Voetbal

Voetbal.

Wanneer je over voetbal praat dan heb je de gemoederen zo aangewakkerd. De een is voor A, de ander ziet liever Z, en daar tussen zit nog een heel arsenaal aan rennende jochies die gedreven achter een bal lopen of hun leven ervan af hangt. Tenminste, dat wordt van hen verwacht, of ze ook dat als zodanig doen ook daar kunnen de gemoederen aardig verhit van worden. Het miljoenen elftal is tot op heden nog niet uitgevonden, want ieder jaar vechten 18 teams om een titel of cup. Ieder weekend van vrijdag avond tot zondag laat in de middag gaan er 36 teams de strijd aan met…. in mijn ogen zich zelf. De eerste voetbal ervaring deed ik op toen ik een kind was als dochter van een voetbalminnende vader. Om de 14 dagen op zondagmiddag met mijn ouders en broertje te voet naar t voetbalveld van de plaatselijke club. Aan de hand mee huppelend, kaatsenballen mee, springtouw mee of schoenpoetsblikje met zand om te hinkelen, en daar ging ik. Aangekomen op t voetbalterrein zoals dat toen nog genoemd mocht worden, ging ik al gauw mijn eigen gang. Op zoek naar slachtoffer die mee wilde spelen. De meeste meisjes deden dan wel even mee, maar al die dingen die ik zelf meezeulde konden mij toch niet al te lang bezighouden. Ik speelde graag in de bossen langs de lijn, letterlijk en figuurlijk. Mijn ouders waren zich er wel terdege van bewust dat hun dochter niet een echte voetbal liefhebber was, maar lieten mij vrij om daar toch heerlijk te spelen en te genieten met andere kinderen. Zo is dat jaren door gegaan, mee naar voetbal, en daarna wat drinken in de kantine, een zakje nibit of in de zomer een ijsco en ik was al lang tevreden zolang ik maar niet langs de lijn hoefde te staan maar mocht spelen aan de andere lijn, de spoorlijn. Jaren later gaat het ongeveer ook zo, maar dan net andersom. Als moeder van 2 zoons ervoer ik dat t voetbalbloed toch ook hen besmet had. Al was hun vader destijds totaal geen voetballiefhebber, toch kozen mijn zoons de balsport als hun hobby. Beide jongens konden een aardig balletje trappen, ze hadden inzicht, waren sportief, hadden vriendjes bij voetbal, waren balbewust, speelde met de bal en gingen zelfs wanneer de bal de juiste kleur en het juiste embleem had ermee slapen. Ik als hun moeder stond iedere zaterdagochtend op t sportpark, zo was inmiddels t voetbalterrein gaan heten. Van 8.45 uur tot 12.00 uur stond ik daar te kijken naar een groepje jongetjes die als een kluitje over t veld holden met daartussen ergens een bal. Een keepertje in t doel dat madeliefjes plukte wanneer er geen bal in de buurt was, of een duik maakte naar de verkeerde kant wanneer er een bal op doel kwam. Vaak hoorde je dan vaders, moeders, oma’s opa’s roepen en coachen tegelijkertijd. Ik heb dat nooit begrepen, of dat die kleintjes enig zicht hadden op wat er naast t veld gebeurde, ze waren te druk met het vinden van de bal in de grote ruimte waarop ze liepen. Nog geen weet van buitenspel, swalbe of wat er nog maar meer voor kon zorgen waardoor een spel werd stil gelegd. Dat was zonde van de tijd, we komen om voetbal te spelen, niet om rond te kijken wat er gebeurd als de bal gepakt wordt door de scheidsrechter. De uitslag van de wedstrijd was ook van belang, zover was hun gedrevenheid wel aangewakkerd, wonnen ze met 7-2 dan rees al gauw de vraag of de keeper van de tegenstander met vakantie was, verloren ze met 2-7 dan was de mededeling dat t toch wel erg grote jongens waren waar tegen ze zojuist gepeeld hadden, bleef de stand gelijk dan zag je blije gezichtjes, waarvan afgelezen kon worden dat ze tevreden waren. De talentjes bleven voetballen, speelde van de Fjes tot het senioren 5, en een competitie binnen een vriendengroep. Maar de lol van t voetbal bleef er wel in zitten. Later werden de uitslagen natuurlijk heel anders beoordeeld, het was niet de tegenstander die te groot was wanneer er verloren werd, maar de “scheids” had het gedaan. Een gewonnen wedstrijd werd heel cool bekeken, dat was stoer, en gelijkspel leek wel of er niet gevoetbald was, want het had je nergens gebracht. Ook werd er op een andere manier voetbal beleeft en werd voetbal oorlog genoemd, werd er buitenspel uitgelokt, werd swalbe ingezet om de tegenstander te provoceren en was t fluitsignaal van de scheidsrechter een middel om de wedstrijd stil te leggen waarbij er verbaal veel uitingen gedaan werden waardoor de wedstrijd nog langer stil kwam te liggen. Dit is in zo’n groot contrast met de zelfde gebeurtenissen 20 jaar daarvoor, dat je je afvraagt of t ooit tot de jongens is doorgedrongen dat t gewoon een spelletje is. Net zoals al die miljonairtjes nu, die ieder weekend hun slag proberen te slaan in de dure stadions, ieder voor zich een wedstrijdje uitvechten, als kleine zelfstandige een eenling zijn in een voetbalteam, hun zaakgelastigde de opdracht geven om een kijkje te gaan nemen elders in de wereld, zichzelf als over t spreekwoordelijk paard getild gedrag vertoont, maar nooit meer terug denken aan de tijd dat ze als klein jongetje, als een kluitje over een veld holde, met daartussen ergens een bal rollend of als keepertje madeliefjes plukte.