleving niet bewust van alle watersloten er tussen in, ook al
ben ik best geografisch aan gelegd, in mijn beleving blijft de zandbak en de
waterbak natuurlijk voor mij zeker nog een optie. Zo ik zie me er in de vroege
ochtend al wandelen, door het helmgras, over de duinen, door het losse zand,
het strand op en genietend van de rollende golven over het strand, het eb en
vloed zien worden, in de verte een schip spotten en voorzichtig met mijn tenen
voelen hoe koud of warm het zeewater voelt. Ook kan ik me er wel iets bij
voorstellen waarom we dromen of eigenlijk heel zeker zijn van onze zaak waarom
we later, wanneer de herfst in ons leven zijn intrede doet, zeggen ergens
anders heen te gaan, naar een andere plek als waar we al een hele zomer waren.
Ik denk dat het ook te maken heeft met de seizoenen in ons leven. Wanneer je
als kind ergens was waar je het heel erg fijn vond, je warme gevoelens krijgt
van het denken alleen al aan die plek,
en nadien voor je carrière gaat verhuizen, kan ik me voorstellen dat je
graag weer het gevoel van warmte wil ervaren in het seizoen waarvan je weet,
dit is het laatste, mijn zomer komt nooit weer. Je speelt eigenlijk een
spelletje met je seizoenen, je manipuleert de boel een beetje. Je probeert je
opnieuw te wanen in je lente, want ook daarvan komen herinneringen boven. Als
klein kind, dwalend door de weilanden, leren fietsen op het tuinpad, als jong
mens, op de drempel naar volwassenheid, je afzettend tegen de reguliere orde,
rebels gedrag vertonen, en ook verstandig zijn en denkend aan de toekomst, door
een mooie studie te kiezen of baan te creëren. Om op een andere plek dan thuis,
(je lente,) juist die dingen te gaan doen waarvan je weet dat het zo hoort, om
er later, wanneer jou zomer ten einde loopt te kunnen zeggen, ik wil terug naar
mijn lente. De redenen lopen erg uiteen, voor mij geld dat zeker zo, ik heb
nooit aan de kust gewoond, ben er zelfs maar sporadisch geweest. Maar het
gevoel geeft me zo’n enorme boost, dat het bijna realistisch is en ik het gevoel heb er soms al te zijn. Maar voor
andere, kan de reden ook weer heel anders zijn. Weg uit het drukke, of juist
terug naar de drukte. De reden is natuurlijk van belang, je hebt daar over
nagedacht, al eerder dan je eigenlijk wilde toegeven, maar het gevoel van nog
even je eigen zomer vast te houden weegt toch ook wel zwaar. De voltooid
verleden tijd nog even uitstellen, en als het kan nog vast blijven houden aan
de droom, want eens dan komt hij uit. Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten