goodbye 2020 hello 2021

Langzaam tikken de uren weg. De laatste uren van 't ouwe jaar gaan soms tergend langzaam. Ze zuchten en steunen, en weten van geen wijken eigenlijk. Terwijl wij met z'n alle al aan oliebollen, appelbeignets, champagne en klokkijken denken, duwen we deze keer de wijzers naar 00.00 uur toe. Hoe vlugger we van dit rare jaar verlost zijn, hoe beter, lijken we te zeggen. Misschien is dat ook wel zo, maar wat de dagen van 't nieuwe jaar brengen ook daar hebben we niets over te zeggen. 't komt zoals 't komt, net als dat t ouwe jaar gaat zoals 't gaat. Nog lang niet klaar met wat 't ons gaf, nog lang niet klaar met waar we 't mee moeten doen, nog lang niet klaar om ons te leren incasseren, nog lang niet klaar om ons leven te mogen oppakken wat we zo graag willen. Maar wat brengt 't dan wel. Gelukkig kunnen we dat niet voorspellen. We zullen opzoek gaan waar we de lichtpuntjes zullen gaan zien. Ik wil ze heel graag zien. Ik wil ze heel graag voelen. Ik wil ze zo graag beleven. En nog beter ik wil ze voor de mensen waar ik van hou heel graag zijn. Daarom wens ik jullie, iedereen die ook weer dit jaar mijn blogs lazen, zij die mij lief zijn, hen waar ik van hou, en allen die ik een warm hart toedraagt, een ongelooflijk mooi Nieuwjaar,  lichtpuntjes om te beleven, maar ook een lichtpuntje zijn voor hen die ze zo nodig hebben wensen. Maak er iets moois van.

Liefs Brigitte 😘

er is maar 1 tijd, prioriteit...

Wat een inzicht kun je zomaar krijgen. Ineens zag ik 't. Niet omdat het beter zichtbaar is, maar doordat ik het anders bekeek. Ik roep al een aantal jaren dat ik hier al langer ben dan dat ik nog zal zijn, dus voor mij is dit inzicht een eye-opener. Gek dat je daarvoor 58 jaar moet worden. Ik vul mijn dagen al jaren op een zelfde manier in. Werken, zorgen, liefhebben, waarnemen, voelen, proeven, genieten, houden van, koesteren, kijken, luisteren, leven. Ik zal er zeker een aantal vergeten of niet genoemd hebben, bewust of niet bewust, ik heb denk ik de meest belangrijke voor mij hierin genoemd. Deze komen veelal dagelijks op de automatische piloot voorbij. Ik hoef daar niets meer voor te doen, het gaat vaak vanzelf. Maar wat als ik dit nu eens anders ga invullen. Meer bewust worden van wat ik doe. Hoe zou dat gaan. Vorig jaar rond deze tijd was het de pot die ik mezelf cadeau deed, en waar ik dagelijks een briefje instopte met wat die dag zo leuk maakte, en ondanks dit vreemde jaar waren er toch ook genoeg fijne dingen. Voor nu is het geen tijd meer hebben of maken voor wat ik doe, maar juist doen wat prioriteit is. Ik zal dan radicaal om moeten schakelen, ik zal dan op de eerste plaats veel anders moeten gaan organiseren, maar mij lijkt 't de moeite waard om het te proberen. Wil ik de tijd die ik hier nog ben eigenlijk naar mijn prioriteit willen kunnen invullen, zal ik me daar voor moeten gaan inzetten. Dat leven op de automatische piloot, het steeds maar in de lijn der verwachtingen te lopen, mezelf bij ieder ander aan te passen, daar pas ik daar voor. Ik hou jullie op de hoogte.... 😘

December to remember 🌹

Ieder jaar ben ik blij met de december maand. Het geeft ons zoveel om naar uit te kijken. Om te beginnen mijn verjaardag, pakjesavond, kadootjes geven en krijgen, kerstboom zetten, koopavonden, in stemming komen, gevoel van samenzijn voelen, warmte in je hart, lichtjes in de bomen en de huizen, nog even een kleinigheidje onder de boom, kerstavond, eerste en tweede kerstdag, nagenieten, oliebollen, oudejaarsdag en dan een heel nieuw jaar voor ons. Met nieuwe kansen, nieuwe uitdagingen, nieuw boek, nieuwe voornemens, mooie wensen, lieve gedachtes.... Deze komende decembermaand is voor ons allemaal denk ik wel een maand van afscheid nemen van een meest bizar jaar ooit. Een jaar waarin we stil zijn blijven staan ieder op onze eigen manier. Geen vooruitzicht op mooiere tijden doet mij toch verlangen naar de warmte. Misschien vind je die dichterbij dan je denkt, misschien kijk je straks achterom en zie je waar je ondanks alles toch kwam, en voel je ondanks weinig mensen om je heen toch de warmte in je zelf, want ik vertik het om deze december niet te voelen wat ik ieder jaar voel. Want dat hebben we juist nu zo nodig....

Fijne december maand gewenst... 😘❣️

blijf lief voor elkaar. 🌹

In wat voor wereld zijn we beland. Waar ik ergens begin maart  nog de ijdele hoop had dat deze pandemie ons samen zou brengen. Dat dit hele gebeuren een les voor ons zou zijn in hoe om te gaan met de ander, en met onszelf. Jammer dat vele de les niet meekregen. Nu 9 maanden later zet het ons meer tegenover elkaar dan naast elkaar. Ik kan 't los laten, zoals mijn man zegt, maar mijn angst en onrust worden aangewakkerd door kopteksten van dagbladen. Waar is 't gebleven dat we op normaal niveau met elkaar een discussie voeren. Ik ben denk ik niet de enige die niet tegen onrecht kan, maar mijn gedachte gaan uit naar hen die bedreigd worden met van alles en nog wat, wanneer ze anders denken dan de anders denkende groot schreeuwers en hen met  allesoverheersende tekst letterlijk naar 't leven staan. Waar is 't fatsoen, waar is het geweten, waar zijn de normen en waarde gebleven. Of is dit wat we in de toekomst nog meer en vaker gaan tegenkomen. Waar ligt de grens van 't incasseren van bedreigingen, en wat valt daaronder en wat niet. Ook ik hou vast aan vrijheid van meningsuiting, maar dat geldt dan voor iedereen, ook andersom. Dat we rekening houden met elkaars gevoelens lijkt mij, gezien mijn opvoeding, overtuiging en milieu, niet meer dan normaal. En daarom is dit ook een moeilijk vraagstuk. Iedereen heeft rechten en plichten, je mag 't recht hebben dat er goed voor je gezorgd wordt in tijden als dit, maar je hebt ook een plicht om te zorgen dat de ander niet ziek wordt door jouw toedoen, de regering heeft de plicht om de burger te beschermen, maar ook 't recht om te zorgen dat er geen verdere schade aan de burger wordt toegebracht. Heel breed genomen betekent dit dat hierin een beroep gedaan wordt op ieders geweten, wat is aanvaardbaar en wat niet. Waar ligt jouw draagvlak en waar niet. Wat is mijn grondwettelijke plicht, en wat heb ik als recht daarbij in retour. Deze kwestie daar zijn we nog lang niet uit, dat gaat nog wel een aantal maanden aanhouden.... Ik houd mijn hart vast...blijf lief voor elkaar.... 

Liefs Brigitte 😘

ongeloof.... 🙏

Wat bezield je toch wanneer je willens en wetens uit 't leven stapt om een gedachtegoed uit te dragen. Dat je denkt dat er een plek in 't paradijs jouw wacht wanneer je een heleboel slachtoffers maakt. Je als mens  geïndoctrineerd bent door een bepaalde religieuze stroming die haat zaait onder mensen, die in jou ogen ongelovig zijn, dus een afvallige is van het enige geloof dat er volgens jouw is en dat jij kent. Je in alle eenzaamheid je dood tegemoet loopt, je nog terug kunt voor 't te laat is, en je nog zoveel herinneringen krijgt in je laatste uur. Dat je de stemmetjes van je kinderen hoort, je vrouw voor je ziet toen ze die ochtend nog je thee aangaf, je moeder die nog belde, dat je je vader en je broers nog sprak die middag. Bomgordeldrager, was jij niet bang.... 

Afschuw....

