moederkloek 💚👨‍👩‍👧‍👦👨‍👩‍👦‍👦💚

Ben ik nou de enige overbezorgdemoederkloek hier, of ben ik misschien diegene die dat durft toe te geven. Steeds wanneer de vakanties dichterbij komen, en onze kinderen hun weg opzoeken naar hun vakantie bestemming elders in de wereld, bekruipt me een gevoel wat ik mijn levenlang al heb, maar juist niet kan verklaren of negeren. Toen onze zoon met z'n vriendin naar de Dominicaanse republiek vloog, en onze andere zoon met zijn vriendin naar Thailand afreisde had ik dagen last van 't empty nest syndrome. Lach niet bij wat ik nu zeg, de jongens waren al lang 't huis uit, dus waar 't van heen kwam, daar had ik geen idee van, wat ik er aan moest doen, was voor mij onbekend. Ik kende 't syndroom niet, had er destijds toen hun het huis verlieten, geen last van gehad, maar dit voelde zo leeg, vreemd en verward. Het gaf me zelf een gevoel van onbehagen en wanhoop, dat weet ik wel. Ik huilde wanneer ik langs hun foto liep, bij hun slaapkamer van vroeger bekroop me een akelig gevoel en ik kreeg heimwee naar de tijd dat mijn jongens nog jongetjes waren. Tja, wat waren dat mooie tijden. Nu gaan mijn jongens met hun eigen gezin op vakantie. Ik gun ze dat van harte en ik hoop dat ze net zo'n onbezorgde tijd hebben als dat wij dat hadden in hun jeugd. Maar steeds probeer ik, wanneer ze onderweg zijn met de auto veelal naar zuid Frankrijk die reisdagen door te komen met veel afleiding. Ook zo vandaag. En ik weet dat onze oudste zoon proefkampeert met z'n gezin op een camping in de buurt, en de andere zoon opweg is naar een mooi ver oord in de Dordonge. Ik zat vanmiddag met mijn lieve vriendin en onze mannen aan een heerlijke lunch als afleiding, maar mijn telefoon blijft steeds dicht bij, om ook maar ieder moment te kunnen kijken wanneer het berichtje komt, "we zijn gearriveerd". Dan pas kom ik tot rust. En laat ik je nou iets verklappen, dat is over 2 weken weer zo, wanneer ze huiswaarts gaan, en 2 weken daarna opnieuw, wanneer onze oudste zoon met z'n gezin richting Frankrijk vertrekt, en daarna weer als ze huiswaarts komen. Ik zal dat blijven hebben, zolang als ik leef. Gewoon omdat ik zo ben. Maar daarbij, mag ik er zijn. Veel liefs❣️