wetteloos

Misschien overdrijf ik, of krijg ik een lading commentaar over me heen, maar er moet even iets me van het hart. Of beter gezegd uit de letters van mijn telefoon. Ik viel vanochtend zowat van mijn geloof toen ik 't bericht las dat we in de toekomst te maken krijgen met een nieuwe wet. Geen noodverordening, nee een echte wet. De wet op verbod van dichter bij elkaar staan dan 1.50mtr en verboden samen te komen met meerdere. Ik wist eigenlijk niet hoe ik me hier in moet voelen. Verdrietig of boos. Al 57 jaar, gedraag ik me netjes. Volgens mijn ouders was ik een makkelijk kind, ik luisterde netjes, ging naar school zonder te mokken, en haalde netjes mijn diploma. Had gezellige vriendinnen die geen verkeerde invloed op me hadden. Ik heb altijd een keurige baan gehad, hou me netjes aan regels, heb 1x in mijn leven een bekeuring gehad voor te hard rijden, ben verder nooit met politie of justitie in aanraking geweest, trouwde netjes, kreeg kinderen, voedde hen netjes op, zodat ze niet op straat rondhingen of zich onopgevoed gedroegen. Betaal netjes belasting, hypotheek, zorgkosten, deed mantelzorg taken voor onze moeder tot aan haar overlijden, en nu mantelzorg ik voor mijn man met nah, probeer een lieve moeder te zijn voor onze zoons en schoondochters, een fijne oma voor onze 4 kleinkinderen, een goede vriendin voor onze vrienden, een lieve zus voor mijn broer, en schoonfamilie en een fijne buur..... En dan, hoor ik dat onze vrijheid opnieuw ingeperkt gaat worden. Voor mij staat vast dat ik 't hier niet mee eens kan zijn. Ik wordt enorm verdrietig van 't feit dat ik in 't openbaar mijn eigen vlees en bloed niet meer kan aanraken, knuffelen, mensen die ik na lange tijd weer zie geen hand mag geven, terwijl ik bij Jan en alleman voor een vergoeding in euro's betaald en voor behoud van economisch belang aan de voeten mag werken. Hoe krom is dat. Deze noodwet, en ik hoop en spreek de wens uit dat die nog flink wat tegenwerking krijgt....

Ik moest 't ff kwijt., 😢