Vrouwen Dingen

 

 

 

 

 

 

 

Ik zal een van de weinige zijn die erg blij is dat de klok eindelijk weer is terug gezet in normale tijd. Van dat uur vooruit heb ik na een aantal maanden best last. Ik vind t sowieso al een prestatie wanneer ik zelf een nacht heb kunnen slapen zonder wakker te worden.  Ik heb mijn slaap knoerhard nodig. De tekenen van vermoeidheid zijn dan ook duidelijk zichtbaar wanneer ik niet uitgerust aan mijn dag begin. Zo wordt mijn nacht tegenwoordig regelmatig onderbroken door de hitte die me midden in de nacht uit mijn slaap haalt. Dat heeft dan weer te maken met de leeftijd. In de hoop dat ik eigenlijk te moe ben om ook maar wat te kunnen piekeren. Een chronisch piekeraar ja, zeg t me maar, ik weet t zelf ook wel. Niet dat ik dan beren of ongelukken op mijn pad zie maar eerder het soort van piekeren over hoe regel ik morgen de afspraak met het cak, of wat moet ik nog doorgeven aan srk, of is de wmo consult alweer terug van vakantie en kan ik hem bereiken. Of is er nog iets om te piekeren geef me even een seintje want nu ben ik in mijn piekertijd, nu mag ik. Er zijn er meer onder ons die dit fenomeen eigen hebben gemaakt, volgens mij een vrouwen dingetje, mannen hoor ik hier over nooit iets zeggen. Of.....Bijna nooit, maar in een gesprek met vrouwen is dit toch heel erg herkenbaar. We piekeren over van alles, van t eten de volgende dag tot hele zware kost. Gevoelens, verdriet, wat als er dit of dat gebeurd, of de nachtelijke geluiden die je hoort. Maar wat zegt dat over ons. Niet veel denk ik, meestal weten we de dag erna niet meer exact te vertellen wat voor oplossingen aan de stellingen zijn geleverd. Dus het brengt ook weer geen soelaas. Zijn wij vrouwen zelf t gepieker? Of ligt er meer achter? Ik ben hier nog niet echt klaar mee, en verwacht ook medepiekeraarsters niet. Oplossingen zijn dus zeker welkom. Begin niet over t glaasje warme melk, even eruit en iets doen wat afleid, allemaal al geprobeerd en heeft tot nu toe niks opgeleverd. Ik weet wel dat ook dat laat naar bed gaan geen oplossing is, gevolg, nu juist net deze zondag zo lam als en tak, op de bank en moe... dus dan maar bloggen....  Ach zo heeft iedere leeftijd zijn charmes, al kan ik van een aantal verschijnselen niet echt over charmes praten.  Zo ga ik dan ook met regelmaat met pincet en wat verf aan de slag om overtollig haargroei in mijn gezicht te lijf te gaan, en met de verf om juist t kleine beetje dat daar nog boven mijn ogen groeit te laten opvallen. Meestal met de badkamerdeur dicht, niemand die mag binnen komen ook mijn partner niet. Ik heb dan een spiegeltje dat wel extra vergroot maar ik zie ze duidelijk zitten. En ze moeten eruit, die ellendige harde knoepers. Ze prikken soms een beetje en dat is reuze gênant. De ai'js en de auw's die dan over mijn lippen komen zijn niet mals, maar mijn moeder zei altijd, wie gruts wil zijn moet pijn lijden. En daar ben ik t dan meteen helemaal mee eens. Ik heb zelfs mijn partner laten beloven dat wanneer ik ooit kom te overlijden dat voordat ik bekeken ga worden door al mijn rouwende vriendinnen hij die pukkels echt weg moet laten halen. Je kan he toch niet voorstellen dat ze huilend bij mijn kist staan, en voorover buigend moeten concluderen dat ik baardgroei zou hebben. Dat zou heel veel aan mijn geloofwaardigheid afdoen. En mijn haartjes boven mijn ogen die zal ik zolang ik leef blijven verven!!!! Liefs Brigitte