Kerst.....

De boom staat dit jaar al vanaf 3 december. T is een houten trapje in de vorm van een kerstboom. Lichtjes en kerstfiguren hangen erin, een ster preikt boven aan t topje een zingende kersthond staat eronder. Al de ballen die er nog zijn overgebleven van mijn opruimwoede eerder dit jaar hangen in een krans boven de eetkamer tafel. En het Moodbord is versierd met kerstfiguren.  Op de dressoir staat een oude lantaarn met een kerstdorpje erin en een kleine houten kerstboom staat er ook op. Dus genoeg om aan de kerst te denken, in stemming te komen of juist geassocieerd te worden met kerstmis. En toch duurde t dit jaar lang eer  mijn kerstgevoel  kwam. Steeds was er wel iets wat mijn gevoel dwarsboomde. Ik ben in dat opzicht een dwaas, een fool een muts. Probeer steeds terug te denken aan Kerstmis van weleer en t heimwee gevoel terug te krijgen. Heimwee naar wat....Ik denk dan diep na, was t het gevoel van saamhorigheid of was t het gevoel van geborgenheid. Of toch t gevoel van warmte. Ik speurde eerder deze maand daar al naar maar steeds kom ik terug bij mij als klein meisje. Is dat t dan, t gevoel van heimwee naar iets terwijl je gewoon thuis bent...Ik denk t...Maar begrijp t niet. Komt t dan toch dat ik hier al langer ben dan dat ik naar alle waarschijnlijkheid nog zal zijn dat ik gehaast ben om nog heel vlug dingen terug te halen in gedachte. De tijd vliegt, t gaat in een flits, we zijn hier een fractie van een tijd in de eeuwigheid die we hebben en dan heb ik als mens toch nog even graag dat we hier iets na laten. Een steen verleggen, laten zien dat ik hier was, niet voor niets hier te zijn geweest en wat na te laten....kerst 2017 werd een memorabele. Een mooie 1ste kerstdag....En een glimlach om mijn mondhoeken...gezamenlijk met onze jongens, hun meisjes en hun jongetjes....ik op mijn knieën zingend "Jan huigen in de Ton" en " We maken een kringetje van jongens en van meisjes" hun handjes in mijn handen, zij elkaars handjes vast houden, mijn jongens met een biertje in de hand, de meisjes toekijkend en opa met de kleinste spruit op schoot....Dit moment....was mijn kerst, nu nog vochtige ogen van....Een gevoel van puur geluk, van saamhorigheid en warmte....Dit is niet te fotograferen,  dit is te zien in mijn ogen, mijn hart en mijn ziel.....De mooiste kleuren omringen deze momenten...Wat kan je dan gelukkig zijn.... Fijne jaarwisseling en een mooi 2018 liefs Brigitte

Stille witte wereld.

Toen vrijdag de eerste sneeuw zich aankondigde was ik euforisch. Ik vind het steeds een wonder om te aanschouwen hóe de wereld om me heen verandert van een houterige verwilderde herfst tot een serene witte bijna maagdelijke zachtheid. De vlokjes proberen te vangen met mijn tong doe ik al lang niet meer, maar een vlokje van heel hoog volgen zijn weg naar beneden afleggend dat heb ik nog nog niet verleerd. De stemmetjes van kindjes die ineens buiten spelen in t donker klinken als muziek. De eerste stappen te mogen zetten in t sneeuwdek vind ik prachtig. Een sneeuwengel maken of een sneeuwpop dat hoort er ook bij. Warme chocomelk en een warme wafel die smaken net wat anders dan wanneer t niet sneeuwt. Wat is dat toch, wat doet t met ons om de zo winterseongemakken te romantiseren. Terug gaande naar mijn kindertijd weet ik dat t niet altijd fijn was de winter. We woonden destijds in een oud huis zonder centrale verwarming. Een kachel in iedere ruimte verwarmde de beneden verdieping. Maar boven was t bar en boos. Snachts ontstonden er door de vorst en de kou ijsbloemen op mijn slaapkamerraam. Zelfs t glaasje water dat ik mee naar boven nam had in de ochtend een ijs laagje. De bovenkant van de lakens aan de bovenkant waar mijn adem langs ging was zelfs bevroren. Nee, zo romantisch was t destijds niet. T enige wat ik kan bedenken waardoor ik de kou en de sneeuw vroeger zo leuk vond was de geborgenheid. T spelen buiten, en altijd was er de warmte van ons gezin en de keukenkachel wat het hart verwarmde. Het fijne van de geur van gebakken vlees, de geur van hout dat gestookt werd en je plaatsje naast de kachel. Ik was me er toen nog niet bewust dat de sneeuw ook de stilte bracht. T geluid draagt anders. Je hoort eigenlijk de stilte van de winter. Maar vandaag was mijn hart ook stil.... Ik genoot voor 5..... De sneeuwval heeft vandaag nog een extra mooie lading. Vanmiddag met onze kleinzoon even buiten geweest. Het was voor hem de primeur. Hij heeft nog nooit bewust sneeuw gezien. Zijn kouwe handje zonder wantje in de mijne, proberen met sneeuw te gooien, lopen op zijn laarsjes wat hem niet goed afging, opa helpen met de "pop",  steentjes zoeken voor de oogjes van de pop, zijn weg baande door onze tuin, steeds op kijken naar de vlokjes, verwonderd een vlokje vangen, en ik deed hem iets voor waar door ik nog even kind was.....stak mijn tong uit en ving een vlokje op.....en ja echt....hij deed t me na..... Ik vroeg aan hem "hóe is het"? Zijn antwoord was....."oeeeeed"  Liefs Brigitte💝

Ode aan mijn man...

Dit weekend is nu bijna ten einde. Ik zit heerlijk op mijn plekje op de bank. Mijn benen opgetrokken en make-up verwijderd. Bril op, makkelijke kleding aan en t bakkie koffie naast me. Ik kijk af en toe op naar de man aan mijn voeteneinde op de bank. Gefocust op tv. Grand Slam darts houd hem scherp. De rust is weer in huis. De avond brengt de schemer en ik voel dat ik me zo gelukkig prijzen mag. We merken niet veel van de onrust rond de zwartepietenperikelen. We hebben heel bewust gekozen om dat onderwerp niet aan te roeren. Op vele punten zijn we t eens, op enkele niet. Geen probleem voor ons. T enige wat we vanmorgen zagen waren blije snoetjes. 3 kleine mannekes, waarvan er ééntje gek is op pepernoten, ééntje gekleed was in een pietenpakje en steeds riep, "nee mooi" (vrij vertaald niet mooi) en de kleine pieterman alleen maar zoet is geweest dit jaar.....terwijl hij hier nog maar net bijna 8 maanden is. Ze waren hier omdat zielepiet hier cadeautjes gedropt had. En dat was meteen de aanzet voor onze sinterklaas viering hier. Wat zag ik iedereen genieten. Wat voel ik me dan rijk. Wat ben ik op dit soort van momenten op mijn best. Wat kan een mens gelukkig zijn. De aanrakingen, de aanblikken, de verstandhouding, t gevoel, de liefde, de saamhorigheid, maken familie in de mooiste zin van t woord. Geven zin, geven moed en kracht. T gevoel van geluk stroomt door je heen. Je voelt een kracht die eigenlijk niet te beschrijven is. De lach krijg je niet van mijn gezicht.....ik kijk nog even rond...de man aan mijn voeteneinde zit er nog. De man die deze morgen zo goed door gekomen is. Z'n eigen gevoel even vergat, even buiten zijn bubbel verbleef, zich mee liet slepen door mijn fantasie, genoot van de drukte en de indrukken van de 3 mannekes. Hij genoot van de aanwezigheid van zijn familie....onze kinderen met hun meisjes en hun jongens....als er een ode aan de man mag zijn....dan maak ik die ode vandaag, voor hem.....liefs Brigitte

Geen besef van tijd heb ik op bepaalde momenten van de dag. Ik ga maar door tot ik voel dat ik eigenlijk niet meer kan. De pijn in mijn handen en schouders vergeet ik enigszins op deze manier. Maar ik kan t me eigenlijk niet permitteren om te gaan zitten. Er is nog zoveel te doen. Ik graaf in mijn herinnering om te achterhalen waneer t voor t laatst was dat ik even lui achterover geleund kon zitten. Dan stuit mijn geheugen toch op de laatste vakantie. Dagen in de bus hangen. Soms wel om 800 kilometer te moeten reizen op een dag. Maar wanneer je ergens wil komen dan moet je lange afstanden maken. Er waren ochtenden bij dat we om 5 uur al uit ons heerlijk Finse bed moesten. Wetende dat je een hele dag onderweg bent. Met stops op mooie plekjes dat dan weer wel. Maar er was een doel te bereiken. De Noord Kaap. Daar was t om te doen geweest. En wat hebben we een mooie reis gehad daarheen. Zweden met zn uitgestrekte landerijen. Lange wegen en veel heel veel groen. De boot van Zweden naar Finland....Wat een ervaring. En dan Finland, t land van 1000 meren. Met zn uitgestrekte toendra, de noordpoolcirkel, Lapland met zn Sami, een nomadische volk dat al eeuwen onderdrukt wordt. Maar ook de meest gastvrije bevolking zijn die ik me ooit had kunnen voorstellen. Natuurlijk had ik me ingelezen, in de cultuur en hun leefmilieu maar dit kwam ook maar een heel klein beetje in voor in werkelijkheid. De trip verder noordwaarts verliep over ruig terrein.  Waar hier vliegvelden streng bewaakt zijn gaan ze daar gewoon over van een snelweg....nou ja een brede tweebaanse weg....naar een stijg en landingsbaan. Tussen de bossen door niks vooraf aangegeven. En dan te bedenken de rendieren die rustig grazen naast de wegen. Zich geen ziel aantrekken van generlei verkeer. De eigenwijsheid straalt er vanaf. Steeds hoger naar t noorden...opeens zomaar een dorp in the middle of  no where. Daarvandaan zouden we dus die vrijdagavond de Noord Kaap gaan bereiken. De spanning liep aardig op bij mij. Ik wilde dit al zo lang, had mijn partner en onze reisgenoten aangestoken met t Noordkaap virus. En na t diner aanvaarden we de laatste 38 kilometer. T weer was goed wat betekende dat je dan t mooiste uitzicht had. Daarvan moesten we profiteren. T kon zomaar omslaan dat weer hier. En daar stapte we uit de bus.....En daar was dus t meest noordelijkste stukje vaste land van Europa. Met een prachtig vergezicht. Hoe had ik me dit ruim 30 jaar voorgesteld. En wat was t zoals ik verwachte. Emoties kwamen los...Eerst in tranen daarna in lol, lachen en blijheid....En daar was hij dus dat ene boegbeeld dat symbool staat voor deze plek....magisch om daar te mogen zijn....

Weemoed

Bijna is het zover. De laatste dozen worden ingepakt, de laatste dagen tellen weg. In dit huis met ruim 31 jaar herinneringen heben wij de langste tijd gewoond van ons leven. In het nieuwe hopen wij ook een groot aantal jaar samen te mogen zijn. Het zal zeker geen 31 jaar zijn maar met 30 jaar jaar zou ik ook al erg tevreden zijn. Dit oude huis geeft veel te vertellen.  Muren hebben geen oren en mond maar ze dragen de jaren van ons diep in t beton. Van de eerste stappen binnen zetten als jong stel met 1 zoontje tot nu, vijftigers die opa en oma zijn. Daar tussen in liggen de jaren van weleer. Het prille geluk van ons als jong gezin, de geboorte van onze 2e zoon, de kinderjaren van hen, hun stemmetjes die weerklinken, "mama welke dag is het vandaag", "papa, mag ik nog even buiten spelen, want toen was t nog fijn dat buiten spelen. Altijd was daar wel iemand te vinden. De uitspraken van "mag ik met zonder jas naar buiten", en ik lust zondag nog een keer een frietje met zonder mayonaise.... Naar school wad veilig. Een straat oversteken en je was er al. En na schooltijd steeds weer een buurmeisje meebrengen. Ze was er vaker eerder dan onze jongens. De tienerjongens die over gaan in puberteit, een huis vol jongens op vrijdag avond, kaarten, spelletjes, en later wanneer ze ouder werden een kratje bier onder tafel en gezelligheid alom. De tijd dat ze t nest verlieten, t gevoel dat t me gaf om ze los te laten....Maar t kwam goed...t was goed. De tijd van onzekerheid na t ongeluk, de eenzaamheid en t opnieuw naar elkaar toegroeien. De tijd dat de kleinkinderen kwamen. 3 jongetjes die met regelmaat ons huis op de kop zetten. Wat hebben we hier genoten. Steeds opnieuw een fase. En nu deze stap. Geluiden sommen weg, de muren zuigen de laatste herinneringen op....En ik, ik denk met weemoed aan vervlogen jaren...maak plannen voor straks wetende dat ik nooit meer jong zal zijn. Maar ook dat ik straks die deur dicht doe met een goed gevoel.....t was mooi, heel mooi. Maar nu tijd voor iets nieuws....liefs Brigitte

Natuurtoilet

Het is erg vroeg deze 5e morgen van onze vakantie wanneer we opnieuw met de bus op stap gaan. Inmiddels wel gewend aan t vroege opstaan. Iets anders dan dat we gewend zijn. Lange dagen op bed, stand en zwembad is er nu niet bij. Veel kilometers af te leggen hebben we nu. Het viel even tegen om deze boodschap te krijgen maar uiteindelijk hebben we wat te bereiken, een doel, ver weg, hoog boven de poolcirkel, voorbij de kerstman... maar dicht bij de noordpool. Ik geniet van de natuur om me heen, zoveel moois en zoveel puurs... ik zag het echt niet eerder. De plaatjes die ik schiet met mijn telefoon zien er mooier uit dan ik had verwacht. Per abuis toch een goed toestel gekocht. Ik mag ook wel eens geluk hebben. Maar misschien heb ik hiermee al geluk... Al dit moois om te zien, wie ben ik om dit te kunnen beleven. Deze droom koesterde ik al heel wat jaren. 30 jaar om precies te zijn. Ooit waren er eens een paar jongens van Vogelwacht Uden die mij wisten te boeien voor dit moois. En sindsdien heeft het me niet meer los gelaten. Elke vakantie die daarna volgde heeft voor mij iets gebracht, ze waren allemaal bijzonder. Zeker de jaren nog met de kinderen, maar t bracht me nog meer. Ieder jaar een stukje dichter bij het begin van deze bestemming. Ik hoopte het eens te bereiken. En nu, was het binnen handbereik, het kwam eraan, ik ging de uitdaging aan. En juist dat heeft deze reis ook. vele uitdagingen. Ook met mezelf.....Er zijn zoveel dingen waar ik van te voren niet aan gedacht heb. De vele kilometers die we moeten gaan om uiteindelijk het meest noordelijke puntje van t europeesvasteland te kunnen bereiken. En al wat daar tussen ligt. Via Duitsland, Denemarken, Zweden, Finland, Lapland en Noorwegen hopen we deze bestemming te bereiken. We hebben al vele kilometers gemaakt maar moeten er zeker nog 2x zoveel...maar dan heb je ook wat. Maar daarbij had ik niet in de gaten dat ik ook ontberingen moest doorstaan. Voor wie interesse heeft en een sterke maag heeft, blijf lezen, voor diegene die gruwelen bij uitwerpselen.....sla t maar over. maar weet dat ik dat ook overleefd heb.. Want naar de toilet moeten we allemaal. En iedere rustpauze uit de bus betekend wc opzoeken.... en staat er geen lange rij dan heb je geluk... maar of ik hier van geluk mag spreken, ik weet t niet. In ieder geval was hier t rijtje niet al te lang, en was ik zo aan de beurt. Even moeten mijn ogen wennen aan t donker, er hangt een donker licht in t hokje. ik kijk even rond en zie niks vreemds. Er staat een wc pot tegen de achterwand. Even twijfel ik, zal ik gaan. mijn blaas zegt, gaan... mijn verstand zegt doen, maar mijn sociale hygiëne zegt.... kijk t ff aan. Maar uiteindelijk wint mijn blaas het van al wat me tegen staat. ik heb dus geen keus, alles beter dan achter een boompje op de grond. Maar mijn ogen kunnen niet goed aan t schemerlicht wennen. Alles in me schreeuwt, raak niks aan, hou je ogen dicht. Ik houd inderdaad mijn ogen dicht. Op dat moment worden andere zintuigen gestimuleerd om te doen waar ze voor bedoeld zijn.... En het verbaasd me dat ik niks vreemds ruik. Het ruikt een beetje houtachtig, nat mos, wat gemaaid gras. Ik kijk op de grond, daar ligt gewoon zand, geen tegelvloer.... maar ook geen gras, mos of hout. Nog even en ik ben klaar voor de ontlading. doe even mijn ogen open.... en zie een brief op de wand hangen met de tekst, How to use a natural toilet!!!! Dat ruik ik dus, het mosachtige hout, het zit in de emmer naast de wc pot met een schepje. Ik kijk even goed wat het is. Het lijkt een beetje op verpulverd hout, het is zacht en je moet het met een schepje bovenop je gedane behoefte scheppen. De natuurtoiletten in Noorwegen, ze worden massaal gebruikt, het is een ecologisch systeem, van de kringloop van de dag....maar of ik er aan wennen kan, Ik weet t niet... Heb wel eens gedacht, was ik maar een jongetje... Maar dan had ik deze ervaring niet gehad. En is het niet zo dat je alles in je leven een keer gedaan wilt hebben.... Nou ik heb het overleefd. Liefs Brigitte

Marco Borsato, Martine Bijl, prins Friso, Milika Peterson, Abdelhak Nouri, Jan Mulder, Siemon Vroom, Adèle Bloemendaal, Michu Meszanos, Romijn Conen, Rob Trip, Rijk de Gooyer, Sylvia Kristel, Annemarie van der Sar, Jonathan de Guzman, Annie Gevers, Jos Steenbakkers, Vader/moeder van Marie-Jose, Rien, Hans, Trudie, Kind van Carla, Marianne, Rianne, Bea, vrouw van Ivar, Piet, Rob, Peter, Martin, Jan, man van Erna, Hermien, Marleen, Anne, Nelleke, Anjo en Elianne.

