Boekenwurm

Deze foto geeft veel weer waar ik in mijn prille jeugd al mee doende was.  Lezen, lezen en nog eens lezen....Ons mam zei wel eens ooit, ons Brigitte,  die verleest haar verstand... Uren kon ik me vermaken met een boek. Bij slecht weer verveelde ik me nooit. De Dolle tweeling,  de Vijf, Irmgard Smit, okkie, Taptoe, en t lidmaatschap van "de Bieb" was aan mij wel besteedt. Zelfs in de zomer ging ik minder vaak zwemmen, en las ik wekelijks 5 boeken. Als t dus alleen aan het lezen gelegen zou hebben zou ik nu een leeswetenschapper of een taalkundige kunnen zijn. Want dat werd destijds nog wel een gezegd. Een echte boekenwurm was ik. Maar dit alles is het niet geworden. Ons pap maakte bovenstaande foto op 6 juni 1968. Waarom ik dat nog weet? Omdat t de laatste dag, zelfs uren was dat ik enigste kind in ons gezin was. Diezelfde avond nog werd ik grote zus. Om half 12 dezelfde avond werd mijn broertje geboren. En wat bracht hij voor mij mee uit de rode kool? Rolschaatsen.....dus die nacht om 2 uur of zo, aan de hand van opa door de kamer rolschaatsen. En ineens is de herinnering daar.....

Liefs Brigitte 

herfst

Lopen door het klatergoud

Met rood zo hier en daar 

Het groen is nauwelijks te zien

De wolken lijken zwaar

Het bruine is wat vochtig

Het gele ligt verspreid 

Het oranje maakt wat vrolijk

De bomen raken het kwijt

Rood met witte stippen

Die kennen we al wel

Ze zijn er zelfs in roze

En kleuren ook wel fel 

Herfst herfst wat heb je te koop

Veel afgedankt spullen

Maar o zo nodig 

Om over een maand of 5

De bomen en struiken

Opnieuw te vullen.

dans je de tijd in!

     

Gisteravond kwam zomaar even een buurman binnen lopen. Hij had visite gehad van z'n schoonzus en zwager, die hij al 58 jaar kent. 58 jaar.....ik schrok even van t jaartal. Ook al kennen Jos en ik elkaar al 44 jaar, en waren mijn schoonouders 60 jaar getrouwd geweest, ik zie mijn buurman niet voor me als jonge man. Wat ik wel voor me zie is zijn vrouw, de buuf, als jonge vrouw. Ze is eigenlijk nog een meisje wanneer ze de buurman ontmoet. Ze doet daar een dansje met een vriendin in de danstent op de kermis in Hogerheide. De buurman brengt haar naar huis en zo ontluikt er een liefde die gisteren dus al 58 jaar duurde. Wanneer ik de buuf aan kijk zie ik dat ze eigenlijk t meisjesachtig nog steeds bezit. De lichtjes in haar ogen, de smakelijke lach maken dat waarschijnlijk mogelijk. Haar positief ingestelde levenswijze draagt bij aan wat mijn buurman zei. Ze is niet van t azijn, nee ze is van de wijn. Zo benadrukte hij haar karakter en dat zegt veel over mijn buuf, maar ook over hem. Wanneer ik ze samen zie, moet zij vaak lachen om zijn uitspraken, om zijn grappen en op de manier hoe zij hem aankijkt zie je hoe ze een fijne en leuke relatie hebben. 58 jaar verkering zei hij.....19 september 1965, de danstent bij de kermis in Hogerheide. Voor hun om nooit te vergeten. Voor mij van een andere generatie niet denkbaar. Maar ik vind het superleuk om deze verhalen te horen en te delen. Zo blijven ze een beetje levend....en hoor ik in mijn gedachte de geluiden van I got You babe van Sonny and Cher, and Help van The Beatles weerklinken......

liefs Brigitte

yesterday when i was young

Wat een tijd geleden alweer dat ik blogde. Er was veel om me mee bezig te houden en tijd om na te denken had ik ook. Even ligt mijn leven niet in de goeie balans en ben ik zoekende naar de juiste weg. En dan wil ik ook veel schrijven over wat ooit was. En daar voel ik me dan ook weer fijn bij maar dan komen de juiste woorden niet in mij op, of ze zitten er wel maar ik krijg ze niet in de juiste volgorde op "papier". Vroeger als meisje had ik dat niet, ik zat dan op mijn meisjesslaapkamertje aan mijn bureautje en pakte mijn grote mooie schrift en schreef daar mijn gevoelens in op. In rijm, of gewoon in verhaalvorm, de letters reegen aan elkaar en er ontstond automatisch een verhaal of gedicht en in mijn levendige fantasie zag ik wat er buiten t schrift gebeurde. Ik leefde voor de woorden in poëzie en ze boden mij een uitweg voor wat soms de realiteit was. Ik staarde wat voor me uit en hoorde de auto's voorbij komen. Ik stond dan op en maakte een ruitje van t beslagen raam vrij van condens en bukte iets om er doorheen te kunnen kijken. Mensen op de fiets, t rijtje van vrijstaande huizen recht tegenover mijn slaapkamerraam, de ventweg met de heg die de scheiding aangeeft tussen ventweg en groteweg, de bomenrij, auto's opweg naar links en rechts, wandelaars over de stoep bij de overburen en ik droomde, ja ik was een droomertje, dat ik groot was en mocht gaan leven. Ik zakte op mijn bureaustoel neer en schreef weer verder in mijn schrift vol dromen en verhalen. Nu ik zo nu en dan nog eens in die schriften lees komt er een glimlach om mijn mond. Ik voel me weer dat meisje van toen en herinner zelfs de goedkope parfum die gebruikte. Ooit las ik ergens dat je geuren je altijd blijft herinneren. Je ruikt t en je weet je precies te herinneren waar je t destijds rook. Ook nu nog...

