Als dochter van iemand die wel een klein btje van alle sporten thuis was is deze sportzomer voor mij bij uitstek top. Van het EK tot de Tour van Wimbeldon tot de Olympische spelen ik volg het vaak met veel plezier. Deze zomer kwam daar wel eens de klat in maar ik probeer toch steeds op betere momenten uitzendingen terug te kijken of via internet uitslagen, etappe winnaars of het klassement op te zoeken en dan vaak ook nog met achtergrondinformatie over de gereden course of gespeelde wedstrijd of game/set. Ik vind dat wielersport net als schaatsen trouwens neerkomt op uithoudingsvermogen wilskracht en karakter. Wanneer ik zie hoe een Sportman het klaar speelt om vijf mensen in een klim naar boven voorbij weet te gaan dan mag je zeker respect krijgen. Dan ben je de gele trui meer dan waardig en verdien je een mooie plek op dat podium aan t einde van drie weken. Drie weken waarin je tot t uiterste bent gegaan, jezelf misschien wel 6x op een dag bent tegengekomen, je de verzuurde benen moet negeren, je het moet doen met de uitgebalanceerde voeding en drinken en je afhankelijk bent van een frame met 2 wielen en trappers die je van t ene punt naar t andere moeten brengen. Daarin wordt je ook nog vaak gehinderd door raar mee rennend publiek maar ook door erg hoge Coletjes met vele bochten en soms een steigingspercentage van maar liefst 10 tot 12%. Ook de bagage die je onderweg krijgt aangeboden drinken en eten is gewicht en dat moet onderweg gedumpt worden, want t is een balast die je kwaliteit van fietsen zeker wel eens zouden kunnen verstoren.
Dan verbaas ik me toch wel een beetje om dat gouden klokje van Pogaĉar.....Nog een tijdrit tegaan, en dan voor 1x de finish in Nice....op t podium, het hoogst mogelijke. Of toch niet....tot over 2 weken in Parijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten