Dankjewel voor jullie vriendschap

De laatste dagen van 2019 tikken weg. Nog eventjes en er is weer een compleet nieuw boek met 366 lege bladzijde die we zelf mogen invullen. Ja zelfs 1 bladzijde meer dan de afgelopen 3 jaar. Dus benut deze dag ook maar goed, voor je het weet moet je het weer doen met 365 dagen. Niets mis mee, genoeg om in te vullen, maar je zou aan het einde van het jaar maar het gevoel hebben 1 dag te weinig hebben gehad om te genieten, dan moet je zeker t komende jaar daar gebruik van maken, ik heb jullie erop gewezen. Het kan zomaar lopen....en wanneer je denkt niet genoeg aandacht aan je vrienden te hebben besteed, moet je zeker het komende jaar dat maar eens meer gaan doen. Het schijnt het jaar van vriendschap te gaan worden. Dus of dit een hint is of een statement, je kan dus niet om je vriendschap heen. Vriendschap verbind, verblijd, verzacht leed, maakt deel uit van wie je bent, geeft voldoening en houd je allert, en ook geeft het je je eigen memory lane. Want wat is er nou mooier om vriendschap te mogen hebben met iemand, of in mijn geval enkele, die ik al ken vanaf de basisschool en het eerste jaar middelbare. Zoveel jaar samen, zoveel meegemaakt met elkaar. Volwassen worden in elkaars buurt, verbintenissen aangaan met geliefdes, kinderen krijgen, (die op hun beurt ook weer bij elkaar gingen logeren), sterk zijn en worden en bijstaan in de meest afgrijselijke periodes van onze levens tijdens ziektes, verlies en scheidingen. Maar ook elkaar ooit maanden niet zien, elkaar toch altijd weer opzoeken, en het gegeven dat het altijd goed is, dat is het verschil tussen vriendschap en een familieband. Waar je familiebanden steeds moet onderhouden, je anders de connectie kwijt raakt, heeft vriendschap zeker ook onderhoud nodig, maar dit wordt meer gevoed vanuit de vrije keuze waardoor vriendschap is ontstaan, je het zo weer kunt oppakken wanneer je wil, en het dan lijkt of je elkaar gisteren nog zag, en het respect dat er is voor elk van ons. En ook geen dag voorbij gaat dat ik niet aan 1 van de 4 denk, ook al denk ik dan waarschijnlijk, even niks van A, M, D of M gehoord, morgen even een appje sturen, en t dan in de drukte van alle dag toch weer vergeten. Vaak geen excuus, maar zo is het leven, en gelukkig hebben we geen van alle een excuus nodig om volgende week toch een afspraak te maken voor een biosbezoekje, een kop koffie of een lunch in onze pauze. Vandaar dat ik het komende jaar als vriendin van mijn vriendinnen, het jaar van vriendschap uitbundig vier. Ik hoop jullie ook met mij.

Wat vriendschap betreft ben ik een bofbips, er gaat niks boven deze warmte, en de hoeveelheid vriendschap die ik geven mag en er voor terug mag ontvangen....

(Dit geldt zeker ook voor mijn volgers, en julli die mijn blogs lezen en de moeite nemen om erop te reageren.)

Een goed 2020, vier vriendschap en geniet. Liefs Brigitte

Bronvermelding Liefleven

Lichtpuntjes en schijnwerpers, spotlights en verstralers

Overdenkende wat er zich heeft afgespeeld dit jaar kom ik tot de conclusie dat t echt niet alleen maar verdrietig was, wat ons overkomen is. Natuurlijk is t overlijden van ons mam en de daarbij horende emoties de rode draad die door dit jaar heen loopt. Afscheid nemen doet altijd zeer. Van nog 4 lieve mensen meer afscheid moeten nemen, en dat maakt t aantal voor mij op 5 in dit jaar tot een recordaantal ooit. Geen plaats in de wall off Fame graag.....t is toch wel goed zo.

Maar zeker waren er ook lichtpuntjes. Soms heel klein maar dan zag ik achteraf dat dit als een  grote schijnwerper beschouwd mocht worden. Iemand blij maken met een klein gebaar geeft zoveel terug, en zeker wanneer je zelf niet door hebt wat je aanwezigheid voor iemand betekenen mag. Dan sta je perplex wanneer je daaraan herinnert wordt. Maar ook de lichtpuntjes die je bewust kiest om mee te maken waarvan je nadien denkt, zo die heb ik gehad, die pakken ze ons niet meer af. Dat je je oudste kleinzoon op een aantal woensdagen uit school mag gaan ophalen, hij op je af komt gestormd en je knuffels geeft of hij je een jaar niet gezien heeft. We een hele middag spelen buiten, ik t kinderspel nog steeds niet verleerd heb, en hij zegt tegen mij, oma jij bent een "kindjesoma", een heel lang weekend een stoer jongetje en lief klein meisje te logeren hebt, ze beide zoveel vertrouwen in ons kregen, het zo fijn was, en de dag dat ik ze af moest geven aan de kdv leidster, ik een gevoel had dat ik een ontaarde oma was, omdat ik die hele juf niet kende, en ik t maar niks vond, maar ook zeker dat onze jongste kleinzoon een nachtje kwam logeren, in z'n uppie, zonder z'n broer, lekker pannekoek eten, met gekleurde poedersuiker, aan t hoofd van de tafel, kletsend, maar jammer genoeg nog weinig zeggend,(maardatkomtzekersnelgoed) genoeg gebaren makend waardoor ik hem toch echt al begrijp, alleen in t grote bad, z'n schoen mocht zetten, chippies eten met opa, en dan kleurtjes ruilen, alleen in t grote bed, zo'n klein hoopje, zelfs uitslaapt, en de verwondering in de ochtend op z'n snoet dat er een cadeau in z'n schoentje zit. 

Maar ook dat mijn mannetje z'n energie zo goed heeft kunnen verdelen t afgelopen jaar. We hebben dit jaar in tegenstelling tot voorgaande jaren een stuk minder dagen en nachten gehad van uiting van overprikkeling. Soms moest ik daarvoor ingrijpen, dan was ik daar net te laat mee, maar vaak nam hij zelf t initiatief om te stoppen, een stapje terug te doen, of nee te zeggen. Dan mag je concluderen dat al t voorafgaande gezien mag worden als een les. En daar draait t om in dit leven.

Zeker een mooi lichtpunt, of zeg ik beter een waardevolle middag was de 6e augustus. Ons Mam kwam met de taxi naar mij toe. We hebben een hele middag buiten gezeten, koffie gedronken in de tuin, iets lekkers erbij, daarna een ijsje en nog een advocaatje met slagroom. Daarna was t alweer tijd voor haar om huiswaard te gaan. Niet wetende, en misschien maar goed ook, dat dit haar laatste bezoek was aan ons. Dat maakt zo'n dag, al was hij al waardevol, nog waardevoller. Deze middag kleur ik goud in mijn herinnering.

En wanneer we t dan toch over moeders hebben, mijn lieve schoonmoeder heeft een mooie mijlpaal van 90 jaar bereikt. De frietkar mocht er komen, en dat hebben we geweten.

Dit is een kleine greep uit de mooie lichtpuntjes t afgelopen jaar. T zijn er natuurlijk meer, volgend jaar ga ik ze opschrijven en bewaren. In die mooie pot, weten jullie t nog. Dat gaan jullie meemaken. Ik hoop dat jullie er getuige van kunnen zijn.

Liefs Brigitte

bronvermelding Loesje

Bijbomen.

Daar sta je dan. Je pronkt in onze huiskamer, volledig versierd met ballen en beertjes, met lichtjes en sterren, staand op de grond met een glanzend kleedje rond je voet. Je moet t dit jaar doen met nogal wat concurrentie. Niet dat t jou wat doet, want jij bent toch t allermooist en t meest geliefd. Je ballen zijn al jaren traditioneel nostalgisch, gekocht toen de kleine kinder handen je nog mee versierde, hun stemmetjes vroegen aan mij, mama, hangt deze hier goed. Ik mijn schouders ophaalde en zei dat ze zo prachtig versieren konden. De beertjes zijn ook al erg oud. Ooit gekocht in Valkenburg op een kerstmarkt in de grotten. Ze voelen nog heerlijk zacht en ze hebben zelfs hun strikjes nog. De houten sterren en ornamenten zijn een aantal jaren oud. Ik vind ze mooi en tijdloos, maar ook fijn dat dit hout een 2e leven heeft als kerstversiering. De verlichting daarentegen is hypermodern. Led, in warm wit. En dan de boom zelf. Een verhaal apart. Op de fiets gescoord, met onze jongste nog achter of voor op, 30 jaar geleden, hij een tuin centrum. Ik kon hem natuurlijk niet zelf mee naar huis nemen op de fiets, maar Jos haalde hem na werktijd op en zo had ik nooit meer op de zaterdag na sinterklaas t dilemma, wie haalt er een boom. Tja, 30 jaar oud, deze boom, en hij is nog steeds mooi. Ik beschouw hem als adoptieboom. 1 maal gekocht, en steeds opnieuw plezier ervan hebben. Vorig jaar hadden we een echte boom, omgehakt uit onze voortuin, deze moest ruimte maken voor wat nieuws. Dus ook die gebruikte ik totaal op. Inclusief spinnen, wansen en rupsjes. Ik heb 3 weken gekriegeld, gegruweld en kriebels gehad, maar uiteindelijk ben ik wel blij dat ik ook dit zo gedaan heb toen.

Maar zoals ik schreef je hebt concurrentie, die bestaat uit "bijbomen". Kleinere, ondergeschikte versies van de "hoofdboom". Her en der verspreid over de huiskamer. Van ieniemini tot iets meer dan een accessoire, compleet met verlichting en versieringen. Het woord bijboom doet volgend jaar geheid mee aan "het" woord van 2020 en maakt dan kans om in de dikke van Dale opgenomen te worden. Dus let op, wanneer er iemand praat over een bijboom dan is dat geen lichaamsdeel, tak van een boom, heeft t niets te maken met bladeren op een hoop of met bladeren bij of onder de boom, maar louter en alleen met een ondergeschiktgeval van de niet te vermijden mooie kerstboom. 

Fijne kerst  liefs Brigitte

Het leven gaat weer gewoon zn gang. Alles draait op volle toeren, Sinterklaas heeft met zn Pieten hier nog een dag of 3 werk, voordat de ouwe Sint weer mag gaan genieten van zn rust in t warme Spanje. En dan, of hij er nooit geweest is, verandert in 1 nacht de hele Sinterklaasversiering, in kerstballen, bomen, versieringen en verlichtingen, en mogen we gaan genieten van Mariah Carey, Bing Crosby, Driving home for Chrismas en wat al niet meer uit de speakers klinkt. En toch is het nog even stil in mij. Ik zit momenteel nog in een rouwperiode. Dit mag, en zeker deze tijd van het jaar ben je meer bezig met bezinnen en terug denken aan wat t afgelopen jaar ons gebracht heeft. Gebracht heeft t niet zoveel, weggenomen des temeer. En dat gemis is nog dagelijks voelbaar. Ik slijt mijn dagen gewoon met werken, ga niks uit de weg wat me afleiding geeft, blijf steeds t positieve zien van t leven, klets met mensen over wat hen bezig houd, hoor verhalen aan wat hen is overkomen, biedt een luisterend oor aan ieders voeten, maar voor mij voelt t soms of ik de overlevingsmodus aan heb staan. Ik wil zeker niet teveel in het verleden blijven hangen, maar vooruit kijken maakt soms bang. Leven in t hier en nu zou goed volstaan in deze drukke tijd. Maar ik betrap me erop dat ik daarbij toch weer stiekem verlang naar t oude vertrouwde, naar de tijd dat alles nog goed was en onbezorgd. Iedereen waarvan we afscheid hebben moeten nemen nog hier waren, en ik niet steeds mezelf moet corrigeren nadat ik bedacht heb dit even met de desbetreffende te willen delen, dat niet meer mogelijk is, dat hij en/of zij weg is. Echt weg, zomaar, de plaats die ze inname zit voorgoed in onze harten, en dat voelt van de ene kant als een troost en van de andere kant als een groot gemis. December is ook een maand om vooruit te kijken, naar t nieuwe, t onbekende, t akelige lege blad op de agenda. Maar ik ga hier in de laatste week van december verandering in brengen. In deze week koop ik voor mezelf een mooie "pot". Daar neem ik dan ook echt de tijd voor, en zal ik de "pot" een mooi plaatsje geven hier in mijn huis. Ik begin met positieve vibes op te schrijven op kleine post-it-jes. Dat doe ik dan ieder dag, Het hoeft niet groot te zijn, gewoon waar je die dag blij van werd. Iedere dag stop ik dit briefje in de pot, en aan t einde van iedere maand ga ik de briefjes lezen, en ik weet dan zeker dat er echt wel iedere dag iets gebeurde wat me blij maakte. Zelfs het allerkleinste lichtpuntje grijp ik dan aan om me aan vast te houden, te zien hoe blij ik kan zijn om zoveel redenen, hoe klein ook. Want in ieder dag schuilt iets moois, ook al is een dag zo bagger, er gebeurd altijd wel iets waarvan je blij wordt of waarom je lachen moest. En zo is het ook in een week, een maand of een jaar. Niet alles wat er gebeurde is verdrietig of pijnlijk, de verdrietige en pijnlijke gebeurtenissen krijgen de overhand, maar er gebeuren zoveel mooie dingen om ons heen waar we geen oog voor hebben wanneer we er niet bij stil staan en ons laten lijden door verdrietige dingen. Soms heb je echt even inzicht en handvatten nodig om hier bij stil te staan. Te realiseren waarvan je dacht dat het voorgoed voorbij is, of je denkt is dit nu alles! Nee de uitdaging zit hem vaak in ons zelf, we moeten daarvan gebruik gaan maken wanneer we dit al niet deden. Iedere uitdaging is er een om van te leren, de welbekende les..... Doe er je voordeel mee!
Liefs Brigitte

kozpofprozp

Waarom ik niet blog over de op handen zijnde discussie over zwarte piet. Nou ik vind t echt wel wat meer dan een op handen zijnde discussie. Mijn mening in dit geheel is totaal niet van belang. Ik ben mijn kindertijd allang voorbij, ook al blijft t kind in mij nog steeds springlevend. Ik zie hoe mijn kleinkinderen dit magische feest beleven, dat gaat veel verder dan menige mening. Ze genieten van t Sinterklaasjournaal, ze genieten van de intocht met de stoomtrein, tjoektjoek, en ze omarmen t nieuwe paard Ozosnel, en zien dat de Pieten kunstjes maken,  grappig doen, de oude sint helpen, cadeautjes brengen, pepernoten strooien, zingen en dansen. Ik denk dat de discussie bij hen moet liggen. Ik verwacht dat er dan geen discussie is. De magie van de laatste weken van november en de eerste week van december mogen volwassenen op geen enkele manier verpesten voor geen enkel kind. Hoe t uiterlijk van ZP er ook uitziet. Ik roep dan ook aan de volwassenen onder jullie op, op wat voor manier je ook je gelijk wil halen, doe hierbij geen enkel kind kwaad, laat de magie zijn gang gaan, verpest dat niet, de onschuld van een goedgelovigkind is te mooi om het een traumatische ervaring mee te geven, door rookbommen en motorgassen....bedenk dat een kinderhand snel gevuld is, en maak dat niet stuk..op geen enkele manier.

Liefs😘

lieve wondertjes

Groei en wandel door t leven, dans en schijn de hele dag. Maak van jullie leven 1 groot feest, en ontdek wat het is door hier te kunnen zijn. Deze wereld die misschien niet altijd eerlijk is, maar door hier te zijn maken jullie t verschil!  Een leven vol met kansen met een toekomst vol vreugde. Soms gebeuren en dingen die jullie niet mogen mee maken, waar ik van vind dat ze jullie beschadigen of negatief van invloed op jullie zijn. Dan zou ik jullie in een kooitje willen stoppen, maar daar zijn kindjes niet voor gemaakt. Jullie vleugels moeten kunnen uitslaan, jullie beentjes moeten kunnen lopen, jullie haren wapperen in de wind, jullie handjes moeten kunnen zwaaien, de blaadjes van de grond moeten pakken om omhoog te gooien, jullie moeten slenteren door de herfst blaadjes, rollen door t zand en rennen in de regen en stampen in plassen water. Jullie mogen kind zijn zolang als je wilt, je niet hoeven te schamen voor t spel wat jullie spelen, je fantasieën beleven en je verplaatsen in dieren mythen. Sprookjes vertellen, verhalen maken, straks sneeuwpoppen bouwen, in de hoop op nog meer sneeuw om er een iglo van te maken, daarin kunnen gaan zitten met rode wangen van de kou en kouwe handen van t spelen. De stilte ervaren van t sneeuwdek, sneeuwengelen maken, leren lopen op t ijs, met en bezempje de sneeuw weg vegen en sneeuwvlokjes vangen met je tong. Daarna ga je je weer verwonderen omdat de blaadjes weer aan de bomen  komen, de geur van de bloesem ruiken, de eerste zonnestralen vangen, leren fietsen, jullie weg vervolgen naar een nieuw seizoen. Dit is teveel voor 1 dag, je mag er een lange tijd over doen, het huis herinneren jullie leven lang. Speel met de tijd, ga niet te snel, ook al denken jullie dat t heel snel moet. Neem de tijd, groei met de tijd, leef met de dag, laat je niet opjagen, doe waar je goed in bent, je bent goed zoals je bent, in alles wat je doet.....en maak t mooi!

Liefs 😘

oorverdovende stilte

Jullie kennen ze waarschijnlijk ook wel, van die dagen dat t zo stil is in je, dat je t je zelf kan veroorloven om op een stoel te blijven zitten en van de stilte geniet die je voelt en hoort in je lichaam. Je geniet van alles om je heen, zo fijn is de maandag, een hele nieuwe week, vol nieuwe kansen en je hoeft helemaal niks....Je kijkt wat rond je heen en vraagt je af of t verstandig is wat je doet en denkt heel snel even, waar zal ik eens aan beginnen. Eigenlijk een a4tje vol met dingen to do, maar op de één of andere manier komt er niets uit je handen. Je zoekt een uitweg om even niks te hoeven. Eigenlijk helemaal niet nodig wanneer je tijd aan jezelf hebt. En dan zonder dat je t beseft komt er ineens leven in je lijf. Je staat vol goed zin maar op om de to do dingen aan te gaan pakken. Vol goede moed ga je aan de slag, er wordt van alles uit de kast getrokken en als een wervelwind ga je door t huis met doekjes en sop. De trap op en af, de stofzuiger achter je aan zeulend, niet lettend op je leeftijd, de opvliegers schieten van links naar rechts, de radio op 10, ramen open, kijk uit dat je geen kou vat nu je bezweet bent, bedden afhalen, meezingen met je favorieten liedje, t wijsje krijg je de rest van de dag niet meer uit je hoofd, koffie tussentijds, en weer door. Een telefoontje plegen, een overvolle lade uitsorteren, de oudpapier container vullen want morgen komen ze die legen, nog even een kast leegruimen, zodat die dadelijk naar boven gebracht kan worden, daar nog even plaats voor maken, nu ik hier toch ben, maar meteen de deze hoek goed schoonmaken, kan die kast daar snel gezet worden. O nee t behang laat wat los, even een btje behangplaksel aanmaken en met dat emmertje rond hier in huis om alle losse stukjes even vast te maken. Meteen maar even tussendoor een wasje draaien, verdorie hier is een pit kapot, meteen even vervangen. Waar lagen die pitten nu, na t opruimen van die ene kast heb ik ze ergens anders neer gelegd, blijkbaar niet op een logische plek, anders hoefde ik niet te zoeken. Denk, denk, denk.....oja, nu weet ik t weer, idd niet logisch om hier pitten te bewaren. Zoek straks even een ander plekje voor ze. Waar ik ze makkelijker kan vinden. Nu nog meer te doen dus....dat a4tje is inmiddels een a2tje  geworden....

Nee, jullie ook niet, ik ook niet❕❕❕ Maar nu heb ik door dat ik hier met jullie mijn dag al doorgenomen heb inmiddels zoveel energie gekregen dat ik denk ik toch maar ga beginnen met de taken op mijn denkbeeldige a4tje. Probeer t niet te laten oplopen tot een a2tje..

Fijne dag Liefs Brigitte😘

Niet al te veel woorden deze keer, eerder wat ongenuanceerde uitspraken die geeneens in de buurt komen van wat ik nu voel. Maar wat ik voel is in deze geeneens het belangrijkst. Wat betrokkenen voelen in deze onmacht des te meer! Soms hebben woorden, geschreven of gezegd niet de juiste uitwerking. Ze missen zoiezo t doel, hebben woorden geen enkele kracht meer of missen alles wat geschreven of gezegd is, de juiste uitwerking. Wat schrijf je op, wanneer bij dierbare de bodem onder de voeten weg geslagen wordt,  alle hoop wordt weggevaagd, ze zich vast gekampt hebben aan de laatste strohalm, ze positief bleven tot t laatste toe en dan nu beseffen dat t geen ene reet meer uitmaakt. Weg toekomstplannen, weg eindelijk t geluk gevonden samen na vele tegenslagen die t leven hen al uitdeelde, alleen voor hen en die hen lief zijn is alles nu donker!
Zo oneerlijk.
Zo bizar.
Zo pijnlijk.
Zo zonde.

Nu het meest onfatsoenlijke woord, k.. ziekte!

Dit was t voor nu.

Liefs Brigitte

T was even stil in mij!

Alweer even geleden dat ik blogde. Ik kon er de inspiratie niet toe krijgen, de woorden niet vinden en mijn tijd er niet voor maken. Ik weet dat t me goed zou doen, maar ik was te veel bezig met andere dingen. Meestal lukt t me juist dan wel, maar ik had dit ook nog nooit gevoeld, dus vond ik t nodig om dit gevoel op me in te laten werken en t er te mogen laten zijn. Weg stoppen en negeren dat is niet goed, eens komt t als een boemerang terug, misschien wel in een andere vorm, en dan verward dat nog meer omdat je niet meer denkt dat t vergeten rouw is. Dat heb ik 15 jaar geleden meegemaakt, en dat wil ik nooit meer meemaken. Vandaag is de dag dat ik besloten heb om te mogen voelen wat ik voel. De eerste weken heb ik in overleven gestaan, samen met onze lieve naasten veel geregeld en geprobeerd orde in de chaos te krijgen. Soms overzie je niet wat er komt kijken bij het overlijden van je dierbare. Emoties krijgen vaak de overhand, in een gesprek met iemand kun je zomaar ineens in huilen uitbarsten. Je weet je dan vaak geen houding te geven, en je verontschuldigd je er dan ook nog voor. Terwijl dat echt niet nodig is , je doet dan wat je eigenlijk al veel eerder had willen doen, je kwetsbaar opstellen is niet erg. Het laat zien dat je mens bent, met al je noden en deugden, met je competenties en gebreken met je positieve en negatieve kanten. Daar moet je t mee doen, je bent geworden die je bent, door de dingen die op je pad gekomen zijn, hoe je ermee omgegaan bent, wat je geleerd hebt daaruit, en wat t je bracht op t moment dat je er mee verder moest. Ik leer hier nog steeds van. Ik ben trots op ons hoe wij t doen. Wanneer ik nu voor mezelf spreek merk ik dat de kleintjes me een lach op mijn gezicht brengen. Hun onschuldige leventjes en hun ondeugende en liefdevolle momenten met mij, maken de randjes van de rouw wat vlakker. Ze toveren een glimlach om mijn mond, ze frunniken aan mijn ketting en mijn ring, ze praten tegen mij, we doen een spelletje of 3, zingen liedjes of ze komen in mijn armen gelopen onder t geroep van "omaaaaa" en ze begroeten elkaar of ze elkaar in jaren niet gezien hebben. Dan smelt mijn hart....loopt t over van liefde, en dat hadden we ook beloofd, we geven door wat we van haar geleerd hebben, t samen zijn met de mensen die ons lief zijn, dat doet ertoe, en verder niets.

Liefs Brigitte🎀

Na een paar weken van ongekende emoties, verdriet, rouw en me proberen bij elkaar te rapen ga ik toch weer proberen om mijn schrijven op te pakken. Ik weet dat ik dit als een uitlaat klep moet zien, waar ik op therapeutische basis mijn gevoel tot uiting kan brengen, maar t valt me zwaar om t te delen. Waar ik normaal gesproken geen moeite heb met t vinden van mijn woorden, rijg ik in mijn hoofd een aantal onsamenhangende quotes aan elkaar. Ik zie daarin momenteel nog geen volgorde. T is een wirwar van woorden, gevoelens en een emotionele rollercoaster in mijn hoofd. Waar ik tijdens t afscheid van mij  moeder een verhaal en een memoriam uit mijn mouwen schudde, sta ik nu al een tijdje droog wat geschreven woorden betreft. Niet erg zou ik kunnen denken, maar ik wil zo graag mijn gevoelens op papier zetten, ze delen, en wanneer ik een poging waag kom ik niet verder als naar haar foto kijken en zeggen wat mis ik jou. En dan niet de grote dingen, nee juist t kleine. T onaangekondigd binnen lopen, haar gezicht op zien klaren, haar vraag hoe t met de jongens en ons kleine meiske gaat, hoe is t met Jos, is die weer naar de boerderie, "gin neits" en kunde efkes dit of dat. Of juist wanneer ik in t dorp ben, kijken voor lange broeken voor haar, hemdjes van de markt, sokken, en nieuwe overtrekken voor haar dekbed. Dit zijn kleine dingen die ik mis. T even haar opbellen, dat al niet zo vaak meer gebeurde omdat ze meestal niet goed meer hoorde wie er aan de telefoon was, maar om gewoon even haar stem te horen, al hoorde ik eerder welke tv zender ze op had staan, omdat ze het volume geheel open had staan. Wanneer ik een vraag aan haar had, en ze daar een ander idee bij had dan ik, en ze dan een gezicht trok wat voor mij kenmerkend was als, "dat moet ik lekker zelluf weten". Maar steeds klaar met een antwoord en recht voor haar raap, nergens geen doekjes om winden, of dingen bedekken met de mantel der liefde.... nee zei ze dan, zachte heelmeesters maken stinkende wonden, of ik hou mijn mond niet dicht. Dat merkte we dan ook wel eens, dan gaf ze een opmerking waarvan wij dachten, nou, die durft. Mijn broer en ik hebben dat helemaal niet in ons.
Nu zit ik voor de 4e keer achter mijn blogger, en vraag me af wanneer ik dit terug lees of ik dit wel moet doen. Maar ook zie ik al weer woorden en herinneringen staan die een kleine lach rond mijn mondhoeken brengt. Dus ik kan t wel, ik haal zeker mooie en fijne herinneringen op. Die houd ik vast, daarmee moeten wij door. Haar liefde en doorzettingsvermogen, zoals ze dat gedaan heeft de afgelopen jaren, daar houden we aan vast. Vooral de jaren daar voor, toen ze nog gezond was, en altijd daar was voor ons. Dat komt nu steeds meer boven in mijn herinnering. En straks over een tijdje dan krijgen die de bovenhand. Ik hou jullie op de hoogte.

Liefs Brigitte

Rollercoaster

Daar zit je dan eindelijk, na een wachttijd van een dik uur in een rij. Je gaat ervoor. Helemaal voor in wanneer dat kan. Je gordel en schouderrek worden over je heen geklapt. Je bent er helemaal klaar voor. Wanneer je de verhalen van vrienden moet geloven wordt dit de rit van je leven. Voor jou is t de eerste keer. Je ouders en zusje wachten al een uur, je hebt ze een appje gestuurd dat je de volgende rit eraan komt. De spanning stijgt, je vindt t ook wel een btje spannend. Maar t meest vind je t gaaf om dit mee te maken. Je broer heeft t al een keer beleeft, is ook wat cooler dan jij. Althans, zo doet hij. Je vraagt aan hem of hij er zin in heeft, z'n gemompel verteld jou genoeg. T is je broer, je weet hoe hij reageert wanneer ook hij spanning voelt. Hij kijkt je aan met een blik van, nou joh, daar gaan we. En inderdaad, daar gaat t treintje omhoog. Een kabaal, gekraak, gepiep, even ben je in verwarring. Je broer zegt dat hoort erbij, tis de baron van ergens in 1890, toen alles nog niet zo soepel liep.....

Dat zei hij goed, precies op t juiste moment....tot aan t hoogtepunt. En daar stopt meneer Baron. En daar hang je samen met je broer en tientallen andere te kijk in een top attractie. Daar stond je dan een uur voor in de rij, om hier boven de bomen kronen te eindigen...op 33 meter hoogte. tja....ik kan me voorstellen dat je ineens genezen bent van de Baron uit 1898! Dat je je ook even op je hoofd krabt voordat je zegt zonder er bij na te denken, natuurlijk ga ik mee....en zo snel als je dat gezegd hebt, je weer terug bent. Al duurde t deze keer wel enorm lang deze rit....en spanning voelt hier nu niet zo fijn.

Liefs Brigitte

Vallende sterren

T is koud voor 13 augustus. Ik blijf maar eventjes buiten. Sterrenregen of niet, ik doet het niet meer zoals de jaren hiervoor op de (ja daar is ie weer) luiwammes met een drankje. Ik zoek liever mijn warme bed op. Morgen moet ik toch weer werken. Wat heb ik veel sterren zien vallen. Op de camping, in de tuin, en zelfs naar een wei in een open vlakte om er zoveel als maar mogelijk was te spotten. Altijd rond de 13e augustus. T was traditie, en soms ook koud maar dan met jas, en slaapzak om ons heen. Onze jongens zijn met t sterrenvalvirus besmet geraakt. Wanneer t even kon lagen die ook in de tuin. Ook toen ze niet meer thuis woonde kregen wij spontaan een foto van onze jongste onder een fleece deken met z'n duim omhoog met de tekst, ik lig er weer klaar voor, en de oudste die vaak al appte, ik heb de eerste alweer gezien. Op menig camping hebben we ook genoeg mede kampeerders enthousiast gemaakt.  T is een schitterend schouwspel die vallende. Een lichtflits die heel kort maar hevig is. Sommige veroorzaken kippenvel en van andere schrik je zo omdat er soms echt een brandende staart achteraan komt. Ik kon er uren naar kijken, zeker in tijden dat ik vakantie had. Dan mocht t best diep nacht worden eer ik mijn bed opzocht. Tussen door werd er ook een satelliet gevolgd, en soms een fenomeen dat we niet konden plaatsen. Zo zagen we ook eens een rij van lichtjes, we schrokken daar zo van dat we na een uur nog niet bijgekomen waren van de schrik. Met t internettijdperk werd er gelijk gegoogled naar wat we waargenomen hadden. Soms waren er meer zoals wij die ook buiten waren. Soms staken we de draak er mee. Kwam ik van binnen naar buiten gelopen, deed net of ik viel en riep dan, hier valt een 🌟 of op de camping met de crossfiets van onze zoon naar t toilet gebouw en dan slippen op t gras en daar ging ook een fietsende 🌟. We maakte t soms extra donker door tegen dat t ging schemeren een vuilniszak om de lantaarns te binden, om geen vals licht te hebben. We genoten volop. Nu lig ik dus in bed. Schrijf dit op, en bedenk me dat ik toch wel wat mis. T bloed kruipt waar t niet gaan kan.....en ik denk, een gevallen ster wil ik niet missen. Dus joggingbroek en fleece vest aan en toch maar eens even gaan kijken. Misschien dat er vannacht nog wat te wensen valt....

Liefs Brigitte 😘

Fototoestel

We fotograferen wat af met z'n alle. Ieder detail klein of groot proberen we vast te leggen op de "gevoelige plaat" zoals een foto heel erg vroeger genoemd werd. We hebben hem allemaal in onze achterzak, tas of hand. Onze mobiel heeft een extra functie. Buiten bellen en nog zoveel meer communicatie kan hij ook foto's maken. De ene maakt mooiere dan de ander, maar we "cheezen' wat af met t ding. Dat was ooit wel eens anders. Ik hoor mijn vader nog roepen, kijk uit dat je niet drukt voor we stil staan want anders kun je die weg gooien wanneer hij ontwikkelt is, of " je maakt toch geen foto van dat, daar staan geen mensen op, das niks hoor, daar kun je niks mee doen. Nee inderdaad, foto's maken van gebouwen en objecte dat deden we niet. Wat moest je met die foto's. Ik kreeg vroeger als meisje van een jaar of 11 t oude toestel van mijn opa. T was zo'n kast die je voor je buik moest houden en in t spiegeltje van 1.5 bij 1 cm dat bovenop zat kon je zoeken wat je wilde fotograferen. Het was mijn eerste toestel en ik was er wat blij mee. Ik heb er ook menig foto's mee gemaakt. Op schoolreisje naar Heusden nam ik hem mee. Daarna nog jaren mee gedaan. Tot er geen rolletjes meer verkrijgbaar waren en ik afscheid nam van mijn erf stuk. Daarna kwam er een soort cassette camera. Je schoof t ding uit elkaar en keek door een lensje. Zelfs binnen kon je foto's maken. Een flitsblokje erop zetten en je schrik je een hoedje....de flits verblinde je ogen zo intens dat je t komende kwartier niks kan zien. Maar de binnen foto was een feit. Tot je t rolletje moest laten gaan ontwikkelen. Ja dat was destijds een speciale techniek. Duurde een week, koste een fortuin (toen begreep ik papa's woorden) en dan was soms de helft van de foto's bewogen, onduidelijk, of overbelicht....die flits hè... Tot mijn 18e verjaardag heb ik hier mee veelvuldig foto's gemaakt. Er kwamen nog meer camera's. Ik deed me te goed aan om mijn naasten te fotograferen. Nooit echt gebouwen of bossen of wegen. In mijn gedachte riep mijn vader steeds dat t niet goed was, met die foto's kun je niks. Nu is er op dat gebied veel veranderd. Ik zie soms de mooiste foto's van vroeger voorbij komen. Wat had ik graag met mijn eerste buik camera mooie foto's gemaakt van de plek waar ik woonde, waar ik was of wat er destijds stond. Gelukkig heb ik mijn herinnering nog, en anders ben ik dankbaar voor de mooie foto's van weleer die geplaatst worden op een website. Maar wat graag had ik daar ook mijn foto's geplaatst....maar ja....papa hè...🤗

Liefs Brigitte 😘

Respect

Zoals net al vele onder jullie blijf ik positief over de toekomst. Ik heb de nodige ervaringen in mijn rugzak die ik dagelijks meezeulen, dat ik daar volop uit kan putten om moeilijke dilemma's te doorstaan. Ik begrijp er soms helemaal niks van wanneer ik sommige reacties lees op bepaalde levensvragen en ervaringen op sociaal media. De reacties die ik bij sommige topics onder ogen krijg geven me de rillingen over mijn hele lijf. Van doodsbedreigingen tot doodwensen, van racisme tot fascisme,  en daarbij ook nog de nodige reacties die nergens op slaan en reacties op de reacties, dus in mijn beleving de topic of t artikel niet tot nauwelijks gelezen te hebben, of  juist oplossingen aan dragen waar niet of nauwelijks naar gevraagd wordt. Ik ben uiteindelijk gestopt met t lezen van 'politiek' 'getinte' bericht verving. Letterlijk en figuurlijk! T thema " Doe eens lief" of zeg niks wanneer je niets leuks kunt zeggen, of juist je woorden voor je houden want je hoeft niet te reageren, kennen er de dag van vandaag niet veel meer. Sociaal media wordt een beerput van respectloze emotionele uitlatingen waarvan je t idee hebt dat iedereen moet weten hoe de ander over sommige dingen denkt. Nou doe ik daar natuurlijk met mijn blog ook aan mee. Ik schrijf in de hoop dat ik daarmee een ander kan raken, weliswaar niet tot op t bot, maar tot in jullie gedachte, jullie hoofd, jullie gevoel. Niet negatief maar juist positief. Ik probeer mijn woorden zo te formuleren dat ik respectvol naar jullie ben. Mijn mening geef ik maar zo heel af en toe in een bericht dat op dat moment actueel is. Maar dan nog zal ik mijn mening nooit opdringen. Ik heb in t verleden veel opgedrongen mening tot me genomen. Daar ben ik letterlijk en figuurlijk onder bezweken. En dat is dus niet mijn bedoeling om dat een ander aan te doen. Ik leef en laat leven, de verscheidenheid van mensen is mij te mooi om daar een eenheid in te willen zien. Want wie van rood houd mag rood mooi blijven vinden, wie van zn moeder houd heeft daar een reden voor die ik niet hoef te delen met hem en wanneer de buurman groener gras heeft vind ik dat gelukkig nog altijd fijn voor hem. Mocht de kat van mijn vriendin weg gelopen zijn vind ik dat reuze sneu voor haar, ook al houd ik niet van katten, en komt er een regenzone aan, dan baal ik daarvan, maar ik ga de weerman niet uit maken voor vuile vis of ons land in een keer tot waardeloos land benoemen, want voor je t weet lopen discussies uit de hand en hebben de Russen het gedaan. Je mening geven mag, hoeft niet, de vrijheid die we hebben geldt voor iedereen,  in alles wat we verworven hebben, ook in te denken wat we vinden, en daar komen we denk ik nog t verst mee!
Liefs Brigitte

Dreams come and go

Op zo'n warme dag als vandaag kun je twee dingen doen. Of je gaat zitten klagen dat t zo godverzinderend heet is, of je maakt van de nood een deugd. Laat ik nou juist vandaag in een bui zijn om niet te gaan piepen om deze warmte. Tis wat t is en daar zal ik t mee moeten doen. Dus zonder dat ik t gisteren avond gevraagd had, stond ineens ons heerlijk zwembad klaar. Dus reden om te piepen had ik niet. Nee, ik werd vanmorgen wakker en t eerste wat door mijn hoofd schoot was, ik ga strakjes languit in mijn zwembadje. Enthousiast als een klein kind kon ik niet meer op mijn bed blijven liggen. Normaal blijf ik op dinsdag nog een half uurtje liggen. Niks op de agenda, dus vandaag mag ik....nou nee, ik hoefde niet zo nodig, ik ga lekker relaxed doen vandaag. In alle vroegte alvast wat boodschappen gedaan, zodat ik er aan t eind van de middag niet meer op uit hoef. En daar was mijn heerlijke zonovergoten dinsdag. Kopje koffie om half 11, voetjes in t zwembad, en alvast de koelte proeven. Nog even alvast wat water koel zetten in de koelkast voor de inwendige hydratatie, de luiewammes uit t tuinhuis, een handdoek er over, naar binnen waar de ventilatoren hun werk doen om t koel te houden, mijn badkleding aan doen, en dan begint mijn zon dagje. Zonnebrand creme mee, lijkt me wel verstandig, zonnebril op en dan, hup, bad in......
Wie had dit gedacht. Wat een luxe hier in onze eigen tuin. Wanneer iemand me dit gezegd had een aantal jaar terug dat dit zou gebeuren had ik hem voor gek versleten. Ik zet de luiwammes in de zon met t hoofdsteun in de schaduw, een handdoek erover, trek een ander ligbed uit t tuinhuis opnieuw t gras op.
Juist....ik heb maar 1 probleem vandaag. Waar zal ik toch gaan liggen....Als dat geen dilemma is.😊
Liefs Brigitte

Staying home mom!