Achtendertig namen, de één meer bekend dan de ander, de één meer geld dan de ander, de één meer publiek bezit dan de ander, de één is beter hier in en de ander is beter in andere dingen, de één heeft een gezin en de ander heeft dat nog niet, de één maakt plannen voor de toekomst en de ander heeft het al in gang gezet, de één is toe aan rust in z’n leven en de ander wil nog graag wat actie, de één staat aan t begin van t avontuur en de ander heeft het avontuur al beleeft,  de één belangrijker dan de ander….. Zou dat….Echt? Zo zou je bijna denken….. De aandacht die uitgaat naar een beroemde voetballer die door en hartstilstand hersenletsel op liep is in de ogen van de Media belangrijker dan t kind van Carla dat hersenletsel op liep. Waarom al die aandacht, zolang nog, nadien…. Dat er aandacht is voor hersenletsel is een goede zaak. Maar dit is aandacht voor een persoon. De onzichtbare gevolgen zijn soms gigantisch groot, wanneer er verlamming is opgetreden zijn de lichamelijke beperkingen duidelijk aanwezig . De geestelijke klachten,  door verlies van arbeid, verlies van vrienden en sociaal netwerk, t verlies van zelfredzaamheid, t verlies van energie om de dag door te komen, t verlies van toekomstvisie, het verlies van concentratie, planning en communicatie en de twijfel en onrust over de financiële kant van t verhaal zijn niet weg te denken,  maar wel degelijk aanwezig, ook al zijn ze niet altijd zichtbaar. Hersenletsel moet meer bekendheid krijgen, maar niet door deze aandacht, met 50.000 mensen voor de deur en bloemen in de straat en vuurwerk midden in de nacht, daarmee komt er geen bekendheid, daarmee wordt er een persoon herdacht, gebeden en verheerlijkt. Nee, verdomde Media, jullie doen of deze arme jongen al is overleden, hoe moet dat voelen voor zijn family, hij moet zijn strijd nog gaan leveren…..Hij staat pas aan t begin van een lang traject….heel lang!  De 38 mensen die hier boven staan verdienen allemaal de zelfde aandacht, niet van de media, maar van revalidatie artsen, fysiotherapeuten, logopedisten, psychologen, beleidsmedewerkers, maatschappelijke ondersteuners, thuiszorgmedewerkers, wijkverpleegkundigen en welzijnsmedewerkers. Wanner jullie eens je ergens vast in willen bijten doe t dan goed en neem t gros van hersenletselgetroffenen eens onder de loep, samen met hun partners, kinderen, en naasten die nauw betrokken zijn. Dan kunnen jullie iets bereiken, ik in mijn eentje lukt dat niet. Ik kan de problematiek onder de aandacht brengen, mar t bereikt niet wat ik eigenlijk zou willen…..en dat spijt me dan ook enorm. En toch steek ik hier mijn vrije tijd in, omdat ik t steeds de moeite waard blijf vinden om t verhaal te vetellen, hoe t echt is om hersenletsel te hebben. Daarom mijn dringende vraag….Media, luister naar wat wij vertellen, jullie kunnen daar bekendheid aan geven. Ik hier achter mijn pctje niet.  Ook al zijn deze 38 mensen maar een druppel op de gloeiende plaat, en maak ik hiermee denk ik geen verschil, toch wil ik van me laten horen…. Er zijn zo geschat in Nederland nog  zo’n 799.972 hersenletselgetroffenen meer. En Hersenletsel is er niet in gradaties, er is geen licht hersenletsel, er is niks lichts aan hersenletsel….. moest even mijn frustraties kwijt....Fijne zomer.....Liefs Brigitte

Kampeervermaak

Wat gebeurd er deze zomer. Is er nog zicht op vakantie, gaan we nog wat ondernemen of gaan we niet meer weg. Zijn er plannen gemaakt of wachten we met plannen tot op t laatst. Hebben jullie al een bestemming uitgezocht of is het de zelfde als de afgelopen jaren. dat hoor je rond deze tijd van t jaar veel om je heen. Er is zoveel mogelijk. Jaren geleden toen we nog kampeerde was de bestemming eigenlijk al lang te voren bekend. Al weken voor de vakantie moest je vroeg in de ochtend met de telefoon in de aanslag klaar staan om voor t jaar daarop een plekje te bemachtigen op onze favoriete camping. Zelfs de plek hadden we al t jaar daarvoor uitgezocht. Graag de ochtend zon, en in de middag schaduw voor de caravan. Naast de caravan was dan nog volop zon te vangen..... je moet zelfs op vakantie iets te kiezen hebben toch. Zo stonden wij eens op een camping in Ermelo, de Haeghehorst volgens mij. Nog 1 in de luier dus t is echt lang geleden. natuurlijk hoop je op mooi weer in de vakantie. Niemand verwacht wanneer je 3 weken kampeert dat je ook 3 weken slecht weer hebt. Hadden we ook nooit, er was altijd wel een gedeelte dat mooi weer gaf. Zo dacht natuurlijk iedereen die op de camping komt, zo ook onze overbuurman en buurvrouw en hun kinderen. Hij zette zijn caravan net andersom op t veldje, niet de voortent naar t veldje gericht, nee hij zette hem met de achterkant van de caravan naar t veldje gericht. Wij keken dus als het ware naar t kont van t paard. Er was iets te zeggen van deze keuze, hoewel t ook lichtelijk aso keek, kon ik me er niet al te druk om maken. Zij dachten er goed aan te doen. Was het niet zo, dat t 3 weken regende. Daar had ik dan toch wel weer lichtelijk plezier in... niet in de regen maar juist om t feit waarom hij geen contact kon maken met de andere veldbewoners. Dat vond ik ook jammer voor hun kinderen, deze keken de hele dag door t caravanraampje naar onze jongens die in de plassen speelde en met hun laarsje door t gras holde. Een beetje zielig. Goed dat t maar 3 weken je buren zijn.... en je nadien nooit meer iets van ze hoort. Dat was een helse vakantie, wassen ging ik uiteindelijk maar thuis doen, duurde 2 dagen eer ik aan de beurt was, dan was een dagje naar huis om te wassen eerder klaar. Jaren op verschillende plekken gekampeerd, de kinderen altijd gezellig mee, hadden natuurlijk ook wat te zeggen over de vakantie plek, en een democratisch besluit is zo genomen. Tot de zomer van 1999. Daar kwamen we aan in Groenlo, de prachtige Achterhoek. De Grolsch Vesting en wat later bleek een plek die we jaren lang zouden bezoeken. Zelfs op momenten dat t niet meer echt democratisch was en voor de hand liggend. Hier ben ik niet trots op. Maar ik vond t soms enigszins op chantage lijken. Wanneer wij opnieuw naar Groenlo gaan, gaan jullie dan nog mee? Was de vraag aan de jongens.... Ze hoefde daar nooit lang over na te denken.... het antwoord was gelijk, Maar natuurlijk gaan we dan mee!!! Dat gaf ook de nodige gezelligheid, de jongens en hun aanhang. Ook wij hebben er fijne en lieve vrienden aan over gehouden....We hebben tijdens onze kampeerperiode ook wel eens vreemde mensen ontmoet. Zo was er eens de vrouw met de hamer, de Safarie man, een religieus gezin dat iedere ochtend moest bidden, een kampbewaarder, Herman Brood met z'n Papegaai, maar al deze mensen maakte er wel weer iets speciaals van. Ben blij dat ik ze heb mogen ontmoeten, ze gaven net iets meer aan de weken op een camping. Niet alleen het kamperen maar ook hun aanwezigheid en hoe ze zijn. We hebben nooit in t buitenland gekampeerd weet dus ook niet hoe dat is, maar we hebben op de vele verschillende campings in ons eigen nederland goede vakanties gehad..... uiteindelijk maar 2 vakanties die verregende..... en dat was toen tevens onze laatste kampeervakantie geweest....alleen hadden we dat toen nog niet door. En dat kwam niet door de regen maar door de sneeuw...Gek dat weersomstandigheden zo samenhingen met vakantie vieren. Zal me benieuwen dit jaar... Op naar t koudste stukje van Europa, zo noordelijk mogelijk.... om te relativeren.... ik lach me een deuk... Liefs Brigitte

waardevol

                                                                             

Wat een poos geleden alweer dat ik eventjes blogde. Ergens in mei. ik moest t eventjes opzoeken. Maar zo gaan hier de dagen voorbij. In sneltreinvaart en eer je t weet is het alweer laat op de avond. Ik heb nooit geen horloge aan weet dus van geen tijd, doe veel dingen op gevoel en dat gaat mij goed af. Kom niet zo heel vaak te laat op afspraken, heb dat redelijk in de smiezen. Wanneer ik dat niet zou hebben zou ik zeker gebruik maken van een horloge. Het enige waar ik tijd voor nodig heb is het koken van rijst, en pasta. Verder niets.... Koken, met deze hitte.... pffff wat een ellende. Ik ga nog liever wat dan ook verzinnen, maar uiteindelijk  moet er aan t begin van de avond toch een voedzame maaltijd voor onze neus staan. En ieder keer is het weer een hele opgave om wat op t bord te krijgen. Soms zegt men wel eens, wat schaft de pot vanavond... nou ik kijk dan vaak op mijn kalender en zeg....geen idee. Ik zal nog eens daarover moeten gaan nadenken. het idee om naar de supermarkt te moeten is met deze temperaturen niet echt een straf. De airco's draaien volop overuren en ik moet toegeven dat t ook wel lekker aan voelt daar binnen. Maar wanneer je buiten komt is t net of er een man met een hamer je vol op je smoel slaat.... een muur van warmte om doorheen te worstelen. Gertver... echt niet fijn. Maar afijn, ik dwaal af... de tijd.... die neemt me mee. Vaak mee naar vroeger, omdat er nu minder tijd is dan we al gehad hebben. Vorige week hadden we t er over. Mijn vriendinnen en ik. Op onze lady's night. We belangrijk vonden wat er in t verleden was, wij nog kunnen doorgeven wat er toen was, we ook nog graag vertellen, en ons moeten gaan realiseren dat tijd kostbaar kan zijn, Zo maakten we dat al vaker mee met ons groepje. Het kunnen vertellen en na vertellen van onze belevenissen zullen we ook zeker nog doen. Na afloop toen ik thuis kwam werd ik gepakt door wat er die avond gezegd was. Het bleef me bij.... Hoe close we ooit waren, en ik niet precies weet waar t keerpunt was. Ik schudde mijn hoofd, ergens miste ik iets. Ik kon er niet de vinger op leggen. Tot nu toe moet ik t waarom schuldig blijven. Ik zou niet kunnen uitleggen wat er anders was maar toch... We kennen elkaar al zolang, hebben veel gedeeld, geven om elkaar en  elkaars gewoontes nemen we er graag bij... Ik voel een stukje heimwee, maar ook weer niet, ik voel wat afstand, maar ook weer niet... Misschien is dit dan toch de vriendschap die door de tijd gewoner wordt, hoe bijzonder hij ook eigenlijk is. Wanneer je meer dan 40 jaar vriendschap kent, dan leer je leven met elkaar, je accepteert elkaar al zolang, je viert t leven elk jaar, maar ook verdriet en zoals nu onzekerheid en onduidelijkheid. Je bent verweven met elkaar, ik voel dat wel. Ook al zie ik jullie niet dagelijks, en lijkt het of ik mijlenver verwijderd ben van jullie leven, toch is onze vriendschap mij erg dierbaar. Ik schiet hierin misschien wel tekort, of ik moet iets verzinnen. Nee ik weet dat deze vriendschap door de tijd zeker mooier is geworden, intenser maar ook anders.... niet minder maar anders... Tijd daar ontbreekt t vaak aan, maar de herinneringen blijven me bij....horloge of niet... dit gaat de tijd voorbij... zolang ik leven mag....Liefs Brigitte

I was always the girl on the right

Een normale donderdag vandaag. Nou ja normaal. Wat versta ik onder normaal. Voor mij zijn vele dingen juist niet normaal. Ik gooi er vaak wat in, wat juist abnormaal te noemen is. Zo was ik altijd al en zo ben ik gelukkig gebleven. Altijd t meisje dat net wat anders deed. Maar soms zou ik willen dat ik gewoon doorsnee was. Gewoon t standaard mens.... maar wat is dat, het standaard mens. Wanneer ik om me heen kijk zie ik veel standaard mensen. Tenminste ik denk dat ze standaard zijn omdat ze t geijkte doen. Ze doen juist wat er van hen verlangt wordt. Niet dat ik dat ook nooit deed... zeker wel en nog kan ik verschrikkelijk burgerlijk zijn, sociaal aanvaardbaargedrag vertonen. Maar ergens diep van binnen ben ik toch ook het mens dat juist graag uit de band springt. Juist net datgene doen wat eigenlijk niet kan, of waarvan menigeen de schouder ophaalt. Omdat ik juist dat doe dat net niet standaard is. En dan voel ik me zo blij. Ik kan genieten van de uitspattingen die ik doe, of juist t ingetogen zijn wanneer een ander luidruchtig en uitgelaten is. Vroeger vond ik t geweldig om op wat voor manier dan ook op te vallen. Mijn haar was ooit roze, niet bewust, mijn kapper had een nieuwe kleur en of ik die wilde testen. Zo gezegd zo gedaan en ik vond dat geen probleem. Het pakte roze uit..... Ik hield een paar dagen een petje op en niemand die bedacht dat mijn haar roze was. Waar een ander lyrisch zou reageren reageerde ik lauw, komt goed toch! Maar ook nu nog. Op momenten zoals vandaag, een mooie zonnige dag, vrij zijn, vrijheid voelen, heerlijk voor dag en dauw al aan de gang geweest....nu mijn USB-stick in mijn radio en luisteren naar mijn muziekjes en onderwijl doen wat ik nu doe. Schrijven, muziek luisteren, mee zingen, terug denken aan vervlogen tijden, en radio keihard aan bij de klanken van Julien Clercq....this melody....en Kayak met Ruthless Queen, Starlight Dancer en I Want You To Be Mine. Zie ik mezelf als 17 jarige voor t eerst naar een concert gaan van Kajak, in Eindhoven. Mijn vader bracht me daar heen. Niemand van mijn vriendinnen dacht aan Kajak, maar ik wel, ik was toen al niet standaard. De klanken  op de toetsen van Ton Scherpenzeel, maar ook de hoge stem van Max Werner en later van Edward Reeker betoverde mij.... ik kon daar echt bij wegdromen. Waarschijnlijk dat ik daarom de film Spetters wel 4X gezien heb... zij leverde de titel song. Ook dat getuigd dus van niet standaard zijn, want wie kijkt in hemelsnaam 4X naar dezelve film? Je leest er boek toch ook niet 2X lijkt mij.... ik dus wel, maar ook nog meer dingen.... waar door t blijkt dat ik juist niet standaard wil zijn.... ik ben ervan overtuigd dat ik de wereld kleur geef. Wanneer ik later ooit bij Petrus kom (al twijfel ik daar wel aan hoor), en hij zou vragen, en Brigitte was t leuk geweest,??? Dan kan ik zeggen t was en mooie tijd ik was soms ondeugend en niet standaard en volgens mij heb ik mijn kleuren achter gelaten..... Veel Liefs Brigitte....

