Niet t mijne🌞

Elke tijd heeft wel z'n eigenaardigheden, elke tijd heeft wel weer iets nieuws waar je even bij nadenkt en denkt moet dat nu. Je trekt een grimas, je slaat je ogen neer, kijkt even de andere kant op en gaat door op de manier die bij jouw past. Tenminste zo doe ik t al mijn hele leven. Ik denk dan "t zal mijne tijd wel duren". Maar soms dan raak ik de controle kwijt en denk ik bij bepaalde uitspraken, echt!!!! Welk persoon heeft zoveel tijd omhierover na te denken. Wie probeert dit te normaliseren. Gisteren toevallig....ik las een artikel over discriminatie. Een persoon vroeg zichzelf af, net als ik trouwens, waarom blanke (lees witte) 🫣 mensen "mayo" genoemd worden. Wij witte mensen moeten t echt niet wagen om in t openbaar mensen van kleur, of zeg ik t nu weer verkeerd, "sate" te noemen. Niet dat ik dat ook maar in mijn hoofd haal. Ik ben serieus aan mezelf aan het twijfelen of ik het überhaupt nog wel allemaal kan begrijpen. Kan ik nog ooit ergens naar kijken of iets lezen zonder mezelf af te vragen of het wel oké is? Ik kan het best voortaan alles onder een vergrootglas leggen omdat er blijkbaar ‘verborgen boodschappen’ in kan zitten! Waar is de spontaniteit gebleven, of heeft onze tolerantie die meegenomen naar een land ver van t mijne. 

Mag ik ooit nog iets wel of niet mooi vinden, gewoon omdat het wel of niet je smaak/stijl is?

Wanneer zeg ik het goed? Of weet iemand hoe je tegenwoordig het beste jezelf kunt uiten zonder iemand te kwetsen of beledigen? Kort maar krachtig deze keer.....Fijne zomer🌞🍀🌈

Liefs Brigitte 

 

Auw....

Iedereen die mij ook maar een beetje kent weet dat ik zoveel en zover als mogelijk van kwetsen weg blijf. Maar toch ga ik me in dit blog kwetsbaar opstellen. Niet dat ik er veel likes mee probeer te behalen, integendeel zelfs. Voor mij is dit uiteindelijk een document en daarin wil ik vast leggen wat me bezig hield gedurende mijn leven. Ik was pas 34 jaar oud toen ik mijn eerste grote operatie onderging. Als jonge moeder die iedere ochtend haar kinderen naar school bracht kwam ik plotseling op een bed te liggen. Even daarvoor was mijn rug op 2 plaatsen vastgezet. De oorzaak waren 3 ruggenwervels die zonder kraakbeen op elkaar aansloten, de reden daarvan was niet te achterhalen. Destijds kon ik bijna geen stap meer zetten zonder dat ik pijn in mijn rug had of door mijn benen zakte. Daarna volgde er nog een aantal operaties en uiteindelijk kwam de diagnose Axiale Spondyloartritis, RA en artrose. Daar kon ik t mee doen. De medicatie die ik daarvoor kreeg moest uitkomst bieden en uiteindelijk na een lange weg welk medicijn bij mij t beste werkte kwam er berusting. Maar die berusting duurt nooit lang. Dagelijks loop ik tegen verpakkingsmateriaal aan dat met geen mogelijkheid te openen is. Tegenwoordig moet je gestudeerd hebben om een pak melk te openen, blijven dopjes aan verpakkingen plakken een vleeswaren zitten op zo'n ingewikkelde manier verpakt dat openen zonder hulpmiddel niet mogelijk is. Batterije, ik snap dat t goed en veilig verpakt moet zijn maar met een 3dubbele plastic ring eromheen, ik geeft t je zelfs zonder reumatische handen te doen. Salades en kant en klare maaltijden, veelal gebruikt door oudere en alleenstaande, zijn zo moeilijk verpakt dat openen een kunst is en tegen de tijd dat je t open hebt ben je al zo hongerig dat je bloedsuikerspiegel zover is gedaald dat je bijna een hypoglycemie ontwikkelt. Smeerboter heeft een extra zilverkleurig dekje die de kleur van de medaille heeft die je verdient wanneer je t verwijderd hebt. Met 1 hand de verpakking vast houden en met de vingers van de andere hand deze fijne motoriek uitvoeren is bijna No-Go. Potten, blikjes, flessen met veiligheidsluiting noem maar op, ik krijg ze met geen mogelijkheid open....ach kleinigheidje blijf je houden zullen we maar zeggen. 

Hoewel de vermoeidheid die bij mijn beperking hoort steeds aanwezig is kan ik zeggen dat ik mijn weg gevonden heb in t omgaan daarmee. Ik neem genoegen met het leven dat ik nu heb maar t zou een stuk eenvoudiger zijn wanneer verpakkingen makkelijker te openen waren.

