Er is een ware veldslag gaande op diverse lokaties in Frankrijk. Iedere dag van laat in de middag tot laat in de avond gaan 44 mannetjesputters de stijd aan met een rond leren ding, met stiksels en vlakken. Het speeltje gaat van voor naar achter, over t midden, soms over een lijn, en soms beland hij in een net met gaten waardoor een uitgesproken menigte dan een lawaai maakt. Blije gezichten aan de ene kant, zielig kijkende snoeten aan de andere kant. Het heeft nogal wat teweeg gebracht dat spelletje. Soms komt er een extra man in t spel die dan blaast op een fluit waardoor t spel stil gelegd wordt. Zonde.... daar kan je dan zo gefrustreerd van raken. Waarom doet die 23ste man dat. T speeltje rolde net zo goed en iemand had hem net een lekkere trap gegeven, waardoor binnen afzienbare tijd er weer blije gezichten te zien zouden zijn. Maar t lawaai is er niet minder om. Nu heb ik sinds mijn kids niet meer competitie voetbal doen niet erg veel met voetbal. Want ja daar had ik t al eens over. Voor mij is er op dit moment niet veel wat mij bekoren kan. Zeker geen voetbal. Een aantal jaar geleden kon ik nog wel eens de sportschool in gaan om me in t zweet te werken op een spinning fiets. Tegenwoordig fiets ik liever op mijn eigen fiets. Tochtjes maken, of gewoon op weg naar een doel. Soms onder begeleiding van onze kleinzoon. En ik zal je zeggen dat is pas een feest. Alles wat hij ziet is nieuw voor hem. S T A.... komt er uit zijn mondje, en zijn vingertje wijst naar een bepaalde kant. Onderwijl leg ik uit dat t een vogel is, of een paard of koe, zegt hij als meteen hoef hoef... woef woef in kindertaal. Uitleggen dat een paard kan hinniken, een koe loeit en een vogel fluit of vliegt heeft hij al wat anders gespot. Zo fietste ik van de week naar een vriendin. Alleen, deze keer om even mijn hoofd leeg te maken. Heerlijk vroeg in de morgen, de ochtend zien ontwaken, de geur van t dauw, de mist nog over de velden, stilte om me heen. Genietend van de omgeving, geeneens zover bij mij uit de buurt, viel t me op hóe mooi de natuur dicht bij huis is. Soms is t leven te jachtig en ga je eraan voorbij. Net op t moment dat ik even links van me kijk zie ik in mijn ooghoek iets bewegen. Ik stop heel voorzichtig. Ik kijk nog eens en twijfel of ik t wel goed zie. Ja, ik kijk recht in de oogjes van een vosje.... een jong beestje nog zo te zien. Zijn rode/bruine pluimstaart, doet me op dat moment weer twijfelen, misschien toch een eekhoorn, nee, t is echt een vosje, zijn spits snuitje kijkt nu de andere kant op waardoor ik t silhouet beter zie. Ik lach, een gevoel van energie gutst door me heen. Wat een geluk om vandaag hier juist te mogen fietsen. Dit kleine wondertje van de natuur te mogen aanschouwen. Ik ben er stil van. Want vertel nou zelf wie ben ik, die dit mag zien, ik val niet op in dit grote speelveld, ik doe geen zaken die een prijs verdienen, ik ben gewoon een mens, met mijn gebreken en tekortkomingen en toch openbaart zich hier voor mijn ogen een natuurverschijnsel wat voor mij een onuitwisbare indruk achter liet.... Dat maakt mij dan blij, onverwachts getuige zijn van iets wat mij zegt, het is zo slecht nog niet gesteld met ons, dit te mogen zien doet mij goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten