oudejaarsavond

De laatste voor dit jaar, even nog wat gedachten op papier zetten, wat herinneringen ophalen en wat terug gaan in de tijd. Want zo heb ik toch al zeker  53 jaarwisselingen meegemaakt, waarvan er toch zeker een kleine 45 bewust. Ik moet een jaar of 6 geweest zijn toen ik meemaakte dat mijn vaders jas in de hens vloog door een rotje. Toen gebeurde dat dus al…. Maar dat ik pas echt bewust vuurwerk mee ging maken was toen ik een 14 jarig meisje was, wat lijkt dat lang geleden, een eeuwigheid, maar de herinneringen zijn zeker waardevol. Het lijkt dat met het ouder worden de herinneringen belangrijker worden, je ze uit alle macht vast wil houden, omdat je al meer herinneringen gemaakt hebt dan wat je nog aan nieuwe herinneringen zult gaan krijgen. Ze zijn per definitie niet minder, maar straks zijn de mensen om je heen er misschien niet meer, en zijn ze nu de enige die je nog kan vertellen wat je deed toen je 10 jaar was, en wat je op later leeftijd deed, daar waren de mensen van nu zelf bij….. Oudejaarsdag, 1976, inmiddels net 14 jaar, een dag die echt in mijn geheugen gegrift staat. Niet om t melancholische eerder om de lol die we hadden dat we eindelijk even eruit konden samen. Mijn vriendin en ik even aan t eind van de middag, niet te ver weg, rondom de kerk, was al een roadtrip, zeker als je net als ik een tiener was die een grote mond had maar een  klein hartje bezat.  En een vriendinnetje had die nog net iets minder durfde. Achteraf gezien heeft het helemaal niet zoveel voorgesteld, de jongens die vuurwerk gooide, in de straten liepen en ons na keken….. Toen waagde je je nog niet aan vuurwerk als meisje. Eerlijk gezegd ik durfde dat ook niet…. Het was koud die dag, het leek wel alle jaren koud rond die tijd. Ook dat was anders. We liepen samen door de Irenestraat schuin tegenover mijn huis, er waren toen nog van die zinken vuilnisbakken, en er was aan t eind van de straat een jongen  een rotje zag gooien in zo’n zinken bak….. Een knal dat dat gaf, we sprongen een meter voor ons gevoel in de lucht, schrokken ons het apenzuur en zetten het op een lopen, richting huis… We waren wel zo geschrokken maar konden ook van het schrikken niet stoppen met lachen, en laatst toen we elkaar weer zagen bleek dat we t lachen niet verleerd hadden, dat is wat we nog heel veel doen….. Daarna gingen de oudejaarsdagen veelal rustig voorbij, of ik was thuis bij mijn ouders of bij vrienden, maar t vuurwerk was altijd wel aanwezig. Tot ik op een nieuwjaarsnacht plots te maken kreeg met vuurwerkgeweld zoals dat nu genoemd zou worden. Er was een gozer die dacht leuk te zijn en een rotje voor mijn voeten gooide en dat in de worp al afging. Dat was het dus, in een klap hoorde ik niks meer, het duizelde me, ik moest spugen, ik was gedesoriënteerd en even de weg kwijt. Het gebeurde zo snel, en zo vlug dat ik niet zag wat er verder gebeurde.  Mijn vriend destijds, pakte die gozer zo hard aan dat ze samen over de grond tuimelde.  Opnieuw zetten ik het op een rennen, het had gesneeuwd, dat deerde me niet ik ging er vandoor, de verkeerde kant op welleswaar maar ik ontvluchte opnieuw de plek….Het enige wat ik nadien mee gekregen had, was dat die gast er ook als een haas vandoor ging…. Dat was dus opnieuw iets om er voor vandoor te gaan, ik lijk dat wel af te roepen over vuurwerk….  De kroeg in met nieuwjaar heb ik ook wel een tijdje gedaan, maar dat beviel me eigenlijk niet zo erg. Veel te druk, veel te veel dronken lui, en t werd me vaak veel te laat. Nee laat mij maar lekker thuis met oud en nieuw, t vieren met mensen die me lief zijn, later met onze kinderen. Zo kon ik of hun vader hun verstandig gebruik van vuurwerk bij brengen, ja ik deed dat ook, in een emmer water, die steevast klaar stond in t halletje van ons huis. Ik werd er voor uitgelachen, niet voor vol aangezien en een angsthaas genoemd. Ja ik ben bang voor vuurwerk, en heeft dat zo zijn reden, ja, teveel gezien, om te beginnen de brandende jas van mijn vader, de knallende vuilnisbak van de grote jongens uit de Irenestraat, t vuurwerk dat voor mijn gezicht knalde, en later nog een grote knalpot die omverviel en in de ogen van t zoontje van een vriendin terecht kwam, waardoor er wat licht uit zijn ogen is verdwenen….De paniek die er op zo'n moment uitbreekt is niet te beschrijven.  En laten we niet vergeten dat het ook zo sneu is voor alle dieren die op de vlucht slaan, bang zijn, niet naar buiten durven en blijven bibberen of de weg kwijt raken nadat ze er vandoor zijn gegaan…… en ik kan t weten, je gaat er vandoor wanneer je bang bent, dat is de enige uitweg….Ja ik zal ook altijd bij vuurwerk binnen blijven…… achter glas is het net zo mooi, of er zal een vuurwerkevenement moeten zijn dat georganiseerd word en de experts het afsteken, dan zal ik er naar kijken……Maar oudejaarsdag is meer, meer dan vuurwerk al lijkt t dat er voor bepaalde doelgroepen daarom te doen is.  Oudejaarsdag is oliebollen bakken inmiddels een aardige traditie, oudejaarsdag is terug kijken, oudejaarsdag is afscheid nemen, gedag zeggen tegen de dingen die niet lukte, en hopen dat t volgende jaar daar verandering in komt, dat het dan lukken zal, maar ook onzekerheid brengt het mee, je weet wat je had, niet dat het goed of slecht was, eerder vertrouwd en t is altijd weer een uitdaging om iets nieuws aan te moeten gaan…. Zo kan je t ook zien… of eerder afscheid nemen van gewoontes, en nieuwe aanvaarden…. Of zoals ik nu, en 80.000 andere afscheid  moeten nemen van een gemeente waar ze al misschien hun hele leven wonen, en waar we samen gaan in een grote fusiegemeente Meierijstad! Gewacht met mijn paspoort ophalen om een van de laatste te zijn waarvan t is afgegeven door de burgemeester van Veghel. Niet dat ik trots ben daarop, nee eerder om nog 10 jaar terug te kunnen kijken op iets tastbaars van wat ooit eens was. En zo tikken de uren van 2016 voorbij, nog 52 uur vanaf nu…. Ach soms wordt mijn hartje wat week, voel ik wat emotie, maar ook blijdschap. Er staan in 2017 leuke dingen op stapel, een zoon en schoondochter verhuizen, er is opnieuw een kleintje op komst en er zijn lichtpuntjes waaraan ik vast kan houden… en er is liefde! Ik hoop op een mooie oudejaarsdag, zonder rennen, met lekkere oliebollen, en waar ter wereld je ook bent, dat er lieve mensen om je heen zijn, je omringd wordt door liefde, door waardigheid en respect…. En dat 2017 ons aller jaar mag worden dat het ons mag brengen wat we alle wensen, maar bovenal goede gezondheid. Liefs Brigitte

Kerstmis 2016                                                                                                                                                      

Kerstmis (veelal zo aangeduid door rooms-katholieken), kerst(feest) (veelal zo aangeduid door protestanten) of het geboortefeest van de Heer is een belangrijk christelijk feest in het kerkelijk jaar.

Met Kerstmis wordt door christenen de geboorte van Jezus Christus gevierd. De evangeliën van Lucas en Matteüs beschrijven de geboorte van Jezus. Vooral Lucas geeft brede aandacht aan de geboorte van Jezus in Bethlehem.

Het kerstfeest wordt in de westers-christelijke wereld en in sommige Kerken van het Oosters christendom gevierd op 25 december. In die Oosterse kerken die de Juliaanse kalender gebruiken voor de liturgische kalender (zoals de Russisch-orthodoxe Kerk en de Ethiopisch-orthodoxe Kerk), wordt het 13 dagen later gevierd. In veel streken zijn er tevens speciale vieringen op de avond ervoor (kerstavond, middernachtsmis) en/of op de dag erna. In West-Europa wordt 25 december als eerste kerstdag en 26 december als tweede kerstdag beschouwd.

Verschillende elementen in de wijze waarop men Kerstmis viert gaan terug op voorchristelijke en Germaanse tradities. Het feest is in de recente geschiedenis in grote delen van de westerse wereld in hoge mate geseculariseerd

Zo staat Kerstmis omschreven in Wikipedia                                                                                                                                                                                                         Maar hoe wordt het gevierd anno nu, verschillende soorten bomen, verschillende soorten verlichting, verschillende soorten geloof, verschillende soorten dagen, verschillende soorten mensen, verschillende soorten versieringen….. Noem maar op. Wat een grote verscheidenheid van de versieringen rond Kerstmis. Nog nooit is t zoveel verschillend geweest dan nu, er zijn een aantal overeenkomsten die jaarlijks terug keren, maar de winkelboulevards zijn gewoon open op 2^e Kerstdag. En de tv zend kerstfilm uit al vroeg in de middag, en de cadeautjes onder de kerstboom kleuren en glinsteren over de top. Maar hoe is dat zo, om kerstmis te vieren, of kerstfeest te vieren. Ik zelf vind het nog steeds heel bijzonder om ook echt iets in de trant van De Kerst te ondernemen. Het gevoel te krijgen van het samen zijn, de sfeer om te zetten van t vele naar t kleine, het kneuterige, het boerse, het simpele. Ook al is mijn eettafel gevuld met mijn kinderen en kleinkinderen ik probeer t toch simpel te houden, samen zijn is t meest belangrijk.... Ik heb gauw te neiging om te zeggen we draaien door, we moeten groter dan de buurman, mooier dan de vriend en duurder dan de broer of zus. We praten over de minderbedeelde, de medemens die niet de gevulde beurs heeft om allerlei lekkers te kopen, en het al zwaar heeft om de maand door te komen. Zij die halverwege de maand voorzien worden van een goedgevulde doos levensmiddelen en daar erg blij mee zijn. Elk jaar op sociale media worden de kerstbomen tentoongesteld, foto’s gemaakt van snuisterijen en teksten gedeeld die vertellen dat engelen van alles komen vertellen bij je. Precies op die en die tijd. Teksten met goedbedoeld advies en teksten met een mondvol over de eenzame die niet eenzaam mag zijn met Kerst. Wie is er eenzaam met Kerst…. Eenzaamheid komt voor in alle lage van de bevolking, in alle leeftijden, bij mannen en vrouwen, ook kinderen kunnen eenzaam zijn. Maar ook teksten over de rouwende, die het gemis van dierbare erg voelen in deze periode. Maar waar ik me nog het meest over verwonder is dat er niets staat over de armste mensen om ons heen en dat zijn de mensen die hun ogen sluiten voor t leed dat armoede heet. Zij die niet onder ogen willen zien dat er echt mensen zijn die tekort komen in hun behoefte. Maar ook daar geen aandacht aan geven en eraan voorbij gaan, die de heilsoldaat voorbij loopt, de zwerver niet aan kijkt en de zieke geen aandacht geeft…. In mijn ogen zijn deze mensen, die zich hieraan schuldig maken, de armste mensen onder ons. Ik zou ze wanneer ik kan geen blik waardig gunnen, maar dan maak ik me schuldig aan hun eigenschap, en daar pas ik voor. Ik pleit ervoor om juist deze mensen te leren wat het voor effect heeft wanneer ze wel de aandacht geven aan ieder mens, omdat hij dat verdiend, en niet alleen met Kerstmis….. maar t hele jaar door! Ik wens jullie allen een mooie warme kerst toe!!!! Liefs Brigitte

Bureaucratie

Eens in de week heb ik met mijn broer samen contact over het welzijn van mijn moeder die in een verpleeghuis verblijft. Ze woont daar erg fijn, heeft het goed naar haar zin en is er zeker thuis. De kleine ongemakkelijkheden die zo nu en dan er zijn neemt ze dapper op de koop toe. Momenteel zitten ze midden in een verbouwing na een verhuizing van medebewoners naar een andere locatie van de organisatie, maar ik heb er niet alleen last van, is haar repliek, allemaal die hier wonen horen het zelfde gedril en geboor, dus ik kan wel klagen maar uiteindelijk zal er toch eerst een rotzooi moeten zijn alvorens het mooi wordt. Zo knap van haar vinden mijn broer en ik, hoe zij zich hier doorheen worstelt. Zo krijgen wij dan ook om de paar dagen post die voor haar bestemd is. Niks mis zou je zeggen. Nee ieder mens krijgt post dus ook onze moeder. Vaak zijn het simpele dingen die met een makkelijk telefoontje of een betaling te doen zijn, dus hierover gaat niet mijn blog vandaag. Nee het gaat juist over de rare manier van communicatie. Meestal is het een brief van een instantie, bedrijf of maatschappij. Maar dit deed ons even versteld staan van de hoeveelheid brieven die op een dag verzonden waren aan mijn moeder van een ziekenhuisapotheek in de buurt. Er wordt al jaren gebruik gemaakt van het leveren van de medicatie voor mijn moeder. Iedere maand wordt er met de verzorging een afspraak gemaakt over een levertijd, dat is het belijdt in het verpleegtehuis en daar kunnen wij ons in vinden. Dat er in het verleden daarin wat mis is gegaan is netjes opgelost en daar is ook met volle tevredenheid aan gewerkt. Chapeau, voor beide, nu krijgt onze moeder daar geen bericht meer over en dat geeft een stuk rust, want iedere keer wanneer er zo'n brief binnen viel was ze ongerust of de medicijnen er wel op tijd zouden zijn, of wij het niet zouden vergeten. Je kunt je voorstellen ook al ben je beperkt, je dondersgoed weet hoe alles in t verleden ook al weer liep, en ze heeft nog graag de touwtjes zelf in handen. Dat ze dat destijds uit handen moest geven heeft ze als erg moeilijk ervaren, maar er zou vanaf heden geen post meer voor mijn moeder komen omtrent medicatie. Tot zover..... kortgeleden, vielen er maar liefst 5 brieven binnen van een ziekenhuis, geadresseerd aan mijn moeder met de bovendruk PERSOONLIJK erop. Omdat mijn broer iedere avond haar bezoekt werden de brieven door hem opengemaakt. Mijn broer opent de eerste, ophalen medicatie, datum, tijd, wat voor medicatie. Hij dacht nog, verkeerd geleverd moet naar de verzorging en niet naar Ma. Alvorens maakt hij de volgende open, ophalen medicatie, datum, tijd, en welke medicatie. Dus dan de volgende maar, je raad het al, zelfde inhoud, ophalen, datum, tijd en medicatie. Mijn broer dacht nou dan de laatste, zal toch niet, en ja hoor weer de zelfde. We begrijpen er niet zoveel van, wat is hier nu van de bedoeling, wat moeten wij met deze informatie. De medicatie wordt toch al jaren gebracht, door een lokale apotheek, wat is dit nu weer. Het telefoonnummer dat gebeld moet worden is van een leverancier van de medicatie zegt hij mij, kun jij die morgen even bellen, vraagt mijn broer me. Tot dat ik de volgende dag in de telefoon spring met de dringende vraag over hoezo afhalen en vraag uitleg over de vernieuwde gang van zaken of is het dan toch een vergissing. Veel hoop op uitleg heb ik niet, hier krijg je te maken met mensen achter een bureau. Niet dat ik iets heb tegen mensen achter een bureau, maar op de een of andere manier dring ik nooit echt goed tot ze door. Dus probeer ik heel voorzichtig te vragen of een medewerker van het distributiecentrum van de apotheek misschien een fout gemaakt heeft. Ik hoor de persoon aan de andere kant van de lijn zuchten, nou daar alleen al van gaan mijn nekharen overheid staan. Of ik iets duidelijker kan zijn in mijn overdreven opmerking, 5 brieven is natuurlijk voor mij om aan hen duidelijk te maken dat er meer dan èèn is binnengekomen en de laatste brief zal wel een herinnering zijn van een niet betaalde nota. Nou kruipen niet al een mijn nekharen omhoog maar ook mijn tenen beginnen te krullen. Ik moet even op mijn lippen bijten, en mijn ogen tot spleetjes knijpen om niet uit mijn slof te schieten. Aan de andere kant van de lijn geven ze me geen ruimte om ook maar iets te zeggen. De persoon in kwestie vraagt me niets maar verteld haar ingestudeerd verhaaltje op callcenter niveau. Dat is dan even niet erg, heb ik even tijd om mijn woorden zorgvuldig uit te kiezen. Ik vraag haar nadat t even stil is aan haar kant of zij klaar is met haar verhaal? Ja, zegt ze heeft U t begrepen, ik zeg haar dat ik eigenlijk maar half geluisterd heb, omdat ik niet geïnteresseerd was in wat zij me verteld heeft. Nu is het stil aan haar kant, ik maak daaruit op dat ik haar overval met mijn antwoord. Nog voordat ze opnieuw haar verhaal begint beveel ik haar bijna om even naar mij te luisteren. Ik bel namens mijn moeder, zij heeft 5 brieven gehad met de zelfde inhoud, van een datum, tijd, plaats en medicatie om op te halen...... opnieuw vraagt ze meer dan 1? Ik bevestig dat meteen. En wat moet u mij daarover vragen. Dan is het toch duidelijk, in 5 vout! Nu ben ik met stomheid geslagen. Ik ben nu dus echt boos. Scheld nog net niet haar de huid vol.... probeer netjes te blijven spreek ik mezelf toe, valt nu echt niet meer mee. Ik kook van binnen, zie sterretjes, kan geen naam verzinnen voor mijn ingehouden woede.... "wtf" (sorry voor mijn taal gebruik) is dit????het lijkt of ik beland ben in een aflevering van bananen split. Ik vraag haar iemand te spreken van de afdeling levering. Ik zeg haar wat koppig, dat ik verder niet met haar wil overleggen over medicijnen die al jaren bij mijn moeder geleverd worden en nu ineens opgehaald moeten worden! Zegt de muts..... had dat eerder gezegd, dan had ik verder gekunt met mijn werk, en 2 klikken verder heb ik de juiste persoon aan de telefoon. Heb ik t binnen een minuut geregeld en worden zoals we gewend zijn en vooral rust geeft voor onze moeder de medicijnen bij t zorgcentrum gebracht. Wat een ochtend..... en wat een personeel heeft zo'n bedrijf in huis genomen, ik ben benieuwd of ze dat weten. Liefs Brigitte

Afvinken....

 

 

 

 

 

Wat voor de één vanzelfsprekend lijkt daarvoor moet de ander bergen verzetten en bomen voor kappen. Alles wat met vanzelfsprekendheid te maken heeft gaat niet zoals je zou verwachten. Waar de één maar hoeft te blazen en daarmee alles voor elkaar lijkt te krijgen moet de ander erg diep gaan. Maar maakt t per definitie uit wat je moet doen om je doel te bereiken. Het is natuurlijk altijd afhankelijk van meer factoren. Of stoorzenders zoals de pessimist t zou noemen. Het bereiken van t doel op zich is vaak van ondergeschikt belang. Voor mij, en aan t eind van mijn blog kunnen we oordelen of ik een opti of een negamist ben, maakt t einddoel echt niet de middelen, maar de weg erheen die maakt of ik alles de moeite waard heb gevonden. Dat stemt mij al een beetje richting opti lijkt mij. Maar we wachten af, gaande weg kan er van alles gebeuren wat de stemming om doen laten slaan. Wat maakt t dan zo bijzonder om de reis naar de bestemming te doen slagen. Voor iedereen is dat dus anders. Ieder mens heeft een andere kijk op zijn doel. Maar t doel buiten beschouwing laten is eigenlijk geen optie. Want zonder doel geen reis, toch? Hé daar komt een klein stukje de negamist naar voren. Maar waaruit bestaat dan onze reis dan. Hebben we dat onderwijl afgesproken, t einddoel, waar is dat. Bedoelen we dan t einddoel van t leven of juist de bestemming van ons leven. Wat is bereikbaar, en wat niet. Waar hebben we hoop op, en wat kunnen we beter later varen en onze verwachtingen opnieuw bijstellen. Zijn dat verwachtingen van ons zelf of juist de verwachting die we hebben ten opzichte van onze naaste, mensen waar we van houden. Dat krijgen we zo aan t einde van t jaar allemaal toch wel een beetje, terugkijkend op wat goed ging en wat er niet goed is gegaan. Wat kan volgend jaar anders en wat hebben we geleerd van de dingen die niet zo goed liepen. Welke les trekken we uit t verleden, welk doel heilige de middelen, en wat kunnen we via een andere weg ook bereiken zonder dat we opnieuw een les moeten leren. Die les leren is zeker niet erg, is juist belangrijk, om de toekomst te begrijpen, eerder confronterend voor ons zelf, maar je leert er wel iets mee. Wat, daar kom je wel achter in de bestemming die je af legt, naar jou doel. Hoe die eruit ziet is aan jou, neem mee wat je op kan pakken, neem mee wat je denkt nodig te hebben om gelukkig te zijn, maar vergeet niet dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen geluk..... als opti of negamist.....  Liefs Brigitte

Dromen, Gedachten en Verlangen

Mijn dromen, mijn gedachten, mijn verlangen, wat zou ik daar mee willen, wat zou ik daaruit kunnen opmaken. Mijn dromen zijn nog al veranderd ten opzichte van jaren terug, niet dat ze vager zijn, of minder mooi, maar meer afgemeten, bewuster en vooral reëler. Mijn dromen heb ik echt voor mezelf, die hoef ik niet te delen wanneer ik niet wil. Er kan van alles in mijn dromen gebeuren, ik onthoud ze niet allemaal. Sommige laten een indruk achter, of geven soms inzicht. Helder zijn ze zeker niet allemaal. Ooit komt er een droom voorbij die ik graag vergeet, die juist mij aanspreekt, op mijn tekortkomingen. Ik kan hem dan wel willen vergeten maar in de loop van de dagen kom ik juist dan die droom weer tegen, of in ieder geval zijn inzicht die het me gaf.  Mijn gedachte daarbij heb ik meer onder controle, waar ik vroeger echt een dagdromertje was, mijn gedachte zomaar midden op de dag hun gang liet gaan, zo zal ik me nu eerder afvragen welk nut het heeft om te dagdromen. Niet dat alles nut moet hebben wat je doet, maar enigszins binnen de perken weten te houden is toch ook wel sociaal wenselijk. En daar hoort dagdromen zeker bij. Dagdromen kan ook zeker wel van nut zijn, kan soms een glimlach op je snoet doen vormen. Dat maakt dan weer een gevoel los van blijdschap, en spontaniteit, dat straal je dan letterlijk uit, en maakt je een vriendelijker mens. Daar zijn gedachte voor, iets bedenken wat mogelijk is, haalbaar, en wat wenselijk en reëel is.  Mijn verlangen zijn weer van een andere categorie, eerder één van, niet over praten dan is het er niet. Het wegstoppen, het verloochenen van je verlangen. Toevallig had ik het daar laatst nog met een vriendin over, wat voor betekenis heeft het wanneer je jezelf verloochend, niet trouw aan je zelf bent, jezelf niet op waarde schat. Je verlangen niet uitspreekt, het weg blijft stoppen, er niet aan toe wil geven omdat het niet sociaal wenselijk is om jezelf voorop te plaatsen, maar juist altijd maar aan de ander te denken, je geleerd hebt een ander gelukkig te maken, om aan je eigen geluk voorbij te gaan. Is het niet zo, dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk, je dat zelf maakt. Wanneer daar een andere van mag meegenieten is dat fijn, en wanneer je t delen kan met iemand anders heet dat liefde volgens mij, maar je moet het toch zelf doen. Ieder die dat niet doet, zelfs ik wel eens, heb altijd een excuus om dat niet te doen. Onze generatie is grotendeels zo opgevoed, heeft dat van huis uit mee gekregen, altijd lief, aardig, netjes, beleefd, enz enz zijn, dan ben je overal geliefd. Ja, mooi gezegd, maar ik wil niet overal geliefd zijn, ik wil mezelf lief vinden, lief zijn voor mezelf, mijn verlangen uit kunnen spreken zonder daar op afgerekend te worden als een egoïst, of  erger, als niet aardig. Vragen naar mijn dromen, mijn gedachte en mijn verlangen, is nu niet meer nodig. Ik spreek ze uit, ik beloof mezelf en doel, en iedere keer wanneer ik een stukje van dat doel bereikt heb op eigen kracht, mag ik mezelf belonen. Juist, ik droom, ik heb daarbij mijn gedachte en ik kan verlangen.... Ik mag er zijn.
Liefs Brigitte 

Open Minded

Niet vaak, of zeg maar nooit, blog ik over mijn situatie. De reden daarvan is dat bloggen mij ontspanning geeft, en het vertellen over mijn situatie levert mij veelal stress op. Ik heb dan vaak t gevoel dat ik me moet verdedigen, mijn beweegreden moet rechtvaardigen of alle positieve dingen uit moet lichten omdat ik anders erg negatief klink. Dus wanneer ik graag over onze situatie schrijf dan doe ik dat in de trant van een open brief, iedereen kan ervan vinden wat hij of zij vind, ik verschuil me er dan niet achter, geef ook geen commentaar op reacties en laat bepaalde zaken open. Maar dan blijven er veel vragen achter, ook al probeer ik zo open mogelijk te zijn, alles en in details treden is erg moeilijk. Ik zou me dan erg kwetsbaar op stellen, en niet dat ik dat niet durf, of niet prettig zou vinden, maar de situatie is niet alleen die van mij maar van ons beide, of eigenlijk ons hele gezin. Ik zou t niet prettig vinden om iemand van ons gezin daarmee in verlegenheid te brengen. Zelfs ik, die best ruimdenkend is, open minded is, en graag meer haar hart laat spreken dan kan, zou dat a public en beetje ongemakkelijk voelen. Open minded, wat houd dat in. In de dikke Van Dale staat het omschreven als onbevooroordeeld, ruimdenkend, maar is daar alles mee gezegd, ik denk het niet, of eerlijk gezegd, weet ik eigenlijk wel zeker van niet. Open staan voor nieuwe dingen, wat zegt dat over open minded zijn, in mijn beleving niet eens zo heel veel. Uiteindelijk staan we allemaal open voor nieuwe dingen. Het leven gaat zo snel, in een flits zijn we van de ene gadget in de andere, of van de ene regelgeving in de andere. Daaruit kan ik niet opmaken wat open minded nu echt is. Zelf nieuwe ideeën toepassen en je mening geven over bepaalde veranderingen, dat komt wat mij betreft meer in de buurt. Geeft ook duidelijker aan dat er meer over na gedacht is, er diepgang mogelijk is. Niet alleen jou standpunt oké is maar dat je ook de ander zijn mening begrijpt, zonder vast te blijven houden aan je eigen ideeën/standpunten. Een bekrompen persoon zal eerder zeggen "mijn mening is goed en iedereen moet die mening hebben want ik denk daar zo over, en dan is het goed en moet je mij gelijk geven". Daarmee stoot je naar mijn mening, of ben ik nu bekrompen, mensen af en leg je hen meningen op. Dat lijkt op een dictatuur. Wanneer je kleindenkend (bekrompen) bent geef je naar mijn mening niet veel om de mening van de ander, alleen die van jou is eigenlijk goed, en alles anders dan jijzelf of je eigenstandpunten zijn fout. Je stoot zo vele mensen van je af, je bent niet geïnteresseerd in wat andere denken, vinden, voelen, van houden, graag eten, politieke voorkeur, hoe leven, muziek keuzes, eigenlijk het hele leven van de ander deugd niet in de kleindenkende, en daarmee doet hij eigenlijk zichzelf een hoop tekort. Misschien bewust, misschien onbewust, maar zijn tekort kan hij nooit meer inhalen, daarvoor is hij te ver verwijderd van de werkelijkheid, en eerder een slachtoffer van zichzelf. De mens is juist prachtig met al zijn uitlopende ideeën, zijn behoeftes en het leven dat hij leeft, op zijn manier, in zijn tempo en met zijn tekortkomingen. Maar dat hij bijzonder is, daar hoef je niet ruimdenkend voor te zijn, open minded is net zoiets als open ogen, kijk en geniet van al t moois om je heen, er is zoveel te leren van de ander, ook al lijkt hij niets toe te voegen te hebben aan waarde!!!!     liefs Brigitte.

Vrouwen Dingen

 

 

 

 

 

 

 

Ik zal een van de weinige zijn die erg blij is dat de klok eindelijk weer is terug gezet in normale tijd. Van dat uur vooruit heb ik na een aantal maanden best last. Ik vind t sowieso al een prestatie wanneer ik zelf een nacht heb kunnen slapen zonder wakker te worden.  Ik heb mijn slaap knoerhard nodig. De tekenen van vermoeidheid zijn dan ook duidelijk zichtbaar wanneer ik niet uitgerust aan mijn dag begin. Zo wordt mijn nacht tegenwoordig regelmatig onderbroken door de hitte die me midden in de nacht uit mijn slaap haalt. Dat heeft dan weer te maken met de leeftijd. In de hoop dat ik eigenlijk te moe ben om ook maar wat te kunnen piekeren. Een chronisch piekeraar ja, zeg t me maar, ik weet t zelf ook wel. Niet dat ik dan beren of ongelukken op mijn pad zie maar eerder het soort van piekeren over hoe regel ik morgen de afspraak met het cak, of wat moet ik nog doorgeven aan srk, of is de wmo consult alweer terug van vakantie en kan ik hem bereiken. Of is er nog iets om te piekeren geef me even een seintje want nu ben ik in mijn piekertijd, nu mag ik. Er zijn er meer onder ons die dit fenomeen eigen hebben gemaakt, volgens mij een vrouwen dingetje, mannen hoor ik hier over nooit iets zeggen. Of.....Bijna nooit, maar in een gesprek met vrouwen is dit toch heel erg herkenbaar. We piekeren over van alles, van t eten de volgende dag tot hele zware kost. Gevoelens, verdriet, wat als er dit of dat gebeurd, of de nachtelijke geluiden die je hoort. Maar wat zegt dat over ons. Niet veel denk ik, meestal weten we de dag erna niet meer exact te vertellen wat voor oplossingen aan de stellingen zijn geleverd. Dus het brengt ook weer geen soelaas. Zijn wij vrouwen zelf t gepieker? Of ligt er meer achter? Ik ben hier nog niet echt klaar mee, en verwacht ook medepiekeraarsters niet. Oplossingen zijn dus zeker welkom. Begin niet over t glaasje warme melk, even eruit en iets doen wat afleid, allemaal al geprobeerd en heeft tot nu toe niks opgeleverd. Ik weet wel dat ook dat laat naar bed gaan geen oplossing is, gevolg, nu juist net deze zondag zo lam als en tak, op de bank en moe... dus dan maar bloggen....  Ach zo heeft iedere leeftijd zijn charmes, al kan ik van een aantal verschijnselen niet echt over charmes praten.  Zo ga ik dan ook met regelmaat met pincet en wat verf aan de slag om overtollig haargroei in mijn gezicht te lijf te gaan, en met de verf om juist t kleine beetje dat daar nog boven mijn ogen groeit te laten opvallen. Meestal met de badkamerdeur dicht, niemand die mag binnen komen ook mijn partner niet. Ik heb dan een spiegeltje dat wel extra vergroot maar ik zie ze duidelijk zitten. En ze moeten eruit, die ellendige harde knoepers. Ze prikken soms een beetje en dat is reuze gênant. De ai'js en de auw's die dan over mijn lippen komen zijn niet mals, maar mijn moeder zei altijd, wie gruts wil zijn moet pijn lijden. En daar ben ik t dan meteen helemaal mee eens. Ik heb zelfs mijn partner laten beloven dat wanneer ik ooit kom te overlijden dat voordat ik bekeken ga worden door al mijn rouwende vriendinnen hij die pukkels echt weg moet laten halen. Je kan he toch niet voorstellen dat ze huilend bij mijn kist staan, en voorover buigend moeten concluderen dat ik baardgroei zou hebben. Dat zou heel veel aan mijn geloofwaardigheid afdoen. En mijn haartjes boven mijn ogen die zal ik zolang ik leef blijven verven!!!! Liefs Brigitte

Bigist: Herst....

Bigist: Herst....: Mijn favoriet seizoen, nog net geen koude winter, maar de natuur op zijn naakts zien, alles uit, schromend, blad voor blad, soms omhuld ...

Herst....

Mijn favoriet seizoen, nog net geen koude winter, maar de natuur op zijn naakts zien, alles uit, schromend, blad voor blad, soms omhuld door de ochtenddauw om de schaamte te verbergen.... Mooie Herfst, wat ben je goud. Eerst alle blaadjes die verkleuren, de geur van hout en vocht proef je bijna op je tong. Voor mij komt herfst vaak te vroeg, maar wanneer hij er eenmaal is kan ik daar zo van genieten. Het maakt de wereld klaar voor de rust die komen gaat. De winter die nodig is voor het nieuwe licht, zo is de herfst nodig om plaats te maken voor t ontvangen van de nieuwe kracht. Die de natuur nodig heeft om later, over een maand of 5, weer nieuwe bladeren te krijgen en de takken die opnieuw weer kunnen dragen....Het lopen door het bos geeft aan mij althans zoveel moois, alles waar je kijkt is klater goud, met hier en daar wat groen. De bladeren op het pad waar over je loopt en tot je enkels reikt geeft een geritsel dat mij vrolijk maakt. De Herfst..... voor sommige misschien een lastige fase, kortere dagen, eerder donker, minder licht, maar voor mij een seizoen om te omarmen, nog meer dan de lente, omdat ik voor mijn gevoel weet zonder herfst geen lente.... Maar de herinnering aan de herfst romantiseer ik naar alle waarschijnlijkheid, maar daar heb ik dan even nu geen oog voor, ik geniet van zulke dagen, de dauw, de vallende bladeren en t klatergoud en wetende dat na de herfst ook weer een ander seizoen komt. En daarna nog één, en dat opnieuw bij ons weer letterlijk en figuurlijk nieuw leven brengt.....Zodat we weten, de cirkel van het leven gaat zijn gang, niemand heeft daar de hand in en dat is zo een wonder..... een nieuw leven opnieuw bijzonder... Liefs Brigitte

  

Ode aan vriendinnen....

Toen ik als klein meisje naar de kleuterschool ging, begon voor mij volgens mijn ouders destijds de zoektocht naar vriendinnetjes. Dat was mede doordat ik aan de rand van t dorp woonde en er een weg overgestoken moest worden om in de wijk te komen waar meer leeftijdsgenootjes woonde. Dat gelde natuurlijk ook voor t merendeel van de leeftijdgenoten, behalve mijn buurmeisje en jongens die ongeveer de zelfde leeftijd hadden. Het was voor mij dan ook eindelijk een bevrijding om naar de "bewaarschool" te mogen. Heerlijk spelen met leeftijdsgenootjes, de vrijheid die ik eigenlijk thuis ok had werd verruild voor een gemaakte tijd, speeluurtje, poppenhoek, en bouwhoek. Ik kan me niet zo veel meer herinneren van mijn tijd daar, foto's getuigen eerder dat ik er ook echt ben geweest. De eerste echte herinnering is de geboorte van mijn broertje in 1968 ik was toen inmiddels 5 jaar oud. Je vertelde toen, ik zit bij de zuster", ja destijds nog nonnen op school, met kap en al, en zij kwam met mij mee naar huis om mijn mooie broertje te bewonderen. Waarschijnlijk heeft dat heel veel indruk gemaakt destijds. Je leven heeft indrukken en afdrukken achter gelaten, de littekens van je jeugd, de rimpels van weleer, de gedachten van ooit.... ach wat zegt dat over vriendschap, kameraadschap. De een leer je kennen op de eerste dag dat je naar school gaat, de ander komt halverwege de basisschool je leven binnen stormen en dan zijn er nog 2 die wat later op de middelbare je pad kruisen. En ze betekenen veel meer dan dat ik kan uitleggen. Je netwerk eenmaal opgebouwd, uit vriendschappen voor t leven, vriendschappen die zijn gebleven, vriendschappen die zijn ontstaan in de loop der tijd, vriendschappen die gedeeld zijn, ik weet dat ik niet zonder hen kan. Mijn vriendinnen zie ik gelukkig nog met regelmaat, niet wekelijks maar dat doet niet af aan de intensiteit ervan. Soms heb ik een periode dat ik ook onuitstaanbaar ben, dan weet ik van mezelf dat ik niet de gezelligste ben, maar eenmaal weer bij elkaar geraapt en mijn zonden overdacht, ben ik best te pruimen. Meisjes mochten jullie dit lezen, ik ben blij met jullie alle 4.....  De jaren verstrijken, vriendschappen worden hechter, intenser, er worden andere zaken belangrijk, je leeft je leven en alles gaat door. Je deelt lief en leed, en dat hebben wij met elkaar dan ook zeker gedaan, hebben heel wat stormen doorstaan, maar ook gelachen en gekke dingen gedaan waarbij de tranen van t lachen over onze wangen rolde, maar boven al is t er ook wel uit gebleken dat wat er ook gebeuren zal, we zullen er altijd zijn voor elkaar. Laat dat nou de kracht van onze vriendschap zijn.....

Blog Zacht

 

Toen ik net voor t weekend t nieuws hoorde dat er een aangetrouwde nicht is komen te overlijden, schrok ik daar enorm van. Ze was al wel geruime tijd ziek, maar wanneer een leven eindig is, heb ik daar toch een gevoel bij van, waarom, eigenlijk nog veel te jong, of wat jammer nou, onze generatie was nog niet aan de beurt. We hebben nog wat af te maken, we willen nog wat betekenen voor de generatie na ons, en als het mogelijk is, ook nog voor de generatie daarna. Maar god's wegen zijn ondoorgrondelijk, je weet nooit wanneer t klaar voor je is, en mocht dat eerder zijn dan je zelf had verwacht, wat is er dan nog te doen. Kun je er op een gegeven ogenblik vrede mee hebben? Je hoort zo vaak, alles is gezegd, laat t nu maar klaar zijn, maar als ik eerlijk ben, ik had nog wel jaren met
een veel te vroeg gestorven vriendin willen kletsen, willen kletsen... wat zeg ik, kunnen kletsen. Of de uitdrukking, "niets meer om naar toe te leven", nou ik zie in elke dag de uitdaging, de ene wat meer dan de andere dag, maar wanneer ik de zon op zie komen, zeker in deze herfstdagen boven de dauw over de velden, dan besef ik maar weer terdege hoe blij ik mag zijn met deze nieuwe dag. Maar ik begrijp ook dat de uitdrukking "wanneer leven lijden wordt, kan de dood een verlossing zijn". Wanneer uitzichtloos lijden, ingelost kan worden voor eeuwige slaap, dan zou ik als nuchtere Hollandse daar zeker voor kiezen, Ook zou ik dat mijn medemens en dierbare gunnen. Ik zou wel erg egoïstisch zijn wanneer ik mijn geliefde, met zijn pijn en ellende langer bij me zou willen houden om mezelf daarin goed te voelen en dat alleen omdat ik nog niet klaar zou zijn om afscheid te nemen, of om de simpele reden, voor de "Heb". Weet ook dat er een tijd komt, ik sta inmiddels aan de kant van mijn leven dat er meer geweest is dan dat er komen zal. Ook ik zal een keer moeten gaan ondervinden dat de mensen om me heen weg gaan vallen. Dat is al wel gebeurd, weliswaar in de verkeerde volgorde, eerst jong bedoel ik daarmee, en tussen door een ouder iemand, maar het overdenken van je leven komt zo nu en dan toch hard binnen. Want hoe zou je op je leven terug kijken wanneer je een kwartier na je overlijden daartoe de kans zou krijgen. Zware kost op zo'n mooie herfst dinsdagochtend.... mijn lievelingsseizoen.... Liefs Brigitte

Playa Con Dios

De stranden raken leeg, voetstappen in t zand is t enige wat nog rest van een mooie strand dag. Hier en daar nog een zandkasteel dat getuigd van de activiteiten van spelende kinderen, die zich opnieuw weer erg vermaakt hebben. Enkele uren terug lag ik nog heerlijk op mijn handdoek te genieten van een stralend zonnetje. Met mijn koptelefoon op luisterde ik naar mijn favoriete muziek. Heerlijk ontspannend en lui zijn. Niet denkende aan de laatste avond in dit gezellige dorpje, waar t lijkt of de tijd stil heeft gestaan. In mijn oren hoor ik "voor eens en voor altijd" van mijn favorieten J's voorbij komen. Daarna Kim Wild met Cambodia. T brengt me in trance, de zon op mijn huid, de wind door mijn haren, en de geluiden om me heen gefilterd door de muziek die mij boeiend houd en die me lief is, waar ik blij van zou moeten worden. Of in ieder geval een gevoel bij zou moeten krijgen. She's like the wind van Patrick "Orry" Swayze komt nu wel erg goed uit. Even open ik mijn ogen en zie een tweetal vliegers hun thermiek zoeken op de wind, het valt niet mee om die in de lucht te houden blijkt wel, het werk dat daar geleverd wordt is zwaar, dat rennen door t zand...dan even een herkenbaar nummer in mijn oren, terug naar de kust van Maggy McNeal, gevolgd door Brabant van Guus Meeuwis. Wat doet t nu allemaal met me, t gevoel van heimwee overvalt me, ik laat even mijn tranen de vrije loop, het gevoel in mijn buik bij de woorden van Guus maken dat ik me niet meer thuis voel hier. Het is te lang geleden dat ik thuis was, en daar komt ook nog Dotan voorbij met Home, het lijkt wel of mijn mp3 mij voor de gek probeert te houden. Veelal nummers die passen bij de situatie waarin ik nu verkeer, hoe ik me voel en wat ik voel. Ja, ik wil naar huis, naar Hollandse koffie, gewoon gesneden brood van onze bakker, ons eigen bed, ons eigen ritme van de dag, geen siësta maar rust op gezette tijden voor Jos. En tot overmaat van ramp komt daar ook nog André Hazes voorbij met "kleine jongen". Ja ook die mis ik, groot en klein en de meisjes ook natuurlijk! Alphaville klinkt in mijn oren met Forever Young, Kayak met Seagull klinkt nu, Fiction Factory met Feels like Heaven en ga zo nog maar even door, Hotel California van the Eagles, ach toe maar, wrijf t me maar in..... nog net geen Vaja Con Dios van Piet Vreeman, maar ik verbasterd t maar naar Playa Con Dios, want t duurt nu weer opnieuw een hele tijd eer ik opnieuw hier zal zijn. T was mooi, vol met opnieuw weer veel gezien te hebben. Wasted words, The Motions, ach dat lijkt maar zo, geen enkel woord verspild hier, en straks nog een keer luisteren naar John Bon Jovi, "in these Arms.... want daar hoor ik thuis.... In de herfst van ons eigen kikkerlandje, met vallende bladeren, op klatergoud lijkende herfst kleuren, noordwesten storm en pepernoten. Tot later. Kus Brigitte💋

Festes....