Ben vandaag maar jarig, wordt maar een 3 jarige peuter in een plaatsje in 't Amerikaanse Texas. In de morgen zongen je papa en mama nog lang zal hij leven, happy birthday to you En hiphip hooray. Je krijgt een cadeautje wat goed bekeken wordt, want wanneer 't scherpe randjes heeft en je zou je kleine vingertjes eraan kunnen bezeren dan gaan meteen alarm bellen af, en krijgt de fabrikant een proces aan z'n broek en betaald deze een schadevergoeding waar je akelig van wordt. Je speelt nog lekker even buiten, en de familie komt in de middag jou feliciteren met je 3e verjaardag. Na je middagdutje is het gezellig druk in huis en er zijn meer kindjes om mee te spelen. Je huppelt gezellig achter je neefjes en nichtjes aan, raapt onderweg nog wat op, want er is iets uit de jaszak gevallen van een feestganger. Je neemt 't mee naar buiten, en kijkt er met je kleine twinkelende peuter ogen naar, friemelt wat aan t haakje, en voor je ook maar iets merkt krijgt je kleine borst een dreun te verwerken die een einde aan jou leventje maakt. Wat voor een impact moet dit hebben voor je papa en mama, wat voor impact heeft dit op je vriendjes, neefjes en nichtjes die jou ineen zagen zakken, wat voor een schuldgevoel moet dit zijn voor de feestganger die dit moordwapen uit z'n jaszak verloor..... Maar wat moeten wij hier denken in 't verre Nederland. Is 't in Amerika nog zo erg om over straat te lopen zonder wapen. In wat voor 3e wereldland heb jij geleeft en waarvoor ben jij gestorven.....

Lieve kleine peuter.... Rust zacht, en jou papa en mama, veel sterkte. 

blijf hoop houden❣️

In de aanloop naar de persco, lag ik gisteravond te brainstormen wat ik nu echt belangrijk vind, en wat ik minder van belang vind wanneer er maatregelen moeten worden aangescherpt. Wat 't virus ook doet, of er veel of minder mensen ernstig ziek worden, er is niks wat zo onvoorspelbaar is dan een virus dat we niet kennen. Een virus waarvan we begin dit jaar zagen hoeveel zieken er in een hele korte tijd kwamen en hoeveel levens 't gekost heeft. Ook familieleden en vrienden van ons kwamen ermee in aanraking, werden ziek, belande op ic of overleden na een periode van beademing verweg, in een onbekend ziekenhuis, waardoor er wanhoop en ongeloof heerste bij eerste lijn familieleden. We niet mochten troosten, niet onze gevoelens konden delen, ook ik stond 4x langs de weg om een dierbare op die manier uitgeleide te doen. Een tijd waarin ik bijna dankbaar was dat onze moeder een half jaar eerder overleden was, zodat we dit niet meer met haar hoefde mee te maken, omdat de zorgcentra hun deuren gesloten hielden voor bezoek van familie en hun dierbare alleen mochten zien via videobellen of bij 't raam te gaan staan. Laat dat aub niet meer gebeuren, dit is mensonterend en niet humaan. In tijden van angst en verdriet ben je graag bij diegene waar je van houd, bij hen die je na staan en je kennen van haver tot gort. Niemand ook geen Corona minister mag ons weg houden bij hen waar we van houden. Klein of groot... En ben vanavond maar minister president van 17 miljoen mensen. En maak maar eens keuzes waarvan je van te voren weet dat er altijd mensen niet mee eens zijn. Je hiermee hardwerkende treft, of juist de beperkte en hulpbehoevende raakt. Blijf open staan voor anders denkende, voor hen die hun branche zien onder gaan in deze chaos maar ook voor hen die angstig zijn. Blijf respectvol naar de ander, geef de ander de ruimte, pak je eigen gebied en doe daar je ding, maar boven al, blijf lief voor elkaar. Ergens in February had ik nog de illusie dat we dichter bij elkaar zouden geraken in dit geheel. Tja.... Een illusie armer, maar een les wijzer.

Liefs Brigitte 😘

Hier zit ik dan. Op een camping aan de Maas. Onder 't genot van een heerlijke koele pinot grigio met uitzicht op een bijzondere pipowagen een btje weg te dromen. Mijn uitzicht is mooi. Een laan van bomen met daarachter een gemixt gezelschap van caravans met voortent of luifel, campers en auto's. De bomen zitten nog vol blad, en 't afwisselende groen kleurt de laatste zomerdagen vrolijk groen. Het enige irritante is het af en aanvliegen van wespen, rond je hoofd, overal waar je handen zijn vliegen zij ook. De felgroengekleurde vliegenmepper heb ik dan ook regelmatig in de aanslag. Want ik ben een wespenmepper ten top. 't eerste wat ik van de week knutselde was een wespen vanger. Nou ik geef 't je te doen. Het knutselen was zo klaar, maar toen een plekje ervoor zoeken. Je snapt wel wanneer ik zeg, en ik hoor onze oudste zoon 't nog zeggen, daar in de polder staat altijd wind. Je begrijpt 't dus. Mijn knutselcreatie moest ik op een beschut plekje zetten, maar wel wat dicht in de buurt. Zodat de wespjes de limonadesiroop goed ruiken wanneer ik hen met harde mepper toespreekt dat ze hier niks te zoeken hebben. (hoop niet dat ik nu ruzie krijg met een dierenwelzijnorganisatie) Je snapt dat ik in 't begin nog al in de weer was met mijn creatie. Hij woei geregeld om. Ik was er maar druk mee.... Kon ik weer op staan uit mijn makkelijke stoel, om hem weer recht te zetten. gelukkig had ik vakantie dus tijd zat🙃 Nu vond ik een windvrij plekje, onder aan de wortels van de boom, en daar staat hij al vanaf zondag. 't wespenkadaverkerkhof wat er inmiddels in zit moet ik straks maar eens opruimen. Maar eerst mijn wijntje, want ik heb vakantie. 🌹

wereldmeisjes❣️

Vanmorgen hadden we 't er nog over. Tussen reclameblokken op zondagochtend door, cordaid met 't verzoek om een klein bedrag te doneren om een meisje naar school te laten kunnen gaan. In ons goed ontwikkelde land is het de normaalste zaak van de wereld dat hier meisjes en jongens naar school mogen en kunnen, zo niet moeten wanneer ze de leerplichtige leeftijd hebben bereikt. Welk geslacht ze ook hebben, allemaal zijn ze gelijk. Vanaf 5 jaar, hup naar school. Zo zou 't overal ter wereld moeten zijn. Het is toch niet normaal zei mijn lief, dat er landen zijn waar andere landen geld moeten geven om die kinderen naar school te kunnen laten gaan. Nee, was mijn antwoord, maar die regering van dat land vinden dat vrouwen en meisjes geboren zijn om misbruikt te worden en kinderen moeten baren, graag veel kindjes, zodat die ook weer misbruik kunnen maken van de meisjes, omdat meisjes in vele landen nog steeds als een onderdanige wordt gezien ten opzichte van 't mannelijk geslacht. In deze wereld waarin men veel geld geeft aan ontwikkelingshulp waarvan ik niet weet en snap waar dat dat dan aan besteed wordt, op zoek gaat naar buitenaardsbestaan en kijkt of op de rode planeet leven is, terwijl hier op onze eigen aardbol nog steeds meisje zijn die uitgebuit worden, gezien worden als een wandelend matras, levend kraambed, behandeld worden als 6erangs burgers, misbruikt worden door vele mannen, niet mogen leren en vooral niks mogen zeggen, of te zeggen hebben. Wanneer we 't dan toch over discriminatie willen hebben, discriminatie van geslacht komt in de wereld 't meest voor. En niet alleen in ontwikkelingslanden. Voor mij was dat de overdenking van deze zondag...

