Vrouwen Dingen

 

 

 

 

 

 

 

Ik zal een van de weinige zijn die erg blij is dat de klok eindelijk weer is terug gezet in normale tijd. Van dat uur vooruit heb ik na een aantal maanden best last. Ik vind t sowieso al een prestatie wanneer ik zelf een nacht heb kunnen slapen zonder wakker te worden.  Ik heb mijn slaap knoerhard nodig. De tekenen van vermoeidheid zijn dan ook duidelijk zichtbaar wanneer ik niet uitgerust aan mijn dag begin. Zo wordt mijn nacht tegenwoordig regelmatig onderbroken door de hitte die me midden in de nacht uit mijn slaap haalt. Dat heeft dan weer te maken met de leeftijd. In de hoop dat ik eigenlijk te moe ben om ook maar wat te kunnen piekeren. Een chronisch piekeraar ja, zeg t me maar, ik weet t zelf ook wel. Niet dat ik dan beren of ongelukken op mijn pad zie maar eerder het soort van piekeren over hoe regel ik morgen de afspraak met het cak, of wat moet ik nog doorgeven aan srk, of is de wmo consult alweer terug van vakantie en kan ik hem bereiken. Of is er nog iets om te piekeren geef me even een seintje want nu ben ik in mijn piekertijd, nu mag ik. Er zijn er meer onder ons die dit fenomeen eigen hebben gemaakt, volgens mij een vrouwen dingetje, mannen hoor ik hier over nooit iets zeggen. Of.....Bijna nooit, maar in een gesprek met vrouwen is dit toch heel erg herkenbaar. We piekeren over van alles, van t eten de volgende dag tot hele zware kost. Gevoelens, verdriet, wat als er dit of dat gebeurd, of de nachtelijke geluiden die je hoort. Maar wat zegt dat over ons. Niet veel denk ik, meestal weten we de dag erna niet meer exact te vertellen wat voor oplossingen aan de stellingen zijn geleverd. Dus het brengt ook weer geen soelaas. Zijn wij vrouwen zelf t gepieker? Of ligt er meer achter? Ik ben hier nog niet echt klaar mee, en verwacht ook medepiekeraarsters niet. Oplossingen zijn dus zeker welkom. Begin niet over t glaasje warme melk, even eruit en iets doen wat afleid, allemaal al geprobeerd en heeft tot nu toe niks opgeleverd. Ik weet wel dat ook dat laat naar bed gaan geen oplossing is, gevolg, nu juist net deze zondag zo lam als en tak, op de bank en moe... dus dan maar bloggen....  Ach zo heeft iedere leeftijd zijn charmes, al kan ik van een aantal verschijnselen niet echt over charmes praten.  Zo ga ik dan ook met regelmaat met pincet en wat verf aan de slag om overtollig haargroei in mijn gezicht te lijf te gaan, en met de verf om juist t kleine beetje dat daar nog boven mijn ogen groeit te laten opvallen. Meestal met de badkamerdeur dicht, niemand die mag binnen komen ook mijn partner niet. Ik heb dan een spiegeltje dat wel extra vergroot maar ik zie ze duidelijk zitten. En ze moeten eruit, die ellendige harde knoepers. Ze prikken soms een beetje en dat is reuze gênant. De ai'js en de auw's die dan over mijn lippen komen zijn niet mals, maar mijn moeder zei altijd, wie gruts wil zijn moet pijn lijden. En daar ben ik t dan meteen helemaal mee eens. Ik heb zelfs mijn partner laten beloven dat wanneer ik ooit kom te overlijden dat voordat ik bekeken ga worden door al mijn rouwende vriendinnen hij die pukkels echt weg moet laten halen. Je kan he toch niet voorstellen dat ze huilend bij mijn kist staan, en voorover buigend moeten concluderen dat ik baardgroei zou hebben. Dat zou heel veel aan mijn geloofwaardigheid afdoen. En mijn haartjes boven mijn ogen die zal ik zolang ik leef blijven verven!!!! Liefs Brigitte

Bigist: Herst....