Liefs❤️

afvoerputje of mantelzorger

Vanmorgen las ik de Blogg van een mede mantelzorg Ellen. En wat zij schreef raakte mij recht in mijn ziel. Zij schreef de woorden waar ik de laatste weken naar op zoek ben geweest. T afvoerputje van de zorg..... dat word ik als mantelzorger straks, wanneer beleidsmakers en zorgmedewerkers het voor het zeggen krijgen. T lijkt misschien wel zo dat t uurtje dat ik bij mijn naasten ben en koffie met hen drink, ik ook wel t een en ander kan doen. Maar ik ben al zoveel, ik doe al zoveel, ik moet al zo veel, werken tot mijn bijna 68ste levensjaar, ik mantelzorg al voor mijn partner, ik ben partner, geliefde, moeder, oma, ik ben de manager thuis, maar bovenal ben ik mens, vrouw en een oprechte persoon die door alle ervaring in t leven rechtop is blijven staan en weet ik door die ervaring ook echt wel wat er speelt in zorgland. Ik vertik t nu of ooit om ook maar t afvoerputje te gaan zijn. Knap dat jullie, beleidmakers en lieve zorgmedewerkers meteen aan mij als mantelzorger dacht om jullie werkdruk te verminderen. Ik drink immers alleen maar koffie bij mijn naasten wanneer ik bij hen op bezoek ben. Maar omdat jullie niet met mij maar over en voor mij praat ben ik gauw geneigd om mijn hakken in t zand te zetten, en wat jullie mij door de strot willen duwen, niet te gaan doen. Ik voel al een hele tijd dat mij de middelvinger wordt toegewezen, de tong achter mijn rug om naar mij wordt uitgestoken en ik uitgelachen wordt door jullie omdat ik toch wel ga doen wat van mij verwacht wordt omdat ik anders misschien wel een schuldgevoel zouden krijgen. Nou nee, jullie praten mij geen schuldgevoel aan wanneer ik ff bij mijn schoonmoeder een kop koffie drink. Tijdens dit bakkie kom ik te weten hoe t echt met haar gaat. Dus ik vind dat bakkie een  belangrijk moment van de week voor haar en mij. Mijn mantelzorg taken doe ik op mijn manier, in mijn gebied en in mijn eigen kracht. Mijn mede mantelzorgers en ik weten echt wel hoe wij dit goed moeten doen, daar hebben we jullie niet voor nodig. 

Liefs Brigitte 

Eenzaam❤️‍🩹

Wat is dat

Eenzaam zijn

Het gevoel van onbehagen

Nergens bij te horen

Alleen zijn

Op bepaalde dagen

Alleen zijn is een gevoel

Wat niet zomaar overgaat

Eenzaamheid kun je ervaren

Zelfs wanneer je

Een vol stadion binnen gaat

Eenzaam zijn

Je mag t toegeven

Aan wie t horen wil

Maar wanneer deze t niet erkennen

Blijven de nog resterende dagen

Oorverdovend stil

Geuren en kleuren🥰

Of t gisteren was, en t voelde zo echt. Ik leek zelfs bijna de gebeurtenis te ruiken. Ze zeggen wel eens dat geuren sterker zijn dan beelden of herinneringen.  En ik ervaarde dat dat ook echt wel zo was. Toen ik vanmorgen langs een bomenrij fietste kwam er een geur voorbij die me deed herinneren aan mijn lagereschooltijd. Ik zag mezelf lopen door de irenestraat, de overkant van de drukke weg waar ik woonde. Een huizenblok van ongeveer 20 huizen, onderbroken door een brandgang, met een "stoep" waarop ik mijn weg naar school vervolgde. De meidenschool, zoals dat destijds genoemd werd, was mijn eindbestemming en onderweg daarheen rook ik de geur van hout en zaagsel. Waar t vandaan kwam kon ik als klein kind niet zien. Maar t moest zeker uit een van die huizen komen. En daar was t weer, vanmorgen, opweg, op de fiets naar de winkel. En meteen is dat beeld van inmiddels 53 jaar geleden ook terug. Of t gisteren was....ik zie mezelf lopen, op sandalen in mijn mooie plooirok en zie duidelijk de straat, de stoep, de weg, de auto's, de bomen, de geparkeerde fietsen tegen de gevels, de gordijnen,  de kleuren van de voordeuren, de touwtjes uit de brievenbussen, de kinderen die door de julianastraat lopen en mijn overbuurmeisje hoor ik zelfs mijn naam roepen.... en ik, ik ben inmiddels 53 jaar ouder, en toch voelde ik me daarstraks ff 7 jaar...