In mijn gedachte ga ik terug, was ik weer die jonge vrouw die huppelend achter haar kinderen liep, in de ene hand een kinderhand, de andere in de vrije lucht en een rugzakje dragend, voor haar een blond manneke rennend over t woonerf door de regengoot, springend over de putdeksels van t hemelwaterafvoer. Ik zie hem nog zo helder voor me. Z'n korte bewegingen, het vlugge draaien van z'n hoofd, kijkend over z'n schouder, roepend naar z'n broertje aan mijn hand. Deze rukt zich los en gaat er achteraan. De hoek om, en daar is de school. Over t grasveld, langs de extra units lopend, komen we aan op t schoolplein. Kinderstemmen, moeders die bij elkaar staan. Laat ik daar nou net niet altijd zin in hebben. Even wachten nog en de deur wordt geopend door de juf van groep 2. Ze groet de binnendringers met een mooie glimlach en spreekt ze aan op voeten vegen. Laat nou bijna ieder kind dit doen.....mijn kroost baant zich een weg door de drukte. Ik wacht even tot de grootste drukte voorbij is, en loop er daarna achteraan. Ik zie dat beide hun plekje al weer hebben gevonden. Ik leeg de rugzak van onze jongste in de daarvoor bestemde bak. Liga en een bekertje yogo. Destijds nog verantwoord, heden ten dagen is t water en komkommer. Gelukkig heb ik niks te melden aan de juf of mijnheer. Is maar goed ook. Er zou geen doorkomen aan zijn met al die moeders die hun dagelijkse bezigheden bespreken (zo lijkt t iig) met de leerkracht van hun kind. Gekscherend zei ik wel eens, wat voor spannende dingen moeten deze mama's wel niet vertellen, ik hoef niet zonodig mijn privéleven met haar of hem te bespreken. Ik zal mijn exacte woordkeuze hier niet vermelden, t zou zomaar erg "shokkie" kunnen zijn. Ik zwaai nog even door t raam naar mijn kinderen en ga weer naar huis. En zo waren 5 van mijn 7 dagen in de week. Zolang de kinderen tussen de middag thuis kwamen om te eten ging ik onder schooltijd werken. Er was geen kinderopvang in onze buurt. Dit kwam een aantal jaren later pas. Ook al was t niks spannends dat ik mee maakte op een dood normale dag, ik vond t heerlijk om voor mijn kinderen te mogen zorgen. Ik denk dat ik erg ongelukkig zou zijn geweest wanneer ik dit om de een of andere reden niet had kunnen doen. Later, ik denk dat de kinderen in groep 6 en 7 zaten moesten ze wel eens overblijven. Ik wist van de oudste dat hij dit vreselijk vond. Hij was erg beweeglijk en moest toch aan tafel blijven zitten tot iedereen z'n boterham en melk op had, terwijl hij t nodig had om rond te springen, te klimmen, te rennen en te voetballen. Ik denk dat t alles bij elkaar 5x is gebeurd, en daarna heb ik besloten om toch maar weer thuis te zijn in de lunchpauze. Nu draaien kinderen en leerkrachten continuerooster. Ik heb medelijden met beide. Niet even lekker spelen, niet even weg uit de groep....een stimulans voor ouders om beide te werken, maar voor de "staying home mom" een eenzaam bestaan. Wat ben ik blij dat ik een keuze had. Met alle respect voor de drukke ouders van nu hoor. Ik zie dat onze beide kinderen hun gezin draaiende houden met hun drukke banen alle 4. Maar toch komt hun gezin altijd op de eerste plaats, ook al is de luxe van thuisblijven er niet voor hen bij. Ze verdelen de taken evenwijdig, zorg en huishouden goed gestructureerd. De tijden zijn daarin verandert. Ik heb t voorrecht genoten om echt mama te mogen zijn geweest. En daar ben ik echt zo blij mee.

Liefs Brigitte😘

T zelfde ritueel

Inmiddels wonen we al weer ruim 1.5 jaar hier. Dus alle seizoenen zijn al gepasseerd. Gevallen bladeren, dik pak sneeuw de eerste winter, kou geleden in onze slaapkamer op de beneden verdieping, de lente in al haar moois, de zomer vorig jaar die kwam, zag en niet meer weg ging voor begin oktober. De meeste omwonenden leren kennen, de buren, overburen en achterburen met een borrel ontvangen. Behalve een overbuurman....ik kan er niet precies de vinger op leggen. Ergens in me zegt iets dat het een bijzonder persoon is. Gewoonlijk fiets hij iedere ochtend naar z'n werk, denk ik. Komt ook steeds rond de zelfde tijd weer thuis. Op zaterdag werkt hij zoals zovele in de tuin, of gaat op weg met z'n fiets om t een en ander te halen, ergens naar toe te gaan of gewoon zomaar op pad te gaan. Geen idee van z'n activiteiten. Behalve op zondag. Rond 14.00 uur zet hij ineens uit t niets zomaar de aanhanger voor op t trottoir. Normaliter staat die voor de garagedeur. En hij fietst wat later weg. Niks aan de hand zou je zeggen, kan toch....yep...maar dan komt t meest vreemde eraan. 🤔 Deze overbuurman komt even later vanuit de straat aan gereden in een auto. Plaatst die auto in t parkeervak, zet met de hand de aanhanger weer voor de garagedeur. Stapt in de auto en rijdt weer weg. Om later die dag weer op de fiets thuis te komen. Door de loopdeur in de garagedeur z'n fiets in de garage te zetten....zodat hij de volgende ochtend weer fietsend naar z'n werk kan. Iedere zondag t zelfde ritueel. In t begin dat ik hier woonde dacht ik dat ik in deze uren iets gemist had waardoor ik t niet begreep, maar dat is nou t vreemde. Ik zie hem die aanhanger zetten, z'n fiets pakken, met een auto terug komen een uur later en dan de aanhanger voor de garagedeur zetten, met de auto weg rijden en een paar uur later met de fiets weer terug komen.....mooi om te zien dat een zondag zo ingevuld kan worden...
Groet Brigitte 😘

Memorylane

Blije snoetjes, schelle geluiden, lachende kinderen, wat is het toch duidelijk dat de vakantie voor de deur staat. Hier bij ons aan t einde van de straat staan een groepje jongens en meisjes, ze kletsen wat, zoeken elkaar op en blijven nog even staan. Er komt nog een groepje van 4 aan gefietst, en fietsen gelijk met elkaar door. T geluid verstomd en ze gaan de hoek om. De zomeravonden geven een gevoel van vrijheid. T brengt me terug naar jaren die al heel lang verstreken zijn. Elkaar opzoeken op plekken waar je je fijn voelde. Met vriendinnen naar t zwembad, op tienertoer of juist met een vriendinnetje naar de camping. Toen was alles nog mogelijk. Er heerste veiligheid alom. Dat was enorm prettig opgroeien kan ik je nu zeggen. Ik hoefde niet ver van huis om leeftijdgenoten op te zoeken. Mijn vader zetten me in de zomer regelmatig over de drukke weg waaraan wij woonde om in de straat tegenover ons te gaan hinkelen, landje kappen, touwtje springen of te stoepranden. We speelde tot t bijna donker was, en daar was vader weer, om even een praatje te maken met de overbuurman, en mij daarna mee naar huis te nemen. Wat was t veilig. Met weemoed denk ik daaraan terug. Zo heb ik een aardige Memorylane voor mezelf verzameld van herinneringen. Maar ook van mensen om me heen. Niet allemaal tastbaar, maar volg via Social media. Zo nu en dan komen er op Social media foto's voorbij van vroeger. De plaats waar ik geboren ben voelt nog steeds al thuiskomen. T maakt me vrolijk, stemt mij blij en maakt ooit ook wel eens melancholisch. De tijd veranderd, t gaat in sneltreinvaart. Maar niemand pakt mij de mooie herinneringen af. Ik bewaar ze in een kluisje in mijn hart, en soms deel ik ze met jullie...en hoop dat jullie ze weten te waarderen.

