Niks is zo mooi dan t gegeven te hebben dat geluk voor t oprapen ligt. Je pikt het op, je analyseert de term, je speelt ermee, links om of rechts om, enkelvoud of meervoud en maakt het je eigen. Geluk…. Wat is dat eigenlijk, vragen we ons veelvuldig af. Kun je het ruiken, voelen, aanraken, zien, horen of misschien zelfs beleven. Het is natuurlijk maar net wat je onder geluk verstaat. De één wordt gelukkig van de zonnestralen op je gezicht, waarbij de ander meteen een zonnebril opzet om scherp te kunnen blijven zien. Weer iemand wordt gelukkig van de lach ven een kind, dat doorklinkt in huis en je een gevoel geeft dat je leeft, en weer een ander beseft dat geluk in een klein hoekje zit, wanneer je het ziet, voelt, raakt, hoort, ruikt of beleeft je er met volle teugen van wil genieten en het niet meer los wil laten. Geen korreltje mag tussen je vingers wegglippen, je houd het krampachtig vast en de angst dat t geluk je weer verlaat is daarbij erg groot. Toch spelen we vaak met geluk. We hebben t geluk om te kunnen deelnemen aan t leven, de adem hebben om te uit te ademen, de ogen hebben om het te kunnen zien, de zintuigen bezitten om t te kunnen voelen. Wat te denken van meegaan aan de dagelijkse flow, spreekt dat niet vanzelf dat t geluk is. Het geluk om te bezitten van materialistische zaken is daarentegen geeft ook niet altijd het gewenste gevoel. Liefde te voelen kan een vorm van geluk zijn, het voelen van tederheid, compassie en saamhorigheid dat wordt vaak als geluk makend omschreven. Dus wanneer iemand deze dingen als essentieel ziet om geluk te ervaren, wordt er al niet meer verder daarover na gedacht. Maar echt geluk, dat gevoel dat diep in je huist, je warmte en geborgenheid geeft daar in verschillen we nog al eens van mening. Het geluksgevoel kun je dan ook heel erg moeilijk omschrijven, de lach die die 18 uur per dag om je lippen krult is niet een vorm van uiting van geluk. Naar mijn mening zit er veel meer achter, ook al geven we dat niet gauw toe. We durven ook niet altijd en overal voor ons geluk uit te komen. We zouden iemand kunnen kwetsen daarin, en daarmee het geluk van een ander kunnen bagatelliseren. Geluk is net zo persoonlijk als het merk tandpasta dat we gebruiken of de keuze maken tussen volle melk en halfvolle. Zoveel keuzes, zoveel meningen en zoveel vormen van geluk. Wanneer het gevoel van geluk jou pad kruist, en zelf weet je dan vaak al dat dit het is, schroom dan niet, raak het aan, beleef het en ondervind of en hoe je het mag gebruiken om je gevoel te voeden van gelukkig zijn. k is als een herkenbaar middel dat er voor mij voor zorgt dat ik bij de tijd blijf. Ook nu wanneer ik de nieuwste songs hoor denk ik wel eens, was ik nog maar jong. Een tijdje heb ik ook gehouden van de nieuwe housemuziek. De beat deed iets in mijn hoofd, er kwam een gevoel bij kijken of ik alles los kon laten. Dansen kon je der niet op maar je lijf en benen konden het ook niet laten om stil te blijven staan. Het zette je aan tot rare movements van je armen en benen. Meestal handen in de lucht en door je knieën zakken en kleine stapjes met je voeten. Het ritme voel je ook echt binnen komen. Sommige jongelui kunnen dat uren volhouden, dat is aan mij niet besteed, één nummer, of set zoals dat genoemd wordt (kan ook 50 minuten duren) is voor mij meer dan voldoende. En ga graag over weer naar de vertrouwde klanken. Maar muziek maken is ook een mooie beleving. Een aantal jaar heb ik schuiftrombone gespeeld. Ik wist niet dat ik t in me had. Wist geeneens dat ik noten kon lezen, laat staan dat overbrengen op mijn schuif en er dan ook nog samen met een groep mede muzikanten een lied neerzetten. Het samenspel van muzikanten, instrumenten en plezier in muziek maken verbaasd me nu nog. Wat je graag wil kan je ten gehore brengen. Soms waren dat vrij pittige muziek stukken, het duurde even voordat we ze onder de knie hadden, maar eenmaal goed geoefend en met de nodige durf kwam er een mooi stukske muziek tevoorschijn. Het geeft ook ontspanning, en t maakt dat je een goede ademhaling krijgt wanneer je een blaasinstrument bespeeld. Dus eigenlijk is het nog gezond ook. Later toen ik geen muziek meer maakte heb ik het zeker gemist, niet alleen t muziek maken zelf maar de saamhorigheid, t samen spelen, t samen doen en er samen voor zorgen dat het goed kwam met de noten in de juiste volgorde spelen. Toch heb ik nu ook nog steeds wat met muziek. Ik zing in een popkoor. Is welleswaar een heel andere genre maar heeft wel degelijk ook met muziek te maken. Ook ieder zijn eigen partij, en dat maakt een simpel lied tot iets heel moois. Maar steeds weer dat samenspel tussen mensen, met hun instrumenten, hun stemmen, maakt dat je er wat van kan maken, als je maar je best doet en het heel graag wil. Dat zouden meer mensen moeten doen, samen er iets van maken, dan zou de wereld er een stuk mooier en vrolijker uitzien. Liefs Brigitte