Bigist: Herst....: Mijn favoriet seizoen, nog net geen koude winter, maar de natuur op zijn naakts zien, alles uit, schromend, blad voor blad, soms omhuld ...

Herst....

Mijn favoriet seizoen, nog net geen koude winter, maar de natuur op zijn naakts zien, alles uit, schromend, blad voor blad, soms omhuld door de ochtenddauw om de schaamte te verbergen.... Mooie Herfst, wat ben je goud. Eerst alle blaadjes die verkleuren, de geur van hout en vocht proef je bijna op je tong. Voor mij komt herfst vaak te vroeg, maar wanneer hij er eenmaal is kan ik daar zo van genieten. Het maakt de wereld klaar voor de rust die komen gaat. De winter die nodig is voor het nieuwe licht, zo is de herfst nodig om plaats te maken voor t ontvangen van de nieuwe kracht. Die de natuur nodig heeft om later, over een maand of 5, weer nieuwe bladeren te krijgen en de takken die opnieuw weer kunnen dragen....Het lopen door het bos geeft aan mij althans zoveel moois, alles waar je kijkt is klater goud, met hier en daar wat groen. De bladeren op het pad waar over je loopt en tot je enkels reikt geeft een geritsel dat mij vrolijk maakt. De Herfst..... voor sommige misschien een lastige fase, kortere dagen, eerder donker, minder licht, maar voor mij een seizoen om te omarmen, nog meer dan de lente, omdat ik voor mijn gevoel weet zonder herfst geen lente.... Maar de herinnering aan de herfst romantiseer ik naar alle waarschijnlijkheid, maar daar heb ik dan even nu geen oog voor, ik geniet van zulke dagen, de dauw, de vallende bladeren en t klatergoud en wetende dat na de herfst ook weer een ander seizoen komt. En daarna nog één, en dat opnieuw bij ons weer letterlijk en figuurlijk nieuw leven brengt.....Zodat we weten, de cirkel van het leven gaat zijn gang, niemand heeft daar de hand in en dat is zo een wonder..... een nieuw leven opnieuw bijzonder... Liefs Brigitte

  

Ode aan vriendinnen....

Toen ik als klein meisje naar de kleuterschool ging, begon voor mij volgens mijn ouders destijds de zoektocht naar vriendinnetjes. Dat was mede doordat ik aan de rand van t dorp woonde en er een weg overgestoken moest worden om in de wijk te komen waar meer leeftijdsgenootjes woonde. Dat gelde natuurlijk ook voor t merendeel van de leeftijdgenoten, behalve mijn buurmeisje en jongens die ongeveer de zelfde leeftijd hadden. Het was voor mij dan ook eindelijk een bevrijding om naar de "bewaarschool" te mogen. Heerlijk spelen met leeftijdsgenootjes, de vrijheid die ik eigenlijk thuis ok had werd verruild voor een gemaakte tijd, speeluurtje, poppenhoek, en bouwhoek. Ik kan me niet zo veel meer herinneren van mijn tijd daar, foto's getuigen eerder dat ik er ook echt ben geweest. De eerste echte herinnering is de geboorte van mijn broertje in 1968 ik was toen inmiddels 5 jaar oud. Je vertelde toen, ik zit bij de zuster", ja destijds nog nonnen op school, met kap en al, en zij kwam met mij mee naar huis om mijn mooie broertje te bewonderen. Waarschijnlijk heeft dat heel veel indruk gemaakt destijds. Je leven heeft indrukken en afdrukken achter gelaten, de littekens van je jeugd, de rimpels van weleer, de gedachten van ooit.... ach wat zegt dat over vriendschap, kameraadschap. De een leer je kennen op de eerste dag dat je naar school gaat, de ander komt halverwege de basisschool je leven binnen stormen en dan zijn er nog 2 die wat later op de middelbare je pad kruisen. En ze betekenen veel meer dan dat ik kan uitleggen. Je netwerk eenmaal opgebouwd, uit vriendschappen voor t leven, vriendschappen die zijn gebleven, vriendschappen die zijn ontstaan in de loop der tijd, vriendschappen die gedeeld zijn, ik weet dat ik niet zonder hen kan. Mijn vriendinnen zie ik gelukkig nog met regelmaat, niet wekelijks maar dat doet niet af aan de intensiteit ervan. Soms heb ik een periode dat ik ook onuitstaanbaar ben, dan weet ik van mezelf dat ik niet de gezelligste ben, maar eenmaal weer bij elkaar geraapt en mijn zonden overdacht, ben ik best te pruimen. Meisjes mochten jullie dit lezen, ik ben blij met jullie alle 4.....  De jaren verstrijken, vriendschappen worden hechter, intenser, er worden andere zaken belangrijk, je leeft je leven en alles gaat door. Je deelt lief en leed, en dat hebben wij met elkaar dan ook zeker gedaan, hebben heel wat stormen doorstaan, maar ook gelachen en gekke dingen gedaan waarbij de tranen van t lachen over onze wangen rolde, maar boven al is t er ook wel uit gebleken dat wat er ook gebeuren zal, we zullen er altijd zijn voor elkaar. Laat dat nou de kracht van onze vriendschap zijn.....

