Zachtjes met mijn lievelingsmuziek op de achtergrond overdenk ik wat er van dit kleine meisje wat ik ooit was geworden is. Terug kijkend op mijn leven met mijn ouders en broertje wonen in een dorp waar veel te doen was heb ik t er erg fijn gehad. Geboren in 1962 en maakte ik mijn pap en mam ouders. Opgegroeid in een huis dat aan de rand van ons dorp stond, daar had ik alle vrijheid om lekker de landerijen in te trekken en te leren fietsen in een rustige straat even verder op. Leren schaatsen op de bevroren sloten langs de weilanden, naar school gaan in een straat tegenover mijn ouderlijke woning, vriendinnen naast me en aan de overkant op halen, mijn opa of mama zette ons dan veilig de drukke straat over. Na schooltijd was er altijd wel iemand om me weer de drukke straat helpen oversteken, dus t was een veilige omgeving voor me, ik heb me daar altijd prettig bij gevoeld, en dat geeft nu weer dat ik daardoor ook positief in t leven probeer te staan. Ook ging ik wel eens naar de buurvrouw toe, waar altijd wel wat te doen was, zij had haar grote zonen thuis die het naar mijn mening wel gezellig vonden als ik even gewoon aan kwam waaien en haar tante buurvrouw noemde. Later toen ik wat groter werd ging ik op de fiets naar een vriendin die naast de spoorlijn woonde, of naar de vriendin die een paar straten verderop woonde, weliswaar opnieuw de drukke weg over, maar was toen op een leeftijd om zelf de weg over te mogen en kunnen steken. T was erg oppassen want het was de weg die via Den Bosch naar Eindhoven liep en destijds erg druk was. Later als tienermeisje ben ik verhuist met mijn ouders naar een ander huis in een andere straat, wel in de zelfde parochie zoals dat toen heette. Daar heb ik niet meer echt gespeeld. In een korte periode veranderde ik door een ingrijpende gebeurtenis in een jonge vrouw die worstelde met haar emoties en gevoel, deze gebeurtenis is kenmerkend voor de rest van mijn leven geweest. Het jonge meisje dat in mijn geboortehuis woonde is nooit mee verhuist naar het nieuw thuis….. Daar kwam een ander voor in de plaats…. Vanuit het nieuwe huis heb ik de laatste jaren van de middelbare school bezocht, ging ik een beroep kiezen, mijn eigen weg uitstippelen, keuzes maken, en vooral niet te veel nadenken over wat er komen ging, ik was jong, deed onbezonnen dingen, maakte verkeerde keuzes, leerde daarvan en ging door. Soms denk ik dan nu wel eens zou ik, als ik destijds beter nagedacht had nu anders in t leven hebben gestaan. Niet dat ik spijt heb, integendeel zelfs, maar zou ik dan de dingen die later op mijn pad gekomen zijn anders benaderd hebben. Beter voorbereid zijn geweest op de situatie waarin we nu zijn, anders gekozen hebben. De muziek speelt door, ik neurie wat mee op Go Your Own Way met Fleedwood Mac, denkend aan t gevoel wat je toen had bij t horen en beleven van deze nummers, de vrijheid die dat mee bracht. Ik sluit even mijn ogen en zie me nog in mijn meisjes slaapkamer, Juliën Clerc op de deur, een wand behangen met een afbeelding van een bos, de andere wand vol met popfoto posters, Chris Norman, Susie Q, Queen, Fleedwood Mac, Rolling Stones, The Police, David en Shaun Cassidy, David Bowie, Abba, Bonny Taylor, Golden Earing…..Een mix van muziek waarvan ik nu zeg wat een mix van lief en net niet lief, erg uiteenlopend, symbolisch voor mij…. Iedereen te vriend zien….. laat ik dan nu net denken dat ik dat mijn hele leven al probeert te zijn, van alle markten thuis, begrijpen wat er omgaat in de mensen die mij dierbaar zijn en waren, maar bovenal nooit niet precies weten waar ik stond toen. Ik maak mijn keuzes vandaag de dag op gevoel, wat ik zelf denk, dus het is uiteindelijk wel goed gekomen, maar soms dan vraag ik me toch af of als ik andere keuzes had gemaakt niet beter af was geweest…. Nu zeg ik volmondig nee, dit is goed, zo hoort t te zijn, hier hoor ik thuis….Ik mag zijn wie ik ben, ik hou van mezelf, ik mag mezelf ondanks mijn verkeerde keuzes, mijn beslissingen die ik baseer op mijn gevoel, Trots ben ik erop, dat ik dat toch maar kan, hier zaken draaiende houden, en tegelijk er voor zorgen dat ik zelf ook mijn plekje heb, in mijn muziek, en kan nog steeds uit mijn dak gaan alsof niemand kijkt, mee zingen alsof niemand mij hoort, genieten alsof ik nog nooit gekwetst ben, en leven of het mijn laatste dag is.