Liefs Brigitte 😘

Ik zou jullie in een kooitje willen stoppen, zodat jullie beschermd zijn tegen alle kwade mensen in de wereld.....maar daar zijn kindjes niet voor gemaakt en geboren. Jullie moeten leren om weerbaar te worden, jullie moeten kunnen spelen en groeien in vrijheid, jullie moeten kunnen zingen en dansen zonder dat jullie je daarvoor schamen, kunnen stoeien en groeien, jullie mogen lief hebben wie jullie willen, jullie mogen leren van iedere dag, t leven opzuigen, je weg gaan die bij jullie past, en wij grote mensen om jullie heen zullen jullie moeten beschermen tegen alle onrecht die jullie kunnen schade. Ik ben tot in mijn hart ontroert wanneer onze grootste kleine vriend zijn eigen naam al schrijven kan, maar voel een knoop in mijn maag wanneer hij hartverscheurend snikt om zn moeder die aan t werk is en hij verward is waarom ze even niet met hem speelt, ik gloei van trots wanneer kletsgraage kleinzoon nummer 2 onverwachts een plasje en poepie op de wc heeft gedaan en mij dat via facetime zegt, maar ben bijna bereid om zn ouders terug binnen te roepen wanneer hij met tranen in zn ogen zegt, ik mis mama, mijn oma hart smelt wanneer doerakje nummertje 3 vanuit t niets zomaar ineens Max Verstappen zegt,  (hij praat namelijk nog niet echt) maar ik wordt furieus wanneer er een afdruk van een bijtspoortjes in zn armpje staat, en last but not least, mijn oma hart maakt een sprongetje wanneer zij mij aankijkt en naar me lacht, maar mijn hart slaat over wanneer ze zich omhoog trekt aan alles wat los en vast zit. Er zijn tal van quotes die erop slaan hoe geluk voelt, hoe je het ervaren kan om oma en opa te zijn. Maar niks raakt ook maar enigzins aan wat t werkelijk met je doet wanneer t zover is. Ineens heb je t idee dat ze er altijd al waren die kleintjes. Ze brengen zoveel vreugde met zich mee, je geniet hier zo intens van, zoveel, misschien meer als van je eigen kinderen, nee, anders, ze maken je ineens bewust van de kringloop van t leven, t leven dat je doorgeeft, dat je ineens beseft daar alles niet vanzelfsprekend is, ook t grootouderschap niet, dat je eigen kind nu nog meer op gelijke voet met jou staat, maar ook dat je kind nu een kind heeft, je hun verantwoordelijkheid ziet, je ook ziet dat ze bezorgd zijn, en zich druk maken over de wereld die zo aan t veranderen is, je met andere ogen naar de toekomst kijkt. Maar ook brengt het zorgen met zich mee. Op een manier die je zonder t te beleven niet snapt. Alle clichés zijn waar..... onze kleinkinderen zijn de liefste, mooiste, knapste, vrolijkste, lachwekkenste en alles wat maar positief kan zijn hangt samen met onze trots.....Als ik geweten had dat kleinkinderen zo leuk waren had ik die als eerst genomen😇

Liefs Brigitte😘

Vandaag begint de volgende stap....

Wat mij vandaag bezig houd. Zeker niet de warmte die ons land en haar bewoners een paar dagen lang al in de greep houd. Juist niet. Ik probeer t hoofd koel te houden, even te genieten en zonodig verschillende kleine dingen te doen. Ook niet te grote klussen, dat vergt zelfs van een mooi weer liefhebber als ik te veel. Nee ik kijk naar de bloemenpracht om me heen. Ik zat vanmorgen al vroeg op de fiets met de intentie om vandaag weer opnieuw te genieten. En dat genieten gaat nu in. Ik heb de afgelopen tijd bedacht wat mij gelukkig kon maken. Ik heb gekeken naar alternatieve voor mijn schrijven. Ik bedacht dat niemand daar op zat te wachten. Maar ik vond de antwoorden bij mijn vragen dichterbij mezelf dan ik dacht. Ik schrijf niet voor andere, nee ik schreef echt voor mezelf, omdat ik dat zo leuk vond. Waarom ga je er dan niet mee door, was de vraag van een wijs mens die me de laatste tijd wat tips en advies gaf. Ik zei dat waarschijnlijk niemand naar mening en op mijn verhalen zat te wachten. Ja en wat maakt dat voor verschil was haar repliek. Ik was even stil, dacht na en bedacht me dat ik t aan elkaar rijgen van woorden als een uitlaatklep mocht zien. Zolang mijn vingers t nog doen wil ik juist dat doen waar ik goed in ben. Mijn werk als pedicure vergt de nodige inspanning van mijn handen, mijn rug en mijn schouders. Ik zou daar naast best wat ontspanning kunnen gebruiken. Ik denk dat ik dat ook verdien na een dag van werken. En ik ontdek dat tikken op de tablet minder belastend is dan ik dacht en ik maak er mijn hoofd mee leeg. Alle woorden komen te samen in een verhaal. Ik zei t al ooit eens, ik ben hier al langer dan ik nog zal zijn, heb verhalen genoeg te vertellen, ik heb de nodige dingen in mijn leven meegemaakt.....maar wil t alleen maar hebben over de leuke ervaringen. Soms ga ik uitgebreid in op moeilijke vraagstukken, onderwerpen of wereldverbeterende kwesties. Maar ik ga mijn verhalen en belevenissen luchtig houden. Maar ik probeer zo veel mogelijk mijn privé en gezinssituatie niet te belichten. Ik onderneem vanaf vandaag een nieuwe poging, ik ga de uitdaging aan, ik zal met regelmaat hier een blog neerzetten. Ik zie t dan als therapeutische werking, die mij op weg helpt naar een leven dat er wat anders uit gaat zien als wat ik voorheen had. Ik zal wel moeten, ik zal me eraan moeten gaan wagen om hier mijn schouders onder te zetten (auw). Ik ga balans zoeken in inspanning en ontspanning, ik zoek een weg die voor mij duidelijk en afgekaderd is, ik vul de dag met een lach, ik lach niet alles meer weg, maar geef duidelijk mijn grens en aan, en ik hoop mijn leven zo in te vullen dat de pijn en de ongemakken die ik ervaar door deze aandoening mij niet nog kleiner 😊 krijgen.

Ik heb Fibromyalgie!!!

Zojuist ons democratisch recht mogen doen, wat een opgave. Wat een lijsten en wat een namen. Daar heb ik me de afgelopen dagen proberen doorheen te worstelen. Wie heeft t beste met mij in deze provincie voor, en wie doet het Den Haag van nu wakker schudden. Wie geef ik een stem en wie niet, en wat doet mijn stem wanneer hij gehoord word. Is mijn stem opnieuw er één van Protest of kies ik bewust voor een partij die me wat duidelijkheid geeft voor de toekomst van mijn kinderen en kleinkinderen, maar ook, wat vind ik nu belangrijk, en wat is de visie van deze partij voor ons mooie Brabant. Misschien vind ik deze verkiezingen nog wel van groter belang dan die van de Tweede Kamer. Ik heb me eerlijk gezegd er nog nooit zo in verdiept. Opnieuw wilde ik een stem geven aan diegene die ''mij'' hoorde. Dat was de eind jaren 70 en begin jaren 80 ook zo. In 1981 mocht ik voor t eerst gaan stemmen. Ik vergeet t nooit meer, wat een mijlpaal. Ik hoefde er niet veel over na te denken, voor mij was het duidelijk. D66 kreeg destijds mijn eerste rode vlakje. Deels had dat te maken met de mooie verhalen van Jan Terlouw, maar deels ook met de kernwapens waar D66 samen met mij en nog ruim een miljoen andere zo tegen waren. En Ja ik was erbij op 21 november 1981. Ik liep samen met gelijkgestemde de mars door de binnenstad van Amsterdam met aansluitend een manifestatie op t Museum Plein. Ik als 18 jarige had nog nooit van mijn leven zoveel mensen bij elkaar gezien, ik keek mijn ogen uit, riep net zo hard als iedereen "KORTEMETTEN MET DE KRUISRAKKETTEN", en ZEG NEE TEGEN KRUISRAKKETTEN!
Later bleek t natuurlijk ook een protestmars tegen de gevestigde orde, werd er gedemonstreerd voor de wereldvrede, werd de woningnood genoemd en was er protest tegen de grote werkeloosheid. Het lijkt wel een beetje op de tijd die we nu hebben, de personen in de gele hesjes die demonstreren tegen het als maar duurder wordende levensonderhoud, de jeugd die iedere donderdagmiddag de straat op gaat voor t klimaatbeleid, en t onderwijs dat staakt voor mindere werkdruk, geen werkeloosheid maar veel onvrede onder de bevolking, En wat die Kruisraketten betreft, die kwamen er niet. Althans....Dat was t scenario....Wie weet lagen ze toch zowat bij ons in de achtertuin, Op Vliegbasis Volkel!!!!  Liefs Brigitte