Liefs Brigitte 😘

Je gelijk is geen geluk! 🍀

Steeds meer verzet is hoorbaar en voelbaar tegen de maatschappij. Heel veel mensen katten elkaar af, vele hebben inmiddels een superkort lontje, en er zijn erbij die bedreigen de ander met enge ziektes, uitspraken die mij doen kotsen of zo erg zelfs dat er de dood aan te pas moet komen. En dat alleen om je gelijk te halen. Is je gelijk halen halen zo belangrijk. Wat zegt dat over jou, wanneer je je gelijk hebt gehad, gekregen of afgedwongen. Maakt 't je oppermachtig voor een aantal uren, dagen of weken, geeft 't je een supergeweldigfantacoloosachtig gevoel, kracht of sterkte. Of maakt 't stofje endorfine jou zo euforisch dat je neurotransmitters deze route van top tot teen uitstippelen waardoor je 't gevoel krijgt de wereld aan te kunnen. Heb je ook wel eens bedacht dat door jou gelijk te halen niet automatisch je geluk hebt. En dat daarmee ook niet altijd een ander geen gelijk heeft. Er zijn vele soorten van gelijk hebben, krijgen en voelen, en ze zijn allemaal anders. Want wanneer in mijn opinie jou gelijk iets is wat betreft een uitspraak, dan is de uitspraak van de ander niet per definitie ongelijk. Wanneer mijn gevoel zegt dat ik goed zit met wat ik graag doe, betekend dat niet dat jouw gevoel niet goed is, en wanneer ik een som goed heb uitgerekend is dat goed, maar niet perse de enige weg die naar de oplossing leidt. Dus is het woord gelijk in vele vormen toe te passen. En wanneer je te sterk vasthoud aan je gelijk halen zijn daar ook valkuilen. 

- Te stellig communiceren werkt eerder in je nadeel dan in je voordeel.

- Koppig of halsstarrig vasthouden aan eigen standpunten werkt averrechts

- Te principieel zijn betekend dat er weinig ruimte over blijft voor een andere mening.

Je invloed vergroot je door 't dialoog aan te gaan. Daarmee voorkom je om je zin en gelijk te halen, en jou wil en mening op te leggen. Wanneer je een zinvol dialoog voert is daar ook ruimte voor de mening van de ander. En daar naar te luisteren krijg je wederzijds begrip voor ieders standpunt, hoe moeilijk 't ook lijkt. Verdraagzaam zijn zou de oplossing kunnen zijn. Maar om de een of andere reden, kunnen we elkaar niet meer verdragen wanneer iemand anders denkt dan jij zelf, of hij zelf of zij zelf of die ander of de buurman, buurvrouw of je zus broer vader moeder. En dat hebben we de komende tijd toch echt nodig. Wanneer er ik 1.50m afstand wil, mag ik dat vragen, wat de ander daar ook van vind, voor mij is dat veiligheid, wanneer de ander dat niet wil en graag dichterbij elkaar leeft, is ook zijn goed recht, maar respecteer elkaars argumenten, geef elkaar ruimte om daarin zichzelf te zijn. Daarin zijn we juist zo tolerant. En beschouw je gelijk niet als geluk.

Liefs Brigitte 😘

Tiet vur Un fotooke

Bijna was ik aan de beurt afgelopen maart, en toen ging 't hele feest niet door. De lock down gooide roet in 't eten, en ik kreeg bericht dat ik moest wachten op een nieuwe oproep. Tja, daar zat ik dan echt niet van in zak in as. De boobieophangsessie is uitgesteld tot nader order. Het plette van mijn vrouwelijke rond-dingen kreeg even uitstel, 't verbrijzelen van mijn beide babymelkfabrieken mag nog even wachten. Persoonlijk vind ik 't niet zo erg, ik ga die bus liever niet in. Voor ik 50 jaar werd had ik al wel gehoord van vriendinnen en mijn moeder wat 't in hield. Er kwamen hevig vertelde horrorverhalen voor de dag. Ik nam me voor om op de langere termijn te denken wanneer 't mijn beurt mocht zijn... In de trant van vanavond is 't voorbij, en ik laat me niet kennen, mij zal 't zeker mee vallen. Nou vergeet 't maar, 't gigagrote op een wafelijzer lijkende machine deed z'n werk naar behoren, 't enige wat hij niet deed was warm worden, de lift in de motor van 't wafelijzer was zojuist door de lift monteur nagekeken, en "he lift me up and bring it down", de huid onder mijn boobies scheurde zowat. Daardoor ging ik op mijn tenen staan en de lift ging nog verder omhoog. Mijn schouder en arm die ik op een bepaalde manier moest neerleggen leek het wafelijzer te koesteren of 't mijn beste vriend was..... En ik kon op dat moment niet anders bedenken dan dat dit martelwerktuig uitgevonden moest zijn door een man.... Maar ja, 't is voor een goed doel... Maar dan nog. Fijne dag... Liefs Brigitte ❣️

neowise

Weten jullie het nog. Ik kijk graag naar de sterrenhemel, turende naar die miljoenen lichtpuntjes die miljoenen lichtjaren van ons vandaan staan. Steeds in de hoop te weten dat dit fenomeen 't enige is wat het zelfde blijft, wat niet veranderd, wat houvast geeft, omdat het niet alles overhoop gooit door steeds aan de zelfde volgorde vast te houden. En toch zag ik daar ineens iets wat ik nog niet eerder zag. Laat in de avond, net na de zonsondergang komt hij voor de dag, aan de noordwestelijke horizon. Een brokstuk van 5 kilometer doorsnee zoeft met een enorme snelheid rakelings langs de aarde. Een brokstuk, wie weet waar vandaan, van gesteente dat een grote hoop gruis achter zich aan laat komen.  Hij pikt onderweg van alles mee in zijn zucht. Hij is sinds vorige week ineens daar. En klimt iedere dag een beetje hoger, om ergens eind deze week, volgend weekend misschien, uit elkaar te vallen en weer te verdwijnen in de dampkring. Maar misschien hebben we 't geluk dat hij er in augustus nog staat, ook dat zou zomaar kunnen.... Ook daar weten de geleerde nog niet zoveel vanaf. Toen ik gisternacht naar de Neowise staarde bedacht ik me dat hij dicht bij de aarde staat. Ik filosofeerde erop los. Waarom ben jij daar? Ik bedacht eigenlijk dat dat brok gesteente van 5 kilometer doorsnee alle rottigheid van 2020 achter zich mee mocht zeulen in de vorm van dat gruis. Ik had nog wel een goedje hier dat hij ook nog mocht mee nemen. Weg met die zooi die ons leven ontwrichten, ergens begin dit jaar, val ergens uit elkaar ergens volgend weekend, bevrijd ons van al dat gruis, en neem 't mee daar naar toe waar niemand er meer last van heeft. Ik schrok een btje van mijn eigen filosofie. Want daarvoor zal hij niet hier zijn, waarom hij hier wel is, is onduidelijk, maar geeft wel aan dat zelfs ons grote heelal, waartoe ook wij behoren, geen betrekking heeft op wat hier gebeurd. Hoe klein moeten we dan wel niet zijn.

Fijne zondag, liefs Brigitte 😘

verloren generatie....

Vandaag las ik al voor een 5e keer dat iemand opzoek is naar een stageplek. 5 jonge mensen die een plek bemachtigd hadden in de maand maart, maar door de corona crisis afgezegd is, omdat er niet vanuit een kantoorgebouw gewerkt mocht worden, en dat thuiswerken tot 2021 genoodzaakt was en daardoor de geplande stage in 't water valt. Het zou je maar overkomen. Je hebt eindelijk een plek waarvan je verwacht dat die het helemaal voor jou is, en dan gaat 't ineens niet door, er gaat ook geen andere optie komen, want overal waar je I formeert krijg je 't zelfde te horen.eigenlijk zie je het nu even niet meer zo zitten, hoe gemotiveerd je ook altijd bent. Je zit in welk leerjaar dan ook van je vervolgstudie, en je kan je studie niet beginnen, vervolgen of afronden doordat de bedrijven die de stageplekken aanbieden, hiervan af moeten zien tot nader order, tot een vaccinatie, tot een goedkeuring van rivm, regering of buitenlandshoofdkantoor. Hoe leg je dat uit aan de jeugd, aan hen die gemotiveerd bezig zijn, hun studie willen doen, vervolgen of afronden. En dan heb ik 't niet over werkplaatsen of fabrieken, maar juist de banen en stageplekken op een kantoor. Tja.... Bedrijven, of ben ik nu naïef. Kijk eens in 't rond, er staan zoveel panden leeg, daar is volgens mij winst te behalen, er is ruimte genoeg, splits uw personeel op en de 1.50 meter kan gewaarborgd worden. Zet ramen open, ventileer regelmatig, Investeren in de toekomst heet volgens mij zoiets, laat deze generatie niet de verloren generatie zijn. Want hoe je ook je best doet om je hoofd boven water te houden, daar ben ik me zeker van bewust, toch hebben jullie deze generatie nodig om straks weer opnieuw succesvol te kunnen zijn.

Liefs Brigitte 

moederkloek 💚👨‍👩‍👧‍👦👨‍👩‍👦‍👦💚

Ben ik nou de enige overbezorgdemoederkloek hier, of ben ik misschien diegene die dat durft toe te geven. Steeds wanneer de vakanties dichterbij komen, en onze kinderen hun weg opzoeken naar hun vakantie bestemming elders in de wereld, bekruipt me een gevoel wat ik mijn levenlang al heb, maar juist niet kan verklaren of negeren. Toen onze zoon met z'n vriendin naar de Dominicaanse republiek vloog, en onze andere zoon met zijn vriendin naar Thailand afreisde had ik dagen last van 't empty nest syndrome. Lach niet bij wat ik nu zeg, de jongens waren al lang 't huis uit, dus waar 't van heen kwam, daar had ik geen idee van, wat ik er aan moest doen, was voor mij onbekend. Ik kende 't syndroom niet, had er destijds toen hun het huis verlieten, geen last van gehad, maar dit voelde zo leeg, vreemd en verward. Het gaf me zelf een gevoel van onbehagen en wanhoop, dat weet ik wel. Ik huilde wanneer ik langs hun foto liep, bij hun slaapkamer van vroeger bekroop me een akelig gevoel en ik kreeg heimwee naar de tijd dat mijn jongens nog jongetjes waren. Tja, wat waren dat mooie tijden. Nu gaan mijn jongens met hun eigen gezin op vakantie. Ik gun ze dat van harte en ik hoop dat ze net zo'n onbezorgde tijd hebben als dat wij dat hadden in hun jeugd. Maar steeds probeer ik, wanneer ze onderweg zijn met de auto veelal naar zuid Frankrijk die reisdagen door te komen met veel afleiding. Ook zo vandaag. En ik weet dat onze oudste zoon proefkampeert met z'n gezin op een camping in de buurt, en de andere zoon opweg is naar een mooi ver oord in de Dordonge. Ik zat vanmiddag met mijn lieve vriendin en onze mannen aan een heerlijke lunch als afleiding, maar mijn telefoon blijft steeds dicht bij, om ook maar ieder moment te kunnen kijken wanneer het berichtje komt, "we zijn gearriveerd". Dan pas kom ik tot rust. En laat ik je nou iets verklappen, dat is over 2 weken weer zo, wanneer ze huiswaarts gaan, en 2 weken daarna opnieuw, wanneer onze oudste zoon met z'n gezin richting Frankrijk vertrekt, en daarna weer als ze huiswaarts komen. Ik zal dat blijven hebben, zolang als ik leef. Gewoon omdat ik zo ben. Maar daarbij, mag ik er zijn. Veel liefs❣️

Hello Summer....

Daar gaan we weer. Richting vakantie, daar waar vele die ik ken en lief heb, de wereld intrekken om even te kunnen onthaasten en ontspannen. Heerlijk lijkt me dat. Zo vroeg al in 't jaar, wanneer 't kan, omdat je geen kinderen meer om je heen hebt die gebonden zijn aan school vakanties, of de kinderen nog net jong genoeg zijn zodat de leerplicht je nog niet de vrijheid ontneemt van gespreide vakantie wanneer 't jullie uitkomt. Na de corona uitbraak vroeg in 't jaar, en daarbij de gedwongen beperkingen die opgelegd zijn, zijn vele ouders met schoolgaande kinderen, 12 weken met hen thuis geweest, en hebben de ouders voor juf of meester gespeeld. Ze hebben thuisonderwijs gegeven, en zichzelf  in allerlei bochten moest dwingen om ook nog te werken.... Dus begrijpelijk dat 't echt nodig is om even weg te gaan, zeker nu 't weer mag, en de reis mag gaan naar landen die oranje of groen kleuren. Frankrijk, Duitsland, Luxemburg, of misschien gewoon Nederland of net wat verder van huis. 't mag weer, 't kan weer...... Laad de accu op, nu 't kan, straks komt die lange winter echt wel weer. En nu is de tijd van opladen, buiten zijn en gezonde lucht tot jullie nemen, genieten van elkaar en van de vrijheid. Wat hebben vele onder ons dat gemist. En waar de reis ook heen gaat, neem gezond Boeren Verstand met jullie mee, kijk uit in 't verkeer, doe rustig aan, je mag onthaasten je hebt tenslotte vakantie, en neem de herinneringen mee terug, en vertel ze aan ieder die 't horen wil. Liefs Brigitte 😘

ALM❤️🧡💛💚💙💜🤎🖤🤍

Opnieuw zakt mijn broek af van verbazing. Ik kan geen tv aanzetten of covid19 of BLM loopt als een rode draad door de programering van alle dag. Hoe komt 't toch dat de media steeds opnieuw avond aan avond van 19.00 tot 23.45 de avond vullen kan met deze 2 onderwerpen. En smorgens opnieuw een analyse bij ochtend tv over de avond ervoor. Natuurlijk zijn dit onderwerpen waarbij je zeker weet dat 't publiek hiervan smult. Het mensen raakt, en mensen verdrietig en angstig maakt. Zo ook mij. Aan covid19 ben ik inmiddels gewend. Dit houden wij de komende jaren nog bij ons. We zullen ermee moeten leven. Ieder op onze eigen manier, zoals hij of zij dat nodig vind. En probeer toch ook nog de leuke dingen van 't leven te mogen beleven. Want leven moeten we nou eenmaal. Daar zijn we voor hier op deze bol. En gelukkig vullen vele van ons dat waardevol in. Daar is ieder van ons zelf verantwoordelijk voor. Maar juist ook dat ander nieuws. BLM.... Ik spreek 't niet uit, ik krijg 't niet uit mijn mond. Voor mij is 't nog altijd "All Life Matters". Ik ga niet op mijn knieën voor excuses. Ik heb niks fouts gedaan. Ook mijn voorouders niet, deze waren arme klompenmakers in een klein dorpje in Brabant. Hield zich verre van 't grote kapitalisme. Mijn opa zong tot de dag dat hij stierf " de internationale" en leerde ons wat 't was om socialistisch en goed voor een ander te zijn. Hij voedde 9 kinderen op, 3 kleine meisjes van mijn oma en haar 1ste man, (deze stierf door een verschrikkelijk ongeluk aan de trein) en daarna nog 6 kinderen van hen samen, en hij werkte tot aan z'n pensioen in de kousenfabriek in ons dorp. Mijn vader de jongste van 't gezin bleef met mijn moeder bij opa en oma wonen na hun huwelijk totdat mijn opa stierf, ze zorgde voor hem en hadden niet alleen de lusten maar ook de lasten toen opa ziek werd. Daarna hadden mijn ouders eindelijk de vrijheid om zelfstandig met ons gezin gezin te gaan wonen, elders in on dorp. Hier is niet een keer een gouden schip binnengevaren. Mijn moeder werkte eerst thuis en later op school. Ook zij moest haar kruiden en specerijen gewoon bij de plaatselijke supermarkt kopen. Wij, mijn broer en ik hadden echt geen "white privilege". Wij hebben altijd moeten werken voor wat extra. We kwamen niks te kort, maar we werden niet overstelpt met goederen en geld. Liefde en aandacht daarentegen, dat is wat er genoeg was. Zelfs ik heb de pech gehad dat toen ik klaar was met leren voor destijds nog bejaardeverzorgende, er bezuinigd werd op de gezondheidszorg en ik iets totaal anders moest gaan doen. Wat voor privileges had ik dan... Niks, gewoon mijn kansen benutten, en grijpen omdat ik overal kansen zie. Dus wanneer er gezegd wordt dat wij als blanken veel privileges hadden, dan heeft deze groep 't goed mis. En wanneer zij roepen dat wij ons schuldig maken aan racisme omdat we hier wonen en we een andere groep ongelijk behandelen, dan hebben ze 't mis. Ik bied geen excuus aan voor 't feit dat ik hier ben geboren, opgegroeid, voor mezelf heb leren zorgen, en hier nou eenmaal ben. Ongelijkheid komt voor, laat ik dat voorop stellen. Maar niet alleen bij de huidskleur van mensen. Ook geloofsovertuiging, geaardheid, vrouwen, gezondheid, kleur haar, arbeiders, sociale status, intelligentie, en er zullen er vast nog veel meer zijn, dus excuses(geen knieval) wanneer ik er onverhoopt een aantal voorbij loop. Trouwens ik ga voor niemand op mijn knieën, alleen voor (mijn) klein(e) kinderen, en mensen in een rolstoel, om op gelijke hoogte met hen te kunnen praten..... Vandaar dat ik dus zeg, All Life Matters.... Liefs Brigitte 😘❤️

