moederkloek 💚👨‍👩‍👧‍👦👨‍👩‍👦‍👦💚

Ben ik nou de enige overbezorgdemoederkloek hier, of ben ik misschien diegene die dat durft toe te geven. Steeds wanneer de vakanties dichterbij komen, en onze kinderen hun weg opzoeken naar hun vakantie bestemming elders in de wereld, bekruipt me een gevoel wat ik mijn levenlang al heb, maar juist niet kan verklaren of negeren. Toen onze zoon met z'n vriendin naar de Dominicaanse republiek vloog, en onze andere zoon met zijn vriendin naar Thailand afreisde had ik dagen last van 't empty nest syndrome. Lach niet bij wat ik nu zeg, de jongens waren al lang 't huis uit, dus waar 't van heen kwam, daar had ik geen idee van, wat ik er aan moest doen, was voor mij onbekend. Ik kende 't syndroom niet, had er destijds toen hun het huis verlieten, geen last van gehad, maar dit voelde zo leeg, vreemd en verward. Het gaf me zelf een gevoel van onbehagen en wanhoop, dat weet ik wel. Ik huilde wanneer ik langs hun foto liep, bij hun slaapkamer van vroeger bekroop me een akelig gevoel en ik kreeg heimwee naar de tijd dat mijn jongens nog jongetjes waren. Tja, wat waren dat mooie tijden. Nu gaan mijn jongens met hun eigen gezin op vakantie. Ik gun ze dat van harte en ik hoop dat ze net zo'n onbezorgde tijd hebben als dat wij dat hadden in hun jeugd. Maar steeds probeer ik, wanneer ze onderweg zijn met de auto veelal naar zuid Frankrijk die reisdagen door te komen met veel afleiding. Ook zo vandaag. En ik weet dat onze oudste zoon proefkampeert met z'n gezin op een camping in de buurt, en de andere zoon opweg is naar een mooi ver oord in de Dordonge. Ik zat vanmiddag met mijn lieve vriendin en onze mannen aan een heerlijke lunch als afleiding, maar mijn telefoon blijft steeds dicht bij, om ook maar ieder moment te kunnen kijken wanneer het berichtje komt, "we zijn gearriveerd". Dan pas kom ik tot rust. En laat ik je nou iets verklappen, dat is over 2 weken weer zo, wanneer ze huiswaarts gaan, en 2 weken daarna opnieuw, wanneer onze oudste zoon met z'n gezin richting Frankrijk vertrekt, en daarna weer als ze huiswaarts komen. Ik zal dat blijven hebben, zolang als ik leef. Gewoon omdat ik zo ben. Maar daarbij, mag ik er zijn. Veel liefs❣️

Hello Summer....

Daar gaan we weer. Richting vakantie, daar waar vele die ik ken en lief heb, de wereld intrekken om even te kunnen onthaasten en ontspannen. Heerlijk lijkt me dat. Zo vroeg al in 't jaar, wanneer 't kan, omdat je geen kinderen meer om je heen hebt die gebonden zijn aan school vakanties, of de kinderen nog net jong genoeg zijn zodat de leerplicht je nog niet de vrijheid ontneemt van gespreide vakantie wanneer 't jullie uitkomt. Na de corona uitbraak vroeg in 't jaar, en daarbij de gedwongen beperkingen die opgelegd zijn, zijn vele ouders met schoolgaande kinderen, 12 weken met hen thuis geweest, en hebben de ouders voor juf of meester gespeeld. Ze hebben thuisonderwijs gegeven, en zichzelf  in allerlei bochten moest dwingen om ook nog te werken.... Dus begrijpelijk dat 't echt nodig is om even weg te gaan, zeker nu 't weer mag, en de reis mag gaan naar landen die oranje of groen kleuren. Frankrijk, Duitsland, Luxemburg, of misschien gewoon Nederland of net wat verder van huis. 't mag weer, 't kan weer...... Laad de accu op, nu 't kan, straks komt die lange winter echt wel weer. En nu is de tijd van opladen, buiten zijn en gezonde lucht tot jullie nemen, genieten van elkaar en van de vrijheid. Wat hebben vele onder ons dat gemist. En waar de reis ook heen gaat, neem gezond Boeren Verstand met jullie mee, kijk uit in 't verkeer, doe rustig aan, je mag onthaasten je hebt tenslotte vakantie, en neem de herinneringen mee terug, en vertel ze aan ieder die 't horen wil. Liefs Brigitte 😘