En de avond valt over dit pittoreske stadje aan de Middellandse zee. Het kasteel, een grote rotsblok waaruit in een ver verleden dit stadje en kasteel gebouwd werd, wordt overvallen door lokale bevolking om een avondvullend hapje te eten. Waar wij noorderlingen graag rond de klok van 18.00 aan tafel schuiven doen ze dat hier pas rond 21.00 uur. Kinderen spelen nog steeds buiten, ouders lopen met lege wandelwagens erachter aan en in kinderwagens zijn maar een enkele baby te zien, vaders of moeders lopen met hun kroost op de arm door de straat of over de boulevards. Een gewoonte die je bij ons niet zo gauw meer ziet. In de verte hoor je de geluiden van t festival dat altijd op 7 september in dit stadje begint. Dat is dan ook de reden geweest om eens van dichtbij mee te maken wat voor een feest dit is. De originele bevolking bestond voornamelijk uit vissers, en daar is een patroonheilige voor benoemd die ervoor zorgde dat alle vissers weer veilig aan wal kwamen. Nu is er ze haar werk nog dagelijks. Zei wordt op een sokkel iedere avond rond gedragen door de bevolking. Van het ene kerkje naar t andere, WNT wanneer je niks hebt om dankbaar voor te zijn heb je ook niks te vieren. Jong en oud iedereen doet mee. Na de 8ste september barst hier dan een soort van carnaval los. Met allerlei activiteiten en avondvullend programma wordt er kosten nog moeite bespaart om t een feest voor iedereen te laten zijn. Zo ook t bedenkelijke stierenrennen, gister toevallig een glimp van opgevangen, jongelui, die eigenlijk net iets te overmoedig door t net teveel nuttige van alcohol, een stierf je uitdagen, en dat werkt dan als de bekende docusoap op zo'n beestje. Met z'n zessen of achten lopen ze in een soort van nagebouwde stierenvechtersarena en zodra de stier hen op de hak wil nemen springen ze op een stellage van hekwerk waar de stier hen niet te pakken krijgt. Stoer hoor.... nee er komen geen speren en matador bij kijken maar toch ben ik ook tegen dit spelletje principieel op tegen. Geef mij dan maar de oudste van de stad, die t nog steeds wist te vertellen hoe hij als visser, er overkwam hem nooit wat, er gebeurde niet zo heel veel hier, zoals hij vertelde, in eens Sophia Loren door de straten zag lopen en hem dat een figurantenrol opleverde in de beroemde film El Cid. Dat waren nog eens tijden.....en dat soort verhalen van de bevolking werkt dus als een rode lap op mij. Daar ben ik wel voor te porren.

In de wandeling die we maken op een mooie zomeravond, komen al snel de gedachte aan weleer weer boven. Het gemis van enkele geliefde en dingen die ons voor altijd veranderde, doordat ze een onuitwisbare indruk hebben achter gelaten. We denken even na over wat ons zo raakte vroeger als kind, of waar we blij van werden als puber, of waar we mee struggelde terwijl er van ons verwacht werd dat we goede keuzes maakte die ons zekerheid gaven in ons verdere leven. Of ik daar mee bezig was, keuzes maken, nee, in zijn geheel niet. Waar ik me mee bezig hield was iets anders. Ik bewoog hemel en aarde om iets anders gedaan te krijgen, en niet zomaar wat. Ik had een hoger doel voor ogen. Ik bleef erbij dat ik op een dag mij zou kunnen inzetten voor de mede mens. Ik had veel meer in me dan menig leraar destijds in mij zag. Ik was mijn tijd wel vooruit. Ik dacht na over een tijd die ik geeneens voor de geest kon halen. Waarvan ik helemaal niet zeker was of ik die wel aan zou kunnen. Ik dacht er over na om mijn horizon te verbreden, meer te willen dan alleen t huisje , boompje, beestje verhaal. Zo starte ik op mijn 13e verjaardag met het opschrijven van mijn gedachte, soms verhalen, soms gedichte. Soms ook kattebelletjes die mij zelf soms verbaasde. Enkele woorden, die ervoor zorgde dat ze weergave wat mijn gevoel was. Soms las ik ze voor aan mijn vader, of legde ik t op de keukentafel in de hoop dat iemand ze zou lezen. En daar was altijd wel iemand die binnen liep om koffie te drinken bij mijn ouders en opa die bij ons in woonden, dus de kans dat ik ontdekt zou worden was zeker aanwezig. Of iemand daar interesse in had? Het feit dat mijn ouders mijn verhalen mooi vonden was natuurlijk belangrijk, maar ik hoopte toch op bekendheid buiten de muren van mijn thuis.Toen had ik nog een vrije kinderlijke kijk op dingen en dacht dat ik met mijn verhalen bijzonder zou zijn, althans meer in mijn mars had dan menig mens dacht. Voelde me dat zo zeker van en gaf me een groot zelfvertrouwen, en de gedichten zeiden zoveel meer dan alleen maar woorden, welke gesproken woorden ook. Een leraar van school heeft mij eens betrapt op t schrijven van gedichten tijden de wiskunde les. De straf die ik daarvoor kreeg was, 25 gedichten voor hem schrijven. Destijds dacht ik er niks van, maar nu denk ik wel eens, vent wat moest jij met mijn gedichten! Zo was er destijds een gedicht over het overlijden van de moeder van mijn vriendin, dit heeft zeker een indruk achtergelaten. Ook gedichten over kalverliefde, zolderkamer gesprekken, afzetten tegen ouders, geheimpje, dromen en al deze gedichten en kattebelletjes zijn bewaard gebleven in een groot Schrift, vol met letters, gedachte en gevoel. Gevoel van jeugdige gedachte, maar inmiddels aangevuld met dankbaren gedichten. Echt doorgebroken ben ik niet met mijn verhaaltjes, ik schrijft ze graag, lees ze terug en doe ook wel eens aan zelfkwelling. Waarbij dan tranen over de wangen lopen. Dat zelf kwellen is vaak not done!!!! Er zijn zeker veel gedachte de revue gepasseerd, er is de afgelopen jaren veel gebeurd en er heeft veel verandering plaatsgevonden maar wat niet veranderd is is mijn gevoel op papier zetten, mijn verhaal doen, en mijn gedichten aanvullen met nieuwe, over gevoel, t leven, geluk en dagelijkse beslommeringen die t duidelijk maken dat t mooi is om verhalen te vertellen, te lezen en te beleven.....

Terug naar de kust.....

 

 

Er is niks zoveel, wanneer je net na de zomer van je leven bent waar je over na denkt,  wat ga ik doen met de herfst van mijn leven. Ik hou het maar een beetje luchtig, praat niet over leeftijd, over oud zijn, ouder worden, grijs en afgedankt, nee ik praat bewust over een periode die hoop ik voor ons allemaal is weggelegd. In de hoop dat we die zorgeloos en gezond mogen beleven, want dat willen we toch het liefst allemaal. Genieten van, en genieten met….. mmmm! En toch denk ik ook wel eens wat zou het mooi zijn om de tijd tot daar anders in te kunnen vullen, eerder die dromen waar te maken, en meer te kunnen en willen gaan genieten van de droom. Door allerlei reden kan dat vaak niet en hopen we dat later wel te kunnen doen. Maar meestal zit je vast in een druk gezin, kinderen, kleinkinderen, werk, huis, familie, sociaal contact en noem maar op wat je allemaal niet verzint om nog net niet dat te doen wat je eigenlijk heel graag zou willen doen. Niet dat ik het hier niet naar mijn zin heb, nee ik woon lekker, heb een fijn gezin, kinderen en kleinkinderen lekker dichtbij, maar toch denk ik wel eens, straks wanneer we samen oud mogen worden, zou ik graag gaan verhuizen naar de kust. Het weidse, de geur, het rollen van de golven, de wind, de duinen, het zand dat is wat mij hierin aantrekt. Het gevoel van echt vrij zijn, dat vast te kunnen houden voor de rest van  je tijd, dat zou ik zo bijzonder vinden. Maar waarom juist de kust. Ik ken er niemand, voor mijn gevoel is de kust een grote zandbak van Cadzand tot Den Helder, dus ben me zelfs in mijn beleving niet bewust van alle watersloten er tussen in, ook al ben ik best geografisch aan gelegd, in mijn beleving blijft de zandbak en de waterbak natuurlijk voor mij zeker nog een optie. Zo ik zie me er in de vroege ochtend al wandelen, door het helmgras, over de duinen, door het losse zand, het strand op en genietend van de rollende golven over het strand, het eb en vloed zien worden, in de verte een schip spotten en voorzichtig met mijn tenen voelen hoe koud of warm het zeewater voelt. Ook kan ik me er wel iets bij voorstellen waarom we dromen of eigenlijk heel zeker zijn van onze zaak waarom we later, wanneer de herfst in ons leven zijn intrede doet, zeggen ergens anders heen te gaan, naar een andere plek als waar we al een hele zomer waren. Ik denk dat het ook te maken heeft met de seizoenen in ons leven. Wanneer je als kind ergens was waar je het heel erg fijn vond, je warme gevoelens krijgt van het denken alleen al aan die plek,  en nadien voor je carrière gaat verhuizen, kan ik me voorstellen dat je graag weer het gevoel van warmte wil ervaren in het seizoen waarvan je weet, dit is het laatste, mijn zomer komt nooit weer. Je speelt eigenlijk een spelletje met je seizoenen, je manipuleert de boel een beetje. Je probeert je opnieuw te wanen in je lente, want ook daarvan komen herinneringen boven. Als klein kind, dwalend door de weilanden, leren fietsen op het tuinpad, als jong mens, op de drempel naar volwassenheid, je afzettend tegen de reguliere orde, rebels gedrag vertonen, en ook verstandig zijn en denkend aan de toekomst, door een mooie studie te kiezen of baan te creëren. Om op een andere plek dan thuis, (je lente,) juist die dingen te gaan doen waarvan je weet dat het zo hoort, om er later, wanneer jou zomer ten einde loopt te kunnen zeggen, ik wil terug naar mijn lente. De redenen lopen erg uiteen, voor mij geld dat zeker zo, ik heb nooit aan de kust gewoond, ben er zelfs maar sporadisch geweest. Maar het gevoel geeft me zo’n enorme boost, dat het bijna realistisch is en ik  het gevoel heb er soms al te zijn. Maar voor andere, kan de reden ook weer heel anders zijn. Weg uit het drukke, of juist terug naar de drukte. De reden is natuurlijk van belang, je hebt daar over nagedacht, al eerder dan je eigenlijk wilde toegeven, maar het gevoel van nog even je eigen zomer vast te houden weegt toch ook wel zwaar. De voltooid verleden tijd nog even uitstellen, en als het kan nog vast blijven houden aan de droom, want eens dan komt hij uit. Liefs

kleine wereld

Kleine wereld.

