oud en nieuw, maar niet normaal. 🍀💗🎀🥂

Steeds wanneer het einde van het jaar in zicht komt, lijk ik een emotrutje te worden. Niet alleen nu zitten mijn tranen hoog, maar ook als jong meisje had ik moeite om afscheid te nemen van iets wat zo vertrouwd was en voelde als iets wat me zoveel had gegeven. Het was niet per definitie altijd goed, fijn of grandioos, maar het voelde zo vertrouwd, en dat gaf zekerheid en vertrouwen. Wanneer ik zou kunnen blijven in het oude jaar, kon het me niet kwetsen. Dan  leek het of ik het jaar zo goed kende, dat ik het de baas kon worden en blijven, en daar kon ik van het nieuwe jaar nog niet zo zeker van zijn. Voor mij voelde het steeds als opnieuw beginnen. Dat zou eigenlijk helemaal niet nodig zijn zei Jos wel eens. Je kan gewoon doorgaan zoals je gewend bent, dan valt er geen afscheid te nemen of het nieuwe te verwelkomen. Maar dan sluit ik het naar mijn eigen gevoel niet goed af en blijft er steeds iets hangen van het vorige jaar. Het lijkt dan alsof het vorige jaar er niet meer toe zou doen, en dan kon ik het nieuwe jaar niet goed omarmen. En op deze manier is dat  ongeveer mijn hele leven gegaan. Er zijn zeker een paar uitzonderingen geweest. De jaarwisseling van 1978-1979 toen ik als 16 jarige verhuisde uit mijn ouderlijke en enige woning die ik kende, de jaarwisseling van 1982-1983 toen ik in februari in het huwelijk zou treden en ik dit toch wel een mijlpaal vond om bij stil te staan, de jaarwisseling 1985-1986, ik was net moeder geworden, en ik had zin in het nieuwe leven wat voor ons lag, jaarwisseling 1987-1988 waarin ik zwanger was van het kindje dat ons gezin compleet zou maken, en benieuwd was wat het ons bracht, 1999-2000 was, zoals voor bijna iedereen wel iets bijzonders, want deze millennium wisseling wilde ik gewoon beleven, en zo graag  meemaken wat de 21ste eeuw ons brengen zou. Het bracht mooie en vertederende momenten, lief en leed werd gedeeld en het leven raasde aan ons voorbij. Er gebeurde in 20 jaar tijd zo enorm veel, goede mooie en mindere dingen. We namen afscheid van mensen en er kwamen nieuwe levens voor terug. Dat gaf moed..

Het nieuwe jaar zal alleen nog maar beter kunnen worden dan dit jaar. Afgelopen jaar heeft veel om afscheid van te nemen, zonder dat ik daar rouwig om moet zijn. "De polarisatie, de vele uitingen van boosheid wat uitmond in geweld, de onduidelijkheid mbt de nieuwe maatregelen omtrent de crisis waarin we zitten, het nieuwe bijna niet te leven nieuwe normaal, de vele uitingen van kwetsende meningen, puur om te kwetsen, de bedreigingen aan het adres van politici, wetenschappers en andersdenkende, de bedreiging en het geweld tegen onze hulpverleners, de vele mensen die in hun verdriet niet gehoord worden, zij die al maanden uitkijken naar een uitweg in  een doolhof van regelgeving en ongekend onrecht wat hen is aangedaan. Maar zeker ook dat ik er ineens achter kwam dat kinderen geïndoctrineerd worden door informatie, waardoor ze zelf geen mening kunnen vormen, daar neem ik graag afscheid en afstand van. Maar wat brengt 2022 ons, wat krijgen we ervoor in ruil terug. Waar mogen we ons op verheugen. Maar beter nog gezegd, waar moet je niet te lang over twijfelen om iets te willen gaan doen. Werk je bucket-list af, spijt heb je morgen maar, maar doe wat je graag nog wil gaan doen, en "bewaar" het niet tot later. En ik hou vast aan mijn motto, "ik heb geen spijt van de dingen die ik deed, ik heb juist spijt dat ik ze niet deed op de momenten dat ik er de tijd en ruimte voor had". En opnieuw neem ik toch weer met een weemoedig gevoel gevoel afscheid van dit jaar, ook al kan het nieuwe alleen maar meer fijne dingen geven. Ik kijk niet  terug op dit jaar als een heel verloren jaar, het gaf tussendoor ook fijne dingen. We beleefde mooie weken vakantie, herontdekten oude vriendschappen en bliezen het nieuw leven in, we kochten eindelijk nieuwe fietsen, en beleefde daarmee mooie tochten, en hoe mooi waren deze momenten, we genoten van elkaar en ons gezin, nog intenser dan het jaar daarvoor. Soms zijn het juist de kleine dingen die het geheel waardevol maken. 

Ik neem nog ff een hap van mijn heerlijke oliebol, ik geniet nog van de wegtikkende dagen en uren en snel is het dan toch 2022, en ga ik er met frisse moed tegenaan om over pakweg 363 dagen weer het zelfde te voelen. 

Hierbij wens ik jullie en liefdevol en gezond Nieuwjaar. Maak er iets moois en onvergetelijks van. Liefs Brigitte 🥂

herinneringen

Erg veel heb ik er. Waarschijnlijk net als ieder ander. Ook heb ik er een aantal ver weggestopt. Eens in de zoveel tijd komen ze op ploepen, meestal wanneer er iets gebeurd wat juist de weggestopte herinneringen triggert. Of wanneer ik uit alle macht ze probeer niet te openen. Maar soms, en met name afgelopen week, kwam er een waterval aan herinneringen boven drijven. Sommige lieten me lachen, bij andere voelde ik me nog zieker als dat ik was. Ik voelde de koorts door mijn masker heen. Ik hield t masker op, dan zou ik niet door de mand vallen met mijn ogen. Ik zou teveel prijs kunnen geven van hoe ik me voelde. Ik zou niet willen laten zien dat een bepaalde herinnering me opnieuw raakte. Ik dacht dat ik dit ver achter me gelaten had, maar doordat er van de week berichten verschenen in de media bleek ik toch weer even dat kwetsbare meisje. Mensen weten niet wat ze met een bepaalde uitspraak kunnen aanrichten. Of t al niet moeilijk genoeg is om uit te komen voor wat er is gebeurt. Meestal jaren later, waardoor de gebeurtenissen zich opnieuw in t hoofd herhalen. Waardoor opnieuw de balans weg is en je totaal ontredderd bent omdat er al een oordeel is. Terwijl iemand die dat oordeel geeft jou totaal niet kent en niet weet wat je doorstaan hebt de afgelopen jaren. Dat t kind dat je ooit was, weg is, samen met je onschuld vervlogen, en jij reddeloos en wanhopig zoekt naar een weg waarin je hoopt alles wat ooit was, terug te vinden. Met t opgezette masker, wat je bescherming biedt tegen al die oordelen van vreemde, die niet weten hoe kwetsbaar je bent.

Liefs Brigitte 🥰

❤️🍀

Zoveel mensen

Zoveel meningen

Zoveel geloven

Zoveel kruizen

Liefde, vrijheid en gezondheid

Ons allergrootste goed

Wordt in de uitverkoop gegooid

En werkt op ieders gemoed

Verdeeldheid, gepolariseer

Bang voor een ander 

Waar is de tolerantie

Van weleer 

Geen respect voor een ander

Wat hij denkt of wat zij voelt

Nee de beuk erin, meteen

Luister eerst eens even naar elkaar

Wat de ander bedoelt

Gun elkaar een leven

En neem even de tijd

Te luisteren naar wat de ander zegt

En ga niet meteen van t allerslechtste uit

Dat t de bevolking uiteen splijt

75 jaar namen we t op

Voor elkaar en voor onze naasten

Waar ging t zo verkeerd

In de weg van t allerdaagse haasten

Al bijna 2 lange jaren

Zijn we uit angst voor de dood

Gestopt met t leven

En dat heeft ons zo verdeeld

Dat we geen leven meer kunnen beleven

We een pasje moeten tonen

Om onze gezondheid te  verklaren

Of we onze eigen verantwoordelijkheid

Niet meer kunnen dragen

In de strijd van man op man

Hard tegen hard zonder liefde

Of is er ergens nog

Een opening dan

Gaan we naar t nieuwe normaal

Waarin onze kinderen bang zijn om uitgesloten te geraken

Of gaan we liefde verspreiden

Want in licht en liefde kunnen we groeien en elkaar gelukkig maken

Ik hield t deze keer maar in de vorm van rijm

Dat hoorde in de tijd deze keer

Ik hoop dat ik hiermee niemand kwets

En tot de volgende keer maar weer. 

Liefs Brigitte ❤️

Memory lane

Gisteren avond ging ik met de familie inclusief moeders van 92 jaar jong, naar een film. Niks bijzonders zou je zeggen, is ook niet zo, was 't niet dat dit een film is die opgenomen is in de omgeving van Uden, Veghel, Erp, Sint Oedenrode, Keldonk, Zijtaart, Boekel, Schijndel, en vol met lokale spelers, die nauwelijks of geen toneel ervaring hebben, maar hier een tijdperk neer zetten dat zo kenmerkend is voor de jaren 60, 70 en 80 waarin wij zijn opgegroeid. De muziek die hierin gespeelt wordt is zo herkenbaar en de brommers, de uitgaansgelegenheid, de auto's, de kleding, het geloof, opvoeding, roken, drinken en gevoel word  neergezet als was 't gisteren dat we 't mee maakte. Deze generatie heeft voor ons de weg gebaand om te leven zoals we nu willen, de sexuele revolutie, de opkomst van de popmuziek en de hippie tijd die z'n sporen na liet, heeft heden ten dage nog steeds een stempel in ons leven.  En dan is dit ook nog een film die me zo inpakt voor de 2e maal. De herkenbare verhaallijn, of 't mezelf had kunnen overkomen, of ik een soort van  Gonny geweest kon zijn. Het raakte me, en dat komt zeker wanneer ik in 't verleden terug ga, vaker voor. Zo ook de jonge Donna, van Mamma Mia, here we go again. Ook Donna's jeugd liep synchroon met de mijne, wanneer ik meer lef zou hebben gehad, zou ik ook op een eiland gestrand kunnen zijn en daar mijn geluk gevonden hebben. Niet dat ik hier niet 't geluk aan mijn zijde heb, juist wel, maar er komt gewoon in je leven iets voorbij wat je raakt, waarbij je gaat denken in de trant van, "wat als". En natuurlijk kan ik zeggen, wat ik ook van ons mam leerde, "tis maar film", maar toch gaat Teenbeat en Mamma Mia here we go again voor mij de boeken in als een memory lane op mijn leeftijd, die me even voor een paar uur weer die 16 jarige laat zijn. 

chaos....

(tegeltjeswijsheid) 

Je kan 't nieuws niet kijken of er is grote ellende in en om ons leven heen. Er zijn momenten dat de moed me daardoor in de schoenen zakt. 59 jaar hoop ik over een 1.5 maand te worden, me steeds ervan bewust te zijn geweest dat ik een goed burger zou zijn, een goed voorbeeld ben geweest voor de mensen om me heen, netjes school afgemaakt,  een deugmeisje was, want spijbelde niet 1x, netjes belasting betaal, niet met politie of justitie in aanraking ben gekomen, een liefdevolle partner hoop te zijn, onze kinderen netjes de maatschappij in gezet heb, goed ben voor onze zonen en schoondochters, me als een leuke en liefdevolle oma gedraag, een fijne waardevolle zus ben, me als dochter ingezet heb om onze ouders te ondersteunen waar dat mogelijk en nodig was, een goede vriendin ben, een druk bestaan heb, een goede buur ben, een fijne medemens voor de mensen om me heen probeer te zijn, buiten de zorg die ik heb voor mijn man, geniet ik van 1 vrije dag in de week. En dan denk ik, 't is nog nooit zo'n grote chaos geweest in ons land, verwacht ik. Mishandelingen om me heen, de ene mens die de ander zoveel leed en pijn berokkend dat hij er blijvend letsel aan over houd. Een land dat splijting vertoond doordat er verschillende opvattingen zijn over een ingevoerd document, waardoor er onderscheid gemaakt wordt tussen gevaccineerde en ongevaccineerde. Waarbij de mensen elkaar niet meer respecteren om de vrije keuze die ze maken vanuit hun eigen overtuiging, net zoiets als, wanneer je niet voor ons bent, ben je automatisch tegen ons. Wat is er gebeurd met ons tolerant land, waar iets nooit gek  was, we een keer ons hoofd schudde, en door gingen met ieder in z'n waarde laten. Waarom moeten we nu overal wat van vinden. Natuurlijk mag je je mening geven, maar waarom zo nodig zo groot en luid. Een regering die jokt, steelt en loze beloftes doet aan zwaar gedupeerde, ongekend onrecht aan heeft gedaan, waarbij ze hun eigen functioneren in twijfel hebben getrokken, maar uiteindelijk zonder dat ze macht hebben, nog meer machtsvertoon tonen. Iets klopt er niet..... roepen mensen, ergens gaat er iets fout..... waar gaat dit heen...... en wie geeft hier een goed voorbeeld en is het niet gek of vreemd dat er mensen in opstand komen..... Wacht, opstand... Neergeslagen protesten, en waar voorheen onze media steeds een kritisch woord lieten horen, zijn ze nu nergens te vinden. Maar ja, wie ben ik, als bijna 59 jarige kleine vrouw hier in 't Ujese. Ik word zeker niet gehoord, en niet gezien. Mijn woord is alleen voor mijn eigen gemoedsrust hier geplaatst, om even frustratie te lozen. En verder..... Vandaag geniet ik van mijn vrije donderdag.

Liefs Brigitte ❤️

ode aan mijn volgers.

Echt een hele poos geleden dat ik hier iets schreef. Er is genoeg gebeurd, dat is de reden niet. Misschien is dat toch juist wel de reden, geen tijd kunnen vinden, vakantie gehad, opnieuw op moeten starten, en de drukke periode na de vakantie zouden hier wel eens de reden van kunnen zijn. Maar ook dat, "nu even niet" ...bang om dingen neer te schrijven die een ander triggert om een grove of kwetsende reactie neer te zetten. Dit platform wordt gebruikt om in verkapte vorm onder 't mom van vrijheid van meningsuiting, kwetsend, bedreigend en persoonlijk wordende reacties te plaatsen. Ik kreeg ze nog niet zoveel, zo nu en dan één, die meent te moeten melden dat hij of zij 't niet zo nou neemt met normen en waarden. Gelukkig komt 't niet zo heel vaak voor. En prijs ik me gelukkig met een kleine vaste kern waar ik niet bang voor hoef te zijn. Die het waard zijn om voor te blijven bloggen. Maar ook voor mezelf, en dan zeg ik met trots deze keer "een ode aan mijn volgers". Dankjewel.... Fijn dat jullie er zijn.....

Liefs Brigitte 

onschuld....

Dat mijn jongens mijn trots zijn, heb ik nooit onder stoelen of banken geschoven. Ze zijn mijn baken in 't vaarwater wat ik bevaar. Niet dat ze me aan de hand houden, maar juist mijn lichtpunt aan dat eind, en daarmee mijn voornemen om ze als evenwichtige mannen in deze wereld te zetten. Tentijden van mijn zwangerschappen van hen dacht ik altijd dat ik een meisje zou krijgen. Ik dacht echt dat jongetjes niet voor mij weggelegd waren, dat ik dat geluk niet zou mogen kennen. Maar beide keren dat ik ze onder hun okseltjes aanpakte om dit mooie kleine rose wezentje te koesteren, dacht ik als eerste een gedachte die ik nu uitspreek. O, wat ben ik dankbaar dat jou niet kan gebeuren wat mij is overkomen. Maar hierbij beloof ik mezelf en jou, dat ik alles in 't werk zal stellen, om je zo op te voeden met respect voor iedere vrouw, dat ik een nieuwe norm mag vestigingen een waarde aanleren met altijd begrip en kennis van "nee". Dat ze verstandige mannen worden, een voorbeeld kunnen zijn, wat zo belangrijk bleek. Mij was iets wezelijks ontnomen, iets wat ik te lang al niet bezat, maar ik zou wanneer ik een dochter zou krijgen steeds voor haar op mijn hoede zijn, en haar niet de vrijheid kunnen geven, die ze nodig had om te groeien. Daarom werd ik een jongetjesmama. De jaren gingen voorbij, 't leven deed wat 't nodig vond, en ik zag dat mijn jongens verstandig werden. Weliswaar met vallen in pubertijd en opstaan met onze hulp. En toen kwam 't moment waar ik als moeder zo naar uit keek, ik zou oma worden. En weer was daar dat belletje, wat als..... Driemaal zegde ik in gedachte 't riedeltje weer op. Dankbaar was ik opnieuw. En ik zie dat wat ik onze jongens gaf, dat dit  doorgegeven wordt. En mocht ik ooit iets anders merken, dan wijs ik hen daarop. En toen kwam daar een meisje, een vrouw zoals ik. Heel eerlijk gezegd, ik werd opnieuw kwetsbaar, want hoe zou ik haar kunnen beschermen, wat zou ik voor haar kunnen doen. Ergens in me, was ik doodsbang, dat haar overkwam wat mij, tegen mijn wil, in mijn tienerjaren werd ontnomen. Maar daar was ze, in de armen van haar mama, in de ogen van mijn zoon "zijn princes", en voor mij als oma, een vrouw net als ik. De eerste in een lange tijd. En zij was de eerste die me weer meer vrouw maakte. Na al die jongens, hadden we samen iets moois gemeen, vrouw zijn.... ❤️Liefs Brigitte 

Geen winnaars.