ALM❤️🧡💛💚💙💜🤎🖤🤍

Opnieuw zakt mijn broek af van verbazing. Ik kan geen tv aanzetten of covid19 of BLM loopt als een rode draad door de programering van alle dag. Hoe komt 't toch dat de media steeds opnieuw avond aan avond van 19.00 tot 23.45 de avond vullen kan met deze 2 onderwerpen. En smorgens opnieuw een analyse bij ochtend tv over de avond ervoor. Natuurlijk zijn dit onderwerpen waarbij je zeker weet dat 't publiek hiervan smult. Het mensen raakt, en mensen verdrietig en angstig maakt. Zo ook mij. Aan covid19 ben ik inmiddels gewend. Dit houden wij de komende jaren nog bij ons. We zullen ermee moeten leven. Ieder op onze eigen manier, zoals hij of zij dat nodig vind. En probeer toch ook nog de leuke dingen van 't leven te mogen beleven. Want leven moeten we nou eenmaal. Daar zijn we voor hier op deze bol. En gelukkig vullen vele van ons dat waardevol in. Daar is ieder van ons zelf verantwoordelijk voor. Maar juist ook dat ander nieuws. BLM.... Ik spreek 't niet uit, ik krijg 't niet uit mijn mond. Voor mij is 't nog altijd "All Life Matters". Ik ga niet op mijn knieën voor excuses. Ik heb niks fouts gedaan. Ook mijn voorouders niet, deze waren arme klompenmakers in een klein dorpje in Brabant. Hield zich verre van 't grote kapitalisme. Mijn opa zong tot de dag dat hij stierf " de internationale" en leerde ons wat 't was om socialistisch en goed voor een ander te zijn. Hij voedde 9 kinderen op, 3 kleine meisjes van mijn oma en haar 1ste man, (deze stierf door een verschrikkelijk ongeluk aan de trein) en daarna nog 6 kinderen van hen samen, en hij werkte tot aan z'n pensioen in de kousenfabriek in ons dorp. Mijn vader de jongste van 't gezin bleef met mijn moeder bij opa en oma wonen na hun huwelijk totdat mijn opa stierf, ze zorgde voor hem en hadden niet alleen de lusten maar ook de lasten toen opa ziek werd. Daarna hadden mijn ouders eindelijk de vrijheid om zelfstandig met ons gezin gezin te gaan wonen, elders in on dorp. Hier is niet een keer een gouden schip binnengevaren. Mijn moeder werkte eerst thuis en later op school. Ook zij moest haar kruiden en specerijen gewoon bij de plaatselijke supermarkt kopen. Wij, mijn broer en ik hadden echt geen "white privilege". Wij hebben altijd moeten werken voor wat extra. We kwamen niks te kort, maar we werden niet overstelpt met goederen en geld. Liefde en aandacht daarentegen, dat is wat er genoeg was. Zelfs ik heb de pech gehad dat toen ik klaar was met leren voor destijds nog bejaardeverzorgende, er bezuinigd werd op de gezondheidszorg en ik iets totaal anders moest gaan doen. Wat voor privileges had ik dan... Niks, gewoon mijn kansen benutten, en grijpen omdat ik overal kansen zie. Dus wanneer er gezegd wordt dat wij als blanken veel privileges hadden, dan heeft deze groep 't goed mis. En wanneer zij roepen dat wij ons schuldig maken aan racisme omdat we hier wonen en we een andere groep ongelijk behandelen, dan hebben ze 't mis. Ik bied geen excuus aan voor 't feit dat ik hier ben geboren, opgegroeid, voor mezelf heb leren zorgen, en hier nou eenmaal ben. Ongelijkheid komt voor, laat ik dat voorop stellen. Maar niet alleen bij de huidskleur van mensen. Ook geloofsovertuiging, geaardheid, vrouwen, gezondheid, kleur haar, arbeiders, sociale status, intelligentie, en er zullen er vast nog veel meer zijn, dus excuses(geen knieval) wanneer ik er onverhoopt een aantal voorbij loop. Trouwens ik ga voor niemand op mijn knieën, alleen voor (mijn) klein(e) kinderen, en mensen in een rolstoel, om op gelijke hoogte met hen te kunnen praten..... Vandaar dat ik dus zeg, All Life Matters.... Liefs Brigitte 😘❤️