Blog Zacht

 

Toen ik net voor t weekend t nieuws hoorde dat er een aangetrouwde nicht is komen te overlijden, schrok ik daar enorm van. Ze was al wel geruime tijd ziek, maar wanneer een leven eindig is, heb ik daar toch een gevoel bij van, waarom, eigenlijk nog veel te jong, of wat jammer nou, onze generatie was nog niet aan de beurt. We hebben nog wat af te maken, we willen nog wat betekenen voor de generatie na ons, en als het mogelijk is, ook nog voor de generatie daarna. Maar god's wegen zijn ondoorgrondelijk, je weet nooit wanneer t klaar voor je is, en mocht dat eerder zijn dan je zelf had verwacht, wat is er dan nog te doen. Kun je er op een gegeven ogenblik vrede mee hebben? Je hoort zo vaak, alles is gezegd, laat t nu maar klaar zijn, maar als ik eerlijk ben, ik had nog wel jaren met
een veel te vroeg gestorven vriendin willen kletsen, willen kletsen... wat zeg ik, kunnen kletsen. Of de uitdrukking, "niets meer om naar toe te leven", nou ik zie in elke dag de uitdaging, de ene wat meer dan de andere dag, maar wanneer ik de zon op zie komen, zeker in deze herfstdagen boven de dauw over de velden, dan besef ik maar weer terdege hoe blij ik mag zijn met deze nieuwe dag. Maar ik begrijp ook dat de uitdrukking "wanneer leven lijden wordt, kan de dood een verlossing zijn". Wanneer uitzichtloos lijden, ingelost kan worden voor eeuwige slaap, dan zou ik als nuchtere Hollandse daar zeker voor kiezen, Ook zou ik dat mijn medemens en dierbare gunnen. Ik zou wel erg egoïstisch zijn wanneer ik mijn geliefde, met zijn pijn en ellende langer bij me zou willen houden om mezelf daarin goed te voelen en dat alleen omdat ik nog niet klaar zou zijn om afscheid te nemen, of om de simpele reden, voor de "Heb". Weet ook dat er een tijd komt, ik sta inmiddels aan de kant van mijn leven dat er meer geweest is dan dat er komen zal. Ook ik zal een keer moeten gaan ondervinden dat de mensen om me heen weg gaan vallen. Dat is al wel gebeurd, weliswaar in de verkeerde volgorde, eerst jong bedoel ik daarmee, en tussen door een ouder iemand, maar het overdenken van je leven komt zo nu en dan toch hard binnen. Want hoe zou je op je leven terug kijken wanneer je een kwartier na je overlijden daartoe de kans zou krijgen. Zware kost op zo'n mooie herfst dinsdagochtend.... mijn lievelingsseizoen.... Liefs Brigitte