Dilemma 💡

Wanneer je dingen doorhebt

Ze echt pas goed ziet

Je ze duidelijk hebt gekregen

Dat lukte eerst niet

Je kijkt er nog eens na

Of t zomaar lijkt

Maar je conclusie is niet anders

Hoe je er ook naar kijkt

Steeds vraag je aan jezelf

Hoe deed ik dat hiervoor

Toen ik t nog niet doorhad

Waar ik mezelf aan stoor

Het voelt nog ongemakkelijk 

Ik nam t te lang voor lief

Maar vanaf gisteren heb ik besloten

Doe ik t anders

Voor mijn eigen gerief 

Liefs Brigitte ❤️

Noem me een watje, noem me een miepie, t kan me eigenlijk niet zoveel schelen. Maar nu de vakantie tijd eraan komt gaan ook onze kinderen op weg naar hun vakantie bestemming. En daarmee snap ik ieder jaar een btje meer waar ons mam t over had wanneer ik met man en kids op vakantie ging. Ons mam snapte heel goed dat we dat nodig hadden. Zelf ging ze ook toen ons pap nog leefde en enigzins mobiel was voor 2x 2 weken naar de zon. En dan was t onze oma die riep, hoezo Spanje, de bomen groeien overal recht omhoog hoor, het is daar ver weg echt niet anders. Nu was ons oma's meest verre uitstapje volgens mij Brussel geweest. Daar getuige 1 foto van vroeger in de hal bij de voordeur. Een foto van die "bollen aan een paal" het Atomium, hing naast de deur naar de toilet. Dus in mijn beleving moest ze daar wel geweest zijn, met opa denk ik. Ik zie ze samen, in mijn gedachte lopen door Brussel. Ons oma op der typische oma schoenen, en ons opa met z'n geufhoed. Oma genietend van de omgeving, opa stiekem op zoek naar een terras, maar samen daar. Of ze er overnacht hebben, geen idee, maar hopelijk hadden ze een fijne tijd. Wanneer ons pap en ons mam op vakantie waren miste ik hen eigenlijk niet. De drukte van ons gezin slokte ons op en de tijd dat ze weg waren vloog voorbij, waarbij ik soms dacht, is de tijd nu alweer voorbij, komen jullie morgen alweer thuis. Hoe anders was dat toen Jos met zn zus en hun ouders voor 2 weken naar Canada gingen. Nog 1keer op familiebezoek voor dat het te laat is. Wat een gemis was dat, wat zaten we ver van elkaar, en wat voelde we ons vreselijk. Ik was al bekend met heimwee, maar Jos had t nooit gekend. Nadien snapte hij meteen waar ik t over had wanneer ik t benoemde. Zelfs toen de kinderen die toen nog thuis woonde een verre reis gingen maken voelde ik de heimwee naar hen in iedere vezel. Inmiddels ben ik gewend aan de vakanties van hen. De ene gaat weg de andere komt terug, de ene gaat naar t buitenland de ander blijft in de buurt. Zo maken ze gezamenlijk nieuwe herinneringen, waarop ze later met fijne gevoelens  op terug kunnen kijken. Dan moet daar geen miepende piepende moeder zijn die zegt dat ze hen mist. Ik luister met veel plezier naar hun verhalen, en koester de momenten dat we samenzijn. Veilige reis mijn kids, fijne vakantie lieverds, de een in t buitenland de ander in Brabant maar dat ze plezier hebben weet ik zeker. 

Liefs Brigitte 🥰

Ode aan de man

Ode aan de man.

En zo zijn we weer voor de 13de keer, beland op 23 juni. Een beladen dag sinds 2010. Het was maar goed dat we toen niet wisten, dat een dag later er weer een dag zou zijn, die ons nogmaals op onze grondvesten deed trillen. Plotseling stond ons leven stil en NAH kwam als een dief in de nacht ons leven verstoren. In de jaren die volgde leerde je dat niets vanzelfsprekend was, en met de nodige hulp en zorg klom je steeds weer wat verder uit t dal. De modus van overleven werd er eentje van leren leven, en leren leven werd naar mate de jaren verstreken, leven met wat je nog wel kan. Wat je nog wel kan werd vertrouwen in jezelf, en vertrouwen in jezelf werd opnieuw de uitdaging aan gaan. De uitdaging werd overwonnen en dat gaf nog meer vertrouwen. En zo ben je beland in dit leven wat je nu leeft. Jouw doorzettingsvermogen en jouw kracht heb ik mogen zien. Wij, je gezin, moedigen je aan en zien je groeien. We zien dat je veranderde van onzeker geknakt vogeltje, dat vleugellam werd, in een zelfverzekerd mooi mens, wat ook kwetsbaar mag zijn. Want je hoeft niet te doen alsof t trauma wat je hebt opgelopen je alleen maar een positief gevoel heeft gegeven. We zien je echt wel eens struggelen, en dat mag. Maar jouw weg is nog niet klaar. T komende jaar ga jij nog veel mensen verbazen, gaan vele zien waartoe je in staat bent en wat voor levenswijsheid dit je bracht. Jeetje jongen, wat ben ik trots op jouw en wat ben ik blij dat ik dit samen met jou mag beleven.

13 jaar....ach....voor ons was t als de dag als gisteren, voor jouw niet meer te herinneren. Maar dat t een verandering bracht is zeker. 

wat is dromen.....

Heb je veel te wensen

Of neem je veel voor lief

Laat je je gedachten varen

Of blijf je bij "alstublief".

Wat zou je nog heel graag doen

Wanneer morgen je laatste dag zou zijn

Droom je daar wel eens van

Ook al is dat niet zo fijn.

Een wens hoeft niet groot

En ook niet duur te zijn

Een wandeling over t strand

Of naar een mooi kleurrijk plein.

Een ritje met de taxi

Omdat je t nog nooit deed

Zo simpel mag je dromen

Wanneer je niks anders weet.

Hou vast aan je dromen

Ze geven je gevoel van licht

En om uit te zien naar iets

Dat maakt voor jou t uitzicht

Geef niet op om te wensen

Dromen mogen er zeker zijn

Mooie lieve en fijne dromen

Zelfs al zijn ze nog zo klein.

Liefs Brigitte 🩷

krassen op mijn ziel.

Ergens tussen de laatste blog en nu deed ik me beseffen dat er in dit leven maar 1 ding belangrijk is. Ook al weet ik al vele jaren dat wat andere van me vinden niet t belangrijkste is, ze wegen stiekem zeker nog wel mee. Niet dat ik mijn oren laat hangen naar wat andere willen van mij, wat andere verwachten van mij of wat ze me denken op te kunnen dragen, nee, ik vaar zonder kwetsend te zijn mijn eigen plan. Ik roep misschien wel iets van "oke" of "zou kunnen", maar ik heb t er daarna niet meer over en doe wat mijn hart me ingeeft. Laatst dacht ik nog wat gaat dit ineens makkelijk. Het lijkt erop dat ik hoe meer ik in jaren erbij optel ik steeds beter kan overzien dat t gemakkelijker gaat wanneer ik luister naar mezelf, mijn lijf en mijn hart. Zou het dan echt zijn dat de krassen op de ziel het leven leuker maker. Naarmate de tijd voorbij vliegt ik steeds meer bewust ben van wat t leven mij nog wil laten zien, voelen en beleven. Ook al zijn er zeker nog dingen die ik liever uit de weg ga, maar mochten ze onverwachts op mijn pad komen, dan kan ik ze aan. Juist door de krassen op mijn ziel, en geloven dat er nog mooie dingen komen, vind ik t leven vandaag de dag een stuk mooier dan 20 jaar geleden. De weg is een btje uitgestippeld, meest geplaveid en gebaand. En eerlijk is eerlijk, ik vind dit wel even fijn na al die turbulentie van de laatste 15 jaar. 

Liefs Brigitte 👍😘

memory lane ll

Zoals dat vroeger ging trouwde een van de kinderen bij hun hulpbehoevende ouder in, zo ook mijn ouders. Zij gingen bij opa en oma inwonen, en toen oma een jaar later overleed bleven zij achter met alleen opa. Een jaar later werd ik geboren. Een schoongemaakte kip, noemde ons pap mij. Nauwelijks 4 pond, en veel te klein. Maar de weersomstandigheden waren in de winter van 1962/1963 dusdanig slecht dat vervoer naar een ziekenhuis er niet in zat. Laat staan een doop in de kerk, dus kwam de pastoor mij een nooddoop thuis geven de dag na mijn geboorte. De reden daarvan, daar ben ik nu nog verbolgen over. Dit had zoals ik er nu over denk best een paar weken laten gekund, of net als nu, helemaal niet nodig geweest, zou t van geen toegevoegde waarde zijn geweest. Maar toen waren de tijden nou eenmaal zo. De vrijheid waar ik opgroeide was fijn. Achteruit t poortje lopen en ik zat in de landerijen en de bossen. Aan de voorkant was t wel anders. Daar was een grote weg, de weg tussen Den Bosch en Eindhoven. Een drukke doorgaande weg met veel vrachtverkeer. Gelukkig was ik een kind dat zich makkelijk kon vermaken. Vriendinnetje een eindje verder op, de buren hadden ook leeftijdgenootjes, en aan de overkant ook al een vriendinnetje. Maar t mooiste vond ik toch de zomeravonden. Na t eten, wanneer mijn moeder met mijn broertje bezig moest zijn, ging ik met mijn vader de tegenoverliggende zijstraat in. Daar was altijd wel wat te beleven. Jongens en meisjes van mijn leeftijd, maar ook oudere jeugd was daar iedere avond op straat. Stoepranden, landjeprik, potlappen, verstoppertje, slingertikkertje of hinkelen, daar was altijd wel wat te doen. En een drukte was t ook. Wel 15 tot 20 jongere en kinderen waren daar op straat bezig zich te vermaken. Onder t toeziend oog van ons pap, hij rookte vaak een sigaretje met overbuurman Joep, en wanneer t tijd was om weer naar huis te gaan liep ik aan zijn hand de drukke straat over om daarna lekker te gaan slapen. Wat heb ik daar een mooie herinneringen aan. Een stuk memory lane wat ik misschien wel romantiseer, maar voor mij een deel is in mijn leven waar alles ooit begon. Ik kijk er graag op terug. Zeker nu ik ook op de socials regelmatig oude fotos voorbij zie komen van mijn geboortedorp. Inmiddels ben ik al 40 jaar weg uit mijn geboortedorp en 44 jaar weg uit mijn geboorte huis en kom ik er niet meer zo vaak nu mijn ouders niet meer leven. Mijn broertje en vriendinnen woner er nog wel, dus altijd nog een reden om er naartoe te gaan. En wanneer ik via de Wijboscheweg de Hoevenbraak binnen rij en de straten zie, dan voel ik me gelijk thuis.....hier was ik kind, en o zo gelukkig.