wetteloos

Misschien overdrijf ik, of krijg ik een lading commentaar over me heen, maar er moet even iets me van het hart. Of beter gezegd uit de letters van mijn telefoon. Ik viel vanochtend zowat van mijn geloof toen ik 't bericht las dat we in de toekomst te maken krijgen met een nieuwe wet. Geen noodverordening, nee een echte wet. De wet op verbod van dichter bij elkaar staan dan 1.50mtr en verboden samen te komen met meerdere. Ik wist eigenlijk niet hoe ik me hier in moet voelen. Verdrietig of boos. Al 57 jaar, gedraag ik me netjes. Volgens mijn ouders was ik een makkelijk kind, ik luisterde netjes, ging naar school zonder te mokken, en haalde netjes mijn diploma. Had gezellige vriendinnen die geen verkeerde invloed op me hadden. Ik heb altijd een keurige baan gehad, hou me netjes aan regels, heb 1x in mijn leven een bekeuring gehad voor te hard rijden, ben verder nooit met politie of justitie in aanraking geweest, trouwde netjes, kreeg kinderen, voedde hen netjes op, zodat ze niet op straat rondhingen of zich onopgevoed gedroegen. Betaal netjes belasting, hypotheek, zorgkosten, deed mantelzorg taken voor onze moeder tot aan haar overlijden, en nu mantelzorg ik voor mijn man met nah, probeer een lieve moeder te zijn voor onze zoons en schoondochters, een fijne oma voor onze 4 kleinkinderen, een goede vriendin voor onze vrienden, een lieve zus voor mijn broer, en schoonfamilie en een fijne buur..... En dan, hoor ik dat onze vrijheid opnieuw ingeperkt gaat worden. Voor mij staat vast dat ik 't hier niet mee eens kan zijn. Ik wordt enorm verdrietig van 't feit dat ik in 't openbaar mijn eigen vlees en bloed niet meer kan aanraken, knuffelen, mensen die ik na lange tijd weer zie geen hand mag geven, terwijl ik bij Jan en alleman voor een vergoeding in euro's betaald en voor behoud van economisch belang aan de voeten mag werken. Hoe krom is dat. Deze noodwet, en ik hoop en spreek de wens uit dat die nog flink wat tegenwerking krijgt....

Ik moest 't ff kwijt., 😢

kleur.

Waar ik me mee bezig houdt vraagt Facebook en Twitter me allebei. Tja denk ik dan, wat moet ik daar op antwoorden. We hielden ons veelal bezig met mondkapjes, al dan wel of niet medisch, virus en sociale afstand. Door de intelligente lock down gebeurde er niet zo heel veel. De buurman was jarig en ik mocht hem geen hand geven. Pas vanaf afgelopen 2e pinksterdag, 1 juno, is 't leven weer een klein beetje van slot. En met 't mooie weer gingen veel mensen erop uit. Fietspaden waren weer bezet, treinen werden weer gebruikt door gemaskerde mensen, ook de bussen worden weer op pad gestuurd, en daar draag je ook geen medische mondmaskers, de mooiste komen er voorbij. Ik zag zelfs gehaakte met een bloemetje erop, gaaf joh. De terrasjes zijn weer open gegaan, je mag weer buiten de deur een hapje gaan eten, maar houd afstand, was je handen tot ze schuren, hoest en nies in je elleboog, maar feliciteer de buurman nog even niet met z'n verjaardag. Brei er maar omheen, de nagestyliste mag je handen verzorgen, de kapper mag je haren verzorgen, de pedicure mag je voeten verzorgen en de schoonheidsspecialist en masseurs mogen je lichaam in de watten leggen. Maar, nee geen hand aan de jarige buurman. Laat staan de Brabantse 3kus. Die mag nog helemaal niet. Liefde voor elkaar toon je op afstand. Dat neemt niet weg dat ik daar inmiddels toch wat van vindt. Nee!!!!... ik begin er niet over, al genoeg over gezegd, ik zou zomaar in herhaling kunnen vallen van een groot gedeelte van twittered en fa(ce)(k)bookend Nederland. Of juist hen over me heen gedonderd krijgen door wat ik er van vind. Laat me raden, wanneer ik roep, grondrecht of aanrecht, dan heb ik zo links en rechts van mij gedonder. Toevallig is de buurman jarig, die is in een goede bui, dus vandaag niets dan lof over hem. Maar morgen denkt hij weer net iets anders, omdat hij vandaag jarig was en hoorde dat de auto waarin hij morgen rijden mag van 't bedrijf waar hij werkt getankt moet worden bij een witte pomp, en dat kan met z'n blauwe pas, op z'n gele kaart die hij vorige week in de zwarte envelop toegestuurd kreeg. Zijn groene brievenbus, heeft alle kleuren van de regenboog gezien, dus hij kan vanaf z'n verjaardag met een schone lei beginnen en denkt waarschijnlijk morgen weer anders omdat ons gras ook wel eens dor is..... Snap jij 't nog, ik nu ook niet meer. Hier gaat niks op zwart, of wit, hier geldt de gelijkheid van iedere kleur, omdat de mens nou eenmaal geen kleur heeft, maar louter liefde is.