Afgelopen week luisterde ik een gesprek af tussen 2 heren op een terrasje. Ze waren verwikkeld in 't klimaatvraagstuk, en dat hun mening hierover nogal uit eenliep was te merken aan 't verheffen van de stemmen. En waar, en bij wie is dat niet. Er is steeds wel ergens een meningsverschil tussen broers, familieleden en vrienden over de allerdaagse gebeurtenissen, waar we nu zo mee te maken hebben. Zonnepanelen, warmtepompen, aardwarmte, windenergie, electrisch autorijden, co2 uitstoot, tekort aan bouwmaterialen, tekort aan bijna alle dingen die je aan kan schaffen, waardoor je leven net wat leuker van wordt in deze tijd, te korte londjes, moordaanslagen, vechtpartijen, kopsschoppers, steekincidenten, teveel positieve pcr testen, vaccinatie beleid, overstromingen, geen zomerse temperaturen, en zo kan ik nog wel ff door gaan. Wanneer we willen kunnen we dagelijks in een discussie terecht komen, die niet netjes gevoerd kan worden. 't wordt persoonlijk gemaakt, of er wordt geen rekening gehouden met andermans gevoelens, en dat stoort me. 't zuigen noem ik t. Er is altijd wel iets waar je 't niet mee eens bent. Maar of nou over ieder onderwerp een discussie moet komen is maar de vraag. Niet iedereen is goed van tongriem gesneden om adequaat te antwoorden. Vaak heb ik dat een uur na de discussie. Dan denk ik, ik had dit of dat kunnen zeggen, of zo kunnen antwoorden, maar nog erger, ik ben dus een uur verder en nog met iets bezig waarmee "de zuiger" allang niet meer bezig is. Dat zegt wel wat over me. Ik schaam me daar niet voor, ik probeer in mijn discussies dus altijd rekening te houden met de gevoelens van die ander, hoewel die ander in z'n geheel geen rekening houd met mijn gevoelens. Laatst heb ik er één gevoerd en ik ben momenteel klaar met discussiëren. Ik stop ermee... Mijn gevoel geeft aan dat ik dit nu niet kan hendelen. Er gebeurt teveel om me heen waar ik als gevoelig persoon niet goed mee overweg kan. Ik ga ze uit de weg, ik geef mijn mening niet meer de komende tijd.... Ik laat de schreeuwers voor wat ze zijn... Winnaars... Vooruit... Ze mogen van me....

Liefs Brigitte ❤️

Afbeelding komt van "Spreadshirt" .... 

komkommertijd, of toch niet...

Vakantietijd, komkommertijd. Dat is al jaren zo, er is weinig nieuws onder de zon, of 't wordt onder de zonnepet gehouden, om maar in termen van uitspraken te blijven. Behalve de zomer van 2021, die barst van 't nieuws. En dan kan 't waarschijnlijk over niets anders gaan dan de oplopende corona besmetting onder ongevaccineerde, die met hun ziekenhuisbezetting opnieuw 140.000 uitgestelde behandelingen tegenhouden. 629 mensen liggen er vandaag de dag in 't ziekenhuis. Dat is gemiddeld genomen over Nederland 2, 055555 patiënten per ziekenhuis. Dan reken ik mezelf toch niet rijk wanneer ik zeg dat overdrijven een uitmuntend vak is van journalisten. Of is er iets anders aan de hand. Hou me ten goede, corona bestaat, ik heb met eigen ogen gezien wat 't doen kan. Ik ontken geen doden of ziekenhuizen vol in 't voorjaar van 2020. Maar wanneer 306 ziekenhuizen in Nederland bij 629 (waarvan 123 op de IC) ziekenhuisopnames de reguliere zorg moet afschalen is er iets goed fout met de zorg! Organiseren is een vak.... In een land met 17.000.000 mensen leggen 629 mensen de zorg lam?  Maar er komen veel meer mensen door het verkeer in het ziekenhuis terecht leggen we dan alle verkeer plat. Of noemen we alle verkeersdeelnemers wappies? Nee zeker geen komkommers deze zomer. Er ligt genoeg op de plank bij de journalistiek, en ik ben bang dat er nog snel meer volgt.... Want dit houdt ons afgeleid van al 't andere en niet andersom zoals sommige beweren.... Fijne zomer nog.... 🌞Liefs Brigitte 

koetje boe

Daar sta je dan. Heerlijk te grazen in de wei. Heerlijk vers gras te eten, zodat de vele van je 12 magen zich gevuld voelen. Soms schuil je samen met je soortgenoten in de schuilstal, want soms valt er heel veel regen wel erg hard naar beneden. Vorige week was 't nog zo'n heerlijk weer. Kwamen er nog mensen langs gefietst en die bleven even staan kijken naar je. Je bent prachtig rood van kleur, en je markante kop die hou je vriendelijk rechtop. Soms blaat je een boe eruit, maar meestal scharrel je door 't lekkere gras naar de rivier om wat te drinken. Op een ochtend kom je uit de schuilstal en zie je tot je verbazing dat de wei bijna weg is. De rivier is nu wel erg dicht genaderd. Je snapt er niet zoveel van. Je kijkt links en rechts en je kan eigenlijk nergens meer weiland zien. Het lijkt wel of dat alles plaats heeft gemaakt voor water uit de rivier. Even krijg je 't gevoel dat een van je 12 magen zegt dat 't tijd is voor eten. Op zoek naar vers gras dan maar weer. Je scharreld wat door 't water, maar nergens is nog gras te vinden. Nog maar even om de hoek kijken daar ginder, en plots voel je geen bodem meer onder je poten. Even schrik je.... Wat is dit. Je houd je niet recht, en je vacht wordt nu wel erg zwaar. Je sparteld wat tegen, maar hier kun je niet tegen vechten, het water wint van jou gespartel. Je gaat mee met de flow, de stroming is wel erg snel, en even later ben je Echt al uit 't oog verloren, en ga je mee, stroomafwaarts. Je bent een btje bang, je ziet niks bekends meer, en deze weg heb je nog nooit afgelegd. Hoe lang je in 't water hebt gelegen kan niemand vertellen, maar dat 't zeker een dag is daar is iedereen 't van overtuigd wanneer ze je vinden aan de oever van de Maas in Noord Brabant bij 't plaatsje Escharen. Met brandweerman en macht wordt jij uit de Maas gevist. En na een half uur hebben ze je op 't droge staan. Meteen ga je aan de scharrel. Vers gras.... Heerlijk.... En zo hoort de rest van Nederland over Koetje Boe, en zoals er gezegd wordt zal jij nooit geslacht gaan worden. Door jou reis die je onbewust maakte, ben je uitgegroeid tot een loeigoeiekoei. En wij mensen, zijn maar wat blij dat er een beest symbool staat voor 't ontvluchten van 't water..... Maar jij, je kon niet anders. 🐮🐂💪