Liefs Brigitte

(Fotos gebruikt van heemkunde schijndel, collectie Leo van Schijndel en eigen collectie.) 

En ineens zie ik deze datum....en realiseer me dat opa gisteren jarig was....ach toeval bestaat niet. 

mantelzorgers bedankt.....💐

Voor mij ligt de allerzwaarste periode van Mantelzorger zijn, alweer een tijdje achter me. Na het overlijden van onze moeder, waar mijn broer en ik nadat zij in een zorgcentrum kwam, haar van de nodige gebruikelijkezorg voorzagen, en mijn Jos t leven met z'n NAH gelukkig in een rustiger vaarwater gekomen is, kan ik meer genieten van t hier en nu. Maar wat is dat eigenlijk, mantelzorger zijn. Letterlijk genomen, "zorg die je op vrijwillige basis geeft aan iemand die zorg nodig heeft door een of meer leden uit zijn directe omgeving, zoals familie, buren en kennissen". Zo staat t omschreven, in enkele woorden die wanneer je t goed leest, niet zo heel veel voorstellen. Er had ook kunnen staan, "een btje samen koffie drinken, wat is daar mis mee"  of "een keer de bloemetjes water geven", of even "een boodschapje doen", dat is toch niet iets om overbelast van te raken. Wie bepaald of iets mantelzorg is of gebruikelijke zorg. Gebruikelijke zorg is iets waar je samen voor kiest, boodschappen doen, huis schoonhouden, administratie regelen, doktersbezoek afleggen, maar mantelzorg daar heb je niet om gevraagd, daar kies je niet voor. Dat wordt je van de een op de andere dag. Zomaar ineens kun je mantelzorger zijn. Zonder aankondiging, als een dief in de nacht sluipt t je lijf binnen en zet je de knop van steeds aan staan aan. Ineens bekruipt je de angst van denken wat een offers je zal gaan brengen . Niet dat je niet wil zorgen voor je naasten, maar eerder dat de beste jaren van jouw leven, de jaren waarin je carrière maakt, waarin je geniet van je opgroeiende kids, je onbezorgd kunt zijn aan je voorbij kunnen gaan door steeds te moeten aan staan, en er op de meest ondenkbare tijden een beroep op je kan worden gedaan. Want dat is t, aanstaan, en dat levert soms nogal wat schade op aan je eigen welzijn. En daardoor kun je zelf overbelast raken, waardoor de zorg voor die ander als een last kan worden. De balans in je zelf is weg. Ik kan t weten, want ooit was ik daar ook. Rijk wordt je er niet van, Das ook niet de bedoeling, maar meer dan een banketstaaf en een kaartje per jaar mag je toch wel verwachten. Zeker van een overheid waar jij als mantelzorger ervoor zorgt dat het de gemeenschap veel geld bespaart. Niemand die een beperking heeft opgelopen, daarmee geboren is, ouder is van een zorgintensief kind, kind van een zieke of oudere ouder of buurman daarvan heeft daarom gevraagd. Dus vraag ik hierbij de overheid om te stoppen met verkeerde keuzes te maken. Gek dat in dit land een beroep gedaan wordt op de individu om zolang mogelijk zelfstandig te zijn, las ik ergens vandaag, maar wanneer ons iets overkomt wordt er van ons verwacht dat we ons kwetsbaar maken en juist een ander moeten vragen om te helpen. Ik vind dit niet in lijn met het wettelijk systeem dat over mantelzorgers gaat. Mantelzorgers hebben vaak wel iets anders aan hun hoofd, zijn druk met regelgeving omtrent de zorg. Zij hebben niet de tijd om de taaie stof van regels en wetten door te  spitten die gelden voor mantelzorgers. Daar is geen tijd voor, je moet handelen, aanstaan en doorgaan want over een half uur is de plicht er weer, en daarna is t tijd voor ontspanning want dat is er de vorige dagen al bij in geschoten omdat er een calamiteit was bij de zorgvrager. Je kan nergens op terugvallen, omdat de wetten en regels zo versplinterd en vrijblijvend zijn, dus afdwingbaar zijn ze niet. Wel staat er in de richtlijn dat mantelzorg niet verplicht is. Juist ja, niet verplicht.....maar daar is ook een regeling op bedacht, er wordt je een schuldgevoel aangepraat wanneer je vind dat er meer en adequaat professionele hulp moet worden ingeschakeld. Want wachtlijsten zijn lang, zorg is niet voor handen en de regelingen te ingewikkeld. Dus doet de mantelzorger er nog maar een schepje bovenop en loopt net iets harder. Zo zijn er veel overbelaste mantelzorgers de afgelopen jaren bijgekomen. Je mag natuurlijk er voor kiezen om geen mantelzorger te zijn, maar als jij t niet doet wie doet t dan. 