Liefs Brigitte 🌞❤️

Sportzomer🌞⚽️🎾🚴🥇🥈🥉

Als dochter van iemand die wel een klein btje van alle sporten thuis was is deze sportzomer voor mij bij uitstek top. Van het EK tot de Tour van Wimbeldon tot de Olympische spelen ik volg het vaak met veel plezier. Deze zomer kwam daar wel eens de klat in maar ik probeer toch steeds op betere momenten uitzendingen terug te kijken of via internet uitslagen, etappe winnaars of het klassement op te zoeken en dan vaak ook nog met achtergrondinformatie over de gereden course of gespeelde wedstrijd of game/set. Ik vind dat wielersport net als schaatsen trouwens neerkomt op uithoudingsvermogen wilskracht en karakter. Wanneer ik zie hoe een Sportman het klaar speelt om vijf mensen in een klim naar boven voorbij weet te gaan dan mag je zeker respect krijgen. Dan ben je de gele trui meer dan waardig en verdien je een mooie plek op dat podium aan t einde van drie weken. Drie weken waarin je tot t uiterste bent gegaan, jezelf misschien wel 6x op een dag bent tegengekomen, je de verzuurde benen moet negeren, je het moet doen met de uitgebalanceerde voeding en drinken en je afhankelijk bent van een frame met 2 wielen en trappers die je van t ene punt naar t andere moeten brengen. Daarin wordt je ook nog vaak gehinderd door raar mee rennend publiek maar ook door erg hoge Coletjes met vele bochten en soms een steigingspercentage van maar liefst 10 tot 12%. Ook de bagage die je onderweg krijgt aangeboden drinken en eten is gewicht en dat moet onderweg gedumpt worden, want t is een balast die je kwaliteit van fietsen zeker wel eens zouden kunnen verstoren. 

Dan verbaas ik me toch wel een beetje om dat gouden klokje van Pogaĉar.....Nog een tijdrit tegaan, en dan voor 1x de finish in Nice....op t podium, het hoogst mogelijke. Of toch niet....tot over 2 weken in Parijs.

Wij houden van Oranje🧡🇳🇱📢

We hebben de Caravan gepakt en zijn alsnog afgereisd naar de camping. Een vriend hielp ons de caravan op de plek te zetten en de voortent eraan te schuiven, zodat we toch nog ff weg konden. Heerlijk dat gevoel van even weg te zijn, de vrijheid van en t even niks doen. Ik hou ervan. Dit jaar zal er zeker anders uitzien dan voorgaande. We kunnen minder fietstochten maken omdat t voor Jos lastig is nu, maar we wandelen een btje en mogen deze periode even lui zijn toch. We lezen wat, kijken uiteraard naar de Tour de France en zagen hoe Oranje zich een plek naar de kwartfinale wist te knokken. Wat een pot. Het Komplot, de recreatieruimte hier op de camping was afgeladen vol met oranje fans. Wat een spanning. En wat een ontlading toen na 2x45minuten t eindsignaal klonk. Daar heb ik dus zoals gewoonlijk  niks van mee gekregen want met een doelpunten verschil van maar 1 goal ga ik lopen de laatste minuten. Ik kan de spanning gewoonweg niet aan. Ik werd dus aangenaam verrast terwijl 80% van de wedstrijden beslecht worden met nog eens 2×20 minuten verlenging en daarna nog strafschoppen. Ons Oranje wist zich in 2x45minuten naar de kwartfinale te vechten....wat een feest. En daarna is t even stil in mij....en zie ik Nederland veranderen in een land vol hoop. De euforie, de saamhorigheid, de vreugde, de verbinding, de liefde voor, de (grote) blij en de hoop die oplaait. Het kan dus wel..... Kunnen we dit na t EK ook niet blijven doen, vast houden aan dit.... Of, is t verschil van mening zo enorm, de verharding zo keihard, de verdeeldheid zo groot, het egoïsme zo nodig, de onverschilligheid naar de ander ongekend, en de haat naar de ander zo intens dat ik me afvraag of ik nog ooit mee ga maken dat we weer tot elkaar kunnen komen. Daar sluit ik echt mijn ogen voor..... Mijn hoop word gevoed in t aanschouwen van dit mooie schouwspel. Ik heb een visioen een wens dat we ooit weer dat mooie tolerante volk zullen zijn, en ik zie hierin dat t mogelijk is. Ik zal dit niet meer meemaken en ik betaal met heel mijn generatie de prijs voor de vrijheid die we kennen in de hoop dat de generatie die na ons komt opnieuw die vrijheid mag proeven maar ook de euforie mag voelen van de saamhorigheid in er voor elkaar te zijn. Mocht t zo zijn, dan is dat niet voor niets geweest, maar wat mis ik de saamhorigheid en daarom kijk ik met weemoed naar dit mooie tafereel. 🧡🇳🇱📢

Liefs....Brigitte 

Bronvermelding Foto "Het Mooiste Van Nederland"