Kampioenen....of toch niet....

 

 

Nadat ik mijn laatste blog digitaal de wereld in geholpen had werd ik blij verrast door een belletje van mijn hoogzwangere schoondochter. Inmiddels toen niet meer hoogzwanger, maar vol hormonen van de bevalling, maar dat wist ik op dat moment natuurlijk niet. Ja opnieuw voor de 3e keer oma mogen worden van een knap jongentje. Kaj, en hij is nu inmiddels alweer bijna 5 weken oud. Dus is het ook al weer 5 weken gelden dat ik iets schreef op mijn blog, maar door alle drukte even niet aan toegekomen. Er gebeurd veel in Huize Steenbakkers/Gevers.... we hebben t er maar druk mee, met elkaar en met de kleintjes, ze houden ons lekker bezig. En we houden elkaar lekker bezig. Zo nu en dan verlang ik naar de rust van even helemaal niets. Weet je wel die reclame op tv, waar een dame heerlijk onderuitgezakt in een stoel zit, zonnetje dat binnen schijnt door de ramen van de erker waarin t dan lijkt of er alleen maar licht hangt rondom de persoon en of dat de zon altijd schijnt, de dampende thee die ze meteen verorberd ook al is ie nog bijna kokende.... mmmmm...tv reclames wat een verleidingen gaan daar van uit, je zintuigen worden gelijk geprikkeld, verlangen naar hete thee, zon, licht, luie stoel, rust.... of te bedenken de reclame van een bekent automerk, die alle kleuren van de regenboog krijgt in wat voor bui je bent of wat je bestemming is. Zo zal je nooit voor een bepaalde kleur kunnen kiezen, iedereen heeft baat bij een goede mood en dan kies je nooit de kleur die zichtbaar afgebeeld wordt wanneer er een zakelijke bespreking gedaan gaat worden. Reclamemakers hebben nog niet door dat er een groep mensen is die niet kunnen kiezen omdat ze dat niet meer kunnen door t vele aanbod of juist omdat de prikkels die opgevangen worden hen alleen maar afleid. Ze misleiden je vaak, de reclames, of ze zetten in de digitale wereld meteen het geluid een aantal octaven harden, waardoor het voor deze mensen die gauw overprikkeld raken binnenkomt als een mokerslag. Voor mij persoonlijk als mede tv kijker begint dan de ergernis. zap, zap, zap. En niet zozeer t gezap, hoewel ik daarvan overprikkeld raak, maar eerder of de zapper nog weet welke zender erop was, want wanneer er een gezicht, of eerder gezegd een "bal" voorbij komt is hij gauw vergeten wat ook al weer de reden was van t zappen. Dan volgt al gauw de vraag van mij, kan de zender terug, of ga je dit kijken. met nadruk op Je..... Want op dat moment mijn aanwezigheid in de ruimte niet meer duidelijk, er vliegen immers ballen en voetbalanalisten over de tafel, door t beeldscherm onze huiskamer in. Zo zal t ook vanmiddag zijn, ergens aan t eind van de middag een super spannend duel, Een van de laatste dit seizoen alweer... En ik als rasechte Brabantse Boer heb hier natuurlijk wel een voorkeur, al zal ik die hier in huis niet gauw mogen verkondigen. Er worden dan allerlei momenten aangehaald waarin ik als Brabantse met mijn kroost naar de  Amsterdamse Middenweg reed om daar een glimp van mijn jongens hun idolen op te vangen.... en letterlijk gevangen hadden we ze... Ondanks dat ik dus toch dat Brabant Meiske blijf is dat ook een dag die bij mij te boek staat als een gedenkwaardige dag. Ik bezorgde mijn junskus de dag van hun leven.... en ik heb begrepen dat zij dat ook zo ervaren hebben. Ongeacht hoe de uitslag vanmiddag ook zal zijn, dat de beste maar mag winnen, die dag in 1996 vergeet ik nooit.....

My comfort zone!!!