In mijn eigen kleine wereld waarin ik momenteel leef, gebeuren er toch nog wel eens spannende dingen. Ze zijn niet groots, maar zeker de moeite waard om over te schrijven en met iemand over te praten. Wanneer t weer niet de moeite waard is om over naar huis te schrijven, dan zal je als blogger t toch over wat anders moeten gaan hebben. Mijn wereld is momenteel niet erg groot. Ik zal het dan ook vaak dicht bij huis moeten zoeken. Maar daar is vaak nog genoeg te beleven. Gelukkig wel, zou je denken. En daar ben ik dan ook maar erg dankbaar voor momenteel. Er heerst hier namelijk een ware plaag, niet dat ik daar gelukkig of dankbaar van wordt hoor. En wanneer ik de plaag benoem dan gaan er vast al kleine kreetjes op van aj, of iek, of getsie…. Ja dus laat nog maar even wachten met t benoemen van de plaag.  En zal ik eerst jullie een klein beetje inzicht geven hoe t zover hier heeft kunnen komen. We wonen toch in een nette buurt, nette gezinnen, die hun tuintjes netjes houden en hun afval netjes in de containers doen. Geen of vrijwel geen fruitbomen in de buurt, een wijk die al een jaar of 30 bestaat, misschien iets verouderde woonerfjes, maar verder goed onderhouden plantsoenen, vijvertjes, waterpartijen, mooie rond gesnoeide boompjes, een mooie weg gescheiden door groen, hier en daar een speelhofje met wipkip, een winkelcentrumpje, volop parkeer gelegenheid en een mooi park in de buurt. Een rustig gelegen wijk in ons dorp dat op het punt staat een fusie aan te gaan met 2 buurgemeentes. Per 01-01-2017 woon ik weer in mijn geboorte dorp. Niet dat ik ga verhuizen, nee mijn geboorte dorp komt door de fusie bij t dorp waar ik nu woon, of zullen de bewoners uit mijn geboorte dorp zeggen, dat t dorp waar ik nu woon bij mijn geboorte dorp komt. Afijn genoeg hierover, daar zijn de meningen over verdeeld en zal nog wel even zo blijven, en dan moeten we nog fuseren. Afgelopen zaterdag ben ik op pad geweest om er voor te zorgen dat de plaag hier in onze wijk geen uitbereiding kan veroorzaken. Gemeente doet er verder niets aan, dus moeten we als buurtbewoners zelf creatief zijn. Van alles  nagelezen en naslagwerk opgezocht. Heel wat geappt met buurtbewoners over te treffen maatregelen, en zo hier en daar waren er mensen, waaronder ikzelf, die de plaag met eigen ogen aanschouwd hadden. En ik kan je verzekeren dat ik er toch wel een beetje een andere kijk op gekregen heb toen ik ze zag. Ik riep ook even “iek”….. en moest twee keer kijken of ik het wel goed zag. Maar voor ik het goed en wel in de smiezen had was het alweer weg. Maar ik weet zeker dat ik het goed gezien had. Ik ging met mijn bevinding toch wel even naar een buurman, en wat bleek er waren meerdere buurtbewoners die ze al gezien hadden. Jeetje, en dan wordt er niets aan gedaan…. Vreemd, we kunnen toch de gemeente hierop wijzen, de scout, die eens in de zoveel tijd zijn rondje doet, of de heren en dames van ongedierte verdrijving…. Of…. idd, de Rattenvanger van Hamelen…. Zou die er nog zijn, is er nog zoals vroeger een rattenvanger. Die op zijn fluit blies, een bepaalde toonhoogte, die alleen voor ratten hoorbaar was, en waardoor wij dus voor langere tijd verlost zijn van deze beestjes. We hebben allemaal rattenvallen gezet, of zoals sommige rattenklemmen, omdat een vrouw alleen niet zou weten wat ze met een val zou moeten, en niet zou weten wat ze met een levende rat aan zou moeten. Ik verwacht dat zelfs sommige mannen dat ook niet zullen weten. Nee dan heb ik toch liever de fluit van de rattenvanger, een beetje sprookjesachtig, mysterieus, en spannend. Zo’n Knappe fluit blazende man door onze wijk, met een optocht of uittocht van ratten achter hem aan, menig vrouwenhart veroverde, (ondanks zijn beroep), en lonkende naar de jonge meisjes, om te verdwalen in een buitenwijk en daar dan een tv serie en musical over schrijven. Er kan je erger overkomen toch……

Feelings;

Steeds wanneer ik bedenk om mijn blog te optimaliseren, schiet er bij mij een liedje te binnen! Een song uit de jaren dat ik een tiener was. Waarom dat ene lied mij te binnen schiet is me werkelijk onduidelijk. Ik kan namelijk geheel niet in mijn herinnering een moment vinden waarin ik dit nummer destijds aanbad. Nee, het blijft een raadsel. En toch denk ik er de laatste tijd vaker aan, heb ik op YouTube t lied opgezocht, en een aantal keer beluisterd in allerlei streamingen. Het is idd vaker gecoverd. Nou is het niet zo dat ik per definitie de originele song het mooist vind, nee met de jaren kan een lied een oud ingedut vrouwtje of vooruit, ook mannetje worden en daarmee kan een cover dan weer nieuw leven in zo'n lied blazen. Vaak gaat t dan over een enkel ander muziekinstrument, klanken van ritme er tussen door en een andere stem die dit nummer zingt. De stem vind ik dan op zich nog niet t belangrijkst wat een nummer zingt, vaak luister ik meer naar de klanken in de stem, de echtheid van de stem, de doorgeleefdheid van de stem, het volume of juist de kracht van t zachte zingen, waardoor de woorden duidelijk hoorbaar zijn. Een lied is een lied waarbij je fantasie kan hebben. Je mag zonder de vertolker ooit gezien te hebben een gezicht erbij bedenken, t kan dan zomaar zijn dat nadat je de zanger wel gezien hebt je vreselijk teleurgesteld bent, en dat je dacht, dat had ik nou nooit gedacht dat die er zo uit zou zien. Je kan ook bij een lied wat je eigenlijk in de eerste instantie niet aantrok de vertolker zien en denken, wauw.....ik vind dit gezicht wel erg leuk, ik denk dat ik dit lied ook mooi ga vinden. Dan loop je wel t risico dat je daarna zelf steeds de betovering van de muziek verbreken zal. Muziek is als een muze, je beleeft het, je voelt het, je ervaart het, je leeft het. Je hart gaat er van sneller kloppen, je wordt er zeker blij van kan niet echt stil zitten wanneer de klanken je uitdagen om te bewegen, je kan er emotioneel van raken en t ritme of de klanken herken je daarna uit duizenden. Je hoeft de eerste paar muzieknoten maar te horen en weet precies welk nummer er komt. Dat doet muziek met je, het is opgeslagen in je brein, het heeft een sterk vermogen tot herkenning, waardoor je nog precies weet wat je deed toen dit nummer in de top 40 stond, je nog precies je voor de geest kan halen wat voor kleren je droeg, of welke geur je rook. Wanneer je muziek verloochen wil moet je inderdaad eerst naar de persoon erachter kijken. Ik kan je wel zeggen dat dat beeld dan meestal vertekend raakt. Of je daarna dan  nog overtuigd bent en kan zeggen dat je dit mooi vind omdat de persoon je aantrekt, dan snap je t in zijn geheel niet.....Ik heb natuurlijk ook wel oog voor mooie mannen, vind het leuk om ze te zien, wanneer ze ook nog kunnen zingen dan is dat mooi meegenomen, ik zal zeker mijn ogen niet dichtknijpen wanneer John Bon Jovi langs loopt, zijn muziek is ook wel om aan te horen, maar in de eerste plaats ga ik toch voor dat onbekende lied wat nu alweer een uur lang door mijn gedachte en mijn lijf jaagt. En zelfs nu, jaren later, kan ik nog steeds warm lopen voor dit lied, wie t ook zingt, t geeft mij nog steeds t beroemde kippenvel gevoel......En dat is dan, Dust in the wind, by; Kansas,  by; the scorpions of by; the Eagels, op vinyl, cassettebandje, bandrecorder, walkman, cd, iPod, mp3, t maakt me niet uit, als het maar in mijn oren doet wat t moet doet, mijn brein prikkelen om te ervaren, beleven en te voelen.

Gering

Dat ik geen 18 meer ben besef ik ook wel. Wil ik eigenlijk ook niet meer, die tijd heb ik gehad, met mijn onzekerheden, en mijn alle niet uitgekomen wensen. Wat je wenst is mooi, daar teer je op, maar van onzekerheid daarvan groei je niet echt. Zo dacht ik tenminste ooit. Niet dat ik veel had om onzeker van te zijn realiseer ik me nu. Maar destijds was t toch maar een ramp om me niet al te scherp uit te drukken. Zoals jullie weten ben ik maar 1.50 m hoog. Dat was dan ook mijn grootste onzekerheid. Hoe moet dat nu verder dacht ik destijds. Wanneer ik in een winkel ben en juist wat ik nodig heb ligt op de bovenste schap, ik zag mezelf al klimmen in de winkelstellingen, en daarna een beetje onhandig naar beneden moest glijden. Of bij een concert, "ik ga naar de Golden Earing en ik neem mee", een huishoudtrap, of ik moest rennen voor een plaatsje vooraan om Sjors, Rinus, Caesar en Barry goed te kunnen zien. Maar uiteindelijk vroeg ik toch maar aan mijn vriendje of ik op zijn schouders mocht zitten, maar daar dacht ik dan ook niet meteen weer niet aan. Dat klein zijn had in mijn ogen alleen maar nadelen. Broeken moesten altijd korter gemaakt, rokjes en jurkjes vielen op mijn kuiten, shirts hingen over mijn billen, ik kan nog wel even doorgaan over de nadelen die ik destijds beleefde als een groot probleem. Ik heb er niet altijd aardig mee om kunnen gaan en heb ook nog ooit eens een beennverlenging overwogen. Maar uiteindelijk maakt dat de rest van mijn lichaam niet met elkaar in verhouding. Dus daar maar heel snel vanaf gezien. Nee mijn lengte of  juist niet mijn lengte, is mij eigenlijk lang parten blijven spelen. Ook dat wist ik wel vaak te compenseren, daar deed ik dan weer extra mijn best voor. Om op te vallen moet je andere dingen gaan doen, zo ooit roze haar gehad, viel echt op, de eerste dagen geen probleem, ik had er zelf om gevraagd bij een kapper. Ze keken me wel raar aan bij mijn eis, maar uiteindelijk toch gedaan. Pas wanneer er uitgroei komt zie je de problemen. Ikke niet, maar alle grotere mensen keken zo boven op mijn hoofd, dus kreeg ook wel dit over me heen. Petje op! Daar mocht ik dan ook eer een tijdje mee opvallen. Mijn kleding heb ik wel altijd een beetje normaal gehouden, juist om niet op te vallen. Raar dat ik dat dan weer niet veranderde. De tijd van de punk heb dan wel beleefd, veel zwart en donker, maar nooit niet tot in t extreme. Meer t genieten van de klanken van the sex pistols en Iggi Pop. Geen hanenkam op mijn hoofd. Alles wordt anders, meer gecontroleerd en geaccepteerd. Zo ook mijn geringe lengte. Wanneer ik iets uit de supermarkt nodig heb uit t bovenste schap, klim ik gerust in t rek, als ik naar een concert ga neemt mijn vriendje mij niet meer op de schouders, het was trouwens voor t laatst bij goud van oud in 1998 dat ik op zijn schouders mocht zitten, ik geniet van klanken en mensen om me heen. En ik weet dat er nadelen kleven aan klein zijn, maar er  zijn ook voordelen. Ik heb nl niet zoveel schoppen onder mijn kon t gehad dan de hele grote mensen, bloemen en groeien nu eenmaal langzamer dan onkruid, en zoals mijn moeder ooit zei, als de grote mensen de goeie waren dan zijn de kleine te beklagen.....