wetteloos

Misschien overdrijf ik, of krijg ik een lading commentaar over me heen, maar er moet even iets me van het hart. Of beter gezegd uit de letters van mijn telefoon. Ik viel vanochtend zowat van mijn geloof toen ik 't bericht las dat we in de toekomst te maken krijgen met een nieuwe wet. Geen noodverordening, nee een echte wet. De wet op verbod van dichter bij elkaar staan dan 1.50mtr en verboden samen te komen met meerdere. Ik wist eigenlijk niet hoe ik me hier in moet voelen. Verdrietig of boos. Al 57 jaar, gedraag ik me netjes. Volgens mijn ouders was ik een makkelijk kind, ik luisterde netjes, ging naar school zonder te mokken, en haalde netjes mijn diploma. Had gezellige vriendinnen die geen verkeerde invloed op me hadden. Ik heb altijd een keurige baan gehad, hou me netjes aan regels, heb 1x in mijn leven een bekeuring gehad voor te hard rijden, ben verder nooit met politie of justitie in aanraking geweest, trouwde netjes, kreeg kinderen, voedde hen netjes op, zodat ze niet op straat rondhingen of zich onopgevoed gedroegen. Betaal netjes belasting, hypotheek, zorgkosten, deed mantelzorg taken voor onze moeder tot aan haar overlijden, en nu mantelzorg ik voor mijn man met nah, probeer een lieve moeder te zijn voor onze zoons en schoondochters, een fijne oma voor onze 4 kleinkinderen, een goede vriendin voor onze vrienden, een lieve zus voor mijn broer, en schoonfamilie en een fijne buur..... En dan, hoor ik dat onze vrijheid opnieuw ingeperkt gaat worden. Voor mij staat vast dat ik 't hier niet mee eens kan zijn. Ik wordt enorm verdrietig van 't feit dat ik in 't openbaar mijn eigen vlees en bloed niet meer kan aanraken, knuffelen, mensen die ik na lange tijd weer zie geen hand mag geven, terwijl ik bij Jan en alleman voor een vergoeding in euro's betaald en voor behoud van economisch belang aan de voeten mag werken. Hoe krom is dat. Deze noodwet, en ik hoop en spreek de wens uit dat die nog flink wat tegenwerking krijgt....

Ik moest 't ff kwijt., 😢

kleur.

Waar ik me mee bezig houdt vraagt Facebook en Twitter me allebei. Tja denk ik dan, wat moet ik daar op antwoorden. We hielden ons veelal bezig met mondkapjes, al dan wel of niet medisch, virus en sociale afstand. Door de intelligente lock down gebeurde er niet zo heel veel. De buurman was jarig en ik mocht hem geen hand geven. Pas vanaf afgelopen 2e pinksterdag, 1 juno, is 't leven weer een klein beetje van slot. En met 't mooie weer gingen veel mensen erop uit. Fietspaden waren weer bezet, treinen werden weer gebruikt door gemaskerde mensen, ook de bussen worden weer op pad gestuurd, en daar draag je ook geen medische mondmaskers, de mooiste komen er voorbij. Ik zag zelfs gehaakte met een bloemetje erop, gaaf joh. De terrasjes zijn weer open gegaan, je mag weer buiten de deur een hapje gaan eten, maar houd afstand, was je handen tot ze schuren, hoest en nies in je elleboog, maar feliciteer de buurman nog even niet met z'n verjaardag. Brei er maar omheen, de nagestyliste mag je handen verzorgen, de kapper mag je haren verzorgen, de pedicure mag je voeten verzorgen en de schoonheidsspecialist en masseurs mogen je lichaam in de watten leggen. Maar, nee geen hand aan de jarige buurman. Laat staan de Brabantse 3kus. Die mag nog helemaal niet. Liefde voor elkaar toon je op afstand. Dat neemt niet weg dat ik daar inmiddels toch wat van vindt. Nee!!!!... ik begin er niet over, al genoeg over gezegd, ik zou zomaar in herhaling kunnen vallen van een groot gedeelte van twittered en fa(ce)(k)bookend Nederland. Of juist hen over me heen gedonderd krijgen door wat ik er van vind. Laat me raden, wanneer ik roep, grondrecht of aanrecht, dan heb ik zo links en rechts van mij gedonder. Toevallig is de buurman jarig, die is in een goede bui, dus vandaag niets dan lof over hem. Maar morgen denkt hij weer net iets anders, omdat hij vandaag jarig was en hoorde dat de auto waarin hij morgen rijden mag van 't bedrijf waar hij werkt getankt moet worden bij een witte pomp, en dat kan met z'n blauwe pas, op z'n gele kaart die hij vorige week in de zwarte envelop toegestuurd kreeg. Zijn groene brievenbus, heeft alle kleuren van de regenboog gezien, dus hij kan vanaf z'n verjaardag met een schone lei beginnen en denkt waarschijnlijk morgen weer anders omdat ons gras ook wel eens dor is..... Snap jij 't nog, ik nu ook niet meer. Hier gaat niks op zwart, of wit, hier geldt de gelijkheid van iedere kleur, omdat de mens nou eenmaal geen kleur heeft, maar louter liefde is. 

mistroostig....

Gisteren gaf ik aan mijn lief toe, dat ik moest waken om niet in een dip te geraken. Momenten van een rotgevoel, een zwart gat, geen uitzicht en ik ben er erg gevoelig voor om me daarin mee te laten slepen. Ik sterf van de kou, heb pijn in mijn benen en handen en totaal geen zicht op betere en fijnere tijden. Ik heb alles wat ik maar kan wensen, maar mijn gevoel gaat daar niet in mee. Ik kan een toneelstukje opvoeren, en roeptoeten dat 't goed gaat, maar eerlijk is eerlijk, ik heb betere dagen gekend. Maar ik denk wanneer ik mocht kijken in menig vrouwen en misschien ook wel mannen  hoofd, dat het er ongeveer net zo uit ziet als in 't mijne. Bijna niemand zal zeggen dat deze tijd in alle opzichte een verademing is. Ook al vind ik het heerlijk om in de ochtend niet te haasten, me heerlijk kan aanpassen aan de tijd die ik heb. Ergens later op de ochtend mijn wandelingetje te kunnen doen, heerlijk mijn boterham eten onder 't veranda in de zon op mooie dagen, lekker lounche op de bank met een boek in de middag en ergens thee drinken in een hoekje waar 't middagzonnetje mij nog net raakt. Rustig nadenken over 't eten voor die avond, de vrieskast en ijskast opentrekken en kijken wat we in huis hebben, en tegelijkertijd of er nog iets onder de kurk is voor een uurtje of 5. Relaxed aan 't eten koken beginnen, wachten tot we aan tafel kunnen, in alle rust eten en in alle rust maar voor "the B&B" afruimen en de vaatwasser vol maken. Nog even in 't avond zonnetje wat doen aan de tuin of aan 't huis, en dan naar binnen voor de avond. Wat heb ik te klagen, niks toch. Maar de volgende dag is 't weer precies 't zelfde. Ook al heb ik 't prima voor elkaar, heb ik een prachtig uitzicht vanonder mijn veranda, dit onuitzichtloos gebeuren breekt me op. En ik val in herhaling wanneer ik zeg, ik heb 't goed voor elkaar, daar ligt 't niet aan, maar nu roeptoet ik in repeat net zoals de dagen van de week. Maar uiteindelijk, komt 't goed.... Ik had alleen ff zin om te roeptoeten.... Fijn weekend, liefs van mij.... 😘

Memory lane

Wat er gisteren op mijn Facebook pagina gebeurde wil ik jullie niet onthouden. Ik had een post zonder foto geplaatst met de vraag of mijn vrienden daar wilde vertellen waar ze me van kende. Was je familie, vriend of vriendin collega of hadden we elkaar ontmoet op de digitale snelweg. Bijna 80 berichten van mensen die ergens in mijn leven mij tegen zijn gekomen en ons pad elkaar kruisten. De een vertelde er nog een mooier verhaaltje erbij dan de ander, een ander wist nog dieper in detail te treden door te omschrijven met wie ik was en waar ik naartoe opweg was, of waar ik was. Dit bracht een lach en een weemoedig gevoel. Mijn broer wist te vertellen dat hij mij kende via ons pap en ons mam, mijn nicht reageert spontaan met de woorden, dat zou zo maar kunnen, ik schaterde even.... Typisch mijn broer...nichten die ik zomaar nauwelijk zie, maar waarvan ik wel op de hoogte ben hoe 't met ze gaat, en nichtjes die ik met regelmaat zie, ook al zijn we nu gescheiden van elkaar, maar laten we daarmee zien dat we van elkaar houden.❤️Oud klasgenoten van de basisschool die spontaan reageren, en mijn vriendinnen en hun zus die opmerkten dat ik een memory lane aan t maken was. Mensen waarmee ik gekorfbald heb in een ver verleden, maar waar ik nog mooie herinneringen aan heb. Meisjes uit de buurt waar ik opgroeide, die ik jaren niet zag, en je elkaar toch weer tegen komt. Oud buurmeisjes/vrouwen die je nooit vergeet, of 't nou in Schijndel de europalaan of de kastanjestraat is of  Veghel op lookveld of in de hermelijnweide, ze blijven een stuk van mijn memory lane. Mijn vriendinnen door dik en dun, met geverfd haar of een uitgroei van een dikke 4 cm, die steeds een lach op mijn gezicht toveren, maar ook klasgenoten van de middelbare die een aanwinst zijn voor deze laan van herinneringen. Maar de herinnering gaat door, oud-collega's die nog steeds een klein deel van mijn huidige nu zijn, maar ook mensen waarmee ik een tijd dezelfde hobby had, gelijkgestemde in natuurbehoud, muziek, levensverwachting, vrienden, maar ook de mama's van vriendjes en vriendinnetjes van onze kinderen op de basisschool behoren toe aan deze lane. Mensen die ik heb leren kennen in mijn volwassen bestaan, ze komen en gaan, laten herinneringen na die onuitwisbaar zijn. Mensen die ik  ken uit een tijd van zwakte, ze me er weer boven op hielpen, blijven niet steeds dichtbij, maar blijven aanwezig in de tijd die geweest is, zitten in mijn herinnering. Mensen die ik tegen ben gekomen op de nieuwe wijze, via de digitale snelweg, en die ik nog nooit in 't echt gezien hebt, en misschien ook nooit ga zien, maar die er wel zijn, ik er niet omheen kan, omdat ze me raakte op de een of andere wijze. Vakantie vrienden de 1 een fijne vriendschap, en de ander werd mijn lieve schoondochter, mensen met wie ik een groot feest organiseerde, mensen via via, of hen die ik mijn leven lang al weet wie ze zijn, maar pas op een verdrietig moment hen tegenkom, en natuurlijk mensen die ik ken, alleen moet ik erg graven wat nou de eerste ontmoeting ooit was. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn memory lane.... Is nooit af. Ik hoop dat hij nog een aantal jaren door mag gaan.
Liefs Brigitte 😘

Jullie zijn de liefste, de allerliefste die ik ken....

Voor de allerliefste...

Ik had vannacht een droom,
dat het licht bleef een hele dag
dat de zon de maan vergeten was,
Dat bezorgde iedereen een lach.

Ik droomde vannacht,
over regenbogen
met tonnen goud daaronder,
een schat aan een vermogen.

Ik had vannacht een droom,
die gaf mij duizend zonnestralen
en letters op papier,
met de allermooiste verhalen.

Ik droomde vannacht een droom,
dat ik luister naar de stilte
dat ik enkel en alleen,
de wind voelde in de kilte.

Ik droomde ervan vannacht,
dat de blaadjes aan de boom
niet kwamen deze lente
gelukkig was het maar een droom.

Ik had vannacht een droom,

dat ik heel even

mocht drijven op een wolk,

vrij rond te mogen zweven.

Ik had vannacht een droom,

dat ik voor een moment

kon vliegen met mijn vleugels,

en was ik in mijn element.

Ik droomde daarvan vannacht, 

dat ik dichtbij mijn kinderen en kleinkinderen was

en zag ze in hun tuinen spelen

lopend over het mooie gras.

Ik droomde ze heel dichtbij vannacht

dat ik ze echt aan kon raken

en net op dat moment

wist ik, hier moet ik dus voor waken..

Ik droomde vannacht geen droom,

het gevoel was er echt geweest

van alles wat ik ooit gemist heb

Mis ik jullie het allermeest.....

Hoi lieverds.

Vannacht is de klok verzet. Een uurtje vooruit. Het had net zo goed 2 maanden vooruit gekund wanneer je t aan mij had gevraagd. Dan hadden we misschien iets opgeschoten in deze wereld. Week 3 van quarantaine gaan we in. En voor mij voelt t als of we er al 5 in zitten. Wij zijn in de week van carnaval met vakantie geweest.  Toen we thuis kwamen zaten we meteen in t hele corona gebeuren  Twee weken later kwam de intelligente lockdown en nu stopt er ook nog onze tv mee. Hoewel stoppen een groot woord is. Gisteravond na nieuwsuur natuurlijk, dat precies ging over t drama wat zich hier voltrekt precies in t gebied waar wij wonen, wilde ik gaan zappen. Op elke zender dat we drukte moest een pincode ingetoetst worden....tja wat doe je dan. Ik veeg een keer door mijn gezicht, ik weet dat kan ik beter niet doen, graaf in mijn geheugen. Pincode pincode, welke van de 28? Jeetje wat een gedoe. Ik weet t echt niet meer. Destijds heb ik onder t digitale kastje van KPN een briefje gelegd met een code, maar dat is natuurlijk al lang en breed weg. Wat een gedoe met al die codes. Dat kan toch geen mens onthouden. En dan op zo'n moment wou ik dat ik t nooit opgepakt had om te zeggen, kom maar hier, ik snap t wel, of ik ben handig met gebruiksaanwijzingen ( ik ben een vrouw en druk op knopjes), laat dat maar aan mij over. Nee op zo'n moment wil ik t liefst die afstandbediening aan nemen en zeggen, ik weet t niet....ook al is t vaak maar een kleinigheid. Er zijn teveel handelingen voor nodig om een tv weer gebruiksklaar te krijgen wanneer de techniek het net iets anders doet als wat ik wil. Ik haat pincodes. Kon ik maar net als mijn Jos  denken, misschien is t onze postcode, maar dat zou te handig en gemakkelijk zijn om te kraken. Maar misschien wel de beste oplossing ooit.
Liefs Brigitte 😘

lieve Volgers,

1 juni, wat een tijd, dat is nog 68 dagen, de positieve vibes zullen tegen die tijd toch wel even gezocht moeten worden. Ik persoonlijk heb niet zo'n probleem daarmee, maar t idee dat ik mijn kleinkinderen nu niet kan zien wanneer ik dat graag wil voelt toch wel een beetje als vrijheidsberoving. En dan nog maar niet denken aan al die mannen en vrouwen die hun partner moeten missen in deze tijd. Dan voel ik me hierin nog een bofkont. In 2 dagen tijd hebben we al een aantal keer gevideobelt, en dan leek t toch dat mijn bloedjes heel dichtbij waren. Gisteren zei mijn schoondochter over de app veel verjaardagen zullen we de komende tijd anders moeten gaan vieren. Daar zullen we dan zeker een oplossing voor vinden. Offers brengen we graag voor de gezondheid van onze geliefde naasten, en we hopen uiteraard dat iedereen die we kennen ongeschonden uit deze crisis komen, en dat wens ik jullie dan ook allemaal.
Ik ga toch echt niet echt zitten wachten tot het 1 juni is. we hebben geen vakantie geboekt, dan ga ik er van uit dat het een geweldige lente en zomer gaat worden. Volgens mij verdienen we dat allemaal en zo kunnen we allemaal extra vitamine opdoen voor het geval er weer een of andere pandemie ons het leven zuur komt maken. Vandaag mag ik opnieuw mijn zegeningen tellen, het lijkt of je dat in mindere periodes beter kan. Je beseft ineens dat het leven niet bestaat uit grote dingen, maar uit de hele kleine. De buurvrouw die een deuntje fluit in de tuin, de buurman die daarop inhaakt en het liedje mee zingt, de groenen en rode kaarten die uitgedeeld zijn aan oudere die ze voor hun raam kunnen hangen, groen t gaat goed en rood ik heb hulp nodig, de mensen uit de wijk die spontaan een serenade gaan brengen bij zorgcentra waardoor personeel en bewoners zich gewaardeerd voelen en een hart onder de riem gestoken wordt. Ik persoonlijk denk dat deze crisis vol met boodschappen zit. Niet dat dit een hand van God is of een straf van weet ik veel wie. Soms is het juist goed voor ieder mens om eens niet te hoeven en mogen rennen van A naar B, je tot besef komt dat we maar een speldenprik zijn in dit grote geheel, niet alles draait om ikke ikke ikke, dat je elkaar echt hard nodig hebt om iets gedaan te krijgen en meer in t hier en nu te gaan leven. Verschrikkelijk is dat daar juist zoveel mensenlevens mee verloren gaan, er mensen uit elkaar gerukt worden, er zoveel offers gebracht moeten worden en we daar zoveel verdriet om hebben. Blijf op elkaar letten, hou elkaar goed vast en ben lief voor elkaar en vooral blijf gezond. Liefs Brigitte

Wat een nare tijd is dit. Onzeker en zo onbekend wat ons nog te wachten staat. Niemand die ons kan vertellen hoe lang dit gaat duren, weken, maanden een jaar? In welke hevigheid blijft het aantal besmettingen stijgen. En wat komt daaruit voort. Waar ik vorige week nog dacht dat we dat zo onder controle zouden hebben, in Italië hebben ze het verkeerd aan gepakt, daar leren wij van, is het nu net zo als daar. Hierin zijn geen voorschriften, alleen goed je eigen verantwoordelijkheid nemen hier in, en niet bedenken dat het wel over waait of overtrokken is. Ook ik heb mijn verantwoordelijkheid genomen, mijn praktijk gesloten, grote schoonmaak daarin gehouden vanmorgen en de voorraad kast goed opgeruimd en schoon gemaakt. Ik blijf graag bezig met deze dagen. Ik ben een piekeraar zo nu en dan. En dit zijn dan geen al te beste tijden voor mij. Ik bedacht me vanmiddag ineens dat ook ik of één van mijn dierbare door dit virus getroffen kan worden, hoe goed ik me er ook tegen bescherm, door handen te wassen, afstand neem, geen menigte op zoek en niet teveel sociaal contact te maken buiten mijn gezin. Het idee om ziek te worden en afgezonderd te moeten worden van alles wat je lief is is zo tegenstrijdig en een ongekende en niet wenselijke situatie. Wanneer jij of je naasten ziek word dan is het normaal dat je extra aandacht krijgt, maar nu is het afzondering en isolatie van de buitenwereld wat je te wachten staat. Om het nog maar niet te hebben over het evt sterven hieraan, alleen, zonder je dierbare. Spontaan springen tranen in mijn ogen bij de gedachte daaraan. Dit virus raakt ons gevoel van veiligheid, je kent misschien wel mensen die besmet zijn, en dan komt het virus zomaar je eigen kring binnen. Dat is angstig en geeft onzekerheid over jou eigen toekomst. En daar mag je over na denken. Maar ook brengt het saamhorigheid naar voren. Spontaan worden er groepen opgericht om te helpen. Zeker het doen van boodschappen voor elkaar, oppassen, een kaartje binnen gooien bij een oudere, net iets vaker naar de over buren kijken of de gordijnen open zijn, hard zingen van "Brabant" van Guus, en ook de vernieuwde saamhorigheid is mooi, maar probeer dat vast te houden in de toekomst. Laten we zien wat de kracht is van ons mensen in in deze nare tijd. Laten we er van leren ,we laten we meer naar elkaar om kijken, pas goed op jullie zelfs en op elkaar.😘

Opnieuw trekt kilometer spoor onder ons door. Het besneeuwde landschap en de ruwe bergtoppen glooien aan de strak blauwe lucht. De zon maakt van de bergtoppen een berg van kristallen, het blinken van de sneeuw in de zon verblind zo nu en dan. Een zonnebril is echt nodig. Links en rechts zijn de mooiste uitzichten over de dalen met houten huizen gemaakt van Larix, daken van lei en kleine ramen. Oude boeren huizen met vee nog onder t woongedeelte. Lekker warm in de winter. Het Zwitserse Wallis is van oudsher een arm gedeelte, waar nu t toerisme zorgt voor een betere welvaart. Op de daken ligt een dikke 60 cm sneeuw, en de torenspitsen van de kerken daar tegen aan zitten dikke pakken sneeuw. Kinderen spelen buiten, gaan op pad met hun skies,  volwassenen gaan aan t eind van de dag nog met de trein naar een piste om nog even te genieten. Zoals wij in Nederland graag fietsen in de zomer, schaatsen in de winter ( indien dat mogelijk is, kan me bijna niet meer herinneren wanneer dat was) zwemmen en wandelen, is het hier in Zwitserland de gewoonte om nog even de latten onder te binden. Op de perrons staan groepjes mensen bij elkaar en stappen in, groepen kinderen zijn uitgelaten, en genieten. Er zit zelfs een apreski wagon aangekoppeld aan onze trein. Het geluid dringt door tot in onze wagon. Stampende en dampende mensen maken van het eind van deze middag een groot feest. Lijkt een btje op carnavallen, maar niks geen Anton aus Tirol of Snollebolleke die zegt van links naar rechts. Nee, eerder moderne House, en Techno. De rit op weg naar Bern veranderd zienderogen. Minder sneeuw, minder hoge bergen maar de strak blauwe lucht en een stralende zon blijft ons vergezellen. Nog even en dan stoppen we voor onze laatste overnachting. Een mooie reis hadden we, waarin alles de revue passeerde. In Montreux wandelen in bijna 20 graden, de eerste dag in Saas Grund een graad of 9, Op de Matterhorn in Zermatt was het -2, in Decentis was het 8 graden en geen vlokje, onderweg naar Martigny barst de hemel open om een flinke laag sneeuw ons cadeau te doen. Waar bij ons in Nederland de treinen niet meer rijden met 1 sneeuwvlok, gaat t hier gewoon door, en vreten de wielen van de trein zich een weg over de rails. De treinreis naar Le Chatelard geeft ons een prachtig uitzicht, maar de pass is gesloten om verder te gaan naar de Mont-Blanc. Jammer maar met dit plaatje in ons geheugen hebben we genoten van deze reis. Dingen gezien waar we anders aan voorbij gegaan zouden zijn. De trein bracht ons op mooie bestemmingen, gaf ons nieuwe herinneringen en vooral nieuwe ervaringen. En daar kunnen we t voorlopig mee doen. 

Liefs Brigitte 😘

Boek met oneindig veel tekst

Wat wanneer ik een boek schrijf. Wat zal ik daar dan in zetten. 

Ik geloof niet dat iemand zit te wachten op mijn biografie. 

En mijn memoires zijn echt niet de moeite waard om ze wereldkundig te maken. 

Ik zie t al helemaal voor me. Een fotograaf die hier in Uden, na lang zoeken gaat 

aanbellen, ik open doe op mijn slofsokken en slobberbroek, en hij me aankijkt met een verontwaardiging van, heb ik ergens iets gemist!? Hij vraagt aan me of hij hier goed is, 

ik aan hem vraag of hij "dn uitportretor" is, hij dat met tegenzin beaamd en ik zeg, kom 

binnen mijnheer, ik ben nog zoekende in mijn kleedkamer wat ik aan zal doen. Daarbij zie 

ik z'n gezicht opklaren, want hij had zeker verwacht, (en geef hem eens ongelijk wanneer 

hij af gaat op de manier dat ik hem ontving) dat ik zo'n geitenwollenkousentype was. 

Nee, ik kan er nog wel een fantasie meer op los laten, hoe ik bijvoorbeeld in algemeen 

beschaafd Nederlands een interview doe met de Linda, of voor mijn part de Wendy, en 

dan na afloop ik telefoon krijg van onze Jos en ik op mijn Brabants, zeg maar gerust plat 

Skendels, begin te lullen, en per ongeluk de microfoon nog aan staat.....nee zulke flaters 

kan ik me niet veroorloven. Ik blijf maar bij mijn blogs. Dan weet ik zeker dat ik geen flater 

kan slaan, ik mag blijven die ik ben, en ik mag praten zoals ik gebekt ben. En blij ben met mijn inmiddels verzamelde volgers, en voor hen en vooral voor mezelf doe ik dit....

 

Liefs Brigitte 😘

Wie ik ben....

Ik kan me voorstellen als Brigitte. Maar daarmee is er dan alleen maar een naam genoemd. Niets in mijn naam zegt wie ik ben. Ik ben een vrouw. En dat ben ik graag, en al mijn hele leven. Ik ben 1.50 groot, of klein, net hoe je t noemen wil. Ik ben geboren in Schijndel aan t einde van t jaar 1962, op pakjesavond welteverstaan. Mijn vader moest iedere dag voor mij in die strenge winter moedermelk halen bij een nimf zoals dat hete. Iemand die te veel aan moedermelk had, die stond dat af aan een kindje dat t nodig had omdat de moeder t hem of haar niet kon geven. Ik was zo'n kind. Te klein, te koud, en te gevaarlijk om met mij naar buiten te gaan. Gegroeid ben ik in al die jaren wel, maar niet heel veel, ik had t te druk met andere dingen. Ging net als ieder ander naar school, sporten, ging uit, ging werken, kreeg verkering, trouwde, kreeg kinderen, werkte mee met met mijn partner, kinderen kozen hun eigen weg, ik werd oma, partner kreeg ongeluk, hij liep daarbij hersenletsel op, ik werd mantelzorger, ik ging opnieuw studeren, starten een eigen praktijk, we verhuisde, en van t een op t ander moment ergens vorig jaar mei, kreeg ik de diagnose Reuma. En daar stond ik dan. Aan t begin van een nieuwe uitdaging.....en nu bijna een jaar verder, heb ik soms nog t gevoel of ik nog steeds gisteren hoorde dat t zo was....ik kom er niet echt verder mee. Ik weet niet zo goed hoe ik hier een weg in moet vinden, omdat t zo onvoorspelbaar is.....maar ik hou moed. Al valt t me soms zwaar.

Liefs Brigitte 😘

Als mijn ogen vensters waren....

Je hoort wel eens zeggen dat ogen de vensters van de ziel zijn. Daarbij vraag ik me dan af wat het betekend wanneer deze gesloten zijn. Zijn dan de ogen dicht, of zit er een slot op de vensters, of erger, is de ziel op slot. Ik kan me geen voorstelling maken bij het gesloten zijn van mijn ogen. Mijn ogen zijn steeds alert, ze pikken alles op, net zoals ik hoog gevoelig ben, zien mijn ogen alles. Steeds iedere beweging nemen ze waar, soms zelf zien ze dingen die er zelfs niet altijd zijn. Wanneer ik bv denk aan een spin dan zou ik zomaar een spin kunnen zien lopen in mijn ooghoek, terwijl die spin er helemaal niet is. Dus soms houden mijn ogen mij ook wel eens voor de gek, of is dat mijn mind die mij een btje fuckt. Mijn vensters sluiten lijkt mij helemaal moeilijk. Daarbij kan ik me nog geen voorstelling maken laat staan er iets bij bedenken. Ik reflecteer bijna alles wat ik zie, ik beschouw ook alles wat ik zie als een zintuiglijk wonder. Niets in wat ik aanschouwen mag zie ik als vanzelfsprekend. Steeds is t aanblik anders, niet zozeer in vorm, kleur of geheel, nee juist hoe ik het bekijk. Hoe ik het ervaar om mijn omgeving te mogen zien. Ook al staan bepaalde dingen al weken op de zelfde plek, ik zie steeds wat anders in wat ik aanschouwen mag. Ik realiseer me daarbij dat ik heel veel geluk heb dat ik dat zo mag beleven. Ik heb dit mezelf aangeleerd om te kunnen ontsnappen aan wat ik niet zo graag zag. Juist dat maakt het zo bijzonder. Misschien toch dat stukje mindfuck. En dan mijn ziel. Die ontvangen mag. En mag geven. Mijn zielenvreugd of zielendeugd. Ik kan er geen onderscheid in vinden. Voor mij zijn beide van belang om te ervaren wat ik prettig vind. Maar mijn ziel is voor mij heilig. Niet zozeer als spiegel maar meer als voelsprieten. Ik denk, denk ik, met mijn ziel. Mijn ziel bewaakt mijn gebied. Is echt van mij alleen. Die bepaald wie ik binnen laat of niet, wie mij aan raken mag of niet, wie mij vast mag houden of niet of wie ik juist los mag laten, en wat ik voor gevoel daarbij heb. Ben ik verdrietig, dan is dat zeker te zien in mijn ogen, ben ik moe, dan zullen mijn ogen dat veraden, lach ik dan zijn de kraaienpootjes inmiddels duidelijk zichtbaar, ben ik ongerust of maak ik me zorgen dan zal dat zeker te zien zijn aan mij. Wanneer ik boos ben raken mijn ogen je als een bliksemschicht. Je kan je voorbereiden op een felle onweersbui die vol zit met boosheid, die overgaat naar mate er naar me geluisterd wordt, ik serieus genomen wordt en mezelf tot de orde roep. Opnieuw reflecteer ik bij mezelf en erken mijn tekortkomingen. Duidelijker zul je het aan mij niet zien, dat ik daarin mijn grens aangeef. In dat opzicht ben ik t open boek. Maar mijn ziel, ziet niemand, dat gedeelte van mijn lichaam, geest of mijn zijn is alleen toegankelijk voor mij. Dus mocht ik ooit, om wat voor reden dan ook de vensters naar mijn ziel open zetten, dan zal ik niet meer mezelf zijn. Ik heb dan een stoornis ergens, ik kan niet meer filteren, reflecteren of er is een stoornis in de communicatie tussen gevoel en ervaring. In mijn beleving zullen dan de ogen, de vensters en de ziel gesloten zijn voor ieder vorm van gevoel en zal mijn belevingswereld ver van realisme zijn. Hoe open de ziel ook is, ik heb daarin niets meer toe te voegen. Zo lijkt dat mij....

Liefs Brigitte.

De januari maand is alweer over de helft. Het gewone dagelijkse is alweer 2 weken op gang en de winter laat nog mooi op zich wachten. Ik denk dat we geen winter krijgen, maar soms kan februari nog rake tikken uit delen, en maart is vaak ook fel in z'n halsstarrigheid en langer wordende dagen om ruimte te maken voor de lente. Al zit de lente best al wel in mijn hoofd. Tulpen in huis, in allerlei kleuren doen "lentekolder"😉 toenemen. Ik wordt er vrolijk van. De eerste 19 briefjes met positieve ervaringen over de eerste 19 dagen van het nieuwe jaar zitten in een pot, nog niet "de pot". Die heb ik nog niet gevonden, maar op een moment dat er eens geen positief gevoel bij mij zit, koop ik de pot, en dat geeft het juist  dan dat positieve gevoel. Zo probeer ik toch de positiviteit groot en aanwezig te houden. Ik houd me, zoals jullie weten, ver van politieke invloeden. Dat geeft gedoe, en dat zorgt voor ergenis. Net als voetbal trouwens. Op feestjes gaan de octaven 3x omhoog zodra dat ter sprake komt. Niet dat ik vaak op feestjes kom, maar ik hoor ervan, van familie, vrienden en buren. De koppigheid of juist het gemopper van mensen die zich geen raad weten met hoe breng ik fatsoenlijk onder woorden wat ik ergens van vind. Of juist t niet eens zijn met de ander en dan ook in het normale leven (gebeurd echt niet alleen via t net) uitgescholden worden voor wat dan ook. Geen discussie kunnen voeren omdat er niet naar elkaar geluisterd wordt. De 2 woorden "doe's lief" zouden we vaker als stopwoord moeten gaan gebruiken. Wat scheelt er aan dat we allemaal anders denken, anders voelen en anders beleven. Dat maakt ons zo uniek, zo bijzonder maar ook zo mooi in al wat we zijn en mogen zijn. Niet het standaard mens, nee juist het verschil mogen maken tussen ons, ons mensen, mannen en vrouwen (sorry....maar aan genderneutraal kan ik nog niet echt wennen). Waar ik vroeger dacht standaard te zijn, weet ik nu wel beter. Gelukkig maar. Ik behoor niet tot de standaard mens, (is die er wel trouwens) ik vind van vele dingen wat, ik zeg daar ook iets van, maar probeer t zo te brengen dat ik niemand kwets of een aanstootgevend gevoel geef. En wanneer de helft van de bevolking daar al mee zou beginnen, vandaag nog, dan waren we goed op weg om onze wereld een stukje vriendelijker te maken. Dat is dan echt " lief doen", en hoeft "doe's lief" niet meer zo vaak ingezet te worden. 

Liefs Brigitte 🥰