Zo dat ben ik kwijt

Liefs 😘

wanneer we tijd van leven krijgen🍀

Er komt een moment, dat je hier al langer bent dan dat je er nog zal zijn. Dat moment is niet van te voren bepaald, dat is niet geijkt, je krijgt er geen melding van, nee je komt zomaar ineens tot dat besef. Voor mij ligt dat moment alweer ruim 17 jaar achter me. En daar denk ik nog wel eens aan. 17 jaar terug was ik 43. Zat vol op in t arbeidsproces, de kinderen woonde nog thuis, we, we gingen samen nog naar de kroeg, vierde volop carnaval, hadden een druk sociaal leven en rende van de ene dag de andere in. De tijd kon wat ons betreft niet snel genoeg gaan, en wanneer de oudere generatie ons zei, wat gaat de tijd toch snel, dacht ik, ach mens, wat zeur je toch. T is zoals t is.... In 17 jaar tijd is er ook zo ontzettend veel gebeurd. We zijn zoveel jaar ouder geworden, we hebben een omslag gemaakt in t arbeidsproces, de kinderen zijn uit huis, we hebben een mooie titel erbij gekregen, we zijn verhuisd, en we zeggen nu ook regelmatig wat gaat t toch allemaal snel. En nu snap ik ook wel een btje waar dat vandaan komt. Of ik dat kan uitleggen weet ik eigenlijk niet, maar t komt erop neer dat t allemaal niet meer zo snel hoeft. Rustig aan, dan breekt t lijntje niet, luid t spreekwoordelijk toch. En daar ben ik t dan ook meteen mee eens. Alles wat nog niet geweest is dat hebben we nog te goed, dat hoeft niet perse morgen, dat mag ook wel ff wachten. Wanneer je tijd van leven hebt dan doen we t allemaal, zei een lieve vriend eens, en gelijk had hij. Jammergenoeg mocht hij die tijd niet krijgen, en moesten we te vroeg afscheid van hem nemen. Dat inzicht gebruiken we met regelmaat en denken nog vaak aan hem die t ons zei. Zo ook, kan t niet vandaag dan komt t morgen wel, passen we regelmatig toe. Probeer t leven niet te maken, maar leef t zoals t komt, ook al had je je t anders voorgesteld. Meestal komt alles goed, anders dan dat je verwacht of voorspeld had, haal liefde en vreugde uit de gewone dingen van t leven. Dan maak je t leven tot iets leuks. Wat is t toch fijn om ouder te worden met deze inzichten. Vroeger kon t niet snel genoeg gaan en nu houdt ik t liefst de rem op t leven en op de dagen die komen. Natuurlijk kijk ik nog uit naar wat komen gaat, naar dingen die ik graag doe, vakanties, logeerpartijtjes, dagjes uit, maar met een ander inzicht, met betere en sterke handvatten die goed verankerd zijn in t hier en nu. Want 1 ding is zeker, wat we gehad hebben, kan ons niet meer afgenomen worden, en wat in t vat zit verzuurd niet. Maar leven in t nu is toch wel heel rustig en fijn.

Liefs😘

van waarde🌞

Het is altijd een btje riskie om wat te schrijven over politieke keuzes. Want wanneer je eropuit bent om te kwetsen is t slaan met deze stok wel erg makkelijk. Je raakt altijd wel iemand wanneer je je uit wat je vind of hoe je over iets denkt. Of t nou om asiel gaat, klimaat of armoedebestrijding, er zijn altijd wel schreeuwers die denken dat ze je kunnen aftroeven met t verheffen van hun stem of met kwetsende uitspraken. Je kwetsbaar opstellen en luisteren naar wat een ander vind is dan t enige wat je op zo'n moment kan. Daarmee speel je de ander meteen in de kaart en weten ze je steeds te overbluffen. Jouw mening is van ondergeschikt belang, en daar is totaal geen interesse meer voor, want wat de hardroeper doet is blijven roepen, en jouw fluisterende stem komt daar nooit meer overheen. Maar is t wel belangrijk om een ander te vertellen wat jij vind. Soms betrap ik me erop dat wanneer ik totaal ongewild in een discussie beland mijn hele lijf t probeert om niks te zeggen terwijl mijn hoofd zoveel wil zeggen. Ik bijt nog liever mijn tong af, zeg ik wel eens dan dat ik uiting geef aan wat ik ervan denk. Gewoon om de lieve vrede te bewaren. Of t nu in familie belang is of bij vrienden. Ik vraag me dan ook wel eens af bij die laatste groep, hoe heb ik ooit voor deze vrienden kunnen kiezen. Maar ook al zijn we t oneens over politieke keuzes ze hebben toch ook iets van waarde voor me. We zijn er voor elkaar wanneer we elkaar nodig heb, we helpen waar nodig is en we kennen elkaar, en hen die hun lief zijn al hun hele leven. We hebben een geschiedenis samen en veel  meegemaakt en dat weegt zwaarder dan een verschil in politieke opvatting. De verschillen verbinden ons ook, en we zoeken samen naar wat onze verbondenheid vast houdt en waar we de liefde voor elkaar herkennen. Die liefde herken ik dan ook in wat ons vriendschap geeft. Of hij nou al ruim 50 jaar bestaat, een vriendschap ontstaan is door de liefde, een vriendschap die opnieuw leven ingeblazen is, een vriendschap uit je omgeving is of gewoon een nieuwe vriendschap, voor mij is vriendschap niet iets vanzelfsprekend. Soms gaat t makkelijker en soms kost t even wat. Maar juist omdat t altijd goed is, maakt t zo fijn en ontvankelijk. En ben ik dankbaar voor al deze vriendschappen.