natuurtuin

De lente van 2021, is ver te zoeken. We zijn zo verwend de afgelopen voorjaren, we genoten al vroeg van zachtere temperaturen, en minder regen. Zo weinig zelfs, dat we jaren aan een stuk neerslag te kort hadden, en er tot ver in 't najaar bij gesproeid moest worden. Soms begrijp je helemaal niks van de natuur. Zo is 't ons, 't gepeupel goed gezind, en klagen boeren steen en been omdat er te weinig regen valt, en zo doen wij een opsporingsbericht uit gaan om de lente te vinden, en klagen andere weer dat 't veel te nat is. Tja, hoe kun je 't voor iedereen goed doen. We hoeven daarvoor niks te doen, alleen 't over ons heen te laten komen, en 't onder gaan. De natuur doet wat nodig is. En zo ondervonden we dat afgelopen donderdag nog maar eens van heel dicht bij.  Het is maar druk bij ons in de tuin, een eekhoorngezinnetje nest in onze den, een koolmeessetje heeft jonge vogeltjes in een nestkastje en in onze laurierhaag heeft een merelechtpaar voor de 2de keer een nestje met jonge vogeltjes uitgebroed. Met onze jongste kleinzoon keken we nog heel voorzichtig in 't nestje en er zaten zeker 5 jonge vogeltjes in. Papa en mama merel vlogen af en aan om de kleintjes van spinnen, pieren, wormpjes en slakjes te voorzien. Ze zorgde enorm goed voor hun kroost. En toch lukte 't hen niet om hun baby's te beschermen tegen 't leegroven van 't nest. Een zwerm brutale eksters had het voorzien op de te jonge en kwersbare vogeltjes, en roofde in een korte tijd de nest leeg. Ik heb nog nooit een papa en mama merel zo hartverscheurend geluid horen maken. Totaal ontredderd en overstuur bleef moeder merel fladderen en krijsen.... Mijn hart brak... Ik stond erbij, en ik keek ernaar, verslagen en niks kunnen doen. Ik voelde me zo waardeloos, maar tegelijkertijd zo traumatisch om te zien. Ik ga dit vanzelfsprekend niet aan onze kleine man vertellen.... Maar mocht hij er naar vragen dan zal ik 't verhaal niet zo verdrietig maken.... 😘

9 mei 1979

Op een gewone woensdag fiets ik richting een vriendinnetje om een avondje daar te zijn, omdat we dat afgesproken hadden. Het is schitterd weer, een mooie lente dag zullen we maar zeggen. Niks staat deze avond in de weg, bijna klaar met school, de proefwerkweek is achter de rug, de schoolexamens zijn al ingeleverd en de eindexamen staan voor de deur. Overal al mooie punten voor, dus ik hoef niet nog extra te blokken voor de laatste zet, en dan vervolgonderwijs volgen in Den Bosch, maar zover is 't nog niet, eerst straks genieten van een lange welverdiende vakantie. Bijna op de plaats van bestemming maakt mijn hart een sprongetje,  krulhaar met lange benen speelt een potje tennis op straat. Z'n zware stem herken ik al van ver. Z'n lach is aanstekelig, en de slagen tegen de tennisbal hoorbaar. Zo onopvallend mogelijk wil ik rechts afslaan de oprit op van 't huis waar mijn vriendin en krulhaar wonen. Maar dat "zo onopvallend mogelijk" lijkt niet haalbaar. Wat er precies geroepen wordt weet ik al niet meer, maar waar 't op dat moment pijn doet maar destemeer.... Auw... Mijn linkerdij/ bovenbeen daar brand de pijn door mijn Levi's spijkerbroek, van een tennisbal die mijn bovenbeen raakt. De tranen schieten me in de ogen, ik weet even niet wat ik moet doen, huilen of lachen, maar probeer toch nog ff al fietsend de hoek van 't huis te halen.

Terwijl ik dit hier allemaal neertyp heb ik de herinneringen levendig voor me. Nog precies wetende hoe ik fietste, op welke fiets, hoeveel herten er stonden aan 't hek, dat er een moeder met kinderwagen liep over straat, welke auto er op de inrit stonden, en welke brommer onder de notenboom stond. Mijn vriendinnetje in de keuken aan tafel, 't hondje Bas tegen me opsprong, en de brandende pijn van mijn linkerbovenbeen. Klootzak.... 

Uiteindelijk werden er excuses gemaakt, gezellige gesprekken gevoerd, elkaar leren kennen toen, en opnieuw en anders kennis gemaakt met vrienden en vriendinnen.... 

De rest is geschiedenis, inmiddels al 42 jaar samen, ondanks die tennisbal, Auw.... Waar destijds alles mee begon.

