Dreams

T was altijd een strijd om te kunnen worden die je nu bent, een mens maakt wat mee. Nu ik zo terug kijk op de jaren die achter me liggen kan ik wel zeggen dat het een les was, een wijze les daar twijfel ik soms aan, maar een les was het zeker. Dat probeer ik in t dagelijks leven ook nog steeds toe te passen. Met vallen en opstaan, met struikelen en doorgaan, fietsen soms met zijwielen om balans te houden, en zeker met 2 treden tegelijk de trap op, omdat ik anders bang ben niet af te kunnen maken wat ik me voorgenomen heb vandaag te doen. Soms hoop ik wat meer rust te vinden, in mijn leven, probeer daarbij  mijn muziek als een leidraad doorheen  te laten lopen. Of het nou het bespelen van mijn schuiftrombone was, mijn zang kwaliteiten te laten klinken (uhum) of juist de radio keihard wanneer er een lied van een van mijn favorieten klonk. Daar heb ik wel erg veel aan te danken. Een van mijn herinneringen was het lied van Boudewijn, Kalverliefde. Samen met mijn vriendin op haar zolder kamertje, net gedumpt door ons eerste vriendje, en bij het horen van de eerste klanken van dat nummer in tranen uitbarsten en precies aan kunnen wijzen waar de pijn zat. Of juist bij t nummer van Fleedwood Mac's Dreams elkaar aan te kijken waar we ook maar waren en meteen onze ogen vol met tranen liepen, om t geen wat we mee gemaakt hadden, in onze ogen destijds het meest pijnlijke wat we maar mee konden maken. Nu had ik in mijn jonge leventje destijds nog niet veel te vrezen gehad van de boze onzekere wereld. voor mij leek hij een groot speelveld, met hier en daar letterlijk een molshoop, of een polletje gras dat niet goed gemaaid was of niet gelijk gegraasd was door een kudden koeien. Mijn vriendin daar in tegen had al de nodige zorgen en verdriet gehad, al zou ze daar niet of nauwelijks met andere over praten. Wij samen wel, hoe t was om als kwetsbaar pubermeisje je weg te moeten vinden in een grote wereld waarvan je eigenlijk goed wist dat hij niet altijd fijn en speelbaar zou blijven. Het ziek worden en overlijden van haar moeder maakte het voor haar niet makkelijk om zich staande te houden, en de veranderingen die het voor haar, haar vader en zusje en haar kleine broertjes teweeg bracht, maakte niet altijd dat ze het gemakkelijk vond om op te moeten groeien tot een volwassen vrouw. Ik kan nu zeggen dat ze dat prima heeft gedaan, ben zelfs hartstikke trots op haar zoals ze t gedaan heeft en de zich de afgelopen jaren opnieuw door alle tegenslagen heeft weten heen te worstelen. En dat zeg ik haar ook zo vaak, in de hoop dat ze t ook maar een klein beetje mee neemt op haar verdere pad. Het leven voor mij werd pas ingewikkeld, toen ik als pubermeisje ineens te maken kreeg met een machtsspelletje. Ook toen was er dat, is echt niet iets van de laatste tijd. Daar in die tijd werd muziek voor mij nog belangrijker. Ik kon daar mijn compleet gevoel in kwijt, mijn angst, boosheid en frustratie. Het niet kunnen delen van mijn ervaring daarmee zorgde dat ik in een bepaalde positie terecht kwam waar ik alleen geen uitweg zag, en begon soms raar gedrag te vertonen. Nu ik ouder ben is dat echt geen raar gedrag, eerder een Call For Help. Maar er was niet iemand die mij hoorde. Dus bleef ik alleen met mijn gevoel, boosheid en ellende. Niet dat ik er spijt van heb dat ik er niet mee naar buiten ben gekomen, nee eerder, dit was ik destijds, mijn gevoel weg stoppend, niet over praten dan is het er niet, terwijl ik nu een enorme hekel heb aan mensen die zich zo gedragen. Ik kan er niet goed tegen wanneer mensen struisvogelpolitiek bedrijven. Zich altijd verschuilen achter, ik wist het niet, niet gezien, niet gehoord, snap er niks van of de letters sssst....meteen weten uit te brengen. Door de jaren heen heb ik goed geleerd hoe t voelt om niet met je gevoel naar buiten te komen, of in sommige gevallen te mogen komen. Mede door de positie waarvan vele van jullie die dit lezen wel weten waar ik midden in zit, heb ik geleerd om te mogen vertellen wat mij, of in dit geval ons, overkomt dagelijks. Het steeds te moeten vallen en opstaan, struikelen en doorgaan, opnieuw leren fietsen met zijwielen om de balans te vinden heeft ons wel geholpen om een weg te openen, te banen tussen wat kan en niet kan, wat mogelijk is en waar bij we hulp vragen, waar we eens waren en wat we hebben moeten inleveren, waarbij we dansen in de regen en daarna heel hard moeten rennen om toch te willen schuilen. Het steeds af te moeten wegen past dit in ons patroon, structuur of is de energie er nog.... Dan komt ineens het nummer "Dream" weer daar. En blijkt het toch, en was het in 1977 een tranendal, ook nu weer ineens een plek in me raakt, die mij steeds weer terug brengt naar de realiteit van vandaag de dag. Waarin ik nog steeds een dromertje ben en hoop, misschien tegen beter weten in, dat ik toch nog een keer t gevoel mag hebben van onbezorgdheid. En reken maar, wanneer ik in een gekke bui ben, ik dat gevoel ook zeker nog oproepen kan, vraag maar aan mijn vriendin......