Liefs 🥰

hieperdepiep 6 jaar...🥳🧨🎉

Ik kan t me nog herinneren als de dag van gisteren. Ik was net klaar met werken en zag op mijn telefoon dat mijn schoondochter belde. Hoi meisje, was hoe ik haar begroeten, hoe gaat t.....

Heel goed, was haar antwoord, we zijn net opnieuw papa en mama geworden van Kaj...... Even viel ik stil en ging mijn radar in mijn hoofd 180° om. Maar meid toch, das toch veel te vroeg, bijna 3 weken voor de uitgerekende datum. Het wilde nog maar niet echt landen bij mij..... in mijn hoofd zat een hele andere datum dan 20 maart, ergens begin april zou t zijn, dus zou zo ook maar half april kunnen worden. Maar nee, dit ventje had haast gehad om in "no time" hier te willen zijn, want hij had een hele boel te doen in zn leventje en daar moest je echt tijd genoeg voor nemen leek t wel..... En dat hebben we geweten....lieve Kaj, wat heb jij al veel in je leventje gedaan, wat heb jij een sprongen gemaakt, en hoe goed kon jij aan jouw papa en mama duidelijk maken zonder te praten wat jij nodig had. En wat heb jij een humor jongen, en wat een dierenvriend ben jij en wat een doorzetter ben je, dat zijn zomaar even een paar van je vele sterke en positieve kanten. Die laatste kant die zette je echt goed in, en zo kwamen we er nog beter achter wat jij ons wilde duidelijk maken. En wat was ik een bofkontje dat ik jouw een dik jaar lang, iedere donderdag van t kwetternest op mocht halen. Zo kon ik van heel dichtbij meemaken hoe jij vooruit ging. Wat een avonturen beleefde we samen, en ik zag dat t je zo goed ging. En moet je nu eens horen, je kletst ons tegenwoordig de oren van ons hoofd. Wat hebben we gezien hoe jij groeide. Vandaag jouw laatste dag dat je 5 bent, zei je vanmorgen en dan nu wordt jij morgen al 6 jaar....gefeliciteerd lieve Kaj.....ik blijf nog altijd verliefd op jouw mollige handjes en kuitjes.....lieve kus, oma (Brigitte) Uden 🎁🎈🥳⚽

Het niet leuke geheim!

De afgelopen dagen spookte er  enorm veel flashbacks door mijn nare dromen heen. Koorts deden deze opnieuw bovenkomen. En Bam....daar was hij weer, hij die in mijn jeugd mijn vertrouwen misbruikte, zijn macht misbruikte en mijn angst aanwakkerde. En ik kreeg een "niet leuk geheim" mee, voor een periode  van bijna 25 jaar. Toen ik uiteindelijk eerlijk durfde te zijn, ik me zo klein voelde als een lieveheersbeestje dat zomaar vertrapt kon worden, stond daar een nieuw dilemma. Want wat moet ik hier nu mee. Ik wist me elk detail te herinneren, nog hoe vaak de kerkklok sloeg, welke kleur de lucht had, hoeveel stappen t waren eer hij bij mij op mijn kamertje kwam, hoe zwaar hij sprak, hoeveel tellen t duurde, en hoeveel woorden hij zei, waarin hij mij duidelijk maakte dat wanneer ik ook maar iets durfe te zeggen er erge dingen gingen gebeuren. 20 woorden.....in mijn gedachte som ik ze zo op.....dat doe ik nu niet hier, ik zou door dat te zeggen en schrijven  andere mensen schade die hier niks mee van doen hebben, geen weet hebben van wat hij deed en geen benul hebben wat mij daarmee is aangedaan. Laatst zag ik op TV 2 zedenrechercheurs. Deze zijn aangesteld zijn om kinderen die  misbruikt zijn te ondervragen, begeleiden en bij te staan. Op een manier waarvan ik dacht, waar was jij 45 jaar geleden. Ik realiseer me terdege dat het zeker een andere tijd was, misbruik kwam niet voor, en kwam t wel voor dan niet bij ons in de buurt, maar in de stad of bij asociaal volk, zoals dat toen gezegd werd, en dat, dat was ik niet, en mijn ouders ook niet.....En toch trok ik na 25 jaar met een "niet leuk geheim" rond gelopen te hebben de dappere schoenen aan. Ik ging naar t plaatselijke politie bureau om aangifte te doen. Het ging mij niet meer zozeer over de strafmaat, de aanhouding, de schandpaal, ( wat ik eigenlijk t liefst wel zag in die tijd) maar meer voor de erkenning, gehoord worden en begrip. Dat ik eindelijk mocht vertellen wat mij was ontnomen, maar nog meer dat ik daar kon vertellen wat t met mij en mijn volwassen worden gedaan heeft om met dit geheim te moeten blijven lopen, en wat t met mij deed om mij niet geheel vrij en ontspannen te voelen als t op vertrouwen van mensen aankwam. Dat ik zo ontzettend blij was dat ik 2 zonen mocht krijgen (of ik toen nog niet besefte dat ook zij slachtoffer konder worden).....die ik met alles wat ik in me heb bescherming bood, met hand en tand verzet tegen ieder vorm van uitbuiting of misbruik en hen heb laten weten, dat ik hier sta voor hen, en dat diegene die ook maar 1 vinger  naar 1 van hen uitstak nooit maar dan ook nooit meer terug gevonden wordt. En dat geldt ook voor mijn 4 kleinkinderen, zei hebben dezelfde privileges als onze zonen, zo niet nog een btje meer, en ook daar komt iemand niet levend uit wanneer ik t voor t zeggen heb wanneer iemand 1 van hen opzettelijk kwaad doet, of hen aanraakt met de verkeerde bedoelingen. Voor een tijd lang ben ik beschadigd geraakt, maar niet gekraakt, maar heeft t me sterker gemaakt met een randje dat soft is geworden maar ook verhard en oplettend, dat het me kwetsbaar maakt op bepaald gebied. Soms in donkere tijden, tijden van Verminderde weerstand of tijden van kwetsbaarheid komt t boven drijven, en dan wil ik er wat mee. Net als nu, en weet ik niet of ik dit wel of niet moet plaatsen. Maar 1 ding weet ik zeker, hopenlijk is t niet nodig, maar maak er niet zo als ik "geen leuk geheim" van.....maar spreek je uit en zoek hulp.....