Liefs Brigitte ❣️

Ineens werd ik begin deze week me opnieuw bewust van mijn eigen sterfelijkheid. Iemand van mijn eigen leeftijd, die ik toch wel erg goed kende, is plotseling weg gevallen. 60 jaar, moeder van een zoon, dochter van, klaar om voor de 2e x oma te worden, nog vol in 't leven, positief als ze altijd alles benaderde, handig in gesprekken en kletsen, en dan hoor je dat er een verontrustend, levensbedreigende situatie over 't hoofd gezien is, en ze een onmenselijk laatste lijden had. En je wordt ermee geconfronteerd en je slaat lam. Nooit meer even bij buurten, nooit meer zomaar tegenkomen, nooit meer die stem horen. Het is ook niet te bevatten, dat haar moeder, op de valreep van haar eigen leven haar kind moet loslaten. Dat lijkt me afschuwelijk en dat gooi ik dan ook altijd maar zover mogelijk weg. Ik wil daar gewoon niet aan. Je hoort wel eens, dat wanneer je je ouders verliest, je verleden achter je laat, wanneer je partner weg valt, je heden teniet wordt gedaan, maar bij 't verlies van je kind, dat je dan je toekomst verliest.... Maar wat wanneer er plotseling 3 generaties hierdoor verweven zijn dan is het zelfde verdriet, ineens anders benaderbaar. 3 mensen die hun eigen verdriet moeten gaan plaatsen, ermee moeten gaan dealen. Door moeten. En zo stond ik met mijn roos aan de kant van de weg, legde hem voorzichtig op de motorkap van de rouwauto, zachtjes viel de regen er ook nog bij, of de hemel wilde zeggen, ik huil met jullie mee.... Lieve meid, ook al zagen we elkaar door corona een tijdje niet, 't idee je nu nooit meer te zien, kan ik nog steeds niet bevatten. Waar je ook bent, jij kan daar zeker 't verschil maken. Liefs Brigitte 💗

Wij mantelzorgde.

Inmiddels is ze al 18 maanden niet meer hier. Maar ik mis haar nog elke dag. Ze mocht 80 jaar worden, en dat hebben we geweten. Waar ze zelf de regie nog nemen kon, deed ze dat. Ook al waren  haar laatste 10 jaar waren in reserve tijd, ze leefde iedere dag of 't haar laatste kon zijn. Na haar cva mocht zij niet meer de oude worden en woonde ze in een zorgcentra waar ze 't ondanks haar beperkingen enorm naar haar zin heeft gehad. Waar de verzorging voor haar klaar stond en ze de gezelligheid opzocht in de vorm van activiteiten, had ze 't ook enorm naar haar zin, op haar kamer. In haar "staop" stoel geplaatst voor 't raam, zodat ze alles en iedereen die langs kwam in de gaten kon houden. Niemand kwam ongezien voorbij, en niemand van ons gezin kon zomaar voorbij komen zonder binnen te komen, of ze belde je op en vroeg ze aan je of je haast had deze ochtend, middag of avond. Zo werkte onze zoon een aantal jaar geleden in haar woonplaats. Hij kwam regelmatig in de werkbus voorbij, maar kon natuurlijk niet steeds bij haar naar binnen gaan. Nou dat was me toch ook wat, toen ons kind, haar kleinzoon op een dag een storing moest oplossen in 't huis waar oma woonde. Iedereen die kreeg te horen, zelfs tot tranen toe geroerd dat haar kleinzoon de storing opgelost had, en ze was maar wat trots dat hij daar was geweest. Zo ook mijn schoonouders, zij gingen iedere zaterdagmiddag naar de markt. Kwamen dan meestal langs gereden en zwaaide naar haar wanneer ze voor 't raam zat. Want op zaterdag is 't natuurlijk ook druk met plaatselijk verkeer en fietsers. Maar 't was soms ook frustrerend. Ons mams vriendin verkeerde nog in goede gezondheid en had na ons mams cva, op aandringen van ons en haar kinderen haar liefhebberij 't fietsen weer opgepakt. Ze durfde niet meer door de straat van 't zorgcentrum te fietsen, bang dat ze was dat ze ons mam daarmee kwetsen zou. Ontzetten lief allemaal, maar wij gingen dan ook zo vaak als kon naar haar toe. Mijn broer bezocht haar iedere dag, deed klusjes, dronk koffie met haar, verzorgde de orchideeën en wanneer 't weer mooi was dan maakte hij met haar een wandeling in de rolstoel. Ook ik ging minstens 2x per week naar haar toe, en soms wel vaker. Maar wanneer ik bij haar was, en mijn broer nog niet, dan ging haar blik steeds naar buiten, om te zien of mijn broer er al aan kwam. Een avond was niet compleet wanneer mijn broer er niet was geweest. Soms lachte ik er om, maar soms frustreerde 't me. Zo goed als ik haar kon voor 't cva, zo onbekend was ze daarna voor mij. De vrouw die daar zat, daaruit ben ik geboren, is ons mam, maar alleen in huid, haar, en uiterlijk. Ik probeerde haar te leren kennen, de nieuwe mama, maar dat viel niet mee. Uiteindelijk zag ik dat mijn broer haar veel beter kende dan ik. En ik legde me daar heel snel bij neer. Ik zag dat 't goed was, dat dit een 2eenheid was waar niemand tussen kwam. We mantelzorgde wat af samen. We vulde elkaar aan, en we leerde van elkaar, luisterde naar elkaar, en respecteerde de ander. En zo komt er dan op een goede vrijdag ineens 't besef dat ze al 18 maanden van ons weg is. 18 maanden.... Haar los laten ging soepeler dan dat we van te voren bedacht hadden, met vallen opstaan en doorgaan kwamen we er wel. Net als zoals zij ons 't voorbeeld gaf, na 't overlijden van haar ouders, en na 't overlijden van ons pap. Vaak zeggen we tegen elkaar dat we dankbaar zijn dat ze deze tijd niet heeft hoeven mee maken, want hoe we haar ook missen, deze tijd had ze nooit volbracht. Was voor ons en voor haar slopend geweest.... Liefs Brigitte ❤️

Herkennen jullie wanneer ik zeg, ik slaap zo onrustig als een overprikkelende baby. Bij ieder zuchtje, kuchje, hoesje, trillinkje vlieg ik overeind in mijn bed en sla om me heen, of praat een praatprogramma aan elkaar waar ik dan zelf van wakker word. Meestal en voorheen weet ik daar de volgende ochtend niks meer van af. Maar de laatste dagen wordt ik ook echt wakker en raak in paniek wanneer ik niet kan thuisbrengen waar ik ben, met wie ik daar ben en wat ik hier moet doen. Zo ook de afgelopen nacht. Nu is 't niet mijn bedoeling om ons hele bedritueel hier neer te schrijven. Ik laat alle saillante details weg, en vertel wat me de laatste nachten meerderemalen overkwam. Ineens zat ik om welke reden dan ook, rechtop in bed, riep mijn hubby's naam en zei dat hij niet weg mocht gaan, en snel weer hier moest komen. Of wat er een nacht eerder was gebeurd, dat ik mezelf hoorde roepen naar een hond genaamd Rekx, dat hij niet buiten de poort mocht omdat er vele haaien zijn daar. Maar 't meest beangstigde was toch wel 't wakker worden terwijl ik de kleerkast opende. En dat terwijl ik ook nog kouwe voeten kreeg. Waar zou dat van heen komen, ik krijg er geen antwoord op. Het brengt me in de war, maar t heeft ook wat lachwekkends. Ik herken wel sommige dingen in me zelf, zo werd ik ooit wakker op 't toilet bij mijn schoonouders thuis toen ik daar als jong meisje eens bleef slapen, maar nu ben ik toch niet zo jong meer. Maar 't zal wel bij me horen, ik weet eigenlijk niet beter of dat 't er is. En ik zal er de komende tijd toch nog maar even mee moeten doen.... Fijne paasdagen🐰🐤🐇🐣🐔🐥liefs Brigitte ❣️

vrouwen

Je hebt ze in allerlei varianten. Er zijn kleine, en grote. Je hebt ze in de dienstverlenende beroepen en je hebt ze in de commerciële beroepen. Ze hebben soms een uitgesproken mening en er zijn die minder van tongriem gesneden zijn. Ze zijn er in verschillende maten, slank, mollig, vol. Ze dragen soms een jurk en op andere dagen hebben ze de broek aan en staan ze hun mannetje. Ze leerde in de afgelopen jaren voor zich zelf te zorgen, maar soms zorgen ze graag voor andere. Er zijn er die graag hoofdbedekking dragen en andere moeten daar niet aan denken, en er zijn er jammer genoeg ook nog steeds die onderdrukt worden, uitgebuit, misbruikt, vernederd, ongelijk behandeld worden en uitgespuugd worden door hun regime..... En jullie kennen er vast nog een heleboel meer. Want geheid dat ik er wat vergeten ben, maar vandaag roep ik, één voor alle, alle voor één.... Girl power en wat ben ik blij dat ik 't juk van wat van me verwacht werd van me af mocht gooien, en mag zijn wie ik ben... En dat ook durf uit te dragen. Al mag 't soms wel eens wat meer, voor nu ben ik tevreden. Liefs😘Brigitte 

ode aan "onze" meiden

Toen "ons mannen" nog jungskes waren dacht ik niet aan dat we ooit uit zouden groeien tot volwassen ouders, met volwassen kinderen en aanhang. Natuurlijk zag ik 't in mijn omgeving, en hoorde ik soms verhalen van vriendinnen en buren en bekende aan wanneer ze schoonkinderen kregen en opa en oma waren geworden. Ook zag ik dat dat niet overal soepel verliep. Dan zag ik ook de pijn en frustratie wanneer ze dat tegen me vertelde. Hoe ze ook hun best deden, dat 't nooit echt goed was, dat er altijd een zekere afstand bestond tussen hen en de schoonkinderen en dat het dan ook tussen hen en hun kinderen kwam staan. Maar ik hoorde ook verhalen aan waar 't juist heel goed was. Dat iedereen 't prima met elkaar kon vinden, en dat ongenoegen op een volwassen manier opgelost kon worden. Dat daarbij automatisch rekening gehouden werd met 't respecteren van elkaar. Dat vind ik eigenlijk vanzelf sprekend. Maar wanneer ik dan vroeg wat 't betekende voor hen om schoonmoeder te zijn, kreeg ik een ontwijkend antwoord. Ze hadden niet zoveel te maken met de aangetrouwde maar meer met hun eigen kinderen was 't antwoord, en dan voornamelijk dochters die veel thuis kwamen en waarmee leuke dingen gedaan werden. Naar mate er meer kleinkinderen kwamen werd 't gesprek met hen ook weer anders, want meestal ging 't daarover, en cijferde ze zichzelf weg, of dat de kleintjes alleen zaligmakend zijn.  Clichématig snap ik dit, maar ik ben nou eenmaal ook een schoondochter, en ik heb 2 zonen en zag toen eigenlijk al een beetje mijn voorland. Zodra ik schoondochters heb loop ik er maar een btje bij, dacht ik. Eerlijk gezegd hield ik lang mijn hart vast. Er kwamen een aantal dames die 't hart van onze jongens sneller deden kloppen, maar met hen zag ik ook juist de minder leuke kanten van mijn kinderen (ja die hebben ze ook) versterkt raken. Lang dacht ik dat dit 't niet kon worden, en soms waren er hoogoplopende woordenwisseling  nodig om ruimte in de lucht te klaren en zo weer alle neuzen dezelfde kant op zouden komen te staan. Maar met deze geklaarde lucht, kwam er ook inzicht.... En zo kwamen en gingen deze jonge dames weer. Totdat er voor mijn jongens 2 fijne jonge dames op hun pad kwamen. De ene kwam als puber en groeide bij ons uit tot een volwassen vrouw, en de andere kwam als jonge vrouw en leek met haar aanwezigheid in ons huis ineens vrouwestemrecht te introduceren. 3 - 3.... Maar wat ik nog meer zag was dat ze beide juist 't tegenovergestelde deden als waar ik bang voor was. Ik zag dat zij juist de betere en goede eigenschappen van onze jongens nog meer stimuleerde, de minder goeie daarmee een stukje naar de achtergrond joegen. Ze veranderende "ons mannen" niet, nee zij maakte mooiere versies van hen en hielpen inzien dat ze hen niet van ons weg namen maar ons iets terug gaven.... Iets van onszelf. En nu ik besef dat ik ook schoonmoeder ben en dit met tranen over mijn wangen zit te typen, hoop ik voor hen ook weer een voorbeeld te mogen zijn.