(Kal)maandag

De dag werd vanmorgen met een rode gloed wakker, de prachtigste foto's verschenen er op de sociale media. De zon probeert nu door t wolkendek heen te prikken, t is nog koud, een beetje een gure wind en de saaiheid spat er van af vandaag, na een spectaculaire zonsopkomst. Die is dan ook geen garantie dat t zo mooi blijft... Dat was 36 jaar geleden wel anders. Een stralende zon, een bevroren meertje, hier en daar een sneeuwrestje en t enige wat met vandaag overeen komt, is dat het een beetje guur is. Maar daar hadden de jonge man en vrouw, zij in traditioneel wit, hij in blauw kostuum en een huppelend meiske in t bordeauxrood geen last van. Ze gingen op in elkaar en t moment. Even gaan mijn gedachte terug naar toen, wat was ik jong, vol energie, en stond ik niet stil bij alles wat er komen zou, want ik had geen idee, niet wat t leven ons bracht of wat de dag van morgen zou zijn. Ik verkeerde toen echt in t hier en nu, of beter gezegd in t toen en daar. Deze 36 jaar zijn voorbij gevlogen. Net schreef ik t nog, we zijn hier al langer als dat we hier nog zullen zijn, herinneringen maken en delen, lessen daaruit trekken voor de toekomst en maak t leven zoals je het hebben wil, en laat t leven jou maken. Doe wat je nog zou willen doen, en ga je pad op jou manier. T ene pad is bezaaid met rozen, t andere pad met harde schelpen, maar rozen hebben doornen, en schelpen liggen op t strand, zo kun je er altijd wel iets van maken. Mijn woorden die ik aan elkaar rijg om een verhaal te maken is voor mij een therapeutische beleving. Als kind schreef ik dagelijks in mijn dagboek, bewaarde het op een "geheime" plek in het bureautje op mijn meisjesslaapkamer, in de hoop dat niemand t zou ontdekken, als tiener schreef ik gedichten samen met mijn vriendin, die schriften heb ik nog steeds, en als volwassenen zijn zelfs een aantal van mijn gedichten gebruikt in "the candellight" van Jan van Veen, en voorgelezen door hem tijden zijn uurtje op radio 3 op maandagavond. Daarna zijn ze in enkele bundels opgenomen met de mooiste gedichten. Promoten was toen niks anders dan de boekjes op tafel leggen en tegen geïnteresseerden zeggen en aan hen vragen of ze t wilde zien of lezen. Nu ik kan bloggen over mijn gevoel en mijn gedachte kan iedereen ze lezen. Zo belande ik vanochtend dus hier aan de eetkamertafel met een nieuwe Memorylane. Vandaag 4 februari 15 jaar geleden was een dag van diepe rouw, mijn lieve papa die naar zijn laatste rustplaats werd gebracht, maar ook vandaag 36 jaar geleden dat ik van mejuffrouw "mevrouw" werd. Een wereld van verschil, totaal niet met elkaar verbonden, maar wel met elkaar verweven. Een dag is niet zomaar een dag, maar zoveel meer. We leven in een wereld die van ons vraagt om mee te kunnen doen, op wat voor een manier dan ook. Mijn wereld waar ik nu in leef is zoveel anders dan wat dat meisje in traditioneel wit 36 jaar geleden toen daarvan mocht verwachten. Niet mooier of slechter, niet beter of minder, maar zo mijn wereld, onze wereld! Vol met verhalen, vol anekdote, vol herinneringen, mijn Memorylane. En niemand pakt me die af. Ik deel ze graag met jullie, omdat ik weet dat ze er zijn, mijn gedachte, mijn hersenspinsels, mijn wereld. Liefs Brigitte 💝

Volwaardig voltooid.

T kwam zojuist voorbij in een artikel. De keuze maken om na een voltooid waardig leven samen te mogen sterven. Wat zou dat voor menig echtpaar op leeftijd een uitkomst zijn. Niet opgelegd, maar zelfstandig en waardig hiervoor te kunnen en mogen kiezen. Zonder bemoeienis van buitenaf. Want dat willen we al ons hele leven niet, waarom dan wel over zoiets waardevols als waardig sterven. Alleen overleg met naasten die ons lief zijn en van ons houden om wie we zijn. Alles gedeeld, besproken, gelachen, gehuild, gevloekt misschien, herinneringen opgedaan, alles is gezegd, alles is gedaan, het is klaar. Na een leven van liefde samen, er voor te mogen kiezen om het leven zonder één van de twee niet meer te hoeven leven, t gemis niet te hoeven voelen, maar boven al samen de vrijheid hebben om samen de stap verder ook te nemen. Maar t is akelig stil in Den Haag wanneer t gaat om vrijheid van keuze voor levenseinde. En dat vind ik zo jammer. Een duidelijk gemiste kans.Terwijl t echt een maatschappelijk doel blijkt. De kabinetsformatie is geslaagd om deze problematiek niet aan de orde te stellen in deze kabinetsperiode. 4 jaar weggegooid, terwijl er geen stap richting euthanasie gezet wordt en t nog steeds of moet ik zeggen opnieuw als strafbaar wordt gezien. Onder de vroegere regering met Els Borst was er een versoepeling van deze regels, maar om bredere steun te verkrijgen in dit kabinet kregen we te maken met de CU en deze staan voor minder tolerantie op dit gebied, (op elk gebied trouwens) net als het CDA die ook hier niet zo goed mee weet wat t daarmee moet. De euthanasiewet werd een taboe. Er werd niet meer over gesproken, of t er nooit was geweest. Wilma Kieskamp citeerde, "elk kabinet heeft zijn taboe, de kunst is om t niet te laten opvallen dat er binnen coalities onderwerpen zijn die in wezen onbespreekbaar zijn. Het is pure tragiek dat een regeerakkoord ertoe leidt dat kamerleden zich nauwelijks meer vrijuit kunnen uitspreken over een voor hun partij zo belangrijk onderwerp".... Snappen we t nog Allemaal!? We moeten op alle gebied t maar zelf uitzoeken, maar hierin hebben we geen eigen keuze meer omtrent t beëindigen van voltooid leven. Niet om voor God spelen, spreken of handelen, nee t gaat hierbij om zelf de regie in handen te hebben, te houden, net zoals we dat in ons hele leven dat achter ons ligt deden, en waar we bemoeienissen van buitenaf niet nodig hadden. Niet omdat het moet, maar omdat we de vrijheid willen om te kunnen zeggen, nu is het klaar! Ik persoonlijk denk ook niet dat deze stap om gebruik te maken van deze vrijheid tot levensbeëindiging snel genomen gaat worden. Je staat hierin zeker niet alleen, je hebt altijd wel naasten, kinderen, kleinkinderen, broers zussen en geliefde. Ook hierin zal veel nagedacht en gesproken worden eer deze beslissing genomen wordt. Met t hoogst nodige respect voor ieders keuze. We roepen vaak, wanneer leven lijden wordt, kan de dood een verlossing zijn, wat te denken van uitzichtlooslijden door pijn of psychische nood, dementie, of een leven vol depressies wat ervoor zorgt dat t leven ondraaglijk voelt. Gister avond hadden we t er nog over, niet dat we al gauw willen gaan, maar over een jaar of 30, wanneer wij nog samen zijn, wij dan hier nog zo over denken, dan zou dit voor ons zeker tot de mogelijkheden behoren. Maar eerst ons leven leven om t straks over een jaar of 30 zo voltooid mogelijk achter ons te laten. Maar eerst ga ik nog genieten van al wat er voor me ligt, de zon die vandaag schijnt, de koude wind op mijn snoet,  de pasgeverfde deuren in huis, fris wasgoed, de geur en smaak van koffie en zo is er iedere dag wel wat om te genieten. Maar voor nu.... voor wie bijna weekend heeft, geniet daarvan. Liefs Brigitte💖