Er gaat toch niks boven een goede nachtrust, van een uurtje of 8, daarna een ontbijtje op t voeteneind van t bed om kruimels erin te voorkomen en daarbij de geur van koffie die je dan tegemoet komt. Hmmmm.... dat moet toch zalig zijn. Niet iedere ochtend maar zo nu en dan verrast worden is toch erg lekker. Of wat te bedenken van de geur van vers gebakken wafels, of het bakken van verse broodjes. T lijkt zo normaal voor vele, dan ga je toch naar de winkel en haal je broodjes, die afgebakken moeten worden. Kun je doen ja, maar of t dan t gevoel van tevredenheid uitstraalt of overbrengt is nog maar de vraag. Want is t niet zo dat je meer hebt met de dingen die je wenst, dan met de dingen die je zo kan doen. En dan heb ik het niet over t kopen van dure bijna onbetaalbare materialen. Nee ik heb het over de kleine dingen die de mens wenst. Wat menig mens al vaak doet, wat eigenlijk zo gewoon lijkt en waar je op den duur geen waarde meer aan hecht. Tot het moment dat niks meer van vanzelfsprekend is, je ineens terug moet vallen op je eigen ik, die je eigenlijk vóór dien niet zo goed kende. Want zeg nou zelf, wat is er nu mis met een wens in vervulling laten gaan, wanneer je jezelf tevreden moet stellen. Niet zo heel moeilijk, het is juist de eerste oplossing die je aandraagt wanneer je even in de put zit. Dan ga je toch leuke dingen doen wordt er dan geadviseerd, shoppen, terrasje, etentje..... Maar zit t hem daar dan in, zit er niet een filosofie achter. Ik ben natuurlijk geen psycholoog, maar ik moet t met mijn ervaring doen. En dat is er inmiddels wel. Niet dat ik ontevreden ben, integendeel, maar ben niet meer zo snel in de verleiding om voor t grote te gaan. Nee ik realiseer me dat er meer geluk zit in de kleine dingen van t leven, t meest voor de handliggende, t gevoel wat je krijgt wanneer mensen je waarderen, je complimentjes krijgt om wie je bent en wat je doet, voor een ander of voor jezelf. Of juist voor iets wat je niet doet en waarbij je een goed gevoel overhoudt. De warmte die t geeft wanneer je ziet dat je iemand blij maakt met je aanwezigheid, je woorden of gewoon je belangstelling, of de glinstering in de ogen terug geeft door er gewoon te zijn. Deze dingen zijn niet te koop, ze zijn er om te koesteren, je leven te verrijken, en daarmee jezelf uiteindelijk tegoed te doen. En ze zijn t meest waardevol wat je maar te wensen hebt en wat je je maar voor kan stellen, vriendschap, liefde, en blijdschap.... met een goud en randje. Niet alles is klatergoud wat er blinkt, maar wanneer je ziet waar je blij van wordt en je ogen gaan daarvan stralen en de warmte vult je hart, dan koester dat gevoel en houd het vast. Want wanneer niets meer echt vanzelfsprekend is dan ben je gauw geneigd geen concessies te doen. En dan zul je toch naar de bakker moeten om versgebakken broodjes te ruiken.
Nog nooit moeite gehad om te kiezen tussen twee foto's voor mijn blog maar nu kon ik geen keuze maken dus beide gebruikt....kies er een die voor jezelf het beste past.

Vallende sterren

Altijd een fenomeen, vallende sterren kijken, ook wel meteoren regen genoemd. De eerste weken van augustus en de laatste weken van november zijn daar kenmerkend voor. Ook op sommige tijden en periode daarbuiten maar dan heet het toch anders. Met de vallende sterren zijn we in t verleden menig uur bezig geweest. Nachtelijke uren wel te verstaan. Het begon in 1979, met mijn ouders op vakantie in Geel in België. Open ruimte, weinig straat verlichting een ideale combinatie om je stoel plat te leggen, of een matrasje op de grond en de hemel af turen of je ergens er één kon spotten. En wanneer er dan één door de nachtelijke horizon scheerde dan schrok je toch wel een beetje, het verbaasd je dan toch, zo'n lichtflits die je dan waarneemt. Je bent er op voor bereid maar tegelijkertijd ook weer niet. Wij hebben daar dan ook echt menige vrienden en familieleden mee besmet. Het bezoeken van sterrenwachten tot een film bekijken in t omniversum hoe dat de riem van de grote beer toch in t echt eruit ziet, of waar de voer man zich bevind, want dat is in augustus toch weer anders dan in november. Dan is de Poolster zoeken geen probleem, die staat 52 weken per jaar op de zelfde plaats, aan t uiteinde 5 delen van de pan van de steelpan (grote beer). Daaromheen gaat dan ons hele sterrenstelsel omheen. Zo ook een keer op de camping. De jongens wilde die nacht tijdens het vallen van sterren buiten slapen. Geen probleem, we waren in de buurt voor t geval er iets was, en wat kan er nou gebeuren op een camping vol met gezinnen. Zo gezegd zo gedaan, luchtbedden, midden op t veld, slaapzakken erop, joggingbroek en trui aan ipv pyjama, en onder t luifel lieten we de verlichting aan en zo ook de andere ouders van de andere stoere jongens die mee sliepen. T was wel spannend, dat zag ik wel aan de snoetjes, de opgewondenheid en t regelmatig naar de toilet lopen. Enkele andere kampeerders op t veldje haalde hun schouders op bij t woord vallende sterren, of satellieten, die kon je toch niet zien, zitten veel te hoog, hoort niet bij onze aarde, onze planeet. Ik vond het dan ook maar wat knap  en was best trots dat mijn mannekes dan uit gingen leggen dat de vallende sterren een soort van vuile zwerm was die door de dampkring  naar de aarde kwamen door de zwaartekracht en dat het verbranden in de dampkring de lichtflitsen veroorzaakten. En de satellieten wel degelijk zichtbaar waren als kleine lichtpuntjes die één kant op bewogen. En dat die in een baan rond de aarde vlogen. Dan haalde mensen hun schouders opnieuw op en zag je ze denken, ja ja snotneuzen, of een eindje verder hoorde je ze zeggen " mafkezen"! Dat nachterlijk avontuur verliep niet echt vlekkeloos, de eerst, onze kleinste was met een uurtje binnen, zak chips op en vond het toch wel eng, en had het ook erg koud. Onze oudste bleef nog daar midden op dat veld. Nou slaap je als ouders niet erg gerust wanneer je weet dat je kind midden in de nacht daar buiten vertoeft. Met één oor luister je goed wat zich daar afspeelt en ik betrapte me er op dat ik ook regelmatig de toilet opzocht. Valt ook níet mee, in het donker, geen straat lantarens, alleen t schijnsel van de maan, en de sterren die hun best doen om te vallen, je een weg te banen over scheerlijnen, haringen, luifels en slapende kinderen naar t toiletgebouw. Daarna maar weer in de vouwwagen gedoken en proberen te slapen. Maar ik zou ik niet zijn wanneer ik toch ook nieuwsgierig geworden was en ook wel benieuwd was naar de sterren die vallen zouden midden in de nacht. Dus mijn luiewammes maar gepakt en ook maar opnieuw de hemel af turen. Tegen het licht worden toch maar in slaap gesukkeld, en maar op tijd broodjes gehaald bij de bakker om de stoere jongens van een stevig ontbijt te kunnen voorzien. Die vakantie is er nog wel een keer buiten overnacht. Volgende vakanties hebben we steeds in de eerste weken van augustus opnieuw de hemel af getuurd, mede kampeerders enthousiast gemaakt over de vallende sterren en satellieten die wel degelijk te zien zijn, en wanneer ik dan in mijn luiewammes viel midden in de nacht, dan zei ik tegen hen, en dit is vanavond de grootste en mooiste en meest s schitterende vallende ster die je ooit zag. Dus mochten jullie dadelijk denken waar is die ster, die kijkt naar soortgenoten om te zien of ze vallen!