Hoe komt t toch dat ik de laatste tijd meer met het verleden bezig ben dan met het heden en de toekomst. Ik probeer echt in t hier en nu te leven, mind fullnes zoals dat zo mooi heet, maar steeds komen beelden terug van weleer. Ik vraag me dat al een poosje af, wat heeft t voor zin om terug te denken aan wat ooit eens was, of ik destijds een goede beslissingen genomen heb of ik überhaupt wel door kan gaan met waar ik nu ben. Een voorbeeld hierbij is of mijn besluit om elders te gaan wonen daarmee te maken heeft, of vind ik elders ook, wat ik hier denk achter te laten. Ik snap dat al deze besluiten van grote invloed zullen zijn op ons beide, maar  om eens uit de comfort zone te stappen moet je ooit de sprong wagen, en waarom dan niet nu, op de tweesprong van ons leven, ergens tussen volwassenheid en krakkemikkig oud zijn. De kinderen de deur uit zijn, hun eigen leven hebben en hun eigen weg gaan. Ik heb allang niet meer de illusie dat samen gezond oud worden vanzelfsprekend is. Het voorbeeld van mijn oom en tante die beide in de 80 zijn en nog zelfstandig wonen, volop deelnemen aan t leven, verre reizen maken en nog steeds dagelijks klaar staan voor hun kinderen en kleinkinderen, daarvan weet ik dat t een unicum is, de hoop is er wel degelijk maar realistisch gezien komt dit niet zo heel vaak voor. Zij hebben echt geluk en ik gun hen dit heerlijk samen genieten, want zij maken ook deel uit van mijn leventje en zijn me allebei enorm dierbaar. Ook al zijn zij een voorbeeld voor ons om t zo te willen en zo graag te kunnen doen, ook dat mag, maar ook moet ik in mijn achterhoofd houden dat t zeker anders kan lopen, ik heb het de laatste jaren ook vaker in mijn omgeving gezien.  Om terug te komen op mijn huidige leef en woonsituatie, me veilig voelen in deze buurt doe ik hier al een hele poos niet meer, een thuis is meer dan een huis om in te wonen, en me thuis voelen is soms ver te zoeken. In de wintermaanden heb ik daar minder last van, vele zitten binnen, je hebt vaak geen notie van wat er om je heen gebeurd,  maar zodra de deur weer open gaat, je eruit kunt, je tuin opzoeken na een winterslaap komen de geluiden weer binnen en zie je bepaalde beelden terug waarvan je hoopte dat ze nooit gebeurd waren. Je zou blij moeten zijn met t opnieuw naar buiten kunnen, de lente doet beseffen dat het leven verder gaat, de cirkel rond is, maar ik zie ook de nadelen daarvan hier. Teveel geluiden die mij t gevoel geven me niet meer fijn te voelen hier. Ook weet ik heel goed dat een te grote verandering voor mijn lief niet gemakkelijk zal zijn. We zullen zeker opzoek moeten naar een mooie middenweg, waarin we beide t gevoel hebben iets te winnen. Ook al gaat t niet per definitie om winnen of verliezen maar wanneer de een steeds inlevert op de ander komen winnen en verliezen wel aan bod en speelt dat wel degelijk een rol in de besluiten die genomen moeten worden. Ik hoor jullie zeggen, niks moet, nee dat klopt inderdaad, maar ik heb de neiging te zeggen zullen we ruilen, ik in jou schoenen en jij in de mijne, geheid dat ik meer ruimte krijg en jij krap zit, want ik leef op kleine voetjes,  ik zeg dan maar, een dilemma is niet altijd zomaar opgelost, in de uitdaging zit juist de oplossing om de toekomst t hoofd te bieden. Weer een om over na te denken…. Niet te veel op deze dag, want vandaag begint de lente, en hoe mooi is dat…..

Liefs Brigitte

Never Grow Up....

 

 

Wat een avond, en wat een emotie. Muziek is dus echt emotie, je beleeft het, en wil het delen, hoe verkeerd kan dat zijn. Voor een enkeling die niet snapt dat t leven meer inhoud dan thuis zitten kan muziek een leuke bijkomstigheid zijn, op zijn of haar manier er van genieten is niet verkeerd, maar voor mij is muziek verweven met mijn leven. Al van jongs af aan heb ik een voorkeur voor muziek. Ik beleef het ook werkelijk, ik voel t binnen komen en ik laat t gebeuren, ga mee met de melodie en dans de klanken weg, in t nederlands is dat nooit zo mooi gezegd dan in t Engels, i dance the move a way.... of, i will go with the flo.... Je compleet overgeven aan de klanken die door je heen gaan, soms hard dan weer zacht, ze vinden hun weg door mijn lijf en maken dat ik t gevoel heb dat ik leef, dat ik iets beleef dat voor andere onzichtbaar is. En zo ervaar ik dat ook, diegene die naast me zitten hebben vaak niet door wat er in  mijn hoofd en lijf gebeurd, hoe goed ze me ook kennen, dit beleef ik echt alleen. Ik geniet hier zo van dat ik de tijd vergeet, geen aandacht voor mijn omgeving heb en ik pik niks op.... Mijn hoofd luistert naar de klanken, verzint een eigen verhaal, mijn ogen zien dingen waarvan een ander zegt, waar let je toch op, maar dat kan ik niet onderbouwen, ik zie t en bedenk er wat bij. Kan mooi zijn wat ik er bij verzin, maar ook wereld vreemd, ik frons een beetje en denk wat is hier de reden van, maar de klanken gaan nooit uit mij, ik blijf ondanks mijn gedachte geconcentreerd naar de klanken en de stemmen luisteren. Ik verlies me ook in de zwaartekracht lijkt t soms, wanneer ik echt op kan gaan in de muziek, mijn muze hierin vast probeer te houden dan lijkt t of ik verder ga dan t hier en nu. Ik ga mee, zwevend op de tonen..... naar een plaats waar ik mag zijn die ik ben, naar een plek waar mijn emoties de vrijheid hebben om te ervaren, waar ik niet afgerekend wordt op hoe ik t alleemaal doe, of wat een ander vind, ik heel bewust in mijn onderbewuste blij mag zijn en t kind in mij opzoekt. Ja ik gedraag me als alleen op de wereld, maar vaak duurt dit moment maar een uurtje of zo en dan kom ik weer met beide benen op de grond, en was ik even in Neverland, waar ik Wendy t zusje van Peter Pan mag zijn, of Tinkerbel, en mijn eigen avonturen beleefde op de klanken van mijn muziek, waarin ik mezelf zo vinden kan... Waarin ik duidelijk maak wie ik ben en mag zijn.... Never Grow Up.... misschien zijn deze woorden wel aan mij besteed.... Liefs Brigitte

