Iedereen die mij ook maar een beetje kent weet dat ik zoveel en zover als mogelijk van kwetsen weg blijf. Maar toch ga ik me in dit blog kwetsbaar opstellen. Niet dat ik er veel likes mee probeer te behalen, integendeel zelfs. Voor mij is dit uiteindelijk een document en daarin wil ik vast leggen wat me bezig hield gedurende mijn leven. Ik was pas 34 jaar oud toen ik mijn eerste grote operatie onderging. Als jonge moeder die iedere ochtend haar kinderen naar school bracht kwam ik plotseling op een bed te liggen. Even daarvoor was mijn rug op 2 plaatsen vastgezet. De oorzaak waren 3 ruggenwervels die zonder kraakbeen op elkaar aansloten, de reden daarvan was niet te achterhalen. Destijds kon ik bijna geen stap meer zetten zonder dat ik pijn in mijn rug had of door mijn benen zakte. Daarna volgde er nog een aantal operaties en uiteindelijk kwam de diagnose Axiale Spondyloartritis, RA en artrose. Daar kon ik t mee doen. De medicatie die ik daarvoor kreeg moest uitkomst bieden en uiteindelijk na een lange weg welk medicijn bij mij t beste werkte kwam er berusting. Maar die berusting duurt nooit lang. Dagelijks loop ik tegen verpakkingsmateriaal aan dat met geen mogelijkheid te openen is. Tegenwoordig moet je gestudeerd hebben om een pak melk te openen, blijven dopjes aan verpakkingen plakken een vleeswaren zitten op zo'n ingewikkelde manier verpakt dat openen zonder hulpmiddel niet mogelijk is. Batterije, ik snap dat t goed en veilig verpakt moet zijn maar met een 3dubbele plastic ring eromheen, ik geeft t je zelfs zonder reumatische handen te doen. Salades en kant en klare maaltijden, veelal gebruikt door oudere en alleenstaande, zijn zo moeilijk verpakt dat openen een kunst is en tegen de tijd dat je t open hebt ben je al zo hongerig dat je bloedsuikerspiegel zover is gedaald dat je bijna een hypoglycemie ontwikkelt. Smeerboter heeft een extra zilverkleurig dekje die de kleur van de medaille heeft die je verdient wanneer je t verwijderd hebt. Met 1 hand de verpakking vast houden en met de vingers van de andere hand deze fijne motoriek uitvoeren is bijna No-Go. Potten, blikjes, flessen met veiligheidsluiting noem maar op, ik krijg ze met geen mogelijkheid open....ach kleinigheidje blijf je houden zullen we maar zeggen.
Hoewel de vermoeidheid die bij mijn beperking hoort steeds aanwezig is kan ik zeggen dat ik mijn weg gevonden heb in t omgaan daarmee. Ik neem genoegen met het leven dat ik nu heb maar t zou een stuk eenvoudiger zijn wanneer verpakkingen makkelijker te openen waren.
Liefs Brigitte 🌞❤️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten