Facebook vraagt aan mij iedere keer wanneer ik de pagina open wat ik aan t doen ben, waar ik aan denk, en wat voor herinneringen ik graag delen wil. Nu ben ik eigenlijk enorm verbolgen over wat er speelt, de aanslag op t vliegveld van Istanbul houd mij al de hele dag bezig. En wat schets mijn verbazing, Even een geheugensteuntje…. Op vrijdag 13 november 2015 een brute aanslag in het hart van Parijs, wat gebeurde er nadien. In een mum van tijd stond iedere profiel foto gesluierd onder de Franse vlag, prijkte op iedere omslagfoto de Eifel toren… Dagen bleef dat zo staan… respect voor alle en vooral voor de Parijzenaren de Franse die dit voelde in het diepst van hun ziel, hun angst moest het zeker niet winnen van de trots die zij uitdroegen….. langzaam kwam er binnen een paar weken alle gewone plaatjes weer terug,  en kleurde facebook weer met waar het eigenlijk voor bedoeld is.. Ik ben er nog niet, ik ga nog even door. 22 maart 2016 opnieuw een brute aanslag in het hart van de vrijheid, dit keer Brussel, België… Opnieuw binnen een paar uur vele veranderingen en opnieuw gezichten gesluierd onder de Belgische driekleur, met als omslagfoto, manneke pis  met de Belgische 3 kleur, het zwart geel rood in hartvorm en nogal wat meer van dat soort fenomenen. Opnieuw mijn respect, begrip en ook ik droeg de Belgische bevolking een warm hart toe, zo een liefdevol volkje, daar kon je toch geen kwaad doen….. Gisteren 28 juni 2016, een aanslag in de Turkse Stad Istanbul, op het vliegveld, vele doden en gewonden, een vol geraakt in t hart van hun vrijheid. Dus wat zie ik vandaag, heel summier, hier en daar een Turkse vlag die een gezicht omsluierd, hier en daar wordt er aandacht aan besteed op Facebook. Wat is dat, zijn de mensen aanslag moe, zijn we er aan gewend geraakt dat er zoveel leed aangedaan wordt door een paar achterlijke eenmans terroristen. Of speelt er wat anders…. Ik twijfelde lang of ik dit op zou schrijven, mijn mening wilde vertellen, maar juist dan maak ik gebruik van mijn vrijheid, inclusief vlinder foto en de skyline van Istanbul. Dat is mijn protest tegen dit zinloze geweld….. Waar opnieuw weer veel te veel slachtoffers vielen. Of het nou Parijzenaren zijn onder Hollande, Brusselaren en forensen onder Charles Michel of Turken onder Erdogan, voor mij, en ik zeg gelukkig dat ik dat zeggen mag, zijn alle die sterven of gewond raken of dierbare verliezen door geweld het waard om een paar dagen respect te krijgen op wat voor manier dan ook….

Reintje....

Er is een ware veldslag gaande op diverse lokaties in Frankrijk. Iedere dag van laat in de middag tot laat in de avond gaan 44 mannetjesputters de stijd aan met een rond leren ding, met stiksels en vlakken. Het speeltje gaat van voor naar achter, over t midden, soms over een lijn, en soms beland hij in een net met gaten waardoor een uitgesproken menigte dan een lawaai maakt. Blije gezichten aan de ene kant, zielig kijkende snoeten aan de andere kant. Het heeft nogal wat teweeg gebracht dat spelletje. Soms komt er een extra man in t spel die dan blaast op een fluit waardoor t spel stil gelegd wordt. Zonde.... daar kan je dan zo gefrustreerd van raken. Waarom doet die 23ste man dat. T speeltje rolde net zo goed en iemand had hem net een lekkere trap gegeven, waardoor binnen afzienbare tijd er weer blije gezichten te zien zouden zijn. Maar t lawaai is er niet minder om. Nu heb ik sinds mijn kids niet meer competitie voetbal doen niet erg veel met voetbal. Want ja daar had ik t al eens over. Voor mij is er op dit moment niet veel wat mij bekoren kan. Zeker geen voetbal. Een aantal jaar geleden kon ik nog wel eens de sportschool in gaan om me in t zweet te werken op een spinning fiets. Tegenwoordig fiets ik liever op mijn eigen fiets. Tochtjes maken, of gewoon op weg naar een doel. Soms onder begeleiding van onze kleinzoon. En ik zal je zeggen dat is pas een feest. Alles wat hij ziet is nieuw voor hem. S T A.... komt er uit zijn mondje, en zijn vingertje wijst naar een bepaalde kant. Onderwijl leg ik uit dat t een vogel is, of een paard of koe, zegt hij als meteen hoef hoef... woef woef in kindertaal. Uitleggen dat een paard kan hinniken, een koe loeit en een vogel fluit of vliegt heeft hij al wat anders gespot. Zo fietste ik van de week naar een vriendin. Alleen, deze keer om even mijn hoofd leeg te maken. Heerlijk vroeg in de morgen, de ochtend zien ontwaken, de geur van t dauw, de mist nog over de velden, stilte om me heen. Genietend van de omgeving, geeneens zover bij mij uit de buurt, viel t me op hóe mooi de natuur dicht bij huis is. Soms is t leven te jachtig en ga je eraan voorbij. Net op t moment dat ik even links van me kijk zie ik in mijn ooghoek iets bewegen. Ik stop heel voorzichtig. Ik kijk nog eens en twijfel of ik t wel goed zie. Ja, ik kijk recht in de oogjes van een vosje.... een jong beestje nog zo te zien. Zijn rode/bruine pluimstaart, doet me op dat moment weer twijfelen, misschien toch een eekhoorn, nee, t is echt een vosje, zijn spits snuitje kijkt nu de andere kant op waardoor ik t silhouet beter zie. Ik lach, een gevoel van energie gutst door me heen. Wat een geluk om vandaag hier juist te mogen fietsen. Dit kleine wondertje van de natuur te mogen aanschouwen. Ik ben er stil van. Want vertel nou zelf wie ben ik, die dit mag zien, ik val niet op in dit grote speelveld, ik doe geen zaken die een prijs verdienen, ik ben gewoon een mens, met mijn gebreken en tekortkomingen en toch openbaart zich hier voor mijn ogen een natuurverschijnsel wat voor mij een onuitwisbare indruk achter liet.... Dat maakt mij dan blij, onverwachts getuige zijn van iets wat mij zegt, het is zo slecht nog niet gesteld met ons, dit te mogen zien doet mij goed.

Puinruimen

Wat een heerlijkheid wanneer je ruimte hebt gecreëerd. T beginnen aan deze klussen lijkt een Alpe d'Huez, en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Waar beginnen, verdelen klusjes, wat eerst, hóe te plannen en niet minder belangrijk, wat kan weg, en wat blijft in huis. Stel, je ruimt een kamertje op, boeken, planken, oude pc, kast, en ruimte vrijmaken. Nou t was een hele onderneming. Eerst in de kasten maar eens plek maken voor de zaken die echt niet weg mogen. Nou ben ik makkelijk in opruimen. Een jaar niet gebruikt, dan is de kans groot dat ik dat ook t komende jaar niet nodig hebben zal. Zo snel kan ik daarover beslissen. Weg ermee....T ordenen van een kast daarin ben ik dan wat minder snel. Wat zit er in deze doos, kistje, koffer.... en dan ben ik om. Op mijn billen, midden in t kamertje neus is eerst in al deze zaken. Er komen herinneringen boven bij t zien van oude foto's, brieven, kaarten, poëzie albums, dagboeken, navelklemmen, haarlokken, tandjes, krantenknipsels, beugels, en wat ik al niet meer verzameld heb in de loop van de afgelopen 30 jaar. Dit kan ik toch echt niet weg doen, te dierbaar. T volgende item ligt al op de loer, fotoalbums van mezelf, en mijn huisgenoten. Stiekem, snel er even doorheen bladeren beloof ik mezelf. Nou vergeet het maar dat snelle. Er gaan opnieuw flarden van weleer door mijn hoofd. Ik geniet van al dit, dit ben ik grotendeels, daar ga ik dus geen afstand van doen. Ik beloof mezelf dat ik al deze dingen eens zal digitaliseren. Maar weet bij voorbaad al dat ik dat nooit doe. Dan mis ik toch ook de geur die hangt aan deze foto's, deze boeken, brieven ed. Nee dit laat ik dus echt zo, is te veel verleden, dat kan ik toch niet veranderen, niet in goed of kwaad. Dus opgestapeld in de kast, even wat weg gooien van lege lenzenvloeistofdozen, tot verpakkingen waar eens tandpasta in zat. Altijd makkelijk een deur voor de kast, niemand die t ziet wat erachter schuilgaat. Opnieuw wordt er een plank leeggemaakt. Daarin gaan de ordners, met daarin van alles wat ik kan verzinnen. De laatste plank aan zet in de kast. Oei opnieuw een valkuil, kistjes, met sleuteltje in t slotje.... ff openen. Opnieuw kan ik de verleiding niet weerstaan. Van alles van de kinderen, tekeningen en versjes voor moederdag en vaderdag. Juist vandaag, daags voor vaderdag 2016. Ik hoor en zie mijn mannetjes nog in hun pyjamaatjes aan mijn bed staan, zelfgemaakte prullaria, versje, piepstemmetje en een lach van oor tot oor..... even wat zaken opruimen. Misschien is dit wel even nodig geweest, om de herinneringen in mijn hoofd op een rijtje te krijgen, over kast opruimen gesproken.

Wanneer ik de berichten moet geloven, is er nog al wat te doen op t blog en de vlog. Treinsurfen, winkelwagenhellingtrekken, schoenengooiers, metro springers en wat al niet móét gedaan worden om volgers te trekken en aan je te binden. Ik ga jullie vertellen dat ik dat niet ga doen. Ik blijf gewoon mezelf, ga geen stunts verzinnen of gevaar lopen. Het feit dat ik mijn verhalen kwijt kan en mag vind ik al een uitdaging op zich. Alhoewel... misschien is mijn grootste stunt toch wel dichterbij dan ik denk. Ik ben namelijk geen kei in autorijden. Ik doe het hartstikke graag, ook vind ik t ontspannen en het is gemakkelijk om te rijden van a naar beter... Wanneer ik rijd wil ik wel graag de radio hard aan hebben staan, de stoel helemaal naar voor geschoven, anders kan ik niet bij de pen dalen en dan knorren maar. Maar als ik mijn man moet geloven dan breng ik van autorijden niet veel terecht. Niet dat ik vaak brokken maak of stukken rijdt, nee t rijgedrag op zich is juist t probleem. Toen ik nog een auto had die ik met de hand moest schakelen, reed ik volgens inzittende te lang in een verkeerde versnelling, schakelde ik te laat over of terug waardoor t risico bestond dat de auto af zou slaan. Gebeurde me overigens nooit, dus wat was t probleem. In mijn ogen geen... Maar daar dachten andere anders over. Wanneer ik bij een rotonde kom, moet ik de versnelling terug schakelen, maar meestal deed ik dat niet, waarom niet? Geen idee! Was je eenmaal net op dreef moest je vaart verminderen om een obstakel te omzeilen. Tja, das vette pech, geen haar op mijn hoofd dat daar mee bezig was. Vooruit was mijn motto, ik heb meer te doen dan een beetje autorijden. Míjn inzittende adviseerde mij om bij de koop van een volgende auto toch eens na te denken over een automaat. Zo gezegd zo gedaan, bij t speuren naar een andere auto, toch de raad opgevolgd. Op zoek naar een sportievere automaat. In mijn ogen waren automaten uitermate geschikt voor "oude van dagen",maar niet voor mij. Na even mijn interesse verlegt te hebben, toch moeten toe geven dat er ook meer en meer auto's gekocht worden met automatische versnelling dan ik aanvankelijk dacht. Na een proefrit gemaakt te hebben, had nog nooit zonder handgeschakelde versnellingen gereden, dacht ik dat ik t me uiteindelijk wel eigen kon maken. Soepel, radio hard, t liep lekker. De deal gesloten en op weg naar bestemmingen. Tja, tot dat ik realiseerde dat inzittende ook graag een keer wilde rijden. Zo gezegd zo gedaan. Dit beviel zelfs hem zo goed, dat er voor mij niks anders opzat dan inzittende te zijn. Misschien had ik dan toch beter kunnen gaan treinnsurfen, metrospringen of een ov kaart aanschaffen. Zo kom je nog eens ergens.....

 

 

De tablet is tegenwoordig een niet weg te denken gebruiksvoorwerp wat in bijna elk gezin voorhanden is. Makkelijk in gebruik en overzichtelijk om mee te spelen. Spelletjes kun je erop spelen, je mail lezen, je sociale media bijhouden, bankzaken regelen, noem maar op. Maar waar ik hem het meest voor gebruik is toch het beluisteren van mijn muziek. Mijn hoofd oortjes erop aan gesloten en genieten. Dagen zoals vandaag luister ik dan veel jaren 60 en 70 nummers. Soms ontspant me dat zo dat ik tijdens het beluisteren heerlijk in slaap val. Op de klanken van the Hollies, Fleetwood Mac, of John Denver ga ik mee op de golven van emoties. Emoties toen alles nog gemakkelijk was, er geen spanning was, geen problemen, geen zorgen en ik het leven nog mocht zien als een grote speeltuin. Dat gegeven is me altijd bij gebleven. Vaak ga ik terug in de tijd, van de zondag middagen naar een manege in de buurt van mijn geboorteplaats waar op zondag middag altijd een bandje speelde. Met vriendinnen daar heen fietsen, lol onderweg, veel te kletsen, dat alleen al was een onderneming. Aangekomen op de plaats van bestemming was het altijd een kunst om je fiets zo te parkeren dat je hem na afloop zo terug vinden kon. Het was er altijd een drukte van jewelste dus plek was er niet veel. Maar tegen een boom of lantaarnpaal kon je hem toen nog gewoon kwijt zonder bang te zijn dat hij gejat werd. We vertelde elkaar steeds waar de fiets stond zodat je na afloop aan elkaar vroeg, waar staat mijn fiets, vreemde gewoonte maar ik denk dat dat meisjeseigen is, net zoals samen naar toilet gaan. Eenmaal binnen was je parkeerprobleem meteen vergeten, de klanken van de band deden je meteen in de stemming komen. Deze bandjes speelde ook van alles, en wat voor ons van belang was nummers uit de top 40. Wat we dan deden was dansen, rond kijken en kletsen. We dronken een cola, of een sneeuwwitje, bier met 7up, nooit iets sterkers. Dat durfden we niet. En kon ook niet want na afloop gingen we bij een vriendin thuis eten en die ouders zouden dat wel eens kunnen merken. Nee heel braaf bleef het toch bij fris. Wat ik me het meest herinner is de geur, hoe t daar rook, had niks met sigarettenrook te maken maar eerder met de mensen die daar waren. Patchouli oil, dat was de parfum die iedereen gebruiken kon, jongens en meiden, geen onderscheidt werd er gemaakt. Iedereen die maar net een beetje durf had, tenminste in mijn dorp, gebruikte dat geurtje. Later, toen ik ouder werd onderscheidde ik dat geurtje eerder als excentriek. Niet iedereen gebruikte dat, een bepaalde persoonlijkheid mocht het gebruiken. Ik heb me nooit daarin geschaard, heb er ook nooit over na gedacht. Vond het een mysterieuze geur hebben, wel enigszins apart, maar niet te apart. Wanneer ik nu iemand bespeur die dat geurtje gebruikt gaan mijn gedachten altijd meteen terug naar mijn zondag middagen in 1977…. Wat een geurtje al niet los maken kan.
Brigitte