Liefs Brigitte 😘

lichtpuntjes.... waar

Om te beginnen geef ik er ff niks om wat andere van mijn gedachte vinden. Ik ben vrij om mijn gevoel te uiten, spreek hier thuis er regelmatig over en 't helpt me weinig om 't los te laten. Ik draai in een kringetje rond, en lees veel over gevoelens op blogs, luister naar vlogs en heb me aangesloten in een forum en weer afgemeld omdat ik daar 't gevoel heb dat ik een tankstation was om andere te voeden, en 't leverdt geen energie op, maar kost me alleen maar tijd en energie, en die heb ik hard genoeg nu zelf nodig. Ik probeer structuur aan te brengen in de dag, op tijd mijn bed uit, de nodige lichaamsbeweging te doen, ik fiets nog steeds met een omweg naar de winkel, volgens mijn gezondheidsapp ben ik goed bezig, ik poets in huis wat, ruim op, plak foto's in, volg een serie op Netflix en zorg goed voor mijn huisgenoot. Er is lekkere warme thee, ik heb een heerlijke tuin waar vogels en een eekhoornfamilie naar harte lust rondscharrelen en de stilte die ik opzoek doet me goed. Maar toch, ik kan geen positief lichtpuntje vinden. Hoever ik ook vooruit kijk, er is geen perspectief. Of in ieder geval, ik kan 't niet zien. Ik ben 58 geworden om dit te ontdekken. Ik leef op wat er in 't vooruitzicht is. Na de beschadiging als jong meisje zag ik een lichtpuntje, nadat ik dat wereldkundig gemaakt had zag ik een lichtpuntje, na 't  ongeluk van Jos en 't cva van ons mam zag ik perspectief, al duurde dat even door de bureaucratie ik wist dat dit goed kwam, tijdens mijn burnout 2 jaar terug zag ik lichtpuntjes.....maar nu.... Ik kan de positiviteit in me niet meer vinden. Ik heb er moeite mee om te kijken naar de toekomst. Ik ben bang om te besmette, besmet te raken en me niet aan de maatregelen te houden. Er zijn dagen bij dat ik niemand spreek, niet omdat er niemand is waarmee ik zou kunnen praten, naar juist de angst is mijn grote vijand. Bewust kijk ik naar 1x perdag 't nieuws, socialmedia op gezette tijden, en hou me verre van buiten nu, dat is geen fijne omgeving nu. Ik klaag niet, ik heb alles wat ik graag wil, ik leef in een mooie omgeving met fijne mensen waar ik van hou en die mij lief zijn, maar deze periode sloopt me.... Ik hoop dat hij snel voorbij is, dat die ene lichtbol weer zijn licht laat schijnen.... Op mij....

Liefs Brigitte 😘

maatje iets meer...

Inmiddels ben ik al een jaar gestopt met roken. Ik merk ook positieve verandering aan mijn huid. Er is wat meer glans en hij oogt frisser. Dat is toch een opsteker voor me. Ik ben niet echt de jongste meer, en dan ben ik maar wat blij dat ik er toch mag zijn en ben maar wat trots daarop. Zeker dat ik dat zelf zie. Wanneer ik in de spiegel kijk zie ik dat zelf, en durf ik dat ook toe tegeven aan mezelf. Daar is dus niks mis mee, ik mag 't zien. Ik mag mezelf zien en ik vind 't fijn om dat toe te geven. Dat was ooit wel eens anders. Ik was in 't verleden vaker onzeker, en met tijden ben ik dat opnieuw. Als tiener was ik een mollig meisje. Ik had een mooi rond gezicht, een stralende lach en een onbezorgd leven. Van 't een op 't ander moment veranderde dat door iets wat me overkwam en me beschadigde voor de rest van mijn leven. Ik ging, om me beter te voelen, me uitputten in sport. Het hielp me om controle te krijgen over mijn lijf, omdat ik over mijn mind geen controle had. Wonder boven wonder lukte me dit heel erg goed. Ik hield 't grote geheim verborgen voor de buitenwereld en voor hen die van me hielden. Ik zou 2x moeder worden en daar ging mijn liefde in op. Ik zette deze liefde om in energie, deed mijn best om te genieten van al wat me overkwam, maar liep op een gegeven ogenblik compleet vast. Ik durfde niet gelukkig te zijn, bang dat 't me afgepakt zou worden, omdat ik niet eerlijk was tegen hen die ik lief had. Op een zeker ogenblik barste de bom.... en kwam er met tussenpozen het hele geheim er met een volle bak braaksel uit. Er brak een periode van therapie aan. Het hielp me om de scherpe randjes van de herinnering af te vlakken. En daarmee kon ik weer door. Het leven lachte me weer toe, ik pakte de draad op en zonder veel moeite viel ik in een jaar tijd 35 kilo af. Ik was erg blij met mijn nieuw verworven ik. Slank, een leeg hoofd een mooie baan een leuk leven. Dit gewicht bleef ik ruim 25 jaar houden. Maar nu, een jaar na 't stoppen met roken ben ik toch weer wat in gewicht ben aangekomen. In 't begin maakte ik me daar erg zorgen over. Hoe ga ik dit aanpakken. De diëtist zou uitkomst kunnen brengen. Maar ipv mij een dieet voor te schrijven vroeg ze me of ik gelukkig was, en of ik mezelf goed voelde en lekker in mijn vel zat. Dat kon ik wel beamen... Nou zei ze, wat aankomen na stoppen met roken is normaal. En daar gaan we samen nu aan werken. Gezond eten, en meer bewegen, dan gaat 't goed komen zegt ze.... En ik, ik rook niet....

Liefs Brigitte😘