De tablet is tegenwoordig een niet weg te denken gebruiksvoorwerp wat in bijna elk gezin voorhanden is. Makkelijk in gebruik en overzichtelijk om mee te spelen. Spelletjes kun je erop spelen, je mail lezen, je sociale media bijhouden, bankzaken regelen, noem maar op. Maar waar ik hem het meest voor gebruik is toch het beluisteren van mijn muziek. Mijn hoofd oortjes erop aan gesloten en genieten. Dagen zoals vandaag luister ik dan veel jaren 60 en 70 nummers. Soms ontspant me dat zo dat ik tijdens het beluisteren heerlijk in slaap val. Op de klanken van the Hollies, Fleetwood Mac, of John Denver ga ik mee op de golven van emoties. Emoties toen alles nog gemakkelijk was, er geen spanning was, geen problemen, geen zorgen en ik het leven nog mocht zien als een grote speeltuin. Dat gegeven is me altijd bij gebleven. Vaak ga ik terug in de tijd, van de zondag middagen naar een manege in de buurt van mijn geboorteplaats waar op zondag middag altijd een bandje speelde. Met vriendinnen daar heen fietsen, lol onderweg, veel te kletsen, dat alleen al was een onderneming. Aangekomen op de plaats van bestemming was het altijd een kunst om je fiets zo te parkeren dat je hem na afloop zo terug vinden kon. Het was er altijd een drukte van jewelste dus plek was er niet veel. Maar tegen een boom of lantaarnpaal kon je hem toen nog gewoon kwijt zonder bang te zijn dat hij gejat werd. We vertelde elkaar steeds waar de fiets stond zodat je na afloop aan elkaar vroeg, waar staat mijn fiets, vreemde gewoonte maar ik denk dat dat meisjeseigen is, net zoals samen naar toilet gaan. Eenmaal binnen was je parkeerprobleem meteen vergeten, de klanken van de band deden je meteen in de stemming komen. Deze bandjes speelde ook van alles, en wat voor ons van belang was nummers uit de top 40. Wat we dan deden was dansen, rond kijken en kletsen. We dronken een cola, of een sneeuwwitje, bier met 7up, nooit iets sterkers. Dat durfden we niet. En kon ook niet want na afloop gingen we bij een vriendin thuis eten en die ouders zouden dat wel eens kunnen merken. Nee heel braaf bleef het toch bij fris. Wat ik me het meest herinner is de geur, hoe t daar rook, had niks met sigarettenrook te maken maar eerder met de mensen die daar waren. Patchouli oil, dat was de parfum die iedereen gebruiken kon, jongens en meiden, geen onderscheidt werd er gemaakt. Iedereen die maar net een beetje durf had, tenminste in mijn dorp, gebruikte dat geurtje. Later, toen ik ouder werd onderscheidde ik dat geurtje eerder als excentriek. Niet iedereen gebruikte dat, een bepaalde persoonlijkheid mocht het gebruiken. Ik heb me nooit daarin geschaard, heb er ook nooit over na gedacht. Vond het een mysterieuze geur hebben, wel enigszins apart, maar niet te apart. Wanneer ik nu iemand bespeur die dat geurtje gebruikt gaan mijn gedachten altijd meteen terug naar mijn zondag middagen in 1977…. Wat een geurtje al niet los maken kan.
Brigitte