Bla bla bla

De verhalen over ooit eens en later, wat we allemaal met die tijd zullen gaan doen, hebben een grote invloed op ons dagelijks functioneren. We dromen allemaal van een gezonde oude dag, een zondag middag, een huis vol kinderen en wanneer het hen gegeven is, onze kleinkinderen. De koffie, het koekje, later het pilske en een wijntje. En wanneer t kan iedereen laten mee-eten aan de grote tafel in de huiskamer. De stamtafel genoemd, want die vorm en afmeting zal hij zeker moeten hebben.  Verhalen over en weer, van de promotie tot salaris verhoging, van schoolprestaties tot de gebeurtenissen in de straat waar je kinderen wonen. Van ziekte tot genezing en soms frustraties uiten naar collega of buurman. En ik, ik zit en luister, met mijn handen in mijn schoot, kijk af en toe op naar degenen die antwoord geeft, kijk wat rond naar de gezichten van onze tafelgenoten, en zwijg… Dat zal dus niet gebeuren, ik ben dus iemand die niet zwijgen zal, ik laat mijn stem gelden en horen, ik vertel nu eenmaal graag, of ik gehoord wordt is weer een ander verhaal, maar vanaf dag één dat ik praten kon, ben ik begonnen en volgens mijn moeder, ben ik blijven praten. Ook lachen, dat is dan ook mijn handelsmerk heeft iemand mij eens verteld. Maar wanneer ik ook maar een klein beetje realistisch denk, dan zullen zeker er momenten zijn dat we allemaal bij elkaar zijn, die momenten zal ik dan ook zeker koesteren. Maar door alle nieuwe communicatie middelen van deze tijd, komen mijn kinderen niet meer aan mijn stamtafel hun verhaal doen, er wordt wat af ge-appt op de family-app. Foto’s van onze kleinkinderen, vragen over oppasdagen, mededelingen over werktijden, berichtjes uit de plaatselijke kranten die we toch zeker niet mogen missen, ook gewoon de vraag van hoe is t, of hoe was het vandaag bij die en die? Veel onderwerpen hebben dus al de revue gepasseerd eer mijn stamtafel vol zit. Wanneer ik daar aan denk is alles toch in een sneltreinvaart gegaan, de communicatie is een middel om in contact te blijven, wanneer je die mist, en dan niet het missen van het er niet zijn maar eerder van het niet oppikken, blijft er een gat tussen zitten, ergens in t verleden ben je gestopt met het oppikken van gesprekken, en wat er daarna besproken wordt komt dan niet meer binnen, je hebt de klok horen luiden maar weet niet waar de klepel hangt, de verbinding is weggevallen, je bent de draad kwijt, geen wifi. Alle vier voorbeelden van gebrekkige communicatie, in de ruimste zin van t woord…. klokluiden om aankondiging te doen ergens in 1800, verbinding viel weg in 1940-1945, de draad aan onze telefoon waren we begin jaren 90 van de vorige eeuw kwijt, en de wifi die hapert is van deze tijd.  Communicatie is dus van alle tijden, zonder communiceren bereik je niets, kom je niet verder dan wat er binnen in je zelf gebeurd. Het enige wat je dan nog hoort is waarschijnlijk het suizen van het bloed in je hoofd, dus mocht je denken dat de communicatie veel te gek geworden is dan bedenk dat praten aangeleerd is daarvoor en niet om stil te zijn...... k is als een herkenbaar middel dat er voor mij voor zorgt dat ik bij de tijd blijf. Ook nu wanneer ik de nieuwste songs hoor denk ik wel eens, was ik nog maar jong. Een tijdje heb ik ook gehouden van de nieuwe housemuziek. De beat deed iets in mijn hoofd, er kwam een gevoel bij kijken of ik alles los kon laten. Dansen kon je der niet op maar je lijf en benen konden het ook niet laten om stil te blijven staan. Het zette je aan tot rare movements van je armen en benen. Meestal handen in de lucht en door je knieën zakken en kleine stapjes met je voeten. Het ritme voel je ook echt binnen komen. Sommige jongelui kunnen dat uren volhouden, dat is aan mij niet besteed, één nummer, of set zoals dat genoemd wordt (kan ook 50 minuten duren) is voor mij meer dan voldoende. En ga graag over weer naar de vertrouwde klanken. Maar muziek maken is ook een mooie beleving. Een aantal jaar heb ik schuiftrombone gespeeld. Ik wist niet dat ik t in me had. Wist geeneens dat ik noten kon lezen, laat staan dat overbrengen op mijn schuif en er dan ook nog samen met een groep mede muzikanten een lied neerzetten. Het samenspel van muzikanten, instrumenten en plezier in muziek maken verbaasd me nu nog. Wat je graag wil kan je ten gehore brengen. Soms waren dat vrij pittige muziek stukken, het duurde even voordat we ze onder de knie hadden, maar eenmaal goed geoefend en met de nodige durf kwam er een mooi stukske muziek tevoorschijn. Het geeft ook ontspanning, en t maakt dat je een goede ademhaling krijgt wanneer je een blaasinstrument bespeeld. Dus eigenlijk is het nog gezond ook. Later toen ik geen muziek meer maakte heb ik het zeker gemist, niet alleen t muziek maken zelf maar de saamhorigheid, t samen spelen, t samen doen en er samen voor zorgen dat het goed kwam met de noten in de juiste volgorde spelen. Toch heb ik nu ook nog steeds wat met muziek. Ik zing in een popkoor. Is welleswaar een heel andere genre maar heeft wel degelijk ook met muziek te maken. Ook ieder zijn eigen partij, en dat maakt een simpel lied tot iets heel moois. Maar steeds weer dat samenspel tussen mensen, met hun instrumenten, hun stemmen, maakt dat je er wat van kan maken, als je maar je best doet en het heel graag wil. Dat zouden meer mensen moeten doen, samen er iets van maken, dan zou de wereld er een stuk mooier en vrolijker uitzien. Liefs Brigitte