Dreams

T was altijd een strijd om te kunnen worden die je nu bent, een mens maakt wat mee. Nu ik zo terug kijk op de jaren die achter me liggen kan ik wel zeggen dat het een les was, een wijze les daar twijfel ik soms aan, maar een les was het zeker. Dat probeer ik in t dagelijks leven ook nog steeds toe te passen. Met vallen en opstaan, met struikelen en doorgaan, fietsen soms met zijwielen om balans te houden, en zeker met 2 treden tegelijk de trap op, omdat ik anders bang ben niet af te kunnen maken wat ik me voorgenomen heb vandaag te doen. Soms hoop ik wat meer rust te vinden, in mijn leven, probeer daarbij  mijn muziek als een leidraad doorheen  te laten lopen. Of het nou het bespelen van mijn schuiftrombone was, mijn zang kwaliteiten te laten klinken (uhum) of juist de radio keihard wanneer er een lied van een van mijn favorieten klonk. Daar heb ik wel erg veel aan te danken. Een van mijn herinneringen was het lied van Boudewijn, Kalverliefde. Samen met mijn vriendin op haar zolder kamertje, net gedumpt door ons eerste vriendje, en bij het horen van de eerste klanken van dat nummer in tranen uitbarsten en precies aan kunnen wijzen waar de pijn zat. Of juist bij t nummer van Fleedwood Mac's Dreams elkaar aan te kijken waar we ook maar waren en meteen onze ogen vol met tranen liepen, om t geen wat we mee gemaakt hadden, in onze ogen destijds het meest pijnlijke wat we maar mee konden maken. Nu had ik in mijn jonge leventje destijds nog niet veel te vrezen gehad van de boze onzekere wereld. voor mij leek hij een groot speelveld, met hier en daar letterlijk een molshoop, of een polletje gras dat niet goed gemaaid was of niet gelijk gegraasd was door een kudden koeien. Mijn vriendin daar in tegen had al de nodige zorgen en verdriet gehad, al zou ze daar niet of nauwelijks met andere over praten. Wij samen wel, hoe t was om als kwetsbaar pubermeisje je weg te moeten vinden in een grote wereld waarvan je eigenlijk goed wist dat hij niet altijd fijn en speelbaar zou blijven. Het ziek worden en overlijden van haar moeder maakte het voor haar niet makkelijk om zich staande te houden, en de veranderingen die het voor haar, haar vader en zusje en haar kleine broertjes teweeg bracht, maakte niet altijd dat ze het gemakkelijk vond om op te moeten groeien tot een volwassen vrouw. Ik kan nu zeggen dat ze dat prima heeft gedaan, ben zelfs hartstikke trots op haar zoals ze t gedaan heeft en de zich de afgelopen jaren opnieuw door alle tegenslagen heeft weten heen te worstelen. En dat zeg ik haar ook zo vaak, in de hoop dat ze t ook maar een klein beetje mee neemt op haar verdere pad. Het leven voor mij werd pas ingewikkeld, toen ik als pubermeisje ineens te maken kreeg met een machtsspelletje. Ook toen was er dat, is echt niet iets van de laatste tijd. Daar in die tijd werd muziek voor mij nog belangrijker. Ik kon daar mijn compleet gevoel in kwijt, mijn angst, boosheid en frustratie. Het niet kunnen delen van mijn ervaring daarmee zorgde dat ik in een bepaalde positie terecht kwam waar ik alleen geen uitweg zag, en begon soms raar gedrag te vertonen. Nu ik ouder ben is dat echt geen raar gedrag, eerder een Call For Help. Maar er was niet iemand die mij hoorde. Dus bleef ik alleen met mijn gevoel, boosheid en ellende. Niet dat ik er spijt van heb dat ik er niet mee naar buiten ben gekomen, nee eerder, dit was ik destijds, mijn gevoel weg stoppend, niet over praten dan is het er niet, terwijl ik nu een enorme hekel heb aan mensen die zich zo gedragen. Ik kan er niet goed tegen wanneer mensen struisvogelpolitiek bedrijven. Zich altijd verschuilen achter, ik wist het niet, niet gezien, niet gehoord, snap er niks van of de letters sssst....meteen weten uit te brengen. Door de jaren heen heb ik goed geleerd hoe t voelt om niet met je gevoel naar buiten te komen, of in sommige gevallen te mogen komen. Mede door de positie waarvan vele van jullie die dit lezen wel weten waar ik midden in zit, heb ik geleerd om te mogen vertellen wat mij, of in dit geval ons, overkomt dagelijks. Het steeds te moeten vallen en opstaan, struikelen en doorgaan, opnieuw leren fietsen met zijwielen om de balans te vinden heeft ons wel geholpen om een weg te openen, te banen tussen wat kan en niet kan, wat mogelijk is en waar bij we hulp vragen, waar we eens waren en wat we hebben moeten inleveren, waarbij we dansen in de regen en daarna heel hard moeten rennen om toch te willen schuilen. Het steeds af te moeten wegen past dit in ons patroon, structuur of is de energie er nog.... Dan komt ineens het nummer "Dream" weer daar. En blijkt het toch, en was het in 1977 een tranendal, ook nu weer ineens een plek in me raakt, die mij steeds weer terug brengt naar de realiteit van vandaag de dag. Waarin ik nog steeds een dromertje ben en hoop, misschien tegen beter weten in, dat ik toch nog een keer t gevoel mag hebben van onbezorgdheid. En reken maar, wanneer ik in een gekke bui ben, ik dat gevoel ook zeker nog oproepen kan, vraag maar aan mijn vriendin......

Zomer in Nederland

Zo lang als ik me kan herinneren is er in de maanden juni tot en met augustus een soort van komkommertijd in Nederland. Niet veel nieuws, geen uitspattingen, t enige waar de journalisten het zo over hadden was of teveel regen, een druilerig weertype, te droog, of een hittegolf. Of er moest een aanslag zijn, of een groot ongeluk, maar meestal was het rustig in de zomer maanden. Meer dan de helft van Nederland vierde dan ook vakantie, scholen gesloten, fabrieken en bouwplaatsen waren afgesloten. De uittocht naar vakantie oorden was begonnen. Zo ook bij mij thuis vroeger. Voor de geboorte van mijn broertje in 1968 gingen wij, mijn ouders en ik jaren op een rij op vakantie in Duitsland. Papa met zijn volkswagen kever, kattenbak vol geladen en daar gingen we. Voor 2 weken kamperen aan t riviertje de Ahr, tussen Altenahr en Ahrweiler in de Eifel. Zoals ik t me kan herinneren tent opzetten aan de oever van t riviertje, in het grind, met daarachter gelegen het hotel waar de "campingplats" bij hoorde. De eigenaar van het hotel en de camping zag tot ieders verbazing ieder jaar " die Hollandische gåsten" terug komen. Leerde die t nou nooit, moet hij gedacht hebben op een zeker moment. Al tot 2X toe heeft hij zijn campinggasten in t midden van de nacht moeten wekken, met de mededeling dat het water van het riviertje wel erg hard steeg, en dat het onverantwoord was om daar een gezin met een klein kind te laten bivakkeren. Dus werd ik jaar na jaar uit mijn slaapzak geplukt in t midden van de nacht en moest ik samen met mijn moeder in het hoger gelegen  en veilige hotel slapen. Flarden van herinneringen komen daarbij boven. Ik weet niks meer van de onheilspellende nachten, of het onweer en zware regenval waarover mijn ouders mij vertelde maar wel over de ochtenden dat ik naast mijn moeder wakker werd, vroeg waar papa was, en dat ik daarna een kaiserbrödchen kreeg van Heinz, de hoteleigenaar, als ontbijt. Ook kan ik me nog wel herinneren dat ik daarna daar mocht blijven, kon spelen met de dochter die van mijn leeftijd was, omdat mijn ouders de puinhoop rond en in de tent op moesten ruimen. Ik heb beelden in mijn hoofd dat we met lange stokken over terras liepen, achter elkaar, melk dronken, wat uit een kannetje kwam, waarschijnlijk dus rechtstreeks van de koe, we van gasten een koekje kregen, en dat de vrouw van Heinz, geen idee hóe ze hete, mijn vader sprak alleen over Heinz, mij in een tobbe liet zwemmen en we daarna mee mochten naar de kelder om iets te gaan doen. Wat???? Dat weet ik niet, de trappen en het donkere hok hebben een indruk achter gelaten, dat is het enige wat ik er nog van weet. Deze indrukken blijven deel uitmaken van je leven, je neemt ze mee. Soms denk je er maanden niet aan, en ineens zijn ze er weer. Zeker in de zomer, wanneer iedereen weer erop uittrekt, en nu een van mijn eigen zoons, schoondochter en hun zoontje ook met een tent net vertrokken zijn naar een camping, weliswaar niet naar de Ahr in Duitsland maar naar Frankrijk, ook aan een rivier. Ik ben jaren later nog eens terug gegaan naar dat plekje aan de Ahr, kijken of het echt zo mooi was als wat mijn herinneringen zei. En ik moet toegeven, het was een mooi, knus plekje, beschut, grindgrond, veel groen, wijnranken, rust en helder water. Heinz, zijn vrouw en dochter heb ik niet gezien maar ik weet zeker dat ook zei nog wel eens terug denken aan die Hollanders die gewoon te bed gingen tijdens een overstroming. Maar dat zouden dan ook alleen mijn ouders dan maar doen.

Rebels

Mijn vrije dag, heerlijk even niks, en mijn foto's van vroeger even bekijken, laatst had ik de kast opgeruimd, en heb daar een hele lading foto's gevonden in een doosje, losse foto's, van alles en niks, opa's en oma's, ooms, tantes, neven en nichten, oude buurvrouwen, vriendjes en vriendinnen van mijn broer en mij. Op t moment dat ik dat doosje open ruik ik het verleden, raar dat aan een stapeltje oude foto's een geurtje hangt, je kan t niet thuisbrengen wat voor geurtje, maar zodra je t ruikt herken je het meteen. Deze keer neem ik het doosje mee naar buiten, en aan de tuintafel leg ik alles neer. sommige zijn echt oud, en weet ik niet wanneer die genomen zijn, en herken er eigenlijk niemand van. Andere daarentegen roepen meteen een herinnering op. Waarom lijkt het zo dat vroeger alles mooier en simpeler was, makkelijker, fijner en beleefde je de dingen veel heftiger dan nu. Terug in het verleden duiken brengt ook wat oud zeer mee, dingen waarover ik liever niet schrijf, maar die er wel waren. En wanneer ik aankom bij een foto van mij wanneer ik een jaar of 15 ben zie ik ook dat er verschil is in t licht in mijn ogen in vergelijking met een periode daarvoor. Ben ik dat echt geweest, heb ik dat echt overleefd en ben ik daar zo uitgekomen, ik mag dan ook trots zijn op mezelf. Ik ga even verder, kijk nog even verder in het doosje. een rood doosje, waar vroeger de sigaren van mijn opa in zaten, ik weet het nog zo goed, ik heb het dus al die tijd bewaard, al 38 jaar. Waar is die 38 jaar gebleven, achter me, voor me, misschien wel bij me, ik verwacht dat eerder. Neem nou echt even de tijd die je hebt om terug te kijken, naar wat er ooit was, ik ging er voor zitten, bedacht wat het me heeft gebracht, en wat ik er aan overgehouden heb. Het allerbelangrijkste, mijn ouders die waren altijd daar, er ging geen dag voorbij of ze hielpen me waar kon, stimuleerde me en gaven me de vrijheid. Geen armoede maar gewoon, niks teveel te makken, en altijd iets lekkers bij de koffie of limonade. De fietstochten die we maakte mijn broertje bij mijn moeder voor op de fiets, en ik, mijn vader had een kinderzadel op zijn stang bevestigd en daar mocht ik dan op. Papa zei dat dat veel gezelliger was dan achterop. En gelijk had hij, zoveel mooie herinneringen daaraan. Oja hier een foto van een vakantie in Duitsland. Met een oom en tante en hun beide kinderen, ik kan me er niet zo heel veel van herinneren maar flarden vertellen mij dat het er leuk was, de bergen in en wandelen, dat is de gedachten die ik oproep. Kijk hier nog een foto van spelen in de tuin van mijn geboortehuis, verkleedpartijen, en verjaardagen, leren fietsen.... En dat alles om uit te groeien naar een rebels mens. Niet dat ik dat als tiener al was, nee integendeel zelfs, maar later toen ik meer zelfvertrouwen kreeg zeker wel meer rebels werd. Nu ik daarop terug kijk denk ik wel eens, mmm dat had je anders kunnen organiseren, of kon ik toen niet overzien dat er een betere manier was, of een minder risicovolle. Ik heb mijn best gedaan om dingen daarna goed te maken, beter te doen, met onze kinderen meer bespreekbaar gemaakt, of ze daar in mee gingen, soms wel soms niet, ook zij werden tieners en deden dingen die niet altijd sociaal aanvaardbaar waren, en ik maar hopen dat er straks een paar mensjes rondlopen die graag naar mijn oude foto's kijken, als onze kleinkinderen weten waar wij het over hebben als we over lp's en foto's praten. Ze zullen het zeker hebben over het vangen van Pokemon en het spelen met een computer die niet groter is dan een telefoon nu. Ach, mijn kinderen roepen nu al, dat was vroeger, nu is het veel beter..... Ja Ja... Welke idioot vangt er nu op de fiets Pokemons. En dat noemen ze gewoon. Moet niet gekker worden.... maar dat zal zeker wel.