Daar zit ik dan, op maandag morgen, met een steen in mijn maag, en ik weet niet precies waarom die er zit. Heb het afgelopen uur me dat regelmatig afgevraagd, maar kom er niet achter. Mijn gevoel heeft me een verkeerde insteek gegeven, en daar heb ik niet zo vaak last van. Meestal kan ik op mijn gevoel vertrouwen, geeft het een stukje zekerheid, maar nu.... ik vraag me af waarom dit nu juist nu gebeurd. Ik heb niemand bij wie ik te raden kan, ik zal hier zelf even over moeten gaan na denken, uiteindelijk zal t zeker goed komen maar voor nu is het meer alleen lastig en t feit dat t er zit ga je er vanzelf over nadenken, en valt het ook niet weg te denken. Net als de knoop in je zakdoek, een ezelsbruggetje voor als je iets niet vergeten mag, zit deze knoop er ook niet voor niets. En toch hoe meer ik er over nadenk hoe onduidelijker het wordt, ik krijg mijn vinger er niet op. Ben deze ochtend al een paar keer op en neer gelopen naar boven, heb ik iets laten liggen wat van belang is om vandaag de dag door te komen, nee dus, ik kijk nog even in de agenda, staat ook niet zo bar veel in dat ik vergeten kan.... die knoop... waar zit jij voor, wat brengt mij zo van slag waardoor ik er steeds aan moet denken. Nou heb ik wel eens dagen waardoor ik vaker en sneller van slag ben dan andere dagen. Dit zou een reden kunnen zijn. Voor mij begon deze dag al anders dan de voorgaande, misschien dat dat er mee te maken heeft, maar ook daar wordt ik dus niet wijzer van. Ik ga mijn gangen van afgelopen dagen maar eens na, misschien dat ik ergens onbewust iets heb opgevangen of mee gekregen waardoor ik nu weliswaar ook onbewust daarover aan t stoeien ben in mij zelf, en met mezelf. Het weekend verliep voorspoedig geen uitspattingen, geen nare dingen, eerder juist eyeopeners, die voor mij meer duidelijkheid gaven.... zou t hem daar dan in zitten. Het feit dat er duidelijkheid is ontstaan en ik daar nu een weg in probeer te vinden. Ik weet t niet, het is soms zo verdomde lastig om je gevoel te ontcijferen, te weten komen wat er nu van je gevraagd wordt als mens, of juist niet gevraagd wordt maar je gewoon handelt naar geweten en dat je daar uiteindelijk niet echt tevreden over kan zijn. Maar vandaag is het voor mij vooral lastig omdat ik er last van heb, het geeft me een onbehaaglijk gevoel, ik kan er niks mee. Terwijl ik toch de persoon ben die wanneer haar iets dwars zit meteen de koe bij de horens probeert te grijpen en t probleem aanpakt. Ik denk nog even door, ga terug in de tijd, misschien iets verder weg misschien iets onduidelijker. Ik kom er niet uit, ik wordt gek van mijn eigen gepeins en nog meer dat ik t niet ontdekken kan. Ik hoop in de loop van de ochtend er wel achter te komen waarom ik dit gevoel heb.... Die steen, ach laat hem maar zitten, hij zorgt in ieder geval dat ik veel drink, water wel te verstaan, nog ergens goed voor. En toch zit hij niet fijn. hij stoort me in mijn handelingen en daar baal ik van. Maar mijn eyeopeners moet ik in ogenschouw nemen, ik heb ze niet voor niets gekregen, en die steen, ach..... die geeft ook aan dat ik een gevoelsmens ben, meer dan ik eigenlijk ooit toe heb willen geven.  Liefs Brigitte

Homo Sapiens

Afgelopen zondag ben ik met het popkoor waarin ik zing naar Poptempel Paradiso gegaan om daar een optreden te verzorgen tijdens de Koordagen die Paradiso ieder jaar weer organiseert. Het was een geweldige dag geweest, enorm genoten van t optreden, en wonderwel ging het zoals het oude spreekwoord zegt, slechte generale, goede uitvoering. Goed besluit om niet van nummers te veranderen..... We hadden het helemaal in de smiezen.... De dag is natuurlijk niet compleet wanneer je in Amsterdam bent geweest en geen kroeg hebt bezocht. en daar waren we die dag dan ook erg goed in.... We zouden die dag met alle koorleden die daar zin in hadden natuurlijk, de Homobar Queers aan de Amstel bezoeken. Dus na de lunch, die we uiteraard in de Heinekenhoek nuttigde, togen wij de Amsterdamse stegen in op zoek naar Queers. Op goed vertrouwen van google maps kwamen we, al was t met een omweg, uit bij de Kleine Komedie en t daarnaast gelegen Queers. Wat ik daar aantrof schetste mijn verbazing. Mijn gevoel gaf mij aan dat ik me er thuis voelde.... Dit beleefde ik dus nog nooit. Ik kreeg echt een rust over me, een gevoel van dit is veilig, en dat in Amsterdam, waar je toch snel het gevoel kan hebben niet veilig te zijn wanneer we de berichten uit de media moeten geloven. Geen moment voelde ik me er niet op mijn gemak, zelfs de klink van de deur van t toilet gaf geen reden tot ongenoegen. Nee, ik wist t meteen, dit is tolerantie zoals die bedoeld is. Hier ben je welkom wat of wie je ook bent..... Nu is de Homo/lesbienne wereld of hoe je t ook mag noemen, mij gelukkig totaal niet vreemd. Ik ben erg vrij opgevoed, was er thuis geen onderwerp niet bespreekbaar, dus ook dit onderwerp niet, en in mijn omgeving destijds al, werd er niet echt gelachen om anders geaarde, zoals mijn vader schetste... Zijn tijd ver vooruit achteraf gezien. Ook in mijn omgeving later heb ik van dichtbij gezien hoe vrienden en familieleden worstelde met de kast te openen. Buurkinderen, jongentjes waar ik vroeger mee speelde, meisjes uit de klas op de basisschool, vrouwen die op een bepaalde leeftijd de warmte van vrouwen meer wist te waarderen dan van mannen, en omgekeerd, kinderen van vrienden, neven bleken nichten, nichten werden geen neven maar bleven nichten om t zo maar te zeggen....En ik zag het om me heen gebeuren in een wereld die veranderde en dat beangstigde me soms wel, ik mocht er dicht bij zijn, het meemaken, het zien dat de ergernissen naar anders geaarde groter werd en het stemde mij verdrietig...... En daar stond ik dan in de kroeg, in Queers, in Amsterdam, met het wijntje in mijn handen te kijken en te genieten van wat ik voelde. Wat ben ik een rijk mens, dat ik gezegend mag zijn met deze tolerantie, met deze ervaringen en met dit gevoel dat ik dat bij mezelf ontdek. Door als 53 jarige de Homobar binnen te gaan en te beseffen dat wie je ook bent, wat je ook bent, wat je doet of hoe je eruit ziet hier kan zijn die je bent en wil zijn. Natuurlijk weet ik dat het zo moet zijn bij allemaal, maar de werkelijkheid is vaak anders, en dat ik dan juist op een koude zondagmiddag dat beleven mag, en te ervaren dat Victor, Victoria is, dat Tony, een gewone jongen is en wij allemaal mensen zijn..... neef of nicht, door de eeuwen heen geëvolueerd, maar we blijven met z'n alle Homo Sapiens.    Liefs Brigitte...<3