Zo das eruit....🍀

Liefs Brigitte ♥️

liefde stopt niet bij thuiskomst 💙♥️❤️💖💝💗💓💞💕💘💙

Afgelopen week met het daaraan voorafgaand lang weekend was er eentje uit 2.080 weken ipv nachten. Van t begin tot t einde hebben we genoten. Er werd me de vraag gesteld of t was zoals ik me t had voorgesteld of tevoren bedacht had. Het bracht me wat van mijn stuk, moest ff nadenken maar daarna was mijn antwoord  duidelijk, ik had me geen voorstelling gemaakt, ik zou dankbaar zijn voor ons samenzijn, blij zijn om iedereen die erbij was, onze gezondheid, een liefdevol gezelschap, een 8tal wat wij zoveel liefhebben, waar we zoveel van genieten, waar we nooit genoeg van krijgen, waar we elkaar aankijken en soms zomaar tranen krijgen van een rijkdom wat ons toekomt dat onbetaalbaar is geworden, of zomaar een herinnering naar boven halen waardoor we gieren van t lachen en door alle kwaliteiten die iedereen heeft. Een zoon is geobsedeerd door een stuk uit t evangelie, hij floot t zelfs op een bepaald moment, de andere zorgt goed voor de inwendige mens, waardoor t ons aan lekkers niet ontbrak, een kleinzoon vertelde over poep, de ander bleef buurten, een jongetje kreeg niet genoeg van spelletjes, z'n zusje was wat ziekjes maar deed goed met de jongetjes mee en strooide rozenblaadjes op ons bed,  en de meiden, zij zijn van goud, de zorgzaamheid en liefde voor onze kinderen en kleinkinderen siert hun enorm. Wat hebben we gelachen, wat was t leuk en wat hebben we genoten, en van elkaars aanwezigheid.... Wat een week......❤️♥️💙💘💕💞💓💗💝💖❣️💙❤️♥️

40 jaar, veertig jaar.....

Knap van ons toch..... wanneer ik terug kijk naar 40 jaar geleden. Dat deden we toch maar ff. Binnen een tijdsbestek van 2 maanden, een huis, een bruidsjapon, een huwelijksdag inclusief locatie en orkest, gemeentehuis, kerk, (wat toen nog moest met huwelijksbiecht bij pastoor Vinken) de inboedel en meubels binnen 8 weken leverbaar konden krijgen. Hou me te goede, ik begrijp ook dat t in tijden van nu bijna onmogelijk is. Als je al een lokatie kunt vinden voor een bepaalde datum ben je al ruim 3 kwart jaar verder, en dan heb je vaak nog niet de datum die je in gedachte hebt. Toen in 1982 was dat anders. Samenwonen zonder te trouwen was toen "bijna een zonde". Dus zodra 1 van ons beide een huis toegewezen kreeg, moest alles binnen korte tijd geregeld worden. Zo kregen wij op zaterdag 4 december 1982 te horen dat we een op vrijdag 10 december 1982 een sleutel kregen van ons 1ste huis. Lookveld 72 in Veghel was t adres. Wij zijn er t weekend van 4 december vaak voorbij gereden om te kijken wat voor huis t was. Een nieuwbouwhuis in de Bundeshoek, niks mis mee. Wat waren we blij. Er werd gezocht naar een trouwdatum, en daaromheen werden plannen gemaakt om t huis in te richten. De trouwdatum was zo uitgekozen, 4 februari 1983 zou t worden. In 2 maanden tijd moest dat klaar zijn. T zou zonde zijn om voor een aantal maanden huur te betalen wanneer je er niet in zou wonen, dus moest t ff snel geregeld zijn. Zo ging dat dus 40 jaar geleden. Niks mis mee toen, ik zou t zo weer over doen. Maar ook denk ik wanneer we wat meer tijd toen genomen hadden t ook goed zou zijn gekomen, maar t waren andere tijden toen. Niks mis mee, al zou t nu helemaal niet meer in deze tijdsgeest passen. Gelukkig hebben we de herinnering nog......en nu kunnen we er smakelijk om lachen dat t toen allemaal zo anders was